ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΓΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ

Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ!






του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

«Α! Το ψέμα που ζήσαμε
ήταν ο άρτος ημών ο επιούσιος.
Κύριοι του εικοστού πρώτου αιώνα

είναι ανάγκη να μαθευτεί
εκείνο που δεν μάθαμε μεις:
να ιδωθούν τα κατά και τα υπέρ
γιατί εμείς δεν το ‘δαμε
και κανείς άλλος ας μη φάει
την ψεύτρα την τροφή που
μας έτρεφε στον καιρό μας».

(Πάμπλο Νερούδα, Η Γλώσσα του Αιώνα)

Συμπληρώθηκαν ήδη 45 χρόνια από τον Σεπτέμβριο του 1973, όταν όλος ο κόσμος άκουγε άναυδος ότι η χιλιανή ακροδεξιά, η CIA, ο Χένρυ Κίσσινγκερ και ο Λευκός Οίκος, με εκτελεστικό τους όργανο τις ένοπλες δυνάμεις της Χιλής, έριξαν την συνταγματική κυβέρνηση του Σαλβατόρ Αλλιέντε, δολοφονώντας τον ίδιο μέσα στο γραφείο του.

Αυτοί που εισέβαλαν εν ψυχρώ με τα ασκέρια τους στο Παλάτσο ντε Λα Μονέδα, το Προεδρικό Μέγαρο της Χιλής, το πρωΐ της 11ης Σεπτεμβρίου, ήταν οι απόφοιτοι της Σχολής των Αμερικανών, στη Διώρυγα του Παναμά, της σχολής των δολοφόνων, όπου φοίτησαν πολλοί διάσημοι φονιάδες αξιωματικοί της Λατινικής Αμερικής, εκπαιδευμένοι στην “πάταξη του εσωτερικού εχθρού”.

Αυτός ο παρασιτικός στρατός των πραιτωριανών στην υπηρεσία των παγκόσμιων αφεντικών ένα στόχο είχε, πέρα από την πάταξη κάθε ελεύθερης φωνής στο εσωτερικό της Χιλής: την εφαρμογή των οικονομικών “μεταρρυθμίσεων” της Σχολής του Σικάγου, το νεοφιλελεύθερο μοντέλο του Αμερικανού οικονομολόγου Μίλτον Φρήντμαν (Milton Friedman).

«Σε μια Χιλή σε κοινωνικό λήθαργο, με τον τρόμο εγκατεστημένο σε κάθε σπίτι, με τους δρόμους απαγορευμένους τις ώρες της συσκότισης, ήταν εύκολο να εφαρμοστεί το πρώτο μεγάλο νεοφιλελεύθερο πείραμα», γράφει ο Χιλιανός συγγραφέας Λουΐς Σεπούβελδα στο βιβλίο του «Η Τρέλλα του Πινοτσέτ» (ελλην. έκδοση, εκδ. Opera, 2003), «κι ακόμα πιο εύκολο να ανακηρυχθεί επιτυχημένο»…

Οι ιδιωτικοποιήσεις, που ξεκίνησαν από την δικτατορία του Πινοσέτ και ολοκληρώθηκαν και από τους «δημοκρατικούς»    διεκπεραιωτές του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, το οποίο επέβαλαν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα, κατέστησαν την Χιλή -όπως και την Αργεντινή αργότερα, την Ελλάδα σήμερα και πολλές άλλες χώρες- μια χώρα ανυπεράσπιστη μπροστά στη βουλιμία της παγκοσμιοποίησης που δεν είναι άλλη από την εξουσία των υπερεθνικών κέντρων της οικονομίας.

Στις χώρες αυτές, που οι εντεταλμένοι του νεοφιλελευθερισμού σφετερίστηκαν την περιουσία του Κράτους και την πρόσφεραν βορά στην αδηφαγία του οικονομικού φιλελευθερισμού, δεν παράγεται σήμερα ούτε μια βίδα.

Το Ισλαμικό ISIS είναι ένας άκακος πρόσκοπος μπροστά στην εγκληματική μανία αυτών που επιβάλλουν ένα τέτοιο οικονομικό μοντέλο, το οποίο στηρίζεται στην τεράστια αδικία, την διάλυση των κοινωνιών, την αναξιοπρέπεια των εθνών και την άρνηση κάθε πιθανού μέλλοντος για πολλές γενιές.

Η πρώτη εφαρμογή του νεοφιλελευθερισμού στην Χιλή προκάλεσε μια πολιτική και πολιτιστική οπισθοδρόμηση τεραστίων διαστάσεων και ένα βαθύτατο κοινωνικό ρήγμα που δεν έχει κλείσει μέχρι σήμερα.

Η λαϊκή Χιλή πρώτα ηττήθηκε πολιτικά και κοινωνικά, κι ύστερα η οικονομική εξαθλίωση έφερε την ηθική εξαχρείωση… “τη θυσία τριών γενεών, τη χειρότερη πνευματική κατάπτωση, τη χειρότερη απελπισία”, όπως λέει ο Λουΐς Σεπούβελδα στο βιβλίο του. (ο.π.)

Η καταστολή όλων των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, η κατάργηση της εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας, η κακώς επονομαζόμενη “εργασιακή ελαστικότητα” που αφαιρεί κάθε δικαίωμα από τους εργαζομένους, η εμπορευματοποίηση των δημόσιων κοινωνικών υπηρεσιών με τις ιδιωτικοποιήσεις -πράγματα αδιανόητα στην δεκαετία του ’70, που σήμερα έχουν καταντήσει αυτονόητα- προκαλούν ρήγματα (σε κάθε κοινωνία), τα οποία δύσκολα γεφυρώνονται με τον καιρό.

Ενώ στην Λατινοαμερικάνικη πολύπαθη χώρα τα θύματα του νεοφιλελεύθερου φασισμού κείτονταν άταφα και η κοινωνία στέναζε από την τυραννία, η «άλλη» Χιλή -αυτή που και σήμερα περιστοιχίζει ακόμα το μοντέλο του Πινοσέτ- γιόρταζε με κάθε έγκλημα και χόρευε με κάθε δολοφονία…

Κι η δική μας η χώρα είναι σήμερα βαθειά διχασμένη γιατί μπορεί η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού να αντιστάθηκε από την πρώτη στιγμή στην μνημονιακή κατοχή -που εκφράστηκε με το τρανταχτό 62% του ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα του ’15-, αλλά υπάρχει και το συμπαγές 38% τού “μαζί τα φάγαμε”, που έχει γαλουχηθεί να είναι πειθήνιο στην ξένη εντολή και κόπτεται για την εξασφάλιση των λίγων προνομίων που του δίνει η διατήρηση αυτού του οικονομικού μοντέλου.

Άλλωστε η εδραίωση του ατομικισμού, της απληστίας, της έκπτωσης των αξιών, της προδοσίας της ίδιας σου της ιδιοπροσωπίας καταφέρνει να μετατρέψει το βόλεμα στον μηδενισμό σε modus vivendi και την απελπισία σε συνώνυμο της αφασικής “δημοκρατίας” που στηρίζεται στην κοινωνική παθητικότητα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΟΙΜΟΣ-ΑΘΗΝΑ

loading...