ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΕΛΛΗΝ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Σπίνος Κωνσταντίνος

Οι Αρχαίοι Έλληνες σοφοί έθεσαν όλα τα βασικά ζητήματα της φιλοσοφίας, τόσο τα θεωρητικά όσο και τα πρακτικά και απάντησαν εις αυτά με την χαρακτηριστική εις το ελληνικό πνεύμα διαφάνεια
και καθαρότητα. Εδημιούργησαν τις βασικές έννοιες της φιλοσοφίας, και επειδή η φιλοσοφία και η φυσική ήσαν στη αρχή αδιαχώριστοι, εδημιούργησαν ένα μέρος από τις έννοιες της φυσικής επιστήμης δια μέσου των οποίων κινείται και εμπνέεται ολόκληρη η μετέπειτα Ευρωπαϊκή φιλοσοφία και επιστήμη. Θεμελίωσαν όλους τους βασικούς κλάδους της φιλοσοφίας και σχημάτισαν όλες τις τυπικές μορφές της κοσμοθεωρίας.

Η ελληνική φιλοσοφία έχει, όπως όλα τα προϊόντα του Ελληνικού πνεύματος το χαρακτηριστικό του πηγαίου και του βασικού, δια την ανάπτυξη ολόκληρου του Δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού. Όλα τα θεμελιώδη ζητήματα της φιλοσοφίας της θεωρητικής και της πρακτικής, οι Έλληνες τα έθεσαν και αποκρίθηκαν με την γνώριμη για το Ελληνικό πνεύμα διαυγή καθαρότητα. Η Ελληνική φιλοσοφία έγινε η μητέρα ολοκλήρου της Ευρωπαϊκής φιλοσοφίας. Οι φιλοσοφικές ιδέες που ευρίσκομε εις τα βιβλία των Ρωμαίων δεν είναι πρωτότυπες, αλλά παρμένες από τους Έλληνες και μεταφερόμενες με το ένδυμα της λατινικής γλώσσης, εις τον μεσαιωνικό και τον νεώτερο κόσμο.

Ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Ιπποκράτης, ο Δημόκριτος, ο Ηράκλειτος, ο Όμηρος, ο Αισχύλος, ο Πυθαγόρας και όσοι άλλοι, στοχάστηκαν στην «πέτρα της υπομονής», με τα μάτια στραμμένα στο απέραντο του ουρανού, προτείνοντας το ξαλάφρωμα του πνεύματος από την φθαρτή ύλη και τις ανούσιες απαιτήσεις της, ήσαν καλά κρυμμένοι πίσω από το μαύρο πέπλο της καλλιεργούμενης αμάθειας και απαιδευσίας.

Ο Έλληνας ήταν πάντοτε ζηλωτής της μέγιστης ατομικής ανεξαρτησίας, διώκτης κάθε «τυράννου» ο οποίος ζητούσε να τον εξουσιάσει και να καταπνίξει την τολμηρή ελεύθερη θέλησή του, έστω κι αν ο «τύραννος» αυτός ήταν σοφός και ευγενής. Περιφρονούσε την μαλθακή εκείνη εμπιστοσύνη που ευρισκόμενοι κάτω από την κολακευτική σκιά μιας ξένης φροντίδας, κυλιόταν σε μια δειλή και εγωιστική ανάπαυση. Ήταν πάντοτε έτοιμος να απωθήσει την ξένη αντίδραση και δεν προχωρούσε σε καμία παράδοση, όσο αρχαία και σεβαστή κι αν ήταν, εξουσία πάνω στην ελεύθερη ζωή του, τις πράξεις και τις σκέψεις του…
 Μέσα από το υπέροχο αριστούργημα, από τον χρησμό της Πυθίας, από τους θεούς και τους ιερείς συνειδητοποιούσε και ερμήνευε το είναι του και την βαθύτερή του φύση, σαν να ήταν υπέροχος θεάνθρωπος, σαν να ήταν μία από τις χιλιάδες ίνες οι οποίες αναπτύσσονται  κατά την ζωή ενός φυτού, ξεκινώντας από την γη για να δημιουργήσουν μία λεπτή μορφή, και ορθώνονται στον αέρα για να προβάλει το μοναδικό όμορφο άνθος που αναδίδει στην αιωνιότητα το ζωογόνο άρωμά του. Αυτό το άνθος ήταν το αριστούργημα, και το άρωμά του το ελληνικό πνεύμα, το οποίο μας μεθά ακόμη και σήμερα και μας ωθεί στην εξομολόγηση ότι είναι προτιμότερο να ζήση κανείς έστω και μισή ημέρα σαν Έλληνας μπροστά στο τραγικό αριστούργημα, παρά να υπάρχει αιωνίως όπως ένας μη – Έλληνας θεός!
Αυτός ήταν ο ελληνικός λαός στην ανώτατη αλήθεια και ομορφιά του. Κάθε μέλος αυτού του λαού, κάθε του προσωπικότητα, ήταν πλούσια σε ατομικότητα, ιδιοφυία και ακούραστη δραστηριότητα. Στην περάτωση κάθε επιχειρήσεώς του διέκρινε μονάχα την αφετηρία μιας άλλης επιχειρήσεως. Ευρίσκετο κάτω από μιαν μόνιμη αναζήτηση καθημερινώς μεταβαλλόμενων συμμαχιών, και ξεκινούσε καθημερινώς νέους αγώνες. Την μία εόρταζε τη επιτυχία, την άλλη υπέφερε την αποτυχία. Την μία απειλείτο από φοβερό κίνδυνο, την άλλη επίεζε τον εχθρό μέχρι εξοντώσεως, εξελισσόμενος εσωτερικά και εξωτερικά με την μεγαλύτερη δυνατή συνέπεια και ελευθερία. Αυτός ο λαός συνέρεε από την εκκλησία του δήμου, την αγορά, την εξοχή, τα πλοία και τα στρατόπεδα, από τα πλέον απομακρυσμένα σημεία, και γέμιζε με τριάντα χιλιάδες άτομα το αμφιθέατρο, με σκοπό την παρακολούθηση της περισσότερο βαθυστόχαστης όλων των τραγωδιών, του «Προμηθέως». Έρχονταν μπροστά στο μεγαλύτερο αριστούργημα για να κατανοήσουν τις ίδιες τους τις πράξεις, για να οδηγήσουν την ύπαρξή τους στην στενότερη ένωση με την ουσία τους, το αίσθημα αλληλεγγύης, τον θεό τους: κι έτσι μέσα από την πολύτιμη βαθιά σιωπή να ξαναγίνουν αυτό που υπήρξαν πριν από λίγες ώρες, κάτω από την ακάματη αναστάτωσή τους και την έντονη ατομικότητα.

Είναι λυπηρό, ότι οι Έλληνες δεν έχουν κατανοήσει ακόμη το βάρος της κληρονομιάς  τους. Αυτό είναι σήμερα ορατό, την στιγμή που στην Αμερική, όπως θα γνωρίζετε, υπάρχει αμφισβήτηση για το εάν πράγματι η Ελλάδα έσπειρε τον Πολιτισμό. Ο Μέγας Αλέξανδρος είπε: «ό,τι δεν γιορτάζεται αποξενώνεται και πεθαίνει». Και αυτό είναι μία μεγάλη αλήθεια. Κάθε Έλληνας πρέπει να είναι πρεσβευτής της πατρίδας του και των αξιών της.