ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΘΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΜΕ, ΤΗΝ ΚΑΡΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ.

Η ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΒΑΣΕΙ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ

Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας 

Το ακριτικό Διδυμότειχο με την ΠΑΝΑΓΙΑ την ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΡΙΑ. Δεν είναι τυχαίο που επιλέξαμε την φωτογραφία αυτή από το fb.

Τα παιχνίδια της Ιστορίας γίνονται επώδυνα, όταν δεν γνωρίζουμε καλά την ιστορία . Στο τέλος αυτοί που δεν νοιάζονται να την μάθουν είναι υποχρεωμένοι να την ξαναζήσουν.

Στο τέλος του άρθρου θα καταθέσουμε και το απόσταγμα της προσευχής αγίων μορφών.

Μετά από μακρόχρονη αρθρογραφία δείγμα του πόνου μας για τα τεκταινόμενα είμεθα υποχρεωμένοι να ομιλήσουμε με προσωπικά βιώματα από την ιστορική περίοδο του 74.

Λες και δεν πέρασε ούτε μια ημέρα.

Και αυτό μας το θυμίζει κάθε μέρα ο Ερτνογάν και οι στρατηγοί του που μας εκβιάζουν ότι « θα πάθετε αυτό που πάθατε το 74» και φτάνουν μέχρι του σημείου να μας ειρωνεύονται και να λένε « εξ αιτίας της εισβολής μας στην Κύπρο ήρθε σε εσάς η μεταπολίτευση»

Έτσι θα πούμε πράγματα – βιώματα της περιόδου του 74 που κουμπώνουν με το σήμερα.

Εσείς καλοπροαίρετα να τα αξιολογήσετε και να βγάλετε τα συμπεράσματα σας.

Το παράδοξο είναι ότι πολλοί αναγιγνώσκουν άρθρα μας την στιγμή που δεν αποδέχονται τα προρρηθέντα υπό των αγίων πατέρων , δείγμα του έντονης ανησυχίας τους για το πούμε πάμε.

Να λοιπόν που πάμε…

17 Νοεμβρίου 1973 ο ουρανός της Αθήνας σκοτείνιασε με τα θλιβερά γεγονότα του Πολυτεχνείου.

Η χούντα του Παπαδόπουλου πέφτει και ανεβαίνει η χούντα του Ιωαννίδη.

Ευθύς αναλαμβάνει νέο έργο να διαπαιδαγωγήσει τους νέους με φασιστικά πρότυπα και ταυτόχρονα αρχίζει και ψήνεται η τραγωδία του Κυπριακού λαού.

Μια μέρα στην τελευταία τάξη γυμνασίου ( σήμερα λυκείου) που φοιτούσα μας επισκέφτηκαν ραφτάδες με μελανά υφάσματα για να μας πάρουν μέτρα.

Ήθελαν να μας εντάξουν και να μας ντύσουν ως άλκιμους ( κατά τα πρότυπα του Μεταξά).

Το σκασιαρχείο για μένα ήταν η λύση. Δυστυχώς κάποιοι συμμαθητές μας ντύθηκαν και εντάχθηκαν στην νεολαία της χούντας.

Όμως τα γεγονότα έτρεχαν μαζί και οι τραγικές εξελίξεις με πρώτη εισβολή των τούρκων τον Ιούλιο του 74 στην μαρτυρική Κύπρο.

Αυτό ήταν ξαφνικό και οι ειδήσεις από την κυβέρνηση του χουντικού πρωθυπουργού Ανδρουτσόπουλου δινόταν με παραπληροφόρηση.

Τα νέα τα μαθαίναμε από τις εικόνες που περνούσαν από μπροστά μας.

Μετά το πρώτο 24ωρο της εισβολής η κεντρική παραλιακή λεωφόρος της γενέτειρας μου πλημμύρισε με στρατιωτικά οχήματα κατάφορτα με επίστρατους που πήγαιναν στο Έβρο.

Στην πολιτεία αυτή της Αν. Μακεδονίας με την μεγάλη ιστορία ( την Νεάπολη των Αρχαίων Ελλήνων, την ΧΡΙΣΤΟΥΠΟΛΗ των Ρωμιών και την Καβάλα των Νεοελλήνων) διαδραματιζόταν πρωτόγνωρες σκηνές.

Καμιόνια φορτωμένα με όλες τις ηλικίες ανδρών που επιστρατεύθηκαν στο τσακ. Άλλοι φορούσαν πιτζάμες , άλλοι φορούσαν παντόφλες, αξύριστοι , ταλαιπωρημένοι και νηστικοί κρεμιόταν από τα οχήματα.

Όταν ρωτήθηκαν για αυτό το χάλι , μας είπαν ότι οι αποθήκες του στρατιωτικού εξοπλισμού ήταν άδειες και δεν υπήρχε καν επιμελητεία.

( θέλουμε να πιστεύουμε σήμερα σε μια αντίστοιχη στιγμή παρ όλο την μνημονιακή ένδεια μας να μην επαναληφθούν τέτοια).

Δεν ήταν οι επίστρατοι μας τότε τρομαγμένοι ή φοβισμένοι αλλά προβληματισμένοι.

Πήγαιναν στο μέτωπο αφήνοντας τις οικογένειες τους πίσω, σε ένα ανελεύθερο καθεστώς που καταπατούσε κάθε τι το δημοκρατικό.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΟΙΜΟΣ-ΑΘΗΝΑ

loading...