Ο ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΡΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

ΕΑΝ ΜΗ ΚΥΡΙΟΣ ΦΥΛΑΞΕΙ  ΠΟΛΙΝ…ΕΙΣ ΜΑΤΗΝ ΗΓΡΥΠΝΗΣΕΝ Ο ΦΥΛΑΣΣΩΝ










Γράφει ο Χρήστος Μαντζιάρης

Υπάρχει μία αντίληψη, απλωμένη στους περισσότερους, η οποία έχει δημιουργηθεί από τις προφητείες πού τόσο έντονα γράφονται και συζητούνται παντού, ότι δε θα έχουμε θύματα από τον
πόλεμο που έρχεται και ότι ο ρώσικος στρατός θα έρθει για μας σώσει.

Αυτή η αντίληψη είναι επικίνδυνη επειδή δημιουργεί ένα αίσθημα εφησυχασμού. Δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ, αφού εμείς οι Έλληνες δεν θα πολεμήσουμε αλλά και κάποιος άλλος στρατός θα έρθει να μας σώσει, γιατί να ανησυχούμε;

Κανείς όμως δεν λέει τι θα είναι αυτό που θα αναγκάσει τον ξένο στρατό να έρθει στην Ελλάδα για να μας σώσει. Από τι να μας σώσει; Από την άλλη πάλι, εφόσον ο ελληνικός στρατός δεν θα πολεμήσει, τι θα κάνει; Θα περιμένει τον ξένο στρατό;

Επιπροσθέτως πολλοί πιστεύουν ότι έχουμε φτάσει στο χειρότερο όριο και ότι πλέον δεν υπάρχει πιο κάτω. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι.

Με αυτά λοιπόν ως αφορμή, γράφω τα παρακάτω που θα διαβάσετε και τα οποία αποτελούν προσωπική μου (του γράφοντος) εμπειρία.

Κατά θεϊκή συγκατάβαση, έχω συζητήσει με τον γέροντα Ιωσήφ Βατοπεδινό όλα τα επερχόμενα γεγονότα όχι μία, αλλά δύο φορές εκτενώς, λεπτομερώς και ακριβολογώντας χωρίς να χρησιμοποιούμε λέξεις που να ωραιοποιούν καταστάσεις ή να αφήνουμε να εννοούνται πράγματα.

Το πλέον σίγουρο είναι ότι έχουμε μπει στην πορεία που οδηγεί στην ανάσταση της Ελλάδος, αλλά για να έρθει η ανάσταση, πρέπει να έρθει πρώτα η σταύρωση και πριν την σταύρωση υπάρχει ο δρόμος του μαρτυρίου που δεν αρχίσαμε ακόμη να βαδίζουμε ως έθνος, συγκριτικά με αυτά που μας περιμένουν.

Η σταύρωση κανείς δεν γνωρίζει πότε θα έρθει. Τον χρόνο τον γνωρίζει μόνον ο Θεός. Οι προφητείες έχουν αλληλουχία γεγονότων χωρίς ημερομηνίες.

Είχα ρωτήσει τότε «Γέροντα, πότε θα ξεκινήσουν τα γεγονότα;»

«Θα κοιτάς» μου είπε «όταν θα χυθεί αίμα μεταξύ μας. Όταν θα χυθεί αίμα μεταξύ μας τότε να ξέρεις ότι αρχίζουν τα δύσκολα για την Ελλάδα. Αυτό να έχεις σημάδι».

Όταν μετά από χρόνια είδα ότι ο Α. Γρηγορόπουλος σκοτώθηκε τον Δεκέμβριο του 2008 και αργότερα, τον Μάιο του 2010, σκοτώθηκαν οι 4 (3 ενήλικοι και 1 αγέννητο μωρό) στην Τράπεζα Mαρφίν από ελληνικά χέρια, τότε εκπληρώθηκε η προφητεία του γέροντα Ιωσήφ.

Πάνω στην συζήτηση-ανάλυση των μελλούμενων γεγονότων και κατά το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, ο γέροντας μου είπε ότι «στην Ελλάδα θα έρθει πείνα».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΟΙΜΟΣ-ΑΘΗΝΑ

loading...

2 thoughts on “Ο ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΡΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

  1. Ο Χριστός είναι η χαρά, το φως το αληθινό, η ευτυχία. Ο Χριστός είναι η ελπίδα μας. Η σχέση με τον Χριστό είναι αγάπη, είναι έρωτας, είναι ενθουσιασμός, είναι λαχτάρα του θείου. Ο Χριστός είναι το παν. Αυτός είναι η αγάπη μας, Αυτός ο έρωτάς μας. Είναι έρωτας αναφαίρετος ο έρωτας του Χριστού. Από κει πηγάζει η χαρά.

    Η χαρά είναι ο ίδιος ο Χριστός. Είναι μία χαρά, που σε κάνει άλλο άνθρωπο. Είναι μία πνευματική τρέλα, αλλά εν Χριστώ. Σε μεθάει σαν το κρασί το ανόθευτο, αυτό το κρασί το πνευματικό. Όπως λέγει ο Δαβίδ: «Ελίπανας εν ελαίω την κεφαλήν μου και το ποτήριόν σου μεθύσκον με ωσεί κράτιστον» (Ψαλ. 22, 5). Ο πνευματικός οίνος είναι άκρατος, ανόθευτος, πολύ δυνατός κι όταν τον πίνεις, σε μεθάει. Αυτή η θεία μέθη είναι δώρο του Θεού, που δίδεται στους «καθαρούς τη καρδία» (Πρβλ. Ματθ. 5, 8).

    Όσο μπορείτε να νηστεύετε, όσες μετάνοιες μπορείτε να κάνετε, όσες αγρυπνίες θέλετε ν’ απολαμβάνετε, αλλά να είστε χαρούμενοι. Να έχετε τη χαρά του Χριστού. Είναι η χαρά που διαρκεί αιώνια, που έχει αιώνια ευφροσύνη. Είναι χαρά του Κυρίου μας, που δίνει την ασφαλή γαλήνη, τη γαλήνια τερπνότητα και την πάντερπνη ευδαιμονία. Η χαρά η πασίχαρη, που ξεπερνά κάθε χαρά. Ο Χριστός θέλει κι ευχαριστείται να σκορπάει τη χαρά, να πλουτίζει τους πιστούς Του με χαρά. Εύχομαι, «ίνα η χαρά υμών η πεπληρωμένη» (Α’ Ιω. 1,4).

    Αυτή είναι η θρησκεία μας. Εκεί πρέπει να πάμε. Ο Χριστός είναι ο Παράδεισος, παιδιά μου. Τι είναι Παράδεισος; Ο Χριστός είναι. Από δω αρχίζει ο Παράδεισος. Είναι ακριβώς το ίδιο, όσοι εδώ στη γη ζουν τον Χριστό, ζουν τον Παράδεισο. Έτσι είναι, που σάς το λέγω. Είναι σωστό, αληθινό αυτό, πιστέψτε με! Έργο μας είναι να προσπαθούμε να βρούμε έναν τρόπο να μπούμε μέσα στο φως του Χριστού. Δεν είναι να κάνει κανείς τα τυπικά. Η ουσία είναι να είμαστε μαζί με τον Χριστό. Να ξυπνήσει η ψυχή και ν’ αγαπήσει τον Χριστό, να γίνει αγία. Να επιδοθεί στο θείο έρωτα. Έτσι θα μάς αγαπήσει κι Εκείνος. Θα είναι τότε η χαρά αναφαίρετη. Αυτό θέλει πιο πολύ ο Χριστός, να μάς γεμίζει από χαρά, διότι είναι η πηγή της χαράς. Αυτή η χαρά είναι δώρο του Χριστού. Μέσα σ’ αυτή τη χαρά θα γνωρίσομε τον Χριστό. Δεν μπορούμε να Τον γνωρίσουμε, αν Εκείνος δεν μας γνωρίσει. Πώς το λέγει ο Δαβίδ; «Εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες, εάν μη Κύριος φυλάξη πόλιν, εις μάτην ηγρύπνησεν ο φυλάσσων» (Ψαλμ. 126, 1).

    Αυτά η ψυχή μας θέλει να αποκτήσει. Αν προετοιμασθούμε ανάλογα, η χάρις θα μάς τα δώσει.

  2. Δεν είναι δύσκολο. Αν αποσπάσουμε την χάρι, όλα είναι εύκολα, χαρούμενα κι ευλογία Θεού. Η θεία χάρις διαρκώς κρούει την πόρτα της ψυχής μας και περιμένει ν’ ανοίξουμε, για να έλθει στην διψώσαν καρδίαν μας και να την πληρώσει. Το πλήρωμα είναι ο Χριστός, η Παναγία μας, η Αγία Τριάς. Τι ωραία πράγματα!

    Άμα αγαπάεις, ζεις στην Ομόνοια και δεν ξέρεις ότι βρίσκεσαι στην Ομόνοια. Ούτε αυτοκίνητα βλέπεις, ούτε κόσμο βλέπεις, ούτε τίποτα. Είσαι μέσα σου με το πρόσωπο που αγαπάεις. Το ζεις, το ευχαριστιέσαι, σ’ εμπνέει. Δεν είναι αληθινά αυτά; Σκεφθείτε αυτό το πρόσωπο που αγαπάτε να είναι ο Χριστός. Ο Χριστός στο νου σου, ο Χριστός στην καρδιά σου, ο Χριστός σ’ όλο σου το είναι, ο Χριστός παντού.

    Ο Χριστός είναι η ζωή, η πηγή της ζωής, η πηγή της χαράς, η πηγή του φωτός του αληθινού, το παν. Όποιος αγαπάει τον Χριστό και τους άλλους, αυτός ζει τη ζωή. Ζωή χωρίς Χριστό είναι θάνατος, είναι κόλαση, δεν είναι ζωή. Αυτή είναι η κόλαση, η μη αγάπη. Ζωή είναι ο Χριστός. Η αγάπη είναι η ζωή του Χριστού. Ή θα είσαι στη ζωή ή στο θάνατο. Από σένα εξαρτάται να διαλέξεις.

    Ένας να είναι ο στόχος μας, η αγάπη στον Χριστό, στην Εκκλησία, στον πλησίον. Η αγάπη, η λατρεία προς τον Θεό, η λαχτάρα, η ένωση με τον Χριστό και με την Εκκλησία είναι ο επί γης Παράδεισος. Η αγάπη στον Χριστό είναι κι αγάπη στον πλησίον, σ’ όλους, και στους εχθρούς. Ο χριστιανός πονάει για όλους, θέλει όλοι να σωθούν, όλοι να γευθούν τη Βασιλεία του Θεού. Αυτός είναι ο χριστιανισμός. Μέσω της αγάπης προς τον αδελφό θα κατορθώσουμε ν’ αγαπήσουμε τον Θεό. Ενώ το επιθυμούμε, ενώ το θέλουμε, ενώ είμαστε άξιοι, η θεία χάρις έρχεται μέσω του αδελφού. Όταν αγαπάμε τον αδελφό, αγαπάμε την Εκκλησία, άρα τον Χριστό. Μέσα στην Εκκλησία είμαστε κι εμείς. Άρα όταν αγαπάμε την Εκκλησία, αγαπάμε και τον εαυτό μας.

Comments are closed.