ΣΗΜΕΡΑ Η ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΣ ΚΛΗΡΟΥ ΚΑΙ ΛΑΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΕΟΡΑΓΙΑΔΕΣ
ΑΠΟ ΤΟ ΘΥΜΙΑΜΑ ΣΤΙΣ…ΑΝΑΘΥΜΙΑΣΕΙΣ
Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός
«Ουαί οι συνετοί εν εαυτοίς και ενώπιον αυτών επιστήμονες». Ησαΐας
Στην «Φιλοκαλία» των ιερών νηπτικών και
θεοφόρων Πατέρων, το απαράμιλλο ανθολόγιο της αγίας ημών Πίστεως, το της θεώσεως όργανον», κατά τον ανθολόγο άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, στον Δ΄ τόμο, στην σελίδα 62, διαβάζουμε τα εξής ψυχωφελή λόγια του αγίου Γρηγορίου του Σιναϊτου:
«Εισίν ουν των συγγραφομένων λόγων, κατά τον μέγα Μάξιμον, τρόποι διάφοροι τρεις, ακατάγνωστοι τε και ακατάκριτοι. Πρώτος, ο δι’ υπόμνησιν εαυτού· δεύτερος, ο προς ωφέλειαν άλλων· τρίτος, ο δι’ υπακοήν συγγραφόμενος…».
Δηλαδή: «Σύμφωνα με τον άγιο Μάξιμο, τρεις είναι οι αδιάβλητες και ακατάκριτες αιτίες για τις οποίες κανείς συγγράφει:
Πρώτη: για υπενθύμιση δική του.
Δεύτερη: προς ωφέλεια των άλλων.
Τρίτη: η συγγραφή από υπακοή».
Οι άγιοι Πατέρες και Διδάσκαλοι της Εκκλησίας μας έγραφαν εδραζόμενοι και εκκκινούμενοι και από τις τρεις αιτίες. Αυτό είναι περιττό να σημειωθεί.
Οι Θεόπνευστες γραφές τους, τα μυρίπνοα άνθη τους, νυν και αεί θα μοσχοβολούν, θα φωτίζουν τον κόσμο και θα οδηγούν όσους «κλήσεως ορθοδόξου τυγχάνουν» στην βασιλεία του Θεού.
Όμως και στα έργα ηρώων, για παράδειγμα του Εικοσιένα, βλέπουμε και διαβάζουμε το ίδιο ταπεινό και αγιομίμητο πνεύμα.
Γράφουν οι αγωνιστές, αγράμματοι όντες, ή οι ίδιοι ή υπαγορεύοντας, κυρίως «προς ωφέλειαν άλλων».
«Κι όσα σημειώνω τα σημειώνω γιατί δεν υποφέρνω να βλέπω το άδικον να πνίγει το δίκιον. Διά κείνο έμαθα γράμματα εις τα γεράματα και κάνω αυτό το γράψιμον το απελέκητο…ένα πράμα μόνον με παρακίνησε κι εμένα να γράψω ότι τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί…Είμαστε εις το εμείς κι όχι εις το εγώ…», γράφει ο Μακρυγιάννης στον επίλογο των «απομνημονευμάτων» του.
Και πολλές φορές ζητά συγγνώμη από τους λογιότατους της εποχής που δεν ξέρει γράμματα. («Δεν επαινώ τον Μακρυγιάννη γιατί δεν έμαθε γράμματα, αλλά δοξάζω τον πανάγαθο Θεό που δεν του έδωσε τα μέσα να τα μάθει…
Δεκαπέντε χρυσοποίκιλτες ακαδημίες δεν αξίζουν την κουβέντα αυτού του ανθρώπου» γράφει ο Σεφέρης στον λόγο του «Ένας Έλληνας – ο Μακρυγιάννης», Δοκιμές, Α΄ τόμος, σελ. 236).
Ο Κολοκοτρώνης, στον εξαίσιο λόγο του στην Πνύκα, τον οποίο εκφώνησε στις 7 Οκτωβρίου 1838 και διέσωσε ο Γ. Τερτσέτης, είπε στον επίλογο και αυτός τα παρακάτω:
«Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή τύχη εξαιτίας των περιστάσεων έμεινα αγράμματος και δια τούτο σας ζητώ συγχώρηση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοί σας.
