ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΤΟΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΤΣΙΓΑΡΟΕΞΟΝΤΩΣΗ! Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ!
ΤΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ EΙΝΑΙ ΠΙΟ ΓΛΥΚΟ
Γράφει η Φωτεινή Μαστρογιάννη
Η εφαρμογή ενός αυστηρού αντικαπνιστικού νόμου εν μέσω σφοδρής οικονομικής κρίσης, κοινωνικών προβλημάτων (βλ. αθρόα
μετανάστευση, ανεργία και λόγω αυξανόμενης αυτοματοποίησης κτλ.), ένταση στις σχέσεις με την Τουρκία και άλλα πολλά, μου προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση.
Δεν αμφισβητούνται οι βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος αλλά η εφαρμογή ενός τέτοιου νόμου σε μία άσχημη χρονική περίοδο με προβλημάτισε και με έκανε να σκεφθώ την Ποτοαπαγόρευση στην Αμερική και τη σχέση της με τη σύγχρονη καπνοαπαγόρευση.
Για να θυμηθούμε λίγο την ιστορία, η Ποτοαπαγόρευση στις ΗΠΑ ξεκίνησε τον Ιανουάριο 1920 και διήρκεσε 13 χρόνια. O Αμερικανός Πρόεδρος Χέρμπερτ Χούβερ αποκάλεσε την Ποτοαπαγόρευση «ένα μεγάλο οικονομικό και κοινωνικό πείραμα».
Διάφορες προτεσταντικές εκκλησίες και κινήματα που θεωρούσαν ότι το αλκοόλ προκαλεί βία, εγκλήματα και γενικότερα κακή συμπεριφορά ήταν αυτοί που πίεσαν για τη δημιουργία και εφαρμογή του σχετικού νόμου (Volstead Act).
Πλέον εάν ήθελε κάποιος να καταναλώσει αλκοόλ μπορούσε να το κάνει μόνο κατόπιν ιατρικής συνταγής. Ωστόσο ο νόμος είχε ένα βασικό λάθος.
Απαγόρευε την παρασκευή, πώληση και διανομή αλκοόλ για ψυχαγωγία δεν απαγόρευε όμως την κατανάλωση. Οι άνθρωποι μπορούσαν να καταναλώνουν αλκοόλ αρκεί να το έβρισκαν.
Στο σημείο αυτό αξίζει μία μικρή αντιπαραβολή με τη σημερινή καπνοαπαγόρευση όπου η πώληση τσιγάρων επιτρέπεται απαγορεύεται όμως το κάπνισμα σε χώρους εργασίας αλλά και διασκέδασης.
Συνεπώς, το βασικό λάθος ισχύει και εδώ γιατί εάν πραγματικά το κράτος ήθελε να διακόψει την κατανάλωση καπνικών προϊόντων θα έπρεπε να απαγορεύσει και την πώλησή τους. Θα επανέλθω όμως σε αυτό.
Πράγματι η κατανάλωση αλκοόλ σταμάτησε για μερικά χρόνια αλλά το απαγορευμένο είναι πάντα πιο γλυκό.
Ποιες ήταν οι συνέπειες της ποτοαπαγόρευσης;
Μεγάλο πλήγμα δέχθηκε η βιομηχανία ψυχαγωγίας, πάρα πολλά εστιατόρια, μπαρ αλλά και θέατρα έκλεισαν. Πέραν αυτών έκλεισαν ζυθοποιίες αλλά και αποστακτήρια και έχασαν τη δουλειά τους όχι μόνο όσοι εργάζονταν σε αυτούς τους κλάδους αλλά και όσοι εργάζονταν σε συναφείς βλ. οδηγοί κτλ.
Η κυβέρνηση είχε απώλεια εσόδων από τους φόρους που επιβάλλονταν στο αλκοόλ. Λόγω του ότι τα φαρμακεία μπορούσαν να δώσουν ουϊσκυ με ιατρική συνταγή γρήγορα οι απατεώνες κατάλαβαν ότι τα φαρμακεία ήταν ιδανικά ως «βιτρίνα» για την πώληση αλκοόλ.
Ο αριθμός των φαρμακείων στην πολιτεία της Νέας Υόρκης τριπλασιάστηκε κατά τη διάρκεια της ποτοαπαγόρευσης.
Το αλκοόλ επιτρέπονταν επίσης για θρησκευτικούς λόγους. Οι αυτόκλητοι ραββίνοι που ζητούσαν κρασί για τις συναγωγές τους πολλαπλασιάστηκαν.
Ο νόμος δεν ήταν σαφής για την παραγωγή αλκοόλ στο σπίτι και έτσι πολλοί Αμερικάνοι έγιναν «ειδικοί» στην παραγωγή οικιακού αλκοόλ.
Η μαύρη αγορά στα ποτά άνθισε αλλά και η ποιότητα του αλκοόλ που πωλούνταν ήταν χαμηλή. Κάθε χρόνο της Ποτοαπαγόρευσης 1000 Αμερικάνοι πέθαιναν από το λαθραίο και κακής ποιότητας αλκοόλ.
