ΠΑΛΙΟΣΕΙΡΕΣ ΓΙΑ ΚΑΤΑΤΑΞΗ ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΓΙΑΤΙ…«Ο ΠΑΛΙΟΣ ΕΙΝΑΙ…ΑΛΛΙΩΣ»

«…ΚΑΙ ΔΙΗΓΩΝΤΑΣ ΤΑ ΝΑ ΚΛΑΙΣ», ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΤΙΧΟΥ

Γράφει ο Κωνσταντινος Καλιμαυκιδης 

Αφορμή για το παρόν, στάθηκε το άρθρο που διάβασα για την κατάληψη του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ σαν σήμερα πριν 45 χρόνια.

Αναφορές σε τιμή και δόξα στους ήρωες  που έπεσαν τότε και συγκίνηση για λίγους αναμεμιγμένη με οργή.

Τεράστια οργή γιατί οι πολλοί αγνοούν ή αδιαφορούν ευρισκόμενοι στις διακοπές που κάνουν από την ποινή της δουλείας τους, που τους τις παρέχει το σύστημα ανταποδοτικά, εξασφαλίζοντας με την σιωπή και την αδράνειά τους την δική του απαλλαγή ευθυνών.

Το σύστημα που ισχύει και στα δύο κράτη των Ελλήνων, συνεχίζει να συνομιλεί με τους εισβολείς δολοφόνους και βιαστές, που γνωρίζουν ότι συνομιλώντας, λίγο λίγο αυτό κατεβάζει συνεχώς τα παντελόνια που σκεπάζουν την αιδώ που δεν διαθέτει .

Το σύστημα το γνωρίζει, για αυτό κατάργησε την προσβολή της δημοσίας αιδούς με τις πολύχρωμες παρελάσεις, φτάνοντας μέχρι  την Βαρβιτσιώτια ρήση για το ελεύθερο κάψιμο του πανιού με τα χρώματα που σημαίνουν κάτι για τους πολλούς και ήταν αυτό που υπερασπίστηκαν με το αίμα τους οι Ελδυκάριοι.

Οι απέναντι συνομιλητές για το δικό τους πανί στον ιστό που οριοθετεί το θράσος τους ,σκότωσαν άνανδρα τον Σολωμού και τον Ισαάκ ,γνωρίζοντας την δεδομένη ατιμωρησία τους από την πρώτη πρώτη στιγμή που πάτησαν στην Κύπρο.

Έτσι συνεχίζουν να συζητούν διακρίνοντας την ατιμία των συνομιλητών τους που δεν τολμούν να μιμηθούν αυτούς που με τιμή και δόξα πολέμησαν και κάθε χρόνο προσβάλουν βάναυσα την μνήμη τους με παρελάσεις και λόγους δήθεν τιμής και μνήμης.

Πια τιμή και μνήμη μπορεί να έχει κάποιος που συζητάει με αυτόν που του πήρε το σπίτι και του γ@μισε την μάνα και την αδελφή και έσφαξε την γιαγιά και τον παππού του.

Το γνωρίζει ο Τούρκος και χασκογελάει με την ξεφτίλα της δειλίας του και την αναξιότητα του βίου του που ικανοποιείται με υλικά
ανταλλάγματα.

Γεμάτη η ιστορία μας με παραδείγματα τιμής και δόξας που όμως έγιναν λόγια,φανφάρες και παρελάσεις, στερώντας την ελπίδα της δικαίωσης.

Αυτή που περιμένουμε να κερδίσουμε με συνομιλίες με τους γενοκτόνους ληστές και βιαστές από το 22 και μετά.

Τιμή, δόξα, δίκαιο, ας γελάσω, όταν τα λέει ο Πάκης, ο Κούλης και όλοι οι λοιποί  όμοιοι τους πωλητές παραμυθίας και οι ευλογούντες αυτούς και οι υπήκοοι αυτών ένστολοι και μή, συνταγματικά επίορκοι.

Σε παλαιότερη αναφορά μου ίσως  προσέβαλα κάποιους ανώνυμους ή επώνυμους με την οξύτητα του λόγου μου.

Όμως τι χρησιμότητα έχει ένα κείμενο σαν αυτό, σε ένα σάιτ σαν αυτό, από έναν πολίτη σαν εμένα που του επιτρέπουν να γράφει τις σκέψεις του που δημοσιεύονται αμισθί μαζί με άρθρα γνωστικών και επιστημόνων.

Θέλω να πιστεύω ως εκ της κοινωνικής μου θέσεως, ότι πιθανόν να εκφράζει ποσοστό των σκέψεων αυτού που λέμε λαουτζίκο, όσων εξ αυτών ανησυχούν με αυτά που ανησυχώ και εγώ και δεν μπορούν να τα βγάλουν παραέξω του κύκλου τους.

Δεν διεκδικώ τον τίτλο του εκπροσώπου κανενός εκτός του εαυτού μου και οι όποιες αναφορές μου γίνονται με την ελπίδα να τις δει κάποιος  που από την θέση του θα τις αξιοποιήσει.

Ακατανόητη για μένα η παράθεση απόψεων αναφορών παραινέσεων χλιαρών χωρίς δυνατότητα ταρακουνήματος.

Γνωστή η ρήση για τους χλιαρούς και βαρεθήκαμε από δαύτους, χρειαζόμαστε κάτι να μας τραντάξει μπάς και ξυπνήσουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΟΙΜΟΣ-ΑΘΗΝΑ

loading...