ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Ή ΜΙΑ ΛΑΪΚΗ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙ ΠΟΤΕ;

Ζούμε σε μία απερίγραπτη εποχή… Εποχή χωρίς οράματα, χωρίς επίγνωση τής πραγματικότητας, χωρίς όραση καν στο τι περνάει μπροστά από τα μάτια μας.

Αν δούμε, θα προσέξουμε ότι η χώρα έχει μεταβληθεί σε πλατείες με φανατικούς ίσως και επιστρατευμένους όχλους που άονται και φέρονται, σε κλειστούς ή μεγάλους χώρους σαν τα Στάδια της χούντας. Οι κρατικές τηλεοράσεις και ραδιόφωνα είναι σε αποκλειστική χρήση και κατάχρηση που παρουσιάζει κατά κόρον και υμνεί έργα και υποσχέσεις της Κυβέρνησης στον υπερθετικό βαθμό, αποτρέποντας ή ελαχιστοποιώντας κάθε αντίλογο. Θυμίζει κάτι μεταξύ Γεωργαλά της 21ης Απριλίου και Ερντογάν. Αναθεματίζεται διαρκώς το παρελθόν, λες και μόνο αυτό ήταν κακό, και δοξάζεται το παρόν και το μέλλον των κρατούντων, ως μια ονειρική πραγματικότητα και επιτυχία, σαν να πρωταγωνιστεί πάλι κανένας λαμπρός Παπαδόπουλος. Τάζονται λαγοί με πετραχήλια και υμνείται ο ένας και υπέρλαμπρος αρχηγός!…

Τις νύχτες σπάζονται μαγαζιά και ρημάζουν σπίτια. Χάνονται ανυπεράσπιστα άνθρωποι και οικογένειες, μέσα σε μία αφάνταστη και χωρίς προηγούμενο σκληρή πραγματικότητα, αλλά περί αυτών τίποτα!…

Εξορίες δεν έχουμε βέβαια , έχουν εξοριστεί όμως από μόνοι τους και από απελπισία οι μισοί νέοι άνθρωποι…

Τανκς βέβαια δεν βγήκαν στους δρόμους, αλλά μήπως πρέπει να φοβόμαστε σήμερα κάτι σαν τις «δικτατορίες που δεν βγάζουν τανκς»;

Κώστας Χατζιδάκης, συγγραφέας*

loading...