Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΗ!
Της Λέττας Καλαμαρά
Θλίψη προκαλεί η αφελής προσέγγιση ότι η Ελλάδα ενδέχεται να είναι μόνη σε δύσκολες καταστάσεις της διεθνούς πολιτικής. Η Ελλάδα μία χώρα περιορισμένης ισχύος, αν όχι ασήμαντης κατά πολλούς διεθνείς αναλυτές, δεν παύει να είναι μία χώρα μέλος του Ο.Η.Ε, του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. με σύνορα και οργανωμένη δομή. Στη διεθνή πολιτική, σύμφωνα με τις θεωρίες Κίσσιγκερ και λοιπών, χώρες περιορισμένης ισχύος δεν έχουν λόγο στο γίγνεσθαι καθώς τα ισχυρά Κράτη, Η.Π.Α. και ίσως Κίνα και Ρωσία κάποτε ξανά επιβάλλουν τη θέλησή τους.
Κατ’ άλλους κάθε χώρα μπορεί να επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό τις εξελίξεις ενώ δεν αποκλείεται και μία χώρα με δυναμική παρουσία στη διεθνή σκηνή ανεξαρτήτως της ισχύος της να παίξει σημαντικό ρόλο. Σε κάθε περίπτωση καμία χώρα δεν βρίσκεται σε διεθνές κενό και δεν έχει την ισχύ να αποφασίζει και να παραμένει μόνη της αν το θέλει, πλην ίσως και πάλι της περίπτωσης των Η.Π.Α. μεταψυχροπολεμικά.
Ένας παράγοντας που αναδείχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες και δεν περιλαμβάνεται στη βιβλιογραφία της διεθνούς πολιτικής και των εξελίξεών της είναι οι μη-κρατικοί οργανισμοί. Οι πολεμικές εξελίξεις σε Αφγανιστάν, Ιράκ, Μ.Ανατολή και Ευρώπη απέδειξαν ότι μη-κρατικές οντότητες μπορούν να επηρεάσουν σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα σε κρατικές διαμάχες. Τα ελληνικά κανάλια σήμερα μας κατέκλυσαν με τις εικόνες του Ρώσου Προέδρου Πούτιν που ταξίδευε με το τρένο προς την Ουκρανική πάλαι ποτέ ενδοχώρα, την οποία κατέλαβε και προσάρτησε αμαχητί ή καλύτερα μέσω των σύγχρονων μεθόδων διεξαγωγής πολεμικών επιχειρήσεων στο έδαφος της Ευρώπης.
Στα ελληνικά νησιά οι ορδές των οικονομικών μεταναστών που προωθούνται από το Διεθνές Οργανωμένο Έγκλημα από τα εδάφη της Τουρκίας και υποδέχονται με θέρμη από την τοπική κοινωνία, αρχές και ΜΚΟ εξαιτίας του τζίρου δισεκατομμυρίων ευρώ που παράγουν, αποτελούν ένα πολύ καλό παράδειγμα μη-κρατικών οντοτήτων που έχουν τη δυνατότητα να εισέρχονται στις δομές ενός Κράτους, να μεταλλάσσουν τις ίδιες τις κρατικές αρχές του και στο τέλος να το αδρανοποιούν ή να το καθορίζουν πολιτικά αναλόγως των επιθυμιών τους.
Η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ μόνη της και δεν πρόκειται ποτέ φυσικά να είναι ποτέ για πολλές δεκαετίες ή αιώνες. Στον Α΄ και Β’ ΠΠ βρέθηκε στην πλευρά των νικητών με θυσίες και κέρδη. Στη Μικρασιατική Καταστροφή επέλεξε δυστυχώς την πλευρά της Γερμανίας, ενώ μεταπολιτευτικά ωθείται ως “συγκρουμένο αμαξίδιο” ανάμεσα σε Η.Π.Α, Ρωσία, Κίνα και Αραβία με συνεχείς αποτυχίες. Αυτή που ποτέ δεν έπαψε να ελέγχει την Ελλάδα από της ιδρύσεώς της, ως αποικία για πολλούς, ήταν η Βρετανική Αυτοκρατορία που έχει επιλέξει στην μετά-Brexit εποχή ως στρατηγικό σύμμαχο την Τουρκία και δεν μένει να δούμε πώς θα χρησιμοποιήσει την Ελλάδα. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο Μακρόν της Μπριζίτ που σε συνεργασία με τον Κυριάκο της Μαρέβας επιδιώκουν να θέσουν τη διεθνή πολιτική της Ελλάδας σε άλλη βάση.
Εν κατακλείδι με τόσα εμπορεύματα να εισρέουν στα σαλόνια της Ευρώπης από την Ασία και το Αφγανιστάν, τις ελληνικές τραπεζικές καταθέσεις στην Ελβετία να αυξάνονται και το Χρηματιστήριο στο Σίτι να δονείται το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα είμαστε μόνοι ποτέ. Η κανονικότητά μας θα ελέγχεται μέχρι να αποφασίσουμε να ορίζουμε τη μοίρα μας σε μεγαλύτερο βαθμό από το σημερινό, με κάποιο νέο και καλύτερο δημοκρατικό καθεστώς προφανώς. Εκτός και αν όπως το 1897 αποφασίσουμε να πιστέψουμε ότι είμαστε ισχυρό Κράτος και εξορμήσουμε να συναντήσουμε τις φαντασιώσεις του Ερντογάν, μόνοι στη θάλασσα της Μεσογείου. Είναι αλήθεια ότι δημόσια και ιδιωτικά ελληνικά κανάλια ενημέρωσης μάς ενημερώνουν καθημερινά, καλύτερα ίσως και από τα τουρκικά για τις δηλώσεις των Τούρκων αξιωματούχων, εγείροντας το πατριωτικό συναίσθημα των ντόπιων ευπατρίδων μεσαζόντων εξοπλιστικών προγραμμάτων σε αφάνταστο βαθμό.
Ουρές τους είναι και πολλοί πολιτικοί και πατριώτες που ζητούν επιτακτικά αυξήσεις αμυντικών δαπανών, χωρίς όμως ισχυροποίηση των Ενόπλων Δυνάμεών μας. Τουλάχιστον οι στρατιωτικοί ηγέτες πιο συνετοί αναλλώνονται σε φιλανθρωπίες σε ιδρύματα που συμπτωματικά επιστρέφουν στους ίδιους με δημόσιες θέσεις εξουσίας μέσα από τα κανάλια δωρεών, κορδελών, εξοπλισμών και προεδρικών δείπνων. Ένα τέλειο πολιτικό έγκλημα με γνωστούς θύτες αλλά άγνωστο θύμα.
Ας ευχηθούμε αυτές τις γιορτινές μέρες να ακούσουμε κάτι και για τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα πέρα από τις πολεμικές κραυγές των ειδικών, που σχεδιάζουν ακόμα και μετακινήσεις στρατευμάτων αφελώς και ιδιοτελώς. Ίσως ο κακός μας ο καιρός βοηθήσει να φτάσουμε στο ηρωϊκό 2020 και να ανατείλλει από τη Δύση ένα υπέρλαμπρο άκαυστο φως για μία νέα Ελλάδα, χωρίς δωρεές, προμήθειες και θερμά επεισόδια αλλά ειρήνη, ενεργειακή ασφάλεια, πρόοδο και ευημερία.
Μία καλύτερη Ελλάδα, μία καλύτερη Ευρώπη…
