Ο Βάκχος ζεί μέσα από τον τρόπο ζωής, των σύγχρονων ελλήνων.

Γράφει η Αριστονίκη Δημητριάδη Φιλόλογος-Ιστορικός. 

Σε μια εποχή παρακμής και πνευματικής συγχύσεως, οι άνθρωποι συνδυάζουν, αντίθετα αξιώματα και τρόπους ζωής. Γίνεται όμως αυτό, είναι λογικό και σωστό ; 
 
Ο Aπόλλων λατρεύεται ως Θεός της λογικής, του φωτός, του μέτρου και του πολιτισμού. Ο Διόνυσος, είναι ο εκφραστής του αχαλίνωτου σεξουαλικού πάθους,, της μανίας και των έντονων συναισθημάτων. Οι δυο θεοί συγκεντρώνουν δυο διαφορετικές θεωρίες, δυο αντίθετες απόψεις για την ζωή.

Ο Ελληνικός πολιτισμός είναι δημιούργα του Απολλώνειου πνεύματος. Το Απολλώνειο πνεύμα συνθέτουν το φως, η καθαρή μορφή, η λογική, ο στοχασμός, η αυτοσυγκράτηση,, η νηφαλιότητα, η αυτοκυριαρχία,, η φρόνηση, και η πνευματική γαλήνη. Αντίθετα, το Διονυσιακό πνεύμα το χαρακτηρίζει η μανία, το πάθος, το συναίσθημα, η σεξουαλικές κραιπάλες, οι παρορμήσεις, τα πιο βρώμικα και αισχρά ένστικτα, η ορμή, το γήινο στοιχείο του ανθρώπου, η εύθυμη πλευρά της ζωής. Το Απολλώνειο πνεύμα ορίζεται από το μέτρον άριστον και το μηδέν άγαν, την μεσότητα και την αποφυγή των υπερβολών. Αντίθετα, το Διονυσιακό πνεύμα δεν τα γνωρίζει όλα αυτά και ωθεί τον άνθρωπο σε πράξεις.

Το Απολλώνειο δόγμα, συνέβαλε καταλυτικά στον εξανθρωπισμό, μέσα από την θέσπιση ενός ηθικού κώδικα με βάση τον οποίο καθορίζει το είναι του, προδιαγράφει τα καθήκοντά του και αξιολογεί τις πράξεις του. Οδηγείται στην αυτογνωσία και αναγνωρίζει την κοινωνική του φύση.

Οι αρχαίοι και οι σύγχρονοι Έλληνες, βιώνουν, τα αποτελέσματα της ανατροπής της αρμονίας του Απολλώνειου φωτός, από το Διονυσιακό δόγμα. Η ανθρωπότητα διαπράττει ύβρη, και πληρώνει το τίμημα της υπέρβασης του μέτρου «Ήλιος ουχ υπερβήσεται μέτρα˙ ει δε μη, Ερινύες μιν δίκης επίκουροι εξευρήσουσι». (Ηράκλειτος).

Ο Διόνυσος, έχει έρθει από την Μ.Ασία για να εδραιώσει στην Ελληνική επικράτεια  την λατρεία του, η οποία έχει παραγκωνιστεί εξαιτίας της αρχαίας Ελληνικής σκέψης και των ηθών.

Με τον ερχομό της Διονυσιακής λατρείας στην Ελληνική επικράτεια, οι πρώτοι πιστοί που τον λατρεύουν είναι οι γυναίκες της Θήβας. Ο βασιλιάς Πενθέας συνέλαβε όσες γυναίκες, ήταν πιστές στον Διόνυσο.

Ο βασιλιάς Πενθέας είναι αποφασισμένος να καταστρέψει ότι και όποιον σχετίζεται με τον θεό Διόνυσο, ο οποίος παρασύρει τις γυναίκες στην ερωτική ακολασία και ανατρέπει την τάξη του Φοίβου. Ανάμεσα στις Βάκχες που εντόπισαν,, οι Θηβαίοι στο βουνό, ήταν και η Αγαύη, η μητέρα του Πενθέα και οι αδελφές του. Αυτός όμως, ούτε τώρα αλλάζει γνώμη, σχετικά με την λατρεία του θεού. Για αυτό ο Διόνυσος θα οδηγήσει τον Πενθέα στην παράνοια. Θα τον ντύσει με ρούχα γυναικεία και θα τον κατευθύνει στον Κιθαιρώνα. Εκεί υπό την επήρεια της ιερής βακχικής μανίας, η Αγαύη με τις αδερφές της θα τον διαμελίσουν. Η κατάληξη είναι δραματική τόσο για τον Πενθέα όσο και για την οικογένειά του, που εξορίζεται από την Θήβα.

Σε περιόδους έντονης ανησυχίας και δυστυχίας, οι άνθρωποι βιώνουν καταστάσεις τις οποίες δεν μπορούν να τιθασεύσουν με τη δύναμη οτυ πνεύματος και της ψυχής. Θυμώνουν, αρνούνται να σκεφτούν, να εξετάσουν. Εύκολα στρέφονται προς το κακό. Ο Διόνυσος προσφέρει απλόχερα την ελευθερία από τα δεσμά του πολιτισμού σε όλους, ακόμα και στους δούλους.

Ο Πενθέας χειρίστηκε το θέμα επιπόλαια. Υπερεκτίμησε την δύναμη του Απολλώνιου πνεύματος και του ορθολογισμού και υποτίμησε την δύναμη του θεού Βάκχου, και των άλογων δυνάμεων του ανθρώπινου πνεύματος, ακόμα και του δικού του. Γιατί ο Διόνυσος κατόρθωσε, να τον πείσει να υποκύψει στις δικές του άλογες ορμές.

Στο δωδεκάθεο η αμαρτία ήταν συνυφασμένη με την αρχαία θρησκευτική πίστη. 

Σε όλα τα παγανιστικά θρησκεύματα, οι θεοί ήταν οι προστάτες των ανθρώπινων παθών, όπως της εκδίκησης, της πορνείας, της μοιχείας, της αχαλίνωτης ερωτικής λαγνείας, των σεξουαλικών διαστροφών, των οργίων, της μέθης, της κραιπάλης κλπ.Στην αρχαία εποχή, οι περισσότεροι θεοί του παγανισμού, αντιπροσώπευαν τα ανθρώπινα πάθη. Όμως όταν ήρθε στην Ελλάδα τον όγδοο π.Χ. αιώνα ο κατεξοχήν θεός των οργίων, ο Σαβάζιος, στον οποίο έδωσαν το όνομα Διόνυσος, έκτοτε πήρε υπό την προστασία όλα τα ανθρώπινα πάθη, και ειδικά τα σεξουαλικά.

Βασικό στοιχείο της λατρείας του Θεού Διόνυσου, ήταν τα ακατονόμαστα σεξουαλικά όργια, ο χυδαίος ερωτισμός, οι πάσης φύσεως ηθικές παρεκτροπές. Το πνεύμα του θεού Διόνυσου, εκτόπισε το Απολλώνιο πνεύμα, Το μέτρο και την νηφαλιότητα, το μέτρον άριστον, και το μηδέν άγαν, του Φοίβου Απόλλωνα, εκτόπισε οριστικά, ο Θεός Διόνυσος.

Η Διονυσιακή λατρεία στα αρχαία χρόνια, επιβλήθηκε από τα απολυταρχικά καθεστώτα, με μοναδικό σκοπό την παρεκτροπή των λαϊκών μαζών στις ηδονές, τις ηθικές ελευθεριότητες και την μέθη, προκειμένου να μη διαμαρτύρονται για την πολιτική, την οικονομική και την κοινωνική εξαθλίωση. Το ίδιο ακριβώς, συμβαίνει και κατά την σύγχρονη εποχή, ώστε να μην είναι σε θέση να διαμαρτύρεται ο χυδαίος όχλος.

Την αρχαία εποχή, οι απαίδευτες μάζες συμμετείχαν με μεγάλο πάθος σε αυτές τα αχαλίνωτα όργια, διότι οι ηγεμόνες, προσέδωσαν σε αυτά πλήρη ελευθερία, ακόμη και στα πιο ταπεινά ένστικτα των ποιστών. Μοιχοί, πόρνοι, έκφυλοι και κάθε λογίς ανώμαλοι, κρυμμένοι πίσω από τα ειδεχθή προσωπεία, είχαν το δικαίωμα, να ικανοποιήσουν τα αισχρά σαρκικά τους πάθη, εκτελώντας τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, με σοδομισμούς, καταπόσεις, ομαδικό σεξ κλπ.

Είναι γνωστό ότι αναγκάζονταν ακόμη και οι γυναίκες που ήταν κλεισμένες στους γυναικωνίτες να βγαίνουν τις ημέρες των εορτών στους δρόμους και να παίρνουν μέρος στις τελετές, υποκύπτοντας στις βρωμερές ορέξεις του κάθε ανώμαλου και αισχρού άνδρα θρησκευτή, ως υποταγή στο θέλημα του Διόνυσου. Η σεξουαλική κακοποίηση τους θεωρούνταν θρησκευτική πράξη λατρείας προς τον θεό.

Οι βωμολοχίες, οι άσεμνες χειρονομίες, οι περιφορές των φαλλών, των τεραστίων ομοιωμάτων του ανδρικού οργάνου, οι ξέφρενοι οργιαστικοί χοροί, η οινοποσία, οι κραυγές, οι ειδεχθείς μεταμφιέσεις, ο θόρυβος και η εκκωφαντική μουσική, των αυλών και των τυμπάνων συνέθεταν ένα μυστικιστικό κλίμα. Ήταν μια ανοικτή, τεράστια μαγική τελετουργία, για να ξορκιστούν οι δαιμονικές δυνάμεις.

Βεβαίως υπήρχαν και οι Γυναίκες- λάτρισσες του Βάκχου, οι διαβόητες μαινάδες, καταλαμβάνονταν από φοβερή μανία, έπεφταν σε ανείπωτη έκσταση, έφευγαν από τα σπίτια τους και περιπλανιόνταν στις ερημιές τις νύχτες ουρλιάζοντας σαν άγρια θηρία. Αν τύχαινε και έβρισκαν μπροστά τους κάποιο ζώο το ξέσκιζαν και έτρωγαν τις σάρκες του ωμές.

Σε κάποιες περιπτώσεις οι διαβόητες Μαινάδες, κατακρεουργούσαν ανθρώπους και τους έτρωγαν, όπως συνέβη με τον Πενθέα στον Κιθαιρώνα, που τον κατακρεούργησε η ίδια η μητέρα του Αγαύη, μαζί με τις αδερφές του.

Ως και ανθρωποθυσίες γινόταν προς τιμήν του θεού, κατά την εορτή του «Αγριώνιου Διονύσου» στον Ορχομενό της Βοιωτίας, όπως μας πληροφορεί ο Πλούταρχος, ο μέγας αρχιερέας των Δελφών, ο οποίος είδε με τα ίδια του τα μάτια τον ιερέα Ζωίλο, να θυσιάζει νεαρή παρθένα, απόγονο των Μινυών, ως απαίτηση του Βάκχου.

Βέβαια η πραγματική λατρεία του Θεού, από τις ανώτερες κοινωνικά τάξεις, γίνεται χωρίς τα ταπεινά σαρκικά πάθη και οτιδήποτε άλλο. Οι λάτρεις της θρησκείας, το κάνουν για να αποκτήσουν, ψυχική αρμονία, ενέργεια, πνευματικότητα, γνώσεις, και το δικαίωμα να ανέλθουν κοινωνικά, ακόμη περισσότερο. 

Γεννήθηκε στην Αρχαία Πασσαρώνα το έτος 373 π.Χ., μεγάλωσε στο Αρχαίο Όρραον, έζησε ως σύζυγος του Φιλίππου Β´στην Πέλλα και στις Αιγές (σήμερα Βεργίνα) και δολοφονήθηκε με λιθοβολισμό στην Πύδνα με εντολή του Κάσσανδρου το έτος 316 π.Χ..

Ως ιστορική προσωπικότητα η Ολυμπιάδα έζησε διπλα σε δύο μεγάλες μορφες, τον Φιλίππο Β´και τον γιο της τον Μέγα Αλέξανδρο.Εν τούτοις δεν υστερούσε καθόλου και η συμμετοχή υπήρξε σημαντική στην διαμόρφωση πολλών ιστορικών γεγονότων της εποχής.

Ήταν η δευτερότοκη κόρη του Νεοπτόλεμου ΙΙ, βασιλιά των Μολοσσών της Ηπείρου και γεννήθηκε το 373 π.Χ. στην Πασσαρώνα, την πρωτεύουσα του βασιλείου των Μολοσσών. Η αδελφή της λεγόταν Τρωάδα.

Το όνομα της ήταν Πολυξένη όταν ήταν παιδί, Μυρτάλη στα νεανικά της χρονια και αργότερα μετονομάστηκε Ολυμπιάδα και Στρατονίκη.

Το όνομα Ολυμπιάδα της δόθηκε, σύμφωνα με την παράδοση, ύστερα από την νίκη του Φίλιππου στους Ολυμπιακούς αγώνες του 356 π.Χ..

Όταν ήταν έντεκα χρόνων απεβίωσε ο πατέρας της Νεοπτόλεμος Β´ και το θρόνο πήρε ο θείος της, Αρύββας, ο οποίος παντρεύτηκε την ορφανή ανεψιά του και μεγαλύτερη αδελφή της, την Τρωάδα, η οποία ήταν 16 ετών τότε.

Ο ορφανός αδελφός της, Αλέξανδρος, ήταν τότε μόλις ενός έτους. Ήταν η εποχή που η Ήπειρος είχε απαλλαγεί από το πνεύμα της τοπικής περιχαράκωσης και βρίσκονταν σε αναγεννητική περίοδο σε όλους τους τομείς.

Η Μυρτάλη από τα παιδικά της χρόνια έτυχε ιδιαίτερης μόρφωσης πέρα από απλή μάθηση και γραφή. Νωρίς διακρίθηκε για το ανήσυχο και ανικανοποίητο πνεύμα της, τις μεταφυσικές της ανησυχίες και την επιθυμία να μάθει περισσότερα για τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου.

Έμαθε τα ιερατικά μυστικά στο Μαντείο της Δωδώνης, το οποίο και υπηρέτησε για χρόνια, ενώ ήταν μυημένη και στα Βακχικά-Διονυσιακά Μυστήρια. Ακομή ήταν ιέρεια των Καβειρίων μυστηρίων της Σαμοθράκης, όπου γνώρισε και ερωτεύτηκε τον Φίλιππο Β’.

Υπήρξε η νόμιμη γυναίκα του Φιλίππου και εζησε μαζί του είκοσι χρόνια (357 π.Χ.-337 π.Χ.).

Η μητέρα του Αλέξανδρου, δεν ήταν, η τυπική μητέρα ενός άνδρα. Έχει μείνει στην ιστορία, ως η βασίλισσα της Μακεδονίας και της Ηπείρου, που καθόρισε τα γεγονότα ως ηγέτιδα και κληρονόμος της εξουσίας του Φίλιππου και του Αλέξανδρου. Βαθύτατα θρησκευόμενη και φιλόδοξη, η Ολυμπιάδα είχε πολλά ονόματα κατά τη διάρκεια της ζωής της.

Ως Πολυξένη, ήταν η κόρη του βασιλιά της Ηπείρου, ενός περιφερειακού και απομονωμένου βασιλείου στην άκρη του Ελληνικού κόσμου, που όμως κληρονόμησε το αίμα του Αχιλλέα, του Νεοπτόλεμου και της Ανδρομάχης.

Ως Μυρτάλη, ήταν μύστις των Βακχικών-Διονυσιακών και των Καβείριων Μυστηρίων, που την εφοδίασαν με διορατικότητα για την πολιτική και πολεμική της δράση.

Στην Αρχαία Ελλάδα η σεξουαλική φύση όλων των μυστηρίων, και όλες οι ερωτικές ανωμαλίες, για τους άρχοντες, είχαν ως στόχο την πνευματική ανάταση, την κοινωνική εξέλιξη και την επικοινωνία με τους Θεούς και δεν αντιμετωπιζόταν με σύγχρονους όρους.

Ο Φίλιππος την γνώρισε στην Σαμοθράκη, όπου τελούσε χρέη Ιέρειας στα Καβείρια μυστήρια, κατά την διάρκεια οργιαστικών τελετών. Εκεί, οι δύο παθιασμένοι νέοι ανέπτυξαν μία έντονη σχέση που θα άλλαζε για πάντα την ζωή τους.