ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΟΘΟΥΜΕΝΟΥ
BINTEO
Γράφει ο Κυανός Ουρανός
Τελευταία με τα διεθνή γεγονότα γίνεται πολύς λόγος σχετικά με Ορθόδοξες και μη προφητείες για την εκπλήρωσιν του Ποθούμενου του
Ελληνισμού.
Εννοούμε δε Ποθούμενον την ανάληψιν της εδαφικής κυριαρχίας της Κωνσταντινουπόλεως αλλά και μεγάλου τμήματος της Μικράς Ασίας κι άλλων πατροπαράδοτων πατρίδων.
Οι περισσότεροι (ακόμα και ευλαβείς ορθόδοξοι) πιστεύουν ότι θα γίνουμε η νέα παγκόσμια υπερδύναμις διαφεντεύοντας όλη την οικουμένη.
Ότι θα έχουμε όλον τον κόσμον στα πόδια μας κι εμείς θα είμαστε οι αφέντες, που θα απολαμβάνουμε τον πλούτο, που έχει προφητευθεί αλλά και που ήδη ανακαλύπτεται από γεωτρήσεις κι άλλες ενέργειες. Είναι όμως αυτό;
Η Κωνσταντινούπολις ή Βασιλεύουσα, δεν ήταν/είναι μια απλή πόλις. Η ονομασία της “Βασιλίς των πόλεων” μόνον τυχαία δεν ήταν.
Ήταν/είναι το ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΤΕΜΜΑ, που κάποτε έστεφε την Ελληνορθοδοξία κι απλά από το 1453 (ή το 1204;;;) δεν το φορά κανείς και περιμένει να στέψει την άξια κεφαλή.
Η Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ή Ρωμανία (κι όχι Βυζάντιο, όπως κίβδηλα έδωσαν οι γερμανοί το όνομα), υπήρξε το μοναδικό Χριστοκεντρικόν κράτος.
Πολλοί (αμαθείς ή αδιάβαστοι) το εξομοιώνουν με τα θεοκρατικά (κυρίως μουσουλμανικά σήμερα) κράτη. Υπάρχει τεράστια διαφορά των δυο και ένα πολύ σύντομο πειστήριο της διαφοράς είναι ότι στην Ρωμανία ποτέ Πατριάρχης δεν καθαίρεσε αυτοκράτορα.
Το αντίθετο συνέβη πολλές φορές ακόμα και με τον κορυφαίον ιεράρχην Ιωάννην Χρυσόστομον (δις μάλιστα).
Η Χριστοκεντρικότητα του κράτους σήμαινε ότι ο αυτοκράτωρ εστέφετο από τον ίδιον τον Χριστόν, σαν διακονητής του επί γης, όπως οι ιερείς με το μυστήριον της ιερωσύνης γίνονται διακονητές του Χριστού για τα λατρευτικά καθήκοντα.
Πιστεύεται ότι αυτή η στέψις ήταν Μυστήριον κι λεγόταν “ελέω Θεού βασιλεία”. Η φροντίδα του αυτοκράτορα (και κατόπιν βασιλέως) ήταν να φροντίζει και υπηρετεί τον λαόν (τα “πρόβατα” του Χριστού). Ήταν λειτούργημα δηλαδή, διακονία.
Άλλωστε ο όρος βασιλεύς πάντα σήμαινε η βάσις του λαού. Πόση διαφορά με την σημερινή πραγματικότητα, όπου οι (υπό το έργον) υπουργοί ή πρωθυπουργοί έχουν αναδειχθεί σε υπέρεργους (υπέρ το έργον), υπούργους και πρωθυπούργους.
Ενώ σε κάποιους φαίνεται δύσκολο να το καταλάβει είναι απλή μια παραβολή με άλλα μυστήρια : Κάποιοι τίμησαν το μυστήριον του γάμου τους (σύμφωνα με την Ορθοδοξία) και κάποιοι όχι.
Κάποιοι ιερείς τίμησαν το μυστήριον της ιεροσύνης τους και κάποιοι όχι. Παρόμοια πολλοί αυτοκράτορες/βασιλείς τίμησαν την ελέω Θεού βασιλεία τους (διακονώντας τον Χριστόν) κι άλλοι δεν την τίμησαν, νοιαζόμενοι και προωθώντας το εγώ τους ή άλλα θέματα.
Αντίθετα δε με το τι συνηθιζόταν ως τότε στις αυτοκρατορίες, ήταν εντελώς “ντόμπρο” απέναντι στον λαό να μην παρουσιάζεται σαν θεός (όπως και στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία) ΑΛΛΑ ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ, όχι θεός αλλά με τον “φόβον” και το έλεος του πραγματικού Θεού, στον οποίον έδινε αναφορά.
Η κύρια διακονία όμως του ίδιου του κράτους με κεφαλήν του τον ίδιο τον Χριστόν (γι αυτό θεωρείτο Χριστοκεντρικόν) ήταν η διάδοσις της Μοναδικής Αληθείας του κόσμου (του Τριαδικού Θεού δηλαδή) ανά την οικουμένην.
Η προσφορά της Ρωμανίας (παρά τα όσα στρεβλά έκανε, που οδήγησαν στην πτώσιν της) φαίνεται από τους πόσους λαούς εκχριστιάνισε (ΠΟΤΕ ΒΙΑΙΑ) κι ότι σήμερα αν ο κόσμος στέκεται από την λαίλαπα της παγκοσμιοποιήσεως οφείλεται στην ορθόδοξη Ρωσία.
Φαντάζεται κανείς τι θα συνέβαινε αν οι ρώσοι ήταν στην πλειοψηφία τους μουσουλμάνοι;
Ο Ένας και Μοναδικός Θεός του κόσμου, ο Δημιουργός των πάντων ορατών τε και αοράτων, έδωσε κάποτε την ευλογία του για την γέννηση ενός έθνους με σκοπόν αυτού του Έθνους την ανακάλυψιν της Μίας και Μοναδικής Αληθείας του κόσμου : ότι ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ. Μίαν αλήθεια, που κάποιος/κάποιοι ανέκαθεν προσπαθούν να αποκρύψουν από τον άνθρωπο.
Με τεράστιον αγώνα το ευλογημένο γένος διέβη το κατώφλι αναρίθμητων αιώνων αενάως μαχόμενον υπέρ βωμών και εστιών, υπέρ Πίστεως και Πατρίδος και κυρίως δημιουργώντας και προσπαθώντας να ανακαλύψει την Αλήθειαν.
Πέρα από οποιαδήποτε άλλη δημιουργίαν ή ανακάλυψιν ή οποιαδήποτε επιστήμη θεμελίωσε, η κορωνίς της Ελληνικής δημιουργίας υπήρξε η Ελληνική Φιλοσοφία, η οποία χαρακτηρίζεται ως η “Επιστήμη των Επιστημών”, ακριβώς γιατί σκοπός της ήταν η ανακάλυψις αυτής καθ’εαυτής της Αληθείας του κόσμου.
Και η ελληνική γλώσσα υπήρξεν η κορυφαία γλώσσα του κόσμου ακριβώς γιατί σαν εργαλείο του Ελληνισμού έπρεπε να εκφράσει έννοιες και καταστάσεις, που ποτέ στο παρελθόν ούτε στο μέλλον ακούμπησαν οι υπόλοιποι λαοί.
(Η λέξις “αλήθεια” προκύπτει ετυμολογικά από το στερητικόν “α” και την λήθην, δηλαδή αυτό που “ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΞΕΧΑΣΤΕΙ”). Δυστυχώς η Μία και Μοναδική Αλήθεια είχε εν πολλοίς ξεχαστεί.
Η Ελληνική Φιλοσοφία έδωσε την δυνατότητα στο ευλογημένο γένος επί Μεγ.Αλεξάνδρου να καταλάβει (έστω πρόσκαιρα εδαφικά, αλλά ΠΑΝΤΑ πολιτιστικά) το μεγαλύτερο κατοικημένο μέρος του τότε γνωστού και “πολιτισμένου” κόσμου και να “εξάγει” τον πολιτισμόν του, γιατί ΠΟΤΕ ο Έλληνας δεν κράτησε κρυφή την γνώσιν.
Η αναζήτησις της Μίας και Μοναδικής Αληθείας συνεχίστηκε μερικούς αιώνες ακόμα μέχρις ότου ο Ιησούς Χριστός αποκαλύφθηκε.
