TAKHΣ ΜΕΓΑΛΟΟΙΚΟΝΟΜΟΥ 10 /5 /1926 – 26 /9 / 2018 ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΥΣ ΙΩΑΝΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΕΝΑ ΚΑΙ ΣΠΥΡΟ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΕΝΑΣ (μαζί με Σπύρο Δημητρίου)

Σήμερα έχουμε την μεγάλη χαρά να είμαστε με τον κ. Τ.Μ. , από τις κορυφαίες μορφές της  Εθνικής Αντιστασιακής Οργανώσεως «Χ», η οποία στην Κατοχή έδωσε τον μεγάλο αγώνα ενάντια στους Γερμανούς και, εν συνεχεία, ενάντια  και στους κομμουνιστές , πάντα για την ελευθερία της
Πατρίδος , ημέρα Κυριακή, 25 Φεβρουαρίου, (της Ορθοδοξίας) 2018 .Κύριε Τάκη, είναι μεγάλη μου χαρά που βρισκόμαστε μαζί σας, χαίρομαι ιδιαιτέρως που σας ξαναβλέπω .
Οι απαντήσεις του Τάκη Μ. στις ερωτήσεις που του έγιναν, έχουν ως εξής (περιληπτικα) :

ΠΡΩΤΟ  ΜΕΡΟΣ
    Γεννήθηκα στις 10 Μαΐου 1926, στα Αναφιώτικα της  Πλάκας , κάτω από την σημαία της Ακροπόλεως. Η καταγωγή του πατέρα μου ήταν από τα Κύθηρα και η μητέρα μου ήτανε από τα Χανιά της Κρήτης. Πέρασα δύσκολα χρόνια, και πράγματι ήταν δύσκολα τα χρόνια τότε. Είμαστε 11 αδέρφια (8 κορίτσια και 3 αγόρια)  και ήμουνα το προτελευταίο παιδί της οικογενείας.  Ο πόλεμος του 1940 με βρήκε στην οδό Αποστόλου Παύλου 19 στο Θησείο, στο σπίτι μου.
      Στις 27 Απριλίου 1941 (Κυριακή του Θωμά), μία φάλαγγα από 6 -7 μοτοσυκλέτες Γερμανών , οι οποίοι ήτανε κάτασπροι από την σκόνη , με χιαστί τις γερμανικές σημαίες , ανεβαίνανε την Αποστόλου Παύλου να πάνε στην Ακρόπολη . Εμείς είμαστε στο πεζοδρόμιο, έξω από το σπίτι ενός γείτονα(Παπανικολάου τον έλεγαν)  που ήταν ο μόνος που διέθετε  ραδιόφωνο και ακούγαμε τον εκφωνητή Σταυρόπουλο που έλεγε το γνωστό ανακοινωθέν του Ραδιοφώνου Αθηνών. Αφού προσπεράσανε οι Γερμανοί είπαμε :  «Για πάμε να δούμε τι κάνουν οι Γερμανοί»,  και φθάσαμε εμείς πρώτοι. Και ήτανε παραταγμένα τα άρματα και ήταν ο Στρατάρχης  Βίλχελμ Λιστ   (γερμ. Wilhelm Siegmund Walther List)  Εμείς, μόλις τους είδαμε ετρέξαμε. Κάνοντας όπισθεν το τανκς, ρίχνει μία κολόνα του τραμ, που έκανε την διαδρομή Θησείο –Ιπποκράτους και  πήγαμε  και την σηκώσαμε. Στήσαμε την κολώνα άρον –άρον και βάλαμε την Ελληνική σημαία, οι Γερμανοί μας παρουσίασαν όπλα και , όταν κατεβήκαμε κάτω, είχαν βάλει στην θέση της η ιταλική σημαία.
     Ξύπνησε μέσα μας η αντίσταση του ΄ΕΛΛΗΝΑ και λέγαμε ότι κάτι πρέπει να κάνουμε και να κυνηγήσουμε τους Γερμανούς. Ο κόσμος είχε μαζευτεί μέσα στα σπίτια του και δεν εκδηλωνότανε . Κοίταζε το πώς να αποταμιεύσει τροφές και πως θα βρει καμιά πατάτα, λίγο ψωμί, λίγο λάδι, διότι είχαν εξαφανιστεί όλα, δεν υπήρχε τίποτα. Πριν την έναρξη του πολέμου, η Ε.Ο.Ν. και ο Μεταξάς είχανε σπείρει παντού πατάτες  μέχρι και στην  Πλατεία Συντάγματος, κάτω από τα κυπαρίσσια, έτσι ώστε να υπάρχει τροφή για  τους Έλληνες. Ήτανε μεγάλος πατριώτης ο Ιωάννης Μεταξάς.
       Το δασύλλιο του Αρείου Πάγου ήταν διάσπαρτο από όπλα που είχε πετάξει ο κόσμος. Οι Γερμανοί είχαν επιβάλει την  ποινή του θανάτου, για όποιον πιάναμε να έχει όπλα στο σπίτι του,  και το είχαν εφαρμόσει στην πράξη.  Εμείς αρχίσαμε και μαζεύαμε αυτά τα όπλα, που απετέλεσαν την πρώτη μαγιά της αντιστασιακής μας οργάνωσης.. Όταν εγώ πήρα μερικά  στο σπίτι μου και τα είδε ο πατέρας μου «Τι κάνεις», μου λέει, «θα μας κρεμάσουν οι Γερμανοί». Και ανοίγω ένα ντουλάπι που ήταν εντοιχισμένο και έχωσα εκεί μέσα κάτι μάουζερ όπλα , κάτι μάλιχερ, πολλά πιστόλια, και κάτι κουτιά με λίγες σφαίρες. 
      Η πρώτη μας εκδήλωση ήταν όταν βγήκαμε με έναν κουβά με μπλε μπογιά και γράψαμε στους τοίχους :  «Που είναι το λάδι της Μυτιλήνης ::». Γιατί ήτανε κάποιοι λαδέμποροι, που είχανε εξαφανίσει  τα λάδια , τους οποίους οι Γερμανοί  κρεμάσανε στις κολώνες , στην Πλατεία Αμερικής και τους είχαν βάλει και ταμπέλλες .
       Σιγά –σιγά, αρχίσαμε να οργανωνόμαστε . Παρουσιαστήκανε μερικοί αξιωματούχοι , μεταξύ αυτών ο (μακαρίτης πλέον) υπολοχαγός, Τάσος Παπαγεωργίου. Του οποίου ο πατέρας, Γιώργος Παπαγεωργίου, είχε την Σχολή Ασυρμάτων στο Θησείο και ο αδελφός του ο Σπύρος, έφθασε στρατηγός των Διαβιβάσεων στην Μέση Ανατολή.  Παρουσιάστηκε ο στρατηγός Λάβδας και άρχισε να μας συσπειρώνει και άρχισε ο πυρήνας. Εγώ, το 1941, σε ηλικία 15 χρονών προς τα 16, ήμουν οργανωμένος, είχα όπλο. Μετά ανέλαβε ο Γεώργιος Γρίβας, ο οποίος ήταν φοβερός αξιωματικός. Και, προπαντός, πατριώτης μεγάλος και λεβέντης.   Εγώ τον υπεραγαπούσα και τον πίστευα και τον λάτρευα, εκεινος δε έβγαλε το πιστόλι του, ένα Μπράουνινγκ 9 χιλιοστών, το οποίο έγραφε Ἑλληνικός Στρατός,  και μου το χάρισε.   Η πρώτη μας συνάντηση έγινε στο σπίτι του, στην οδό Νηλέως 6, ημέρα των Χριστουγέννων , και έκτοτε, αραιά κα που τον έβλεπα , διότι οι καλοθεληταί οι Έλληνες,  κοιτάγανε το πώς να τον εξοντώσουνε. Είχανε αρχίσει τότε το ΕΑΜ , η ΕΠΟΝ… εΜΕΊς ΔΗΜΙΟΥΡΓΉΣΑΜΕ ΜΙΑ ΑΞΙΌΛΟΓΗ ΟΜΆΔΑ , από τον Γιάννη Σκλαβενίτη , Τάσο Παπαγεωργίου , Θανάση  Θανασόπουλο (?), Τάκη Αναγνωστόπουλο , Βασίλη και Δημήτρη Θεολογίτη από εμένα και την αδελφή μου Αθανασία. … Φτιάξαμε μία ομάδα 15 -20 άτομα (άνδρες και γυναίκες)  και σιγά – σιγά, μεγάλωσε και έγινε αυτή η «Χ», που αντιμετώπισε στις 4 Δεκεμβρίου 1944 τους κομμουνιστάς. Είχαμε δε κάθε τόσο απώλειες.  Μας επιτίθεντο οι κομ. Πότε τον Νοέμβριο, πότε τον Δεκέμβριο. Συλλάβανε τον Μιχάλη  Ασημαπουλο (?)(μετέπειτα στρατηγό, τότε υπολοχαγό), και τον είχανε πάει στην οδό Θεμιστοκλέους, τον Βασίλη  Θεολογίτη και τον Χρήστο Καλπακή και τους πήγανε στην Καισαριανή . Κάνουμε και εμείς ένα γιουρούσι  και πιάνουμε τον Πετρούνια και κάτι άλλους αρχικομμουνιστάς και τους μαντρώνουμε στο 9ο Δημ. Σχολείο. Και ήρθε ο Άγγελος Έβερτ (αστυνομικός Διευθυντής Αθηνών)  με ένα ραβδί στο χέρι να μας απειλήσει, τον οποίον εγώ προσωπικά τον εμάντρωσα και αυτόν στο 9ο Δημοτικό Σχολείο. Τους δώσαμε διορία ότι, αν μέχρι το βράδυ δεν μας επιστρέψουν ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ και τους 3 δικούς μας, τους άλλους όλους θα τους εκτελέσουμε.  Και δώκαμε ραντεβού να μας τους παραδώσουνε στο πίσω μέρος της Σχολής Χωροφυλακής , στην οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου, μπροστά στο Θέατρο του Διονύσου, αλλά αθέτησαν οι κομμ. τον λόγο τους . Είχανε κρυφθεί μέσα στο Θέατρο του Διονύσου, μας είχανε στήσει ενέδρα και την ώρα που μας παραδίδανε τους ανθρώπους μας, τους τρεις που είχανε συλλάβει, αρχίσανε και μας πυροβολούσανε. Τους περιποιηθήκαμε καταλλήλως και γυρίσαμε στο Θησείο και αφήσαμε τους δικούς τους ομήρους ελεύθερους, μηδενός εξαιρουμένου.   Όσο για τον Έβερτ, μεσολαβήσανε διάφοροι μεγάλοι της Οργανώσεως και τον επήρανε.    Όταν επιστρέψαμε στο Θησείο, είχαμε έναν τραυματία, τον Όμηρο Παπαδόπουλο (Κύπριος, υπασπιστής του Γ. Γρίβα).  εκείνο το βράδυ.

     Στην διάρκεια της Κατοχής, εκάναμε πολλά και διάφορα. Συνεργαζόμαστε με τον μακαρίτη Γιάννη Μπομποτίνο , ο οποίος είχε παρασημοφορηθεί με το παράσημο του Τάγματος των Ιπποτών και ήταναρχηγός της Οργανώσεως «Ἁνάστασις Γένους».  Μας είχε βάλει σε διάφορες ‘’φωλιές’’  Γερμανικές . Εμένα με είχε βάλει στους Μαλτσινιώτη (?) εργάτη. Και δοκιμάζανε τους κινητήρες οι Γερμανοί, και τους έριχνα στα κουζινέτα, ΣΜΥΡΙΓΔΙ και γενικά τους κάναμε δολιοφθορές . Το 1943 παίρνουμε εντολή από το Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής, διότι εμάς μας πολέμησε αυτός ο ‘’μέγας πατριώτης’’ , ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ  ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ, ο οποίος βγήκε στο μπαλκόνι με τον Άρη Βελουχιώτη και σφάξανε την μισή Πελοπόννησο . Αυτοί ήταν οι ‘’πατριώτες’’. Αυτός ο οποίος πολέμησε την «Χ», όσο κανείς άλλος . Για μένα είναι ο μεγαλύτερος προδότης και ο δημιουργός της Πηγάδας του Μελιγαλά.  Αυτός συνέβαλε και σφάχτηκαν οι χωροφύλακες και γέμισε η Πηγάδα πτώματα.

     Ξεκινήσαμε (εγώ κα ο Δημητρόπουλος) με έναν ταξιτζή με γκαζοζέν (τότε υπήρχαν τα γκαζοζέν) και πήγαμε να  κάνουμε ένα σαμποτάζ στο αεροδρόμιο του Τατοϊου. Στο αεροδρόμιο, η «Χ», που την κατηγορούσανε ως συνεργάτη των Γερμανών, έκανε ένα από τα μεγαλύτερα σαμποτάζ.  Όπως ήτανε, σε σχήμα πυραμίδας τα καύσιμα των Γερμανών, εγώ, μαζί με κάποιον άλλον, τον Δημητρόπουλο, σηκώσαμε τα σύρματα και περιμέναμε τον Γερμανό να περάσει και μπήκαμε μέσα και βάλαμε, ότι μας είχανε δώσει από την Μέση Ανατολή, νάρκες σε σχήμα χελώνας. Και όταν φθάσαμε στους Αγίους Αναργύρους, δεν έμεινε πολυέλαιος, τίποτα δεν έμεινε , τους τα κάψαμε όλα. Και μετά από λίγο ήρθαν οι Εγγλέζοι με αεροπλάνα και τα ισοπέδωσαν. Οι Γερμανοί απέδωσαν το σαμποτάζ στον βομβαρδισμό των Άγγλων.

        Στις 25 Μαρτίου 1943, πήγαμε να καταθέσουμε στεφάνι στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, στο Σύνταγμα . Εντωμεταξύ, το πληροφορήθηκαν οι Ιταλοί.  Επήγαμε εμείς , και μόλις φθάσαμε στον Άγνωστο Στρατιώτη, μας πλακώνει το ιταλικό ιππικό, και μας αρχίζει στο κυνήγι. Εν τέλει εμείς το αφήσαμε το στεφάνι και στον γυρισμό, οι κομμουνισταί, μας την είχαν στημένη και μας ρίχναν «στο ψαχνό», στην οδό Αδριανού στην Πλάκα , στα στενά εκεί που τρέχαμε να γλυτώσουμε από τα άλογα, γιατί όποιον έπαιρναν φαλάγγι, το πετσοκόβανε οι Ιταλοί. Το στεφάνι το κρατούσε η Κατίνα Ντέκα , η κουνιάδα του Γρίβα.
Δεν είχαμε απώλειες, γιατί μας λυπήθηκε ο Θεός, μόνο κάτι μικροτραυματισμους. Φθάνουμε στο Θησείο και κάναμε έναν απολογισμό  Χάσαμε πολλοί τα όπλα μας από το κυνηγητό. 

      Πριν την Μάχη του Θησείου, αρχές του  1943, οι Κ. μας επιτίθοντο στο Θησείο, στο Παγκράτι και στην Κυψέλη, όπου εκει  υπήρχε πυρήνας . Ο Κώστας Κάζος ήταν από τους πρώτους εκεί, ο πατέρας του ήταν στρατηγός. Δεν επέρναγε βδομάδα, μέρα,  που να μην γίνονται επιχειρήσεις στο Θησείο, όπου μας επιτίθοντο αυτοί  οι κομμουνιστές , και από το κακό που γινότανε, κοβόντουσαν τα καλώδια του ηλεκτρισμού από τις σφαίρες και έμενε ολόκληρη περιοχή, μέρες και μέρες στο σκοτάδι.  Οι εκτελεστές της ΟΠΛΑ μας κάνανε μεγάλη ζημιά.  Ο Μπουρδής, ο Μονέδας και ο Αυγέρης ήλθαν από το Μπούλκες (Γιουγκ/βία) και μας έκαναν μεγάλη ζημιά. Και σκοτώσαν τον καθηγητή Αντώνη Βαρίτη (?) στο Φροντιστήριό (του). Είχαν έλθει με εντολή να σκοτώσουν τους ανθρώπους της «Χ», στην οδό Ερεχθείου.   Αυτοί οι τρεις καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν από τα έκτακτα στρατοδικεία, από τον Ελληνικό Στρατό. 

      Αλλά και εμείς είχαμε καλά οργανωθεί . Εἰχαν έλθει και τα παιδιά του Παπαγεωργίου από το Παγκράτι.  Γνώριζα προσωπικά όλη την οικογένεια Παπαγεωργίου. Τις δύο γυναίκες της οικογένειας τις εκτέλεσαν μαζί με τον Βασίλη Θεολογίτη, ο οποίος είχε δεσμό με μία από τις δύο. Επίσης, εκτέλεσαν την μάνα του Θεολογίτη  και οι μόνοι που επέζησαν ήταν η Λούλα , η αδελφή του, και ο πατέρας του, ο μπαρμπα Γιάννης ο Θεολογίτης, τον  οποίον είχαν πυροβολήσει,  νόμιζαν πως ήταν νεκρός και τον πέταξαν μέσα σε έναν από τους  λάκκους που παλαιότερα  είχαν χρησιμοποιεί ως αντιαεροπορικά ορύγματα (και οι κομμ. Τα μετέτρεψαν ως τάφους για τα θύματά τους).
Όταν οι εκτελεστές έφυγαν, ο μπαρμπα Γιάννης σηκώθηκε και τον ευρήκαμε στην οδό Πανεπιστημίου . Πέθανε μετά από λίγα χρόνια.

Μία άλλη επιχείρηση που κάναμε ως «Χ», ήταν η απελευθέρωση της αδελφής του Νίκου Μπερτσιάδη, του μετέπειτα στρατηγού,  που την είχαν πιάσει οι κομμουνιστές και την κρατούσαν στο Δουργούτι, μία προσφυγική συνοικία του Νέου Κόσμου, όλο παράγκες, πίσω από την Λεωφόρο Συγγρού. Μου ζήτησαν  να πάω να την ελευθερώσω, όπως και έγινε. Πήγα μαζί με άλλους δύο και όταν αυτοί που την κρατούσαν μας  είδαν να ρίχνουμε στον αέρα, τους έπιασε φόβος και τρόμος  και την άφησαν ελεύθερη.  Τότε την πήρε η ομάδα μου και την παρέδωσε στους δικούς της

  Το καλοκαίρι του 1944, ήρθε διαταγή από το στρατηγείο της Μέσης Ανατολής,  οι Χίτες να πάνε να φέρουν τον οπλισμό που θα φέρει αγγλικό υποβρύχιο. Εφύγαμε , λοιπόν, με κάτι λιανοτούφεκα , την αραβίδα την είχα βάλει εγώ μέσα στο παντελόνι μου, για να περάσουμε την λεωφόρο Μεσογείων ,  οι Γερμανοί στον Χολαργό είχαν στήσει ένα μπλόκο :είχανε κάνει ένα τοίχο από τσιμέντο και δεν μπορούσες ούτε να μπεις, ούτε να βγεις. Έπρεπε να υποστείς τον έλεγχο των Γερμανών. Εμείς περάσαμε, φθάσαμε στην Αγία Παρασκευή, και μας πήρε ο σύνδεσμος και μας πήγς στον Πρασά, του Πόρτο Ράφτη. Ονοματικώς ήμασταν :   
-Τάσος Παπαγεωργίου,  Υπολοχαγός,,, – Νίκος Μπερτσιάδης, Υπολοχαγός,  – Παν. Μεγ., απλός στρατιώτης,  – Γιώργος Χάσκαρης,  Κώστας Βατικιώτης,  Γιάννης  Βατικιάτης (?), ο Αλέξανδρος Ζαμηνός,  Αντώνης Σταμούλης, ο Γιάννης Αναυπλιώτης ? ο σύνδεσμος Γιάννης Ζάγκλης, γιος στρατηγού  (σύνολο 9 άτομα). Βρήκαμε μια σπηλιά που μας χώραγε σχεδόν όλους και είχαμε θέα απέναντί μας προς το βουνό. 
    Όταν ήρθανε α όπλα, εγώ δεν είδα κανένα καράβι ΄ή υποβρύχιο. Ξέρω ότι μπήκα μέσα στην θάλασσα μέχρι εδώ τον λαιμό και τα βάλαμε σε κάτι  αμπριά εγκαταλελειμμένα των Ιταλών. Τα όπλα ήρθανε με φουσκωτό, τα βγάλαμε έξω και τα κρύψαμε.  Τα παπούτσια μου είχανε διαλυθεί, τα αγκάθια είχαν τρυπήσει τα πόδια μου και παρόλα αυτά, παρακάλεσα τον  Γιάννη Ζάγκλη (?). Αυτόντον στείλαμε στην Κερατέα να ειδοποιήσει ότι τα όπλα αφίχθησαν. Εντωμεταξύ, μας είχανε προδώσει , μας πήραν είδηση και οι Γερμανοί από τον Ευβοϊκό  και με ένα αντιτορπιλικό μας ρίχνανε με το πυροβόλο στη στεριά και δεν μπορούσαμε να ξεμυτίσουμε.  Σκάγανε τα βλήματα στα βράχια και οι πέτρες, και όποιον έπαιρναν τον έκοβαν, δεν τον άφηναν.  Οπότε, κάποια στιγμή βλέπουμε μια συμμορία να κατεβαίνει από το βουνό και να φωνάζει, όπως κάνουνε οι Ινδιάνοι. Ήταν ένας έφεδρος  ανθυπολοχαγός του Ελληνικού Στρατού, ο επικεφαλής των κομ. Και όμηρος ο Γιαννης Ζάγκλης. Με το που τους είδαμε, είχαμε στημένο το οπλοπολυβόλο και άρχισε ο Σταμούλης να ρίχνει και εμείς με τα λιανοτούφεκα . Με τις πρώτες μπαταριές, πέφτει κάτω ο επικεφαλής των κομ. Έφεδρος ανθ/γός , απελευθερώθηκε ο Ζ, ήρθε κάτω, ειδοποιήσαμε στην Κερατέα, και βγήκαμε στο βουνό. Εκεί βρήκαμε ένα κατακαίνουργιο όπλο (του έφεδρου ανθ/γου?), ένα πιστόλι 32άαρι, κατακαίνουργιο,   μου το ζήτησε ο μακαρίτης ο Τάσος Παπαγεωργίου και εγώ του το έδωσα.  Το πτώμα του ανθ/γου το βάλαμε σε μία (σπηλιά), τον σκεπάσαμε με πέτρες , τίποτα άλλο δεν μπορούσαμε να κάνουμε.
   Εντωμεταξύ ήρθαν στο σημείο και κἀποιοι υπεύθυνοι από την Κερατέα και τους ζήτησα να μου δώσουν ένα ζευγάρι άρβυλα, επειδή ήμουν ξυπόλητος, με τα πόδια μου πληρωμένα. Αυτοί μου ζήτησαν να τους παραδώσω ένα συγκεκριμένο κιβώτιο ., το οποίο είχε βρεί εγώ,  και νόμιζα, από τον ήχο που έκανε  ότι περιείχε σφαίρες.  ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑ, περιείχε Λίρες , σε ‘’μασούρια’’. Τους το έδωσα και αυτοί μου έδωσαν ένα ζευγάρι κόκκινες αρβύλες, στρατιωτικές και εγγλέζικες.
     Τα όπλα έπρεπε να μεταφερθούν στην Αθήνα και ο μόνος που μπορούσε να τα μεταφέρει ήταν ο κατασυκοφαντημένος Μπουραντάς, το μηχανοκίνητο του Μπουραντά. Τα όπλα αυτά επροορίζοντο να εξοπλιστεί η Χωροφυλακή   και τα αστυνομικά τμήματα. Ήτανε η εποχή που υπήρχε το Σαββατιανό σταφύλι. Πέσαμε και μαζέψαμε σαββατιανά, σκεπάσαμε τα κιβώτια με τα όπλα, αλλά στο Μαρκόπουλο μας έπιασαν 3 Έλληνες, ντυμένοι Γερμανοί. SS, οι οποίοι υπηρετούσαν τους Γερμανούς και μας ζήτησαν χρήματα για να μας αφήσουν να  περάσουμε.  Είμαστε 4 -5 αυτοκίνητα και μέσα σε ένα από αυτά ήμουνα και εγώ.  Τους είπαμε ότι δεν είχαμε επάνω μας. ¨Θα μας περάσετε από το μπλόκο των Γερμανών στο Χολαργό και μόλις περάσουμε το μπλόκο , θα μας κρατήσετε σε κάποιο σημείο , θα πάει κάποιος να φέρει τα χρήματα (λίρες)  να σας τα φέρει῾ Αλλά και οι τρεις το φάγανε το κεφάλι τους γιατί, τελικά, όταν έφευγαν οι Γερμανοί,  κάλεσαν τους Έλληνες συνεργάτες τους ότι δήθεν θα τους δώσουν τρόφιμα και τους εκτέλεσαν όλους.  Τα όπλα διανεμήθηκαν εκεί όπου προορίζονταν.

    Όταν έφυγε και ο τελευταίος Γερμανός, ξεχύθηκε ο κόσμος και όταν μπήκανε οι πρώτοι Εγγλέζοι μέσα, θυμάμαι την μυρουδιά του εγγλέζικου τσιγάρου.  Στο Θησείο έγινε πανζουρλισμός , να κλαίει ο κόσμος και να χειροκροτεί.  Δεν πέρασαν μερικές μέρες χαράς, και έρχεται ο Παπανδρέου με τον Ζέβγο , τον Μανουηλίδη και τον Πορφυρογένη και μας διάλυσαν τα πολυβολεία, τις ομάδες της «Χ» .  πήγανε άλλοι στην Κυψέλη, άλλοι στο Χημείο, στην οδό Ιπποκράτους,  στην Χαριλάου Τρικούπη , στου Γκύζη. Ζήτημα αν είμαστε 100 από τους μαχητές να οργανωθούμε, γιατί μας πήρανε και τα όπλα , όσα προλάβανε, αλλά κρύψαμε και πολλά. Πως θα αντιμετωπίζαμε την σφαγή στις 3 και 4 Δεκεμβρίου?

      Στις 3 Δεκεμβρίου εκάναν αυτοί ένα ένοπλο συλλαλητήριο. Μπροστά βάλανε τους τροχιοδρομικούς, οι οποίοι ήτανε, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο κομ. Και ανεβαίνανε την οδό Πανεπιστημίου, με φέρετρα άδεια και είχανε πέτρες μέσα. Και όπως ανεβαίνανε από την Αστυνομική Δ/νση Αθηνών , που ήταν στην οδό Βας. Σοφίας και Παν. Στο ύψος της ’’Μεγάλης Βρετανίας’’ βρισκόταν ο  Έβερτ, ο οποίος  τους πελέκησε , τους έριξε, γιατί είχανε σκοπό να χτυπήσουν την αστυνιμική δ/νση και να πάνε στα Παλ. Ανάκτορα. Φνάζανε, «Σκόμπυ, Χίτης ήσουνα και σύ», χαλάγανε τον κόσμο, αλλά μετά πετάξαν τα φέρετρα και φανήκανε οι πέτρες.  Απέναντι στην οδό Όθωνος ήταν τα γραφεία του ΚΚΕ. Και ήταν ΟΛΟΙ οπλισμένοι εκεί μέσα
      Στις 3 Δεκεμβρίου, στη Μάχη του Θησείου, μας χτύπησαν οι αντάρτες  από τον Ασύρματο, από την σχολή ναυτικού του Ασυρμάτου. Ο πρώτος νεκρός, ο Τάκης  Αναγνωστόπουλος, στην οδό Δημοφώντος, εξω από την παιδική χαρά  Το Δευτερο θύμα, ο Νάσος Μιχαλόπουλος , το τρίτο θύμα ο Γιώργος Χάσκαρης , στο Αστεροσκοπείο . Κρατήσαμε όλη την ημέρα την επίθεση των συμμοριτών, οι οποίοι είχαν κουβαληθεί από την Πελοπόννησο. Φαίνεται ότι τους είπαν ότι  πει ότι έχουμε χρύσάφια, χρήματα και αμέσως στο πλιάτσικο, μαθημένοι από το πλιάτσικο αυτοί. Υπήρχαν δύο παιδιά, ο Κώστας  Μηλιδώνης και ο Χρήστος Ρίζος , με κάτι σακίδια εγγλέζικα και μας φέρνανε πυρομαχικά. 
       Ξημέρωσε η 4η  . Η πίεσις άρχισε πολύ πιο μεγάλη, εγώ δε ήμονα στο πολυβολείο του Βασσάλου. Βλέποντας ότι έχω σχεδόν ανακαταληφθεί μόνος και από κάτω ήταν το πατρικό μου σπίτι, σηκώνομαι και φεύγω και πάω στο ανάχωμα αυτό , το οποίο είχαν δημιουργήσει από τις ανασκαφές μπρος στον ναό του Ηφαίστου , η Αμερικανική Αρχαιολογική Σχολή , εκεί είχαμε βάλει ένα πολυβολείο και είχαμε ένα Φίατ Πολυβόλο Δέσεως, του οποίου χειριστής ήμουν εγώ με τον Μπερτσιάδη, με τον Δημητρόπουλο (ο οποίος σκοτώθηκε εκεί) , και τους έβλεπα τώρα που κατεβαίνανε την Αποστόλου Παύλου και εγώ έριχνα με το Φίατ και τους θέριζα. Αρχίζανε να μας ρίχνουν με όλμο, εκεί που είμαστε . Πηγαίνω έρποντας για να δω αν έχουν έλθει από κάτω αυτοί και χάνω το πιστόλι μου. Γυρίζω πίσω έρποντας και το παίρνω. Ο Μπερτσιάδης μου λέει «Να παραδοθούμε», εγώ του λέω «Δεν έχεις παρά να παραδοθεί, Εγώ φεύγω και πάω στο Τμήμα».
      Μάζεψα τον ατομικό μου οπλισμό και έφυγα για το Τμήμα. Από πίσω μου έριχναν, αλλά δεν με πέτυχαν. Μου είχαν βγάλει  το παρατσούκλι «Τάκης ο Αλεξίσφαιρος», γιατί δεν με έπιανε σφαίρα.   Όταν έφθασα στο 9ο  Αστυνομικό  Τμήμα, φώναξαν τον μακαρίτη τον Κώστα Παπασπυρόγλου , το μετέπειτα αστυνομικό δι/ντή. (Ήταν) ο Ασημακόπουλος, η αδελφή μου και πολλοί άλλοι . Θέλαμε να οργανώσουμε την Άμυνα του Τμήματος, γιατί οι κο. Πλησίαζαν. Και ωρύοντο. Κάποια στιγμή, ο Μιχ. Ασημ/λος έφαγε μία σφαίρα εδώ (ΠΟΥ) έβγαλε το βλημα μόνος του. Και περιμένουμε να γυρίσει ο Γρίβας. Τον είχανε πάρει οι Εγγλέζοι και πήγανε να συνεννοηθούνε με τους Ελασίτες να σηκωθούν να φύγουν, για να δούμε τι θα γίνουμε. Μετά από λίγο καταφθάνουν 4 τανκς Σερμανς και πιάνουν μπρος στο οτο Αστυν. Τμήμα και καμιόνια Εγγλέζικα και λένε «Θα σας μεταφέρουμε σε ασφαλές σημείο , για να μην πέσετε στα χέρια αυτωνών , γιατί θα σας σφάξουνε, αλλά θα μας παραδώσετε τον οπλισμό σας῾ Εμένα μου πήραν το πιστόλι, μας φορτώσανε εμένα και την αδελφή μου στις σακαράκες  μπροστά τα τανς. Αφού χαιρέτισα το σπίτι μου (λυγμός:δεν ήξερα αν οι ΕΛΑΣΊΤΕς  είχαν πάρειτους δικούς μου από μέσα) καιμας πήγανε στα Παλαιά ανάκτορα. Εκεί είμαστε ο ένας απάνω στον άλλον. Μας δώσανε κάτι μπισκότα σαν κρακεράκια, αυτή  ήταν η τροφή μας και κατάχαμα στο τσιμέντο,
    ΤΗΝ ΆΛΛΗ ΜΈΡΑ ΚΆΝΑΝΕ ΣΥΛΛΑΛΗΤΉΡΙΟ ΠΆΛΙΑΥΤΟΊ ΚΑΙ ΦΩΝΆΖΑΝΕ «Παπανδρέου, παπατζή, χίτης ήσουνα και συ». Πήγαμε και εμείς στα γραφεία του ΚΚ και δεν έμεινε τίποτα όρθιο. Βρήκαμε όπλα, πήραμε σημαίες, εντέλει τους διαλύσαμε και ξαναγυρίσαμε στα ανάκτορα. Εκείνη την ημέρα, καλέσανε την κλάση 38 -39 για εθνοφύλακες και παρουσιάστηκα και εγώ και όλοι οι Χίτες στα Π.Αν/ρα , ότι είμαστε οι κλάσεις του ’39 και ντυθήκαμε εθνοφύλακες .   Διοικητής μου ήταν ο ταγματάρχης Θεμιστοκλής Μπαβίλης (πατριώτης μεγάλος)     και λοχαγός μου ήτα ο Ιωάννης Παππάς.  Αφού ντυθήκαμε, μας δώσανε και τον οπλισμό  και μία χλαίνη, η οποία σουρωνότανε χάμω, και μας δώσανε και από μία αραβίδα ιταλική , η οποία είχε την λόγχη μπροστά καμιά αρμαάθα σφαίρες /φυσίγγια και ξεκινάμε και πάμε, 18 /12 /1944 , στην οδό Αμαλίας, στην πολυκατοικία του Λυκιαρδόπουλου και ανεβαίνουμε απάνω και παρακολουθούσαμε τα σπιτφάιρ,  που κάνανε εξορμήσεις και ρίχνανε με τα πολυβόλα στο Παναθηναϊκό στάδιο, στους Ελασίτες, που ήταν κρυμμένοι στου ΜΕΤΣ και στον Αρδηττό.   Τα ξημερώματα έρχονται μπροστά τα άρματα, πίσω εμείς,, μπήκαμε σε ένα στενό και βγήκαμε στην οδό Δαιδάλου. Και περνάμε μπροστά από το Πρώτο Σώμα Στρατού.
[(ΚΑΖΟΣ) Το οποίο εβάλετο από τους Ελασίτες από το πρώτο Νεκροταφείο, και ήταν έτοιμοινα κάνουν την τελική επίθεση για να το καταλάβουν, αλλά σώθηκε χάρη στην επέμβαση των Χιτών. Το Τάγμα εθνοφυλακής των Χιτών ονομάστηκε 143 Τάγμα)]. .
     Περάσαμε από το τμήμα χωροφυλακής Μακρυγιάννη και οι Χωροφύλακες μας πέταγαν τα κράνη τους (για να τα πάρουμε), γιατίδεν είχαμε κράνη. Απελευθερώσαμε όλη την οδό Φαλήρου και φθάνουμε μέχρι την λεωφόρο Συγγρού. Εγώ κινδύνεψα πάρα πολλές φορές και , χάρη στα τανς, εσώθηκα, διότι ο Εγγλέζος από το τνκ έβλεπε ποιος ρίχνει και έριχνε και αυτός και τους διαλούσε. Απελευθερώσαμε την Συγγρού για να έρθει ο Τσώρτσιλ ανήμερα Χριστούγεννα (25/12/1944).
   Γυρίσαμε πίσω και στρατοπεδεύσαμε, οι μισοί στο Ξενοδοχείο «Majestic” (πάνω από το σινεμά ‘’ΑΤΤΙΚΟΝ’’) και οι μισοί στο Ρεξ (+εγώ) και οργανωθήκαμε σε ομάδες. Η Ομάδα οι δική μου ανέλαβε την φύλαξη των υπονόμων των Αθηνών. Εγώ μαζί με έναν Εγγλέζο και με τον Παναγιώτη  Κατεβαίνη φυλάγαμε στην οδό Σταδίου, απέξω από το Σιγκερ , όπου υπήρχε ένα τεράστιο φρεάτιο που είχε 15 -20 σκαλιά , σχήμα Π . Έπρεπε να κατέβουμε κάτω , με έναν φακό εγγλέζικο , επειδή είχε διακλαδώσεις πολλές, να μηνμπουν οι κομ. Από κάποια διακλάδωση, και έχουμε πανηγύρια.  Κατεβαίνουμε στον υπόνομο άνετα, να περπατήσεις, πεζοδρόμιο αριστερά και δεξιά , αλλά μύριζε υγραέριο  φοβερά.   Και εγώ, όπως είχα το τομιγκαν μπροστά, είχα κρεμάσει τον φακό για να νομίζουν ότι είμαι εκεί και όχι εδώ , και έβλεπα, αλλά είχα το χέρι μου στην σκανδάλη. Περπατήσαμε άνετα  κάτω από την οδό Σταδίου και κατευθυνόμεθα προς την Μ. Βρ. Ο Εγγλέζος ήτανε και πυροτεχνουργός και μου είπε «Τακης, βόμβες». Ανεβαίνουμε επανω και ειδοποιεί ότι κάτω υπάρχουν εκρηκτικά, τα οποία και τα εξουδετέρωσαν. Αυτά τα είχανε τοποθετήσει  ο Γλέζος με τον Φαράκο
    Το 143 Τάγμα έδωσε μεγάλη μάχη με του κ. καιτους κατεδίωξε μέχρι την Θήβα. Απελευθερώσαμε πολλούς ομήρους , Στα Κρώρα βρήκα τον πατέρα μου που τον είχανε δολοφονήσει, την αδελφή μου με το μωρό κοριτσάκι της 
———-
Ο Ασύρματος ή Ατταλιώτικα είναι μια μικρή συνοικία της Αθήνας χτισμένη στη δυτική πλαγιά του λόφου Φιλοπάππου, δίπλα από τα Άνω Πετράλωνα. Διοικητικά ανήκει στα Πετράλωνα.
Η περιοχή αυτή στην οποία χτίστηκε η συνοικία ήταν αρχικά ένα παλιό λατομείο δίπλα στη Σχολή Πολέμου του Πολεμικού Ναυτικού και πρωτοκατοικήθηκε από Μικρασιάτες πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922
ΔΕΥΤΕΡΟ  ΜΕΡΟΣ
    Εν συνεχεία γυρίζουμε και μας μεταφέρανε στα ναυπηγεία του Βασιλειάδη στον Πειραιά. Εκεί είχε δέσει ένα υπερωκεάνιο , το Σαν  Polyon,  οπλιταγωγό. Και στο οποίο μας φορτώσανε (γύρω στα 400 άτομα) . Είμαστε οι πρώτοι στρατιώτες που πήγε στην Θεσσαλονίκη. Σκυλοπνιγήκαμε στον δρόμο , άνοιξε ο  Βασίλης Κουρουπός (ο κουμπάρος μου)να δούμε την νηοπομπή που μας συνόδευε (εγγλέζικα πολεμικά), μπήκαν μέσα τα νερά και τρομάξαμε να κλείσουμε το φινιστρίνι.  Όταν φθάσαμε πήγαν και μας ρίξανε στο καμμένο και ανατιναγμένο 50 Συνταγμα της Θεσσαλονίκης . Δεν υπήρχε ούτε σκεπή, ούτε τίποτα, το είχανε κατακάψει . με κάτι μπάλες άχυρο και στρώσαμε μία κουβέρτα.
      Από εκεί μας μεταφέρανε δύο λόχους (20 -130 άτομα) στην Βέροια (όπου υπήρχαν πολλοί κομμουνιστές ) , στους Στρατώνες του Υγειονομικού (?).   Μετά από 2 μέρες, οι κομ. Μας έκαναν ένοπλο συλλαλητήριο, Ο Διοικητής μας , ο Παπαγεωργίου (που τον έλεγαν ΄΄παππού’’) έδωκε διαταγή «Στο ψαχνό». Αυτοί βάλανε μπροστά τα γυναικόπαιδα και πίσω ήταν οι παλικαράδες. Περάσανε τα γυναικόπαιδα και μετά τους βαρέσαμε στο δόξα πατρί, τους διαλύσαμε. Αυτοί πετάξανε τα όπλα και τρέχαν να κρυφτούνε.
      Οι Εγγλέζεοι ουδέποτε υπήρξαν φίλοι της Ελλάδος. Αυτοί οπλίσαν τους συμμορίτες στο Γρμμο –Βίτσι, αυτοί κάνανε τέρατα και σημεία. Ποτέ δεν υπήρξαν φιλέλληνες. Εμάς θέλαν να μας κρεμάσουνε επειδή τους κτυπήσαμε.Εμείς ακούσαμε την διαταγή του στρατηγού μας και όχι των Εγγλέζων. Και είχαν μία βέργα και πήγαιναν και την έβαζαν οι Εγγλέζοι εκεί που είχαν τα τραύματα οι νεκροί. Μας πήραν και μας πήγανε στο 50 Συνταγμα Θεσσαλονίκης πάλι και περιμέναμε να έρθει ο στρατιωτικός διοικητής Θεσσαλονίκης, που ήταν ένας στρατηγός Γιασεμίδης. Ήρθε ο Αβέρωφ και μετά από τρεις μέρες  μας φορτώσαν σε ένα  οπλιταγωγό, το ‘’Τριπολιτάνιαν’’ , μας πήρανε τα όπλα, μας έφεραν στον Πειραιά και μας μαντρώσαν στου Παπαστράτου το Μεγαρο. Το κτίριο είχε από πάνω μέχρι κάτω τρύπες από τι βόμβες των Άγγλων και από εκεί πήρα απολυτήριο και ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα και μας κάνανε την σύνταξη ψίχουλα . Αυτή είναι η ιστορία μου και αυτά έχω περάσει και το λέω με πόνο της καρδιάς. Και έχω μείνει εγώ και το παιδί μου , και αν δεν ήταν ο Κώστας ο Κάζος …

——————————–
ΕΡΩΤΗΣΗ : Να μας πείτε λίγα λόγια για τον Γρίβα.
    Τον Γρίβα, όπου πήγαινε τον συνόδευα εγώ, μέχρι την ημέρα που προσελήφθηκε στην Χαλκίδα. Σε όλες τις περιοδείες  (με το κόμμα των Χιτών) ήμουνα μαζί του και φρουρά του και έμπιστός του. Χιλιάδες φωτογραφίες είχα, τις οποίες  τις έχει η γυναίκα του Όμηρου Παπαδόπουλου και δεν μου τις έχουνε δώκει. Έγώ τις ήθελα. Ο Γρίβας ήταν μεγάλος πατριώτης . Η μόνη του μανία ήταν να μαζεύει γραμματόσημα. Του τα πήραν όλα :παράσημα, γραμματόσημα, μέχρι τις πυτζάμες του πήρανε. Όταν μπήκαν στο Θησείο, δεν του άφησαν τίποτα.
      Τον Μακάριο τον είδα μια φορά. Αυτός ήταν δόλιος. Εγώ τον είδα όταν ήρθε από τις Σεὑχέλλες.
      Ο Γιάννης Σκλαβενίτης είχε την Δώρα αδελφή και αδελφό τον Σπύρο. Η Δώρα παντρεύτηκε τον Ανδρέα Κονδύλη, ο οποίος πήγε στην Σχολή Ευελπίδων, έκανε ένα γιο , τον Μιχάλη, ο οποίος ήταν γενικός δερβέναγας στις επιχειρήσεις Σκλαβενίτη. Οι Σκλαβενιταίοι ξεκινήσανε με κάτι καρτέλες και  κολλάγαμ (?) μαστίχα, πιπέρι, ριζάλευρο κα τις πήγαινε ο Σπύρος με μια μοτοσυκλέτα στα περίπτερα. Και μετά ανοίξανε ένα Σούπερ Μάρκετ.  Αυτοί ήταν προσκολλημένοι με τις κουνιάδες του Γρίβα.   

    Για τον αγώνα της ΕΟΚΑ, πηγαίναμε και μαζεύαμε όπλα και τα δίναμε του Γαζουλέα ( ο οποίος είχε παντρευτεί μία από τις κουνιάδες του Γρίβα) για να πάνε στην Κύπρο. Όταν ο Γρίβας γύρισε από την Κύπρο, μετά τον αγώνα της ΕΟΚΑ, τον συνόδευσαν στο σπίτι του ο Μιχάλης Ασημακόπουλος και ο Όμηρος Παπαδόπουλος. Ο Βασίλης Κουρουπός του φίλησε τις μπότες και εγώ πήγα και του ζήτησα συγνώμην που του είχα φωνάξει «στην Πλατεία Θησείου «Γρίβα, μας πρόδωσες τον Αγώνα», επειδή δεν πήγε με τον Παπάγο, αλλά με το Λαϊκό Κόμμα . Παρασύρθηκε από τον Σοφοκλή Βενιζέλο .

    Ο Γρίβας δεν ήθελε, με κανέναν τρόπο, την ανάμειξη της «Χ», στην ΕΟΚΑ, γιατί δεν ήθελε ταύτιση.  Αυτό το είχε θέσει σαν όρο, γιατί τοιμάζονταν να πάνε κάποιοι από εδώ. Ο μόνος που είχε σχέση με το Κόμμα των Χιτών,  ήταν ο Γρηγόρης Αυξεντίου, που τότε υπηρετούσε στην Ελλάδα, ως έφεδρος ανθυπολοχαγός.  Οι Χίτες , όμως βοήθησαν την ΕΟΚΑ> Πηγαίναμε και ζητάγαμε όπλα. Μας δίναν κρυφά όπλα που είχαν κατασχεθεί, (ορισμένα ήταν για σκραπ) για να τα στείλουμε στην Κύπρο και κάποιοι εδώ τα πουλάγανε, αλλά μερικά φθάσανε στην Κύπρο.

    Ο Παπάγος με τον Γρίβα δεν είχαν καλή σχέση.  Γενικά , τον Γρίβα δεν τον συμπαθούσανε από τον καιρό που πολιτεύτηκε, δεν το έβλεπαν με καλό μάτι, ειδικά όταν πήγε με το Λαϊκό Κόμμα. Πήγε με τον Τσαλδάρη και όχι με τον Παπάγο.

—————————————-

 ΚΑΖΟΣ :   Εγώ τότε ήμουνα στην Κυψέλη , σε πολύ μικρή ηλικία, μάλιστα είχα δηλώσει ένα χρόνο μεγαλύτερος γι ανα με πάρουν, γιατί δεν με πέρνανε.  Η Κυψέλη είχε έναναρκετά ισχυρό τομέα . Είχαμε ένα Διοικητή του τομέος που λεγόταν Σούλτσε , ηταν ψηλός, 35ντάρης , ωραίος άνθρωπος, κατήρτιζε ομάδες , οι οποίες επιτηρούσαντο βράδυ τις περιοχές και τις γειτονιές από το Γκύζη μέχρι την Αχαρνών κάτω  Λαμβάναμε μέρος στις επιχειρήσεις , αν γινόντουσαν διαδηλώσεις. Πιάναμε γωνίες και διάφορα σημεία και επιτιθέμεθα όταν γυρίζανε ή όταν πηγαίνανε
   Τα βράδυα τους παρακολουθούσαμε και γινόντουσαν διάφορες εμπλοκές , αλλά δεν είχανε δύναμη εκεί για να μπορέσουνε να μας επιταθούνε καινα κάνουνε τίποτα. Το μόνο που κάνανε, ορισμένες δολοφονίες.  Είχαν σκοτώσει έναν Γιάννη Μαραέντη που οι γονείς του είχαν γραφείο κηδειών στην Πλαεία Κυψέλης, τέτοια πράγματα κάνανε. Δεν είχανε την δύναμη να αντιπαρατεθούν εκ του συστάδην απέναντί μας.
   Υπήρχανε πολλές εθνικόφρονες ομάδες, θυμάμαι κάτι αδελφούς Παπαναστασίου, οι οποίοι ήταν 3 αδέλφια εθνικόφρονες  και διάφορι άλλοι. . Είχε αρκετή δύναμη ο τομέας της «Χ». Είχε έδρα στην οδό Άνδρου,   εκεί που ήταν στην κατοχή  η Διοίκησις Χωροφυλακής , την οποίαν την πολιόρκησαν οι Κομμ. Και σφάξαν όλους τους χωροφύλακες. Τους πήραν και τους πήγαν επάνω στο βουνό καιτους εξετέλεσαν όλους.
      Είχαμε μεταξύ μας μια επικοινωνία , παρκολουθουσαμε τους αριστερούς τι κάνανε , είχαμε αγγελιοφόρους, οι οποίοι μας ειδοποιούσανε , αν πρόκειτο να  κάνουν κάτι, κάποια επίθεση και κάποια συγκέντρωση . Όταν κάποτε πήραν  από την Κυψέλη ομήρους , είχαμε ειδοποιηθεί ότι θα γίνει αυτό. Εγώ μάλιστα, είχα ειδοποιήσει τον πατέρα μου. Του λέω «Θα πάρουνε από εδώ πέρα ομήρους, πάμε να φύγουμε῾ «Μην ανησυχείς», μου λέει  «δεν πρόκειται να κάνουνε τίποτα». ῾ Ο πατέας μου ήταν πολύ αισιόδοξος και είχε πολύ θάρρος, αλλά το πρωί  10.00’που είδα που αρχίσανε να μαζεύουν ομηρους, εμείς φύγαμε, παρατήσαμε το σπίτι εγώ, η αδελφή μου, η μάνα μου και ο πατέρας μου, Περάσαμε τα οδοφράγματα και φθάσαμε στο Σύνταγμα . Εκεί ήταν ένας κινηματογράφος Πανεπιστημίου και Βουκουρεστίου καιμείναμε το πρώτο βράδυ εκεί. Μετά τα επόμενα  βράδυα διανυκτρεύσαμε στο πρώτο σώμα στρατού και μείναμε εκεί ένα διάστημα, έως ότου ξεκαθάρισαν τα πράγματα. Μετά ξαναγυρίσαμε , αλλά εξακολουθουσε να υπάρχει ο κίνδυνος. Απέναντι από εμάς  , Αγίας Ζώνης έμενε ο στρατηγός Μπάκος. , ο οποίος ήτανε αρχηγός του 2ου σώματος στρατού στο Μέτωπο, τον οποίον τον πήραν οι κομμουνισται την ημέρα εκείνη που πήραν τους Ομήρους, τον πήγαν στην Θήβα και τον σκότωσαν. Εντωμεταξύ, στο σπίτι του μέσα μπήκανε διάφορες Ελασίτισες και από αυτούς τους κομμ. Που ήταν εεκί γύρω –γύρω . Βγάλαν τις τουαλέτες της γυναίκας του, τα λοφία του κλπ και τα φορούσανε. Μετά, όταν εμφανίστηκε η «Χ»με τομέα , με περιπολίες με ότι

   Ο  Σούλτσε ήταν Βαυαρός , όπως ήταν ο Έβερτ  . Στην Κυψέλη έμενε η Λελα καραγιάννη, επί των οδών Ίμβρου –Λήμνου. (τώρα Λελας Καραγιάννη), αλλά δεν είχε τότε ακουστεί το όνομα της στην «Χ». Δεν υπήρχε συνεργασία με άλλες αντιστ. Οργανώσεις, απλώς τις γνωρίζαμε και δεν είχαμε αντιθέσεις μαζί τους, όπως ήτανε η ΠΕΑΝ, ο ΕΔΕΣ, 
Υπήρχαν άτομα που δεν τους έβλεπα στην ¨»Χ», αλλά τους έβλεπα στις περιπολίες που τους έβλεπα μαζί. 
ΜΑΝΟΣ  ΜΑΝΩΛΑΚΟΣ.