ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ

Ὁ ἄνθρωπος μέ τάς νοητικάς του ἰκανότητας, διά νά δώση ἀπάντησιν εἰς τό ἀέναον ἐρώτημα, τῆς ὑπάρξεως τοῦ σύμπαντος, τοῦ ὁρατοῦ καί ἀόρατου κόσμου ὡς ἐπίσης καί τῆς ἰδίας του παρουσίας κατασκεύασεν δύο θεωρίας. Τῆς ὑλιστικῆς καί τῆς ἰδεαλιστικῆς, τῆς ἐξελικτικῆς καί τῆς δημιουργίας. Καί αἱ δύο θεωρίαι ἀρχίζουν ἀξιωματικά χωρίς νά προσδιορίζουν ποῖος ἔκαμεν τήν ὕλην καί ποῖος τό Θεόν.

Μέ μίαν ἀπλήν παρατήρησιν διαπιστώνομεν ὅτι εἰς τό σύμπαν ὑπάρχουν δύο σταθεραί: τό ἀεικίνητον καί ἡ ἀνομοιογένεια. Καί ὅταν ἐμεῖς καθόμεθα ἀκίνητοι καί ἀναπαυτικά εἰς τήν καρέκλα μας, παρά ταῦτα κάνομεν πολλαπλάς κινήσεις. Κάνομεν τήν περιστροφήν περί τόν ἄξονα τῆς Γῆς, τῆς περιφοράν τῆς Γῆς περί τόν Ἥλιον, τήν κίνησιν τοῦ Ἡλιακοῦ μας συστήματος ἐντός τοῦ Γαλαξία μας, τήν κίνησιν τοῦ Γαλαξία μας ἐντός τοῦ σμήνους τῶν Γαλαξιῶν εἰς τό ὁποῖον ἀνήκει ὁ Γαλαξίας μας, τά σμήνη τῶν Γαλαξιῶν πρός ἄλληλα. Βέβαια δέν θά πρέπη νά λησμονήσωμεν καί τήν ἀκατάπαυστον ἰλλιγιώδη ταχύτητα τοῦ ἠλεκρονίου περί τόν πυρῆνα.

Ἡ βιοχημεία λέγει ὅτι τό D.N.A εἶναι σταθερόν διά κάθε εἶδος. Καί ὅπως λέγει καί ὁ Ἀριστοτέλης <ὅλαι αἱ οὐσίαι ἀναλόγως τήν φύσιν των εἶναι κάποιες ἀρχές, δι’ αὐτό καί κάθε μία ἠμπορεῖ νά γεννᾶ πολλάς ὁμοίας οὐσίας, ἐπί παραδείγματι ὁ ἄνθρωπος ἀνθρώπους, τό ζῶον γενικῶς ζῶα, καί τό φυτόν φυτά>. Ἐπίσης διαπιστώνομεν ὅτι καί μεταξύ τῶν ὁμοίων ὑπάρχει ἀνομοιογένεια, κανένα καί τίποτα δέν εἶναι ὅμοιον μεταξύ των, ἀκόμη καί τά δίδημα προερχόμενα ἀπό τό ἴδιον ὡάριον εἶναι διαφορετικά καί ἀνόμοια. Μά ἡ ἀνομοιόγενεια καί ἡ ποικηλοχρωμία εἶναι οἱ πυλῶνες οἱ ὁποῖοι προκαλοῦν τήν ἀρμονίαν καί κάνουν θαυμαστήν τήν Γῆν μας, παράγουν καί προάγουν τήν ὁμορφιάν, τήν ἀγαλίασιν τήν τέρψιν τῆς ψυχῆς. Φαντασθεῖτε ἕναν κόσμον πού ὅλα θά ἦταν ὅμοια, ὁμοιόρφα, ἴδια καί ὁλόϊδια καί μόνον ἡ σκέψις κουράζει. Περίπου εἰς τήν Γῆν ὑπάρχουν ἑπτά δυσεκατομμύρια ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι οὔτε μακροσκοπικά οὔτε καί ψυχικά ὁμοιάζουν μεταξύ των. Μά οὔτε τά φυτά καί τά ζώα ἀνήκοντα εἰς τήν ἰδίαν οἰκογένειαν ὁμοιάζουν μεταξύ των.

«…ἐννοῶ γὰρ καὶ αὐτὸς εἰπόντος σοῦ, ὅτι πρῶτον μὲν ἡμῶν φύεται ἕκαστος οὐ πάνυ ὅμοιος ἑκάστῳ, ἀλλὰ διαφέρων τὴν φύσιν, ἄλλος ἐπ’ ἄλλου ἔργου πράξει. ἢ οὐ δοκεῖ σοι;» <Πολιτεία Πλάτωνος 370 b>

«Δηλ. διότι καί ἐγώ τό κατονοῶ τώρα αὐτό πού τό λέγεις, ὅτι πρῶτον κάθε ἕνας ἀπό ἐμᾶς γεννᾶται ὄχι ἔντελῶς ὅμοιος μέ ἄλλον ἀλλά διαφέρων εἰς τόν χαρακτήρα, ὥστε νά εἶναι κατάλληλος διά τήν ἄσκησιν αὐτῆς ἤ ἄλλης ἐργασίας ἤ δέν νομίζεις ὅτι ἔτσι εἶναι»

Μέ μίαν ἄλλην παρατήρησιν θά προσέξωμεν ὅτι εἰς κάθε τί ὑπάρχει καί τό ἀντίθετον του. Διαπιστώνομεν ὅτι ὑπάρχει τό ὡραῖον καί τό ἄσχημον, τό καλόν καί τό κακόν τό φῶς καί τό σκότος, ὁ χαίρων ἄκρας ὑγείας καί ὁ πάσχων, ὁ δυνατός καί ὁ ἀδύνατος, ὁ πλούσιος καί ὁ πτωχός, ὁ ἔχων ὑψιλόν I.Q καί ὁ ἔχων χαμηλόν I.Q, ὁ ἐχέφρων καί ὁ ἄφρων, τό ἄρρεν καί τό θῆλυ, τό μαῦρον καί τό ἄσπρον, ὁ ἡθικός καί ὁ ἀνήθικος, ὁ τυχερός καί ὁ ἄτυχος, ὁ εὐτυχής καί ὁ δυστυχής, ὁ ταχύς καί ὁ ἀργός, ὁ ἐργατικός καί ὁ τεμπέλης, ὁ δηλός καί ὁ ἀνδρεῖος, ὑπάρχουν οἱ φυλές ἤ κατά τό Ἰταλικόν οἱ ράτσες κ.τ.λ. Ὑπάρχουν βεβαίως καί αἱ ἐνδιάμεσαι αὐτῶν καταστάσεις.

Ὁπότε συμφώνως μέ τήν ἀρχικήν θέσιν τήν ὁποίαν εἶχομεν λάβει ὅτι, ἤ ὁ Θεός ἤ ἡ ἐξέλιξις εἶναι οἱ κατασκευασταί τοῦ σύμπαντος, τότε ἤ ὁ ΘΕΟΣ ἤ ἡ ἐξέλιξις εἶναι ὑπεύθυνοι, δ΄ὅτι ὑπάρχει καί διά τό πῶς ὑπάρχει. Ἐξ αὐτοῦ δέ συνάγεται ὅτι ὅποιος ἔχει ἐνστάσεις ἤ παράπονα διά τό πῶς ἔχει ὁ κόσμος καί ὅτι κακῶς τά ἐποίησεν ὡς τά ἐποίησεν, νά κρούση π.χ ὅστις πιστεύει εἰς τήν ἐξέλιξιν, τήν θύραν τῆς ἐξελίξεως, καί νά ὑποβάλλη τά παράπονα του. Νά τῆς διαμαρτυρηθῆ ἐντόνως, νά τῆς πῆ ὅτι κακῶς τά ἔκανες ὅπως τά ἔκανες, κακῶς ἔκανες τίς ράτσες, νά τῆς πῆ ὅτι ἐάν θά ἤμουν ἐγώ εἰς τήν θέσιν σου, διότι ἐγώ εἶμαι ὁ τέλειος, ἐνῶ ἐσύ εἶσαι ἀτελής, θά ἔκανα ἀνθρώπους πού θά ἦταν ὅλοι ἴδιοι καί ὅμοιοι δέν θά διέφεραν καθόλου μεταξύ των, θά εἶναι ἴδιοι καί ὅμοιοι σάν δυό σταγόνες νερό, διά νά μήν διαμαρτύρεται κάποιος ἐναντίον τοῦ ἄλλου. Ὅλοι θά τρῶνε τό ἴδιο φαγητό καί τήν ἴδιαν ὥραν, θά πίνουνε νερό ὅλοι τήν ἴδια στιγμή, θά φοράνε τά ἴδια ρούχα καί θά κάνουν ὅλοι τά ἴδια πράγματα, σάν νά εἶναι ἕνας, ὅλοι θά ἔχωμεν τό ἴδιο χρῶμα καί τίς ἴδιες σκέψεις καί τίς ἴδιες ἰκανότητες, θά εἴμαστε ὅλοι τί ἴδιο πλούσιοι, ὅλοι τό ἴδιο ὡραῖοι, καί ὅλοι τό ἴδιο καλοί, ἤ κακοί, ὅλοι οἱ ἄνδρες νά ἐπιθυμούσαν τήν ἴδια γυναίκα, καί ὅλαι αἱ γυναῖκες τόν ἴδιο ἄνδρα, κ.τ.λ.Ἔτσι μέ αὐτόν καί κατ΄ τόν τρόπον θά τά ἔκανα, γιατί ἐγώ εἶμαι ὁ τέλειος, θά τά ἔκανα ὅλα ἴδια καί ὅλα ὅμοια, καί αὐτομάτως θά καταργοῦσα τάς ράτσας καί τόν ρατσιμόν, ἐσύ ἐξέλιξη εἶσαι ἀτελής καί τά ἔκανες ἄνισα καί ἀνόμοια καί στρέφεται ὁ ἕνας ἐναντίον τοῦ ἄλλου.

Διαπιστοῦμεν ἐπίσης ὅτι πιστεύοντες εἰς τόν Τρϊαδικόν ΘΕΟΝ ὡς δημιουργόν τοῦ σύμπαντος, τοῦ ὁρατοῦ καί ἀόρατου κόσμου καί τῆς ἀρμονίας πού ἐνυπάρχει εἰς αὐτό, δηλώνουν κατηγορηματικῶς ὅτι τά ”πάντα ἐν Σοφία ἐποίησεν,” δέν ἐκφράζουν ἀντιρρήσεις διά τό πῶς ἔχουν τά πράγματα, ἀλλά εὐχαριστοῦν τόν ΘΕΟΝ πού δύνανται νά θαυμάζουν τό σύμπαν καί τήν ἀρμονίαν του, δ΄αὐτό καί δέν διαμαρτύρονται διά τήν ὕπαρξιν τῶν φυλῶν καί τῶν ἀντιθέσεων. Διότι πράγματι ἀπαιτεῖται ὁ ΝΟΥΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ διά νά εἶναι ὅλα τόσον ἀνόμοια, τόσον ὡραία, τόσον διαφορετικά, τόσον θαυμαστά καί τόσον ἀρμονικά μεταξύ των. Εἶναι ἄνθρωποι ἄνθρωποι καλοκάγαθοι, εὐχαρεῖς, χαμογελαστοί, μέ γαλήνια πρόσωπα.

Ὁ δέ Κ.Η.Ι.Χ εἶπεν εἰς τούς μαθητάς του, ”πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη.” Δέν εἶπεν ὁ Χριστός, εἰς τούς μαθητάς του πορευθέντες διαλύσατε τά ἔθνη. Διότι εἶχεν κάμει τόν οὐρανόν καί τήν Γῆν, τά φυτά καί ζῷα ἔκαμεν καί τόν ἄνθρωπον, ἔκαμεν τάς φυλάς, ἔκαμεν τάς ράτσας, ἔκαμεν τά ἔθνη, καί τά ἐγκατέστησεν ἐκεῖ ὅπου ὁ Ἴδιος ἤθελεν καί ἐπιθυμοῦσεν. Ποιοί θέλουν νά διαλύσουν τάς φυλάς καί τά ἔθνη, μά οἱ ἀντίθετοι τοῦ Χριστοῦ.

Ἐπίσης ὁφείλομεν νά προσθέσωμεν καί νά διευκρινήσωμεν ἕνα πράγμα, ὅτι καί αὐτοί πού πιστεύουν εἰς τήν ἐξέλιξιν δέν φωνασκοῦν, διά τό πῶς ἔχουν τά πράγματα, ἀπλῶς δέν δέχονται τήν ὕπαρξιν τοῦ ΘΕΟΥ, χωρίς ὁμως καί νά τήν ἀποκλείουν, διότι καί αὐτοί θαυμάζουν καί ἀπορροῦν διά τόν κόσμον πού τούς περιβάλλει, θά εἰσέλθουν δέ ἐντός τῆς ἑκκλησίας διά νά ἀνάψουν ἕνα κερί.

Μερικοί ἄλλοι εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ὄχι ἀπλῶς δέν πιστεύουν εἰς τόν ΘΕΟΝ, ἀλλά δηλώνουν φωνασκώντας, ὅτι κακῶς ἔχουν τά πράγματα, αὐτοί δέν εἶναι μόνον ἄθεοι, ἀλλά εἶναι κάτι πέραν τοῦ ἄθεου, εἶναι οἱ πολέμιοι τοῦ ΘΕΟΥ. Ὁ Πλάτων γράφει εἰς τήν Πολιτείαν του, «Οὐδ΄ἄρα, ἦν δ΄ἐγώ, ὁ Θεός ἐπειδή ἀγαθός, πάντων ἄν εἴη αἴτιος. Τῶν δέ κακῶν ἄλλ΄ἄττα δεῖ ζητεῖν τά αἴτια, ἄλλ’ οὐ τόν Θεόν». Δηλ. ”ὁ ἐπειδή ὁ Θεός εἶναι ἀγαθός ὅλα τά καλά προέρχονται ἀπό αὐτόν. Τῶν κακῶν τά αἴτια νά τά ἀναζητήσωμεν ἀλλοῦ καί ὄχι εἰς τόν Θεόν”. Καί ποῖος εἶναι πολέμιος τοῦ ΘΕΟΥ, μά τό κακόν, εἶναι οἱ δυνάμεις τοῦ κακοῦ.

Εἶναι αὐτοί πού πιστεύουν εἰς τήν παγκοσμιοποίησιν ἐπιθυμοῦν τήν διασάλευσιν καί τήν κατάργησιν τῶν φυλῶν, τῶν ἐθνῶν, τῶν κρατῶν καί ἐκφράζονται ὡς ὑπέρθερμοι κράχτες τῆς παγκοσμιοποιήσεως καί ἀντιρατσιστές. Εἰς τούς ἀντιρατσιστάς διαπιστοῦται μιά ἀνομοιεγενής καί ἐτερόκλητος σύμπλευσις διαφόρων ὁμάδων.

α) Εἶναι οἱ μαμονάδες οἱ ὁποῖοι ξοδεύουν τεράστια ποσά προκειμένου νά ἐπιτύχουν τοῦ σκοποῦ των. Εἶναι μία μερίς, ἐκ τῶν κατεχόντων μεγάλα κεφαλαία καί τράπεζας, οἱ ὁποῖοι εἶναι ὑπηρέται τοῦ μαμονά, καί οἱ ὁποῖοι οὐδεμίαν σχέσιν ἔχουν μέ τό καλόν, ἀλλά ἀντιθέτως, χαίρονται καί ἡδονίζονται ὅταν προκαλοῦν τόν πόνον τήν δυστυχίαν καί τόν θάνατον. Εἶναι αὐτοί πού προωθοῦν τήν παγκοσμιοποίησιν καί τό, ὅλοι ἴσοι εἴμαστε, ἀλλά ἐμεῖς θά εἴμαστε οἱ ἐπικεφαλεῖς οἱ ἀρχηγοί τῶν ἄλλων πούς τούς κάναμε ἴσους.

β) οἱ ὑπηρέται τῶν πρώτων ἐπ΄ἀμοιβή.

γ) μία ἄλλη κατηγορία, εἶναι αὐτοί οἱ ὁποῖοι δέν αἰσθάνονται ἐπιτυχημένοι εἰς τήν ζωήν των, θεωροῦν ὅτι εἶναι οἱ ἀδικημένοι τῆς κοινωνίας. Οἱ ὁποῖοι διά τούς ἰδικούς του ψυχολογικούς λόγους ὁ καθένας, ἀντιμετωπίζουν μέ κακίαν καί μῖσος τήν κοινωνίαν, τήν ὁποίαν καί πολεμοῦν, θεωρώντας ὅτι ἤ ἡ κοινωνία ἤ ὁ ΘΕΟΣ τούς ἀδίκησεν, καί ὅτι αὐτοί εἶναι ὑπεύθυνοι διά τήν δυσμενήν θέσιν εἰς τήν ὁποίαν εὐρίσκονται.

Ἐπίσης εἰς τάς σκέψεις μας καί τόν προβληματισμόν μας δυνάμεθα νά κάνωμεν καί ἄλλο ἕνα ἐρώτημα: ἐάν τό σύμπαν θά εἶχεν κάποιαν ἀξίαν, ἄνευ τῆς παρουσίας τοῦ ἀνθρώπου ἐπί τῆς Γῆς καί ἐάν ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά γεννᾶται ἤ νά μήν γεννᾶται. Τήν ἀπάντησιν θά μᾶς τήν δώση ὁ φιλόσοφος Ἀναξαγόρας. Ὁ Ἀριστοτέλης εἰς τό βιβλίον του <Εὐδήμια>γράφει: «τόν μέν οὖν ‘Ἀναξαγόραν φασίν ἀποκρίνασθαι, πρός τίνα διαποροῦντα τοιαῦτ΄ ἄττα καί διερωτῶντα τίνος ἕνεκεν ἄν τίς ἕλοιτο γενέσθαι μᾶλλον ἤ μή γενέσθαι τοῦ φάναι θεωρῆσαι τόν οὐρανόν καί περί τόν ὅλον κόσμον τάξιν».

«Ἐρώτησαν λοιπόν τόν Ἀναξαγόραν, ἐάν θά πρέπει κάποιος νά γεννᾶται ἤ νά μήν γεννᾶται, καί αὐτός ἀπαντᾶ, βεβαίως νά γεννᾶται διά νά θαυμάζη τό σύμπαν, τόν οὐρανόν, τήν τάξιν καί ἀρμονίαν πού ὑπάρχει σέ αὐτό».

Τό σύμπαν δέν θά εἶχεν καμίαν ἀξίαν ἄνευ τῆς παρουσίας τοῦ ἀνθρώπου. Κάθ΄ ὅτι μόνον ὁ ἄνθρωπος δύναται μέ τάς νοητικάς του λειτουργίας νά ἀντιληφθῆ νά θαυμάση καί νά ἀπορρήση διά τήν ὕπαρξιν τοῦ σύμπαντος. Οὔτε τό γαϊδουράκι οὔτε ἡ πεταλούδα ποῦ κοσμοῦν τό σύμπαν εἶναι εἰς θέσιν νά ἀντιληφθοῦν τήν παρουσίαν του.

Τό σύμπαν λοιπόν διά νά ἔχη ἀξίαν προϋποθέτει τήν παρουσίαν καί τήν ὕπαρξιν τοῦ ἀνθρώπου. Διά νά ὑπάρχη καί νά διαιωνίζεται ὁ ἄνθρωπος ἀναγκαία, ἱκανή καί μοναδική προϋπόθεσις εἶναι ἡ παρουσία καί ἡ ὕπαρξις τοῦ ἀνδρός καί τῆς γυναικός, τοῦ ἄρρενος καί τοῦ θήλεος. Κάθε ἄλλη παρουσία τό σύμπαν δέν τήν θέλει, τήν ἀρνῆται τήν ἀπορρίπτει. Οὕτως τό σύμπαν τούς Ἑρμαφρόδιτους,Ἑρμῆς+Ἀφροδίτη τούς ἀπορρίπτει. Ἀδιαφορεῖ διά τήν παρουσίαν τους καί ἐνοχλεῖται ἀπό αὐτήν διότι τό σύμπαν θά ἀπωλέση τήν ἀξίαν του ἐάν ἐπικρατήσουν.

Αὐτά μᾶς τά περιγράφει μέ τήν περίτεχνον σοφίαν του ὁ Πλάτων καί γράφει εἰς τό βιβλίον του «ΤΙΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΑΣ» 91b

«διὸ δὴ τῶν μὲν ἀνδρῶν τὸ περὶ τὴν τῶν αἰδοίων φύσιν ἀπειθές τε καὶ αὐτοκρατὲς γεγονός, οἷον ζῷον ἀνυπήκοον τοῦ λόγου, πάντων δι’ ἐπιθυμίας οἰστρώδεις ἐπιχειρεῖ κρατεῖν: αἱ δ’ ἐν ταῖς γυναιξὶν αὖ μῆτραί τε καὶ ὑστέραι λεγόμεναι διὰ τὰ αὐτὰ ταῦτα, ζῷον ἐπιθυμητικὸν ἐνὸν τῆς παιδοποιίας».

Δηλ. «διά τοῦτο ὅσον ἀφορᾶ τούς ἄνδρας ἡ περί τῶν αἰδοίων φύσις τούς καθιστᾶ ἀπείθαρχους καί ἀπολυταρχικούς, ὡσάν ἕνα ζῶον ἀνυπάκοον εἰς τόν λόγον, ὅλων δέ τάς ἐπιθυμίας μέ ἀσυγκράτητον πάθος ἐπιχειρεῖ νά κρατᾶ. Ὅσον ἀφορᾶ τάς γυναίκας αἱ λεγόμεναι μῆτραι καί αἱ ᾠοθῆκαι διά τούς ἴδιους λόγους τάς ὡθοῦν μέ ζωώδην ἐπιθυμίαν, διά νά ὑπάρξη ἡ παιδοποιία, ἡ τεκνοποίησις».