Μπορεί η απλή αναλογική να εξελιχθεί από… κατάρα, σε ευχή;
Η πολιτική, ως στρατηγική διαδρομή ζύμωσης ιδεών και επικράτησης κομματικών επιλογών στο μυαλό και την καρδιά ενός ψηφοφόρου, είναι μια εξαιρετικά συναρπαστική, όσο και σύνθετη, γενετική παράμετρος κάθε κοινωνίας.
Σε περιόδους κρίσης, οι προκλήσεις μεγιστοποιούνται και γίνονται περισσότερο περίπλοκες. Όταν την κρίση τη διέρχονται κοινωνίες σαν τη δική μας, τα πράγματα… ξεφεύγουν, και το μέλλον βρίσκεται υπό διαρκή αμφισβήτηση, αν όχι μερική αναίρεση.
Κλείνοντας 8 χρόνια στην παρακμή των Μνημονίων, με τη δραματική φθορά της σπονδυλικής στήλης της κοινωνίας μας, και ανάκληση της εθνικής κυριαρχίας και αυτοδιάθεσης, οι στιγμές προσφέρονται αβίαστα για απολογισμό και ενατένιση της επόμενης σελίδας, με τελείως διαφορετικούς όρους σε σχέση με το παρελθόν.
Η εθνική κρίση που ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2010 από το ακριτικό Καστελόριζο, με τον τελευταίο των Παπανδρέου να εκφωνεί το διάγγελμα προσφυγής στον μηχανισμό στήριξης των Μνημονίων, είναι πρωτίστως και κυρίαρχα κρίση πολιτικής ηγεσίας. Και, εξ αντακλάσεως, κρίση κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης.
Στη διαδρομή αυτών των αφόρητα δραματικών ετών, η χώρα μας ατύχησε σε ένα τανγκό με τη μετριότητα, σε επίπεδο πολιτικών ηγεσιών και κομματικών αντιπροσώπευσης.
Γι’ αυτό φούντωσαν τα άκρα. Γι’ αυτό, τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν κέρδισαν ζωτικό χώρο στον δημόσιο βίο. Τον οποίο αφαίρεσαν από τα περισότερο υγιή κύτταρα της κοινωνίας μας. Από το ίδιο το μέλλον του τόπου.
Γι’ αυτό, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση που ακολούθησε τις κάλπες του «λεφτά υπάρχουν», το 2009, η λεγόμενη «σιωπηλή πλειοψηφία» απείχε σε μεγαλύτερη έκταση και ένταση από το ραντεβού με το συνειδησιακό καθήκον της ψήφου.
Είναι προφανές ότι, αυτή η οδυνηρή πραγματικότητα, δεν έχει μεταβληθεί ουσιωδώς. Δεν υπάρχουν τα φίλτρα εκτόνωσης μιζέριας και απογοήτευσης, ώστε η επόμενη Βουλή να είσαι όσο καλύτερη από τη σημερινή απαιτεί η συγκυρία της Ιστορίας.
Και καθώς στο εθνικό μέλλον υπάρχει πλέον καρφιτσωμένη η περιπέτεια αβεβαιότητας η οποία συνοδεύει τον εκλογικό νόμο της απλής αναλογικής, η… ορθογραφία της επόμενης εθνικής σελίδας μοιάζει καταδικασμένη σε διαρκή προδιάθεση στο λάθος.
Με μια εξαίρεση. Να λειτουργήσουμε και σε αυτή την περίπτωση… ανάποδα από την πολιτική κανονικότητα. Και η απλή αναλογική, να εξελιχθεί από …. κατάρα, σε ευχή. Υποχρεώνοντας ένα πολιτικό σύστημα μοιραία κατώτερο των περιστάσεων, να συνεννοηθεί. Να συμφιλιωθεί. Να συναινέσει.
Να υποχρεωθεί δηλαδή σε ό, τι δεν έκανε στο ξεκίνημα αυτής της περιπέτειας, όταν η σκυτάλη του λαϊκισμού και του διχασμού περνούσε από τη μια πολιτική ηγεσία στην άλλη.
Ίσως έτσι, παραμεριστούν, έστω και διστακτικά, οι κουρτίνες που εμποδίζουν το παράθυρο να ανοίξει. Ώστε να βρει διέξοδο το φως. Εκείνο, που στο τέλος νικάει πάντα το σκοτάδι…
Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 21 Απριλίου 2018
ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ, ΕΦΟΣΟΝ ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ, ΑΡΚΕΙ ΝΑΝΟΙΞΟΥΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ, ΚΑΙ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΜΑΣ.. ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΕΠΑΜ.
ΜΟΝΑΧΑ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑ ΤΟΛΜΗΣΕ ΚΙΕΚΑΝΕ ΜΗΝΥΣΗ ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.
Γιατί τώρα η μήνυση του Ε.ΠΑ.Μ. επί Εσχάτη Προδοσία;
Του Δημήτρη Καζάκη
Είναι η πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία αυτού του τόπου – κι όχι μόνο – που πολιτικό κόμμα, όπως το αναγνωρίζει ο ισχύων νόμος, καταθέτει μήνυση επί Εσχάτη Προδοσία εναντίον όσων αλλοίωσαν ή και κατέλυσαν με τις πράξεις τους το συνταγματικό πολίτευμα της χώρας. Η κατάθεση της μήνυσης αυτής δεν έγινε μόνο με σκοπό την δίωξη και καταδίκη των υπευθύνων, αλλά πρώτα και κύρια για την αποκατάσταση της δημοκρατικής και συνταγματικής ομαλότητας στην Ελλάδα.
Είναι γνωστό ότι το Ε.ΠΑ.Μ. από την ιδρυτική του διακήρυξη τον Ιούλιο του 2011, ένα εκ των 5 βασικών προταγμάτων του ήταν και παραμένει η άσκηση δίωξης επί εσχάτη προδοσία όσων ψήφισαν, υπέγραψαν, εφάρμοσαν τα μνημόνια και τα παρελκόμενά τους. Ήταν η πρώτη και η μόνη πολιτική δύναμη που έθετε στο πρόγραμμά της ως έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους της πολιτικής της την άσκηση δίωξης. Πίστευε τότε, αλλά εξακολουθεί να πιστεύει και σήμερα ότι χωρίς μια τέτοια δίωξη δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να γυρίσει σελίδα και να ανορθωθεί εκ βάθρων με όρους δικαίου και δημοκρατίας προς όφελος των πολιτών της.
Γιατί λοιπόν άργησε να κατατεθεί η μήνυση;
Το Ε.ΠΑ.Μ. εξ ιδρύσεως δεν θεωρούσε την άσκηση δίωξης ως δικό του αποκλειστικά «κομματικό» καθήκον. Το θεωρούσε και εξακολουθεί να το θεωρεί ως παλλαϊκή απαίτηση. Όλα τα προηγούμενα χρόνια αγωνιζόταν να κινηθεί ένα ευρύτερο φάσμα αντιμνημονιακών δυνάμεων και προσωπικοτήτων εναντίον όσων κομμάτων και προσώπων διέπραξαν Εσχάτη Προδοσία σε βάρος της χώρας. Κάτι τέτοιο δεν έγινε. Καμιά άλλη δύναμη δεν δέχθηκε να δεσμευτεί σε μια τέτοια κίνηση.
Ταυτόχρονα είναι τελείως διαφορετικό να υιοθετεί κανείς πολιτικά την ανάγκη άσκησης δίωξης επί Εσχάτη Προδοσία και εντελώς άλλο να επωμίζεσαι την σύνταξη της μήνυσης γι’ αυτήν. Όταν είναι κανείς σοβαρός και κυρίως όταν σοβαρολογεί δεν θέλει με κανέναν τρόπο η μήνυσή του αυτή να καταντήσει φωτοβολίδα για εκτόνωση, ούτε να εκφράζει απλά τις ποικίλες νομικές του θεωρήσεις και δικανικές φιλοσοφίες, οι οποίες ελάχιστη σχέση έχουν με το ισχύον ποινικό δίκαιο.
Ας μην ξεχνάμε ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια υπήρξαν δεκάδες μηνύσεις πολιτών, που όμως δεν πληρούσαν – για να εκφραστώ επιεικώς – τις προβλέψεις του ισχύοντος ποινικού δικαίου. Κι έτσι ανάγκασαν τις δικαστικές αρχές με ελαφρά τη καρδία, είτε να τις στείλουν στη Βουλή για να χαθούν στα συρτάρια της, είτε να τις απορρίψουν μια κι έξω ως ανυπόστατες.
Το Ε.ΠΑ.Μ. δεν θα μπορούσε ποτέ να εμπλακεί σε μια μήνυση επί Εσχάτη Προδοσία, η οποία γίνεται απλά και μόνο ως πολιτική δήλωση χωρίς καμιά άλλη αξίωση, ή ως άμυνα ορισμένων πολιτών – όπως την φαντασιώνονται οι ίδιοι – προκειμένου να προστατευτούν έναντι της λαίλαπας των μνημονιακών πολιτικών. Κι αυτό γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι μια μήνυση τέτοιου είδους, όχι μόνο θα είναι ατελέσφορη, αλλά θα υπονομεύσει εντέλει την ίδια την απαίτηση για δίωξη των ενόχων επί Εσχάτη Προδοσία. Σύμφωνα πάντα με ότι προβλέπει το ισχύον Σύνταγμα και ο Ποινικός Κώδικας της χώρας.
Σήμερα, το καθεστώς αλλοίωσης και κατάλυσης των δημοκρατικών αρχών της Ελληνικής πολιτείας έχει ολοκληρωθεί. Η χώρα μας όχι μόνο τελεί υπό ένα ολοκληρωτικό καθεστώς κατοχής και εκποίησης, αλλά σπρώχνεται επίσης σε ακρωτηριασμό της εθνικής της επικράτειας. Η δημοσιονομική, πολιτική και κανονιστική κατοχή της πατρίδας μας, πρόκειται να εξελιχθεί γρήγορα και σε στρατιωτικοπολιτική υπό τον μανδύα της «μεταμνημονιακής εποχής». Τώρα λοιπόν είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για μια τέτοια μήνυση. Όχι από πολίτες, αλλά από πολιτικές δυνάμεις για να αποκτήσει την πρέπουσα βαρύτητα και κύρος μια τέτοια μήνυση. Οι καιροί ου μενετοί!
Προσυπογράφουμε ΟΛΟΙ τη μηνυση:
http://chn.ge/2H3YAzh
https://uploads.disquscdn.com/images/45caddd4b4556f9c7eef4f53cdc203cc9e2f9429f903312421ec6116e40ef42f.jpg