ΟΙ ΕΜΠΡΗΣΜΟΙ ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΕ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΜΙΑΣ ΧΩΡΑΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΘΛΙΒΕΡΟ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΗΣ ΑΝΕΞΕΛΕΚΤΗΣ ΜΑΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΠΙΚΥΡΙΑΡΧΩΝ ΤΗΣ….

Κάτοικος περιοχής Μάτι: «…δεν μας ενδιαφέρουν τα σπίτια.., θέλουμε τους ανθρώπους μας πίσω,
χάσαμε τους ανθρώπους μας, φέρτε τους ανθρώπους πίσω… τη γειτονιά μας… το καλοκαίρι πλημμύριζε παιδιά η γειτονιά που έρχονταν να κάνουν διακοπές με τους παππούδες και τις οικογένειές τους και ήμασταν όλοι μαζί,… πού είναι οι άνθρωποί μας;! Φέρτε τους πίσω σας παρακαλώ…!»

Λένε πολλοί, ο «Έλληνας είναι δεμένος με το σπίτι του» και την οικογένειά του. Είναι αλήθεια αλλά είναι και «μισή αλήθεια», γιατί αυτός ο λαός έχει υποστεί την πιο άγρια οικονομική βία και τον έχουν πλέον καθυποτάξει ολοκληρωτικά.

Όταν ο ελληνικός λαός έβγαινε από τον πόλεμο του ’40 και έναν εμφύλιο, έμπαινε σε ένα καθεστωτικό μοντέλο οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης, όπου στα μετέπειτα χρόνια εκφράστηκε με την ενσωμάτωση της χώρας στην ΕΕ και αργότερα στο ευρώ, χάνοντας σταδιακά ακόμα και κάποιες υποτυπώδεις βάσεις οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας.

Μάλλον πολύ λίγα λόγια έχουν συνδέσει την αποδιάρθρωση των κοινοτικών ανθρώπινων δεσμών στην ελληνική ύπαιθρο με το μοντέλο της εξαρτημένης ανάπτυξης που μας επιβλήθηκε μεταπολεμικά και οδήγησε στη μαζική εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση και σε ένα σωρό τραγικές συνέπειες που είναι απόρροια μια καθολικής απουσίας προστατευτικών κοινωνικών δομών και μηχανισμών.

Οι λαϊκές συνοικίες που δημιουργούνταν στις μεγαλουπόλεις της Ελλάδας και στα περίχωρά της ήταν από ανθρώπους που κουβαλούσαν την παράδοση των κοινοτήτων τους, την ανάγκη για κοινωνικές σχέσεις για πραγματική αλληλεγγύη.

Σε αυτό το μοτίβο δημιουργούνταν και οι κοινότητες σε παραθαλάσσιες περιοχές, όπου ο εργατόκοσμος για να ξεφύγει από την «φυλακή» των μεγαλουπόλεων σαν την Αθήνα και περιοχές που άλλοτε ήταν «παράδεισοι» σαν την Ελευσίνα που την κατάντησαν ένα βιομηχανικό τερατούργημα, κοίταγε με αγωνία και πάθος να φτιάξει ένα σπιτάκι – τις περισσότερες φορές αυθαίρετο – για να ξεφύγει από τη μίζερη βίαιη καθημερινότητα σε κοντινές περιοχές σαν την Κινέτα και την Ανατολική Αττική.

Οι Έλληνες είναι δεμένοι με το σπίτι τους, ναι, γιατί ήταν το μόνο σημείο αφετηρίας που τους απέμεινε μετά τον ξεριζωμό τους από τις κοινότητές τους, για να ζήσουν την οικογένειά τους και να δημιουργήσουν νέους κοινωνικούς δεσμούς σε αστικά πλαίσια πια, να εκφράσουν τα όνειρά τους για μια πιο ανθρώπινη ζωή.

Οι περισσότεροι κάπως έτσι μεγαλώσαμε, με τους παππούδες και τις γιαγιάδες στα φτωχικά εξοχικά, με τα αδέρφια και τα ξαδέρφια, τους γείτονες και τους φίλους και τις μυρωδιές του καλοκαιριού να συντροφεύουν «τα πιο όμορφά μας χρόνια».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΟΙΜΟΣ-ΑΘΗΝΑ