Αναζητούνται Ηγέτες…

Του Θανάση Κ.

    Ζούμε περίεργες, συναρπαστικές εποχές…

    Μερικοί θυμήθηκαν ξαφνικά τον… «εθνολαϊκισμό»,

    για να χτυπήσουν τα Συλλαλητήρια για το Μακεδονικό!

    Προσφέροντας έτσι πολύτιμη «χείρα βοηθείας» στον ΣΥΡΙΖΑ!

    Που οι ίδιοι έχουν καταδικάσει ως τον «Πατριάρχη του εθνολαϊκισμού»!

    Κι αποκαλύπτοντας έτσι τις πάγιες αναπηρίες και της Πασοκογενούς Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα, που είναι αθεράπευτες…

    Αλλά και τις αναπηρίες της Κεντροδεξιάς στην Ελλάδα, τις οποίες όμως, τώρα προσπαθεί να τις ξεπεράσει…

    Να εξηγηθώ όμως:

    Τι είναι λαϊκισμός;

    Και που διαφέρει από τα φιλελεύθερα ιδεώδη;

    * Πρώτον ο «λαϊκισμός» δεν είναι κατ’ ανάγκην «αριστερός».

    Είναι ένα ιδεολογικό μόρφωμα που συνασπίζει τα μεσαία και κατώτερα κοινωνικά στρώματα, ενάντια σε κάθε προσπάθεια αλλαγής και εκσυγχρονισμού.

    Κλασικό παράδειγμα, το «σπάσιμο των μηχανών» στα τέλη του 18ου Αιώνα στην Ευρώπη από τους χειρόνακτες εργάτες που φοβούνταν την ανεργία.

    Βασικό όπλο του «λαϊκισμού» ο φόβος σε κάθε καινούργιο και το μίσος προς όσους προσπαθούν να το φέρουν…

    Κυρίαρχο μέσο του «λαϊκισμού», η ψευδής «ενότητα» που καλλιεργεί ανάμεσα σε διαφορετικά συντεχνιακά συμφέροντα για να μπλοκάρει κάθε πραγματική αλλαγή.

    Κι εδώ κυριαρχούν ολοκληρωτικά συνθήματα που συνασπίζουν «όλο το λαό» κατά των – εκάστοτε – «κακών»: Των «κακών» ξένων, των «κακών» πλουσίων, των «κακών» μειονοτήτων, των «κακών» γενικώς…

    Ο λαϊκισμός είναι η υποταγή της Πολιτικής στη συνθηματολογία και την προπαγάνδα, στην απόλυτη αντίδραση προς την Πρόοδο και – τελικά – στον Ολοκληρωτισμό.

    Εκείνο που καθιστά τον «λαϊκισμό» πολύ «ελκυστικό», αλλά και ιδιαίτερα επικίνδυνο είναι ότι είναι αποτελεί μια εκτρωματική μασκαράτα:

    όπου εμφανίζεται ο Ολοκληρωτισμός ως… «Δημοκρατία»,

    η μαύρη αντίδραση ως «Πρόοδος»,

    ο «διχασμός» ως «ενότητα»

    και η ωμή προπαγάνδα ως (μοναδική) «Αλήθεια»…

    Ο «λαϊκισμός» ως πολιτικό κίνημα στρέφεται κατά των ελίτ και προσπαθεί να αναδείξει νέες ελίτ.

    Κλασικό παράδειγμα η σταδιοδρομία του ΠΑΣΟΚ:

    Ξεκίνησε ως απολύτως λαϊκιστικό κόμμα (όπως είχαν αναδείξει με άρθρα τους ήδη από το 1977, ο Άγγελος Ελεφάντες και ο Μάκης Καβουριάρης, δύο πραγματικά ανεξάρτητα πνεύματα από το χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς τότε).

    — Κεντρικό του πρόταγμα την – πρώτη – εποχή του «πρασινοφρουρισμού» να γκρεμίσει το «κράτος της δεξιάς», δηλαδή ολόκληρη την ελίτ που είχε αναδειχθεί στην μεταπολεμική Ελλάδα – κι όχι μόνο του «χουντικούς», που πρώτη η Παράταξη τοιυ Κωνσταντίνου Καραμανλή είχε οδηγήσει στη φυλακή.

    Δεν επιδίωκαν να «απελευθερώσουν» την κοινωνία – ήθελαν να φτιάξουν την δική τους «πράσινη» ελίτ. Και οδηγήθηκαν στη παρ’ ολίγον χρεοκοπία του 1985, στα «νέα τζάκια» μετά το 1986 και στα αλλεπάλληλα σκάνδαλα Κοσκωτά του 1989…

    Η τριετής διακυβέρνηση του Κώστα Μητσοτάκη δεν κατάφερε να διαλύσει την πράσινη «νομενκλατούρα»…

    –Κι όταν επανήλθε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ και λίγο αργότερα ανέδειξε το Σημίτη ως νέο ηγέτη και Πρωθυπουργό, περάσαμε στη δεύτερη φάση:

    Του εκσυγχρονισμού!

    Όπου προσπάθησαν να εγκαθιδρύσουν ακόμα πιο σταθερά την πράσινη ελιτ δίνοντάς της ευρωπαϊκά χρώματα πλέον…

    Συμμάζεψαν τα δημοσιονομικά (που επί της δικής τους διακυβέρνησης είχαν ξεχαρβαλωθεί), έπαιξαν και με το Χρηματιστήριο, έβαλαν τη χώρα στο ευρώ και ύστερα… κόλλησαν!

    Προσπαθούσαν να εκσυγχρονίσουν τον εαυτό τους – τη λαϊκίστικη ιδεολογια με την οποία είχαν συγκροτηθεί ως «δύναμη εξουσίας» – αλλά δεν μπόρεσαν να κάνουν τις μεταρρυθμίσεις που είχε ανάγκη η κοινωνια. Κι έτσι μπήκαμε στο ευρώ ανέτοιμοι ως κοινωνία και ως οικονομία.

    Και κυρίως δεν κατάφεραν ποτέ – και δεν προσπάθησαν καν – να ξεφύγουν από τον κρατισμό. Τη θεμελιώδη στρέβλωση που είχε επιβάλει το ΠΑΣΟΚ τις προηγούμενες δεκαετίες.

    –Η τρίτη φάση του λαϊκισμού ήλθε επί Τσίπρα:

    Στην πενταετία 2004-2009, η κυβέρνηση της ΝΔ προσπάθησε να συμμαζέψει τα πράγματα, αλλά δεν τόλμησε κι εκείνη τις μεγάλες τομές. Κι όταν τόλμησε έπεσε σε τοίχο. Το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ πλέον την πολεμούσε σε κάθε βήμα…

    Μεσολάβησε και η παγκόσμια κρίση του 2007-8 (που γονάτισε όλες τις χώρες, ακόμα και πολύ πιο ανθεκτικές από την Ελλάδα) και ήλθε στην εξουσία ο ΓΑΠ με σύνθημα «λεφτά υπάρχουν». Και λίγο αργότερα μας έβαλε στα μνημόνια…

    Τότε το λαϊκιστικό ρεύμα διερράγη: Ένα τμήμα του πήγε στο ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος εκτοξεύθηκε από το 4% στο 17% μέσα σε τρία χρόνια)…

    Ένα τμήμα του έμεινε «κομματικό πιστό» (μόλις το 12-13% από το 44,5% που είχε πάρει το ΠΑΣΟΚ το 2009).

    Κι ένα τμήμα του μετακινήθηκε προς τη ΝΔ του Σαμαρά. Κι έτσι το 19% του Μαϊου του 2012, έκανε άλμα στο 30% ενάμιση μήνα αργότερα, τον Ιούνιο του 2012!

    (Πολλοί ανόητοι θυμούνται το 19%, αλλά ξεχνούν το 30% της χρονιάς εκείνης – το μεγαλύτερο άλμα που έκανε ποτέ κοινοβουλευτικό κόμμα μέσα σε έξη εβδομάδες!)

    * Το πρώτο αξιοσημείωτο, είναι πως η ΝΔ τότε, όχι μόνο προσέλκυσε καινούργιους ψηφοφόρους, μπροστά στον κίνδυνο του επερχόμενου ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τους κράτησε μετά από δυόμιση χρόνια δυσκολης διακυβέρνησης, τον Ιανουάριο του 2015. Ποτέ κανένα κόμμα δεν κατάφερε να περιορίσει τις «κυβερνητική φθορά» του σε μόλις 1,83%!

    * Το δεύτερο που επίσης δεν προσέχθηκε, είναι ότι από το 30% που πήρε η ΝΔ του Σαμαρά τον Ιούνιο του 2012 και το 28% που «κράτησε» τον Ιανουάριο του 2015, τα δύο τρίτα ήταν παλαιοί νεοδημοκράτες. Το ένα τρίτο (γύρω στο 10% του εκλογικού σώματος) ήταν παλαιοί ΠΑΣΟΚοι και άλλοι που δεν ψήφιζαν παλαιότερα ΝΔ, αλλά είχαν προσχωρήσει γιατί έβλεπαν πως δεν υπάρχει άλλο σοβαρό κόμμα ευρωπαϊκού προσανατολισμού και φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων.

    Ο λαϊκισμός εξελίχθηκε από τον ασυγκράτητο «πρασινοφρουρισμό» της δεκαετίας του ’80 στον ατελή «εκσυγχρονισμό» της εποχής Σημίτη το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90, στον ΣΥΡΙΖΑϊκό ακατάσχετο λαϊκισμό μετά το 2011.

    Κοινός παρανομαστής όλων αυτών των φάσεων: ο κρατισμός και η διατήρηση των «ιερών του αγελάδων», συμπεριλαμβανομένων των πάσης φύσεως συντεχνιακών συμφερόντων.

    Απέναντι στο λαϊκισμό αυτό, ωστόσο, που μεταμορφώνεται αλλά παραμένει κρατικιστικός στην ουσία του, αναδεικνύεται πια ένας άλλος ισχυρός πόλος: η ΝΔ όπως μετασχηματίστηκε κι εκείνη, επί εποχής Αντώνη Σαμαρά.

    Αρκετά ισχυρη για να προωθήσει τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις και να ανεβάσει την ελληνική οικονομία κατά 41 θέσεις στη διεθνή κατάταξη ανταγωνιστικότητας μέσα δυόμιση χρόνια (αληθινά παγκόσμιο ρεκόρ),

    αρκετά ισχυρή για να αντέξει την πίεση και να παραμείνει κόμμα εξουσίας (ενώ το ΠΑΣΟΚ είχε διαλυθεί),

    αλλά όχι τόσο ισχυρή για να εξαντλήσει τότε την τετρατία της (πολύ περισσότερο που υπέστη και πολλά «πισώπλατα μαχαιρώματα» από τις ίδιες της γραμμές της).

    Το βασικό πρόβλημα που παραμένει ωστόσο, είναι πως δεν αναδεικνύεται καινούργια ελίτ.

    Γιατί η χώρα χρειάζεται πια, όχι απλώς – κι όχι μόνο – καινούργια διακυβέρνηση – αλλά και καινούργια ελίτ! Προσανατολισμένη στο χτύπημα του κρατισμού και στην απελευθέρωση του επιχειρηματικού δυναμισμου μιας χώρας με τεράστιες αναξιοποίητες ευκαιριες, εξαιρετικό ανθρώπινο δαιμόνιο, προικισμένο με παραδοσιακό «δαιμόνιο», και μοναδική παγκόσμια Διασπορά.

    Αλλά τέτοια ελίτ – διανοούμενοι, πολιτικοί, επιχειρηματίες, στελέχη και διαχειριστές – δεν έχει αναδειχθεί ακόμα.

    Έχουμε ακόμα ανθρώπους που βρίσκονται χαμένοι μέσα σε αριστερά ιδεολογήματα, με ψευδο-φιλελεύθερες («φιλελέδικες») εμμονές που περισσότερο θυμίζουν no borders και «παγκοσμιοποίηση», παρά φιλελεύθερα ιδανικα – ανθρώπους που μπορούν να διαχειρίζοναι κοινοτικα κονδύλια, να παίρνουν μίζες, να συγγράφουν πονήματα που κατακεραυνώνουν τους «εθνικιστές», να ξαναγράφουν την ιστορία (με αριστερούς παραμορφωτικούς φακούς), να «προσταστεύουν» συντεχνίες και να εξαγοράζουν περιθωριακές ψήφους.

    Σε μια εποχή που η αυξημένη μνημονιακή εποπτεία δεν το επιτρέπει και η μεταρρυθμίσεις που ψηφίζονται το ακυρώνουν…

    Χωρίς ναυτικούς λοιπόν, δεν υπάρχει ναυτιλία, χωρίς γιατρούς δεν υπάρχει Υγεία και χωρις φιλεύθερη ελιτ δεν υπάρχουν μεταρρυθμίσεις και φιλελεύθερη στρατηγική για τη χώρα.

    Ο Θεοδωρικάκος, είπε προχθές κάτι πολύ σημαντικό – που παντού δημοσιεύτηκε αλλά ελάχιστοι το κατάλαβαν.

    Πώς όποιος είναι μεταρρυθμιστής είναι υποχρεωτικά και πατριώτης!

    Εδώ κρύβεται μια μεγάλη αλήθεια:

    Πώς μόνον οι πατριώτες μπορούν να είναι συγχρονοι μεταρρυθμιστές.

    Μόνο με αναφορά στο «υπέρτατο» δημόσιο συμφέρον – δηλαδή στο εθνικό συμφέρον – μπορεί μια διακυβέρνηση και μια ελίτ, να «σπάσει όλα τα άλατα», να κατανικήσει όλες τις συντεχνιακές αντιστάσεις και να ξεπεράσει όλες τις επι μέρους στρεβλώσεις, για να απελευθερώσει το δυναμισμό της κοινωνίας.

    Το απέδειξαν αυτό όλες οι μεγάλες μεταρρυθμιστικές προσωπικότητες της σύγχρονης (και της παλαιοτερης ιστορίας).

    Ο Ότο φον Μπίσμαρκ και ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ και ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Χαρίλαος Τρικούπης και η Μάργκαρετ Θάτσερ και ο Ρόναλντ Ρέηγκαν, όλοι τους πρωτοστάτησαν σε μεγάλες μεταρρυθμίσεις και ξεπέρασαν τεράστιες εσωτερικές αντιστάσεις στο όνομα του εθνικού συμφέροντος των κοινωνιών τους!

    Κανείς τους δεν «κόλλωσε», μήπως τους πούνε οι αντίπαλοί τους… «εθνολαϊκιστές» ή «εθνικιστές»! (όπως και τους είπανε πολλές φορές…)

    Το «έθνος» και η «Πατρίδα» είναι εύκολο να καταδημαγωγηθούν από διάφορους ακραίους. Κι έχει συμβεί αυτό πολλές φορές.

    Αλλά δημόσιο συμφέρον χωρίς εθνική ταυτότητα μιας κοινωνίας, δεν υπήρξε ποτέ.

    Και φιλελεύθερα ιδανικά χωρίς δημοκρατία, δεν υπήρξαν ποτέ.

    Και δημοκρατία χωρίς «κοινή αίσθηση του ανήκειν», δηλαδή χωρις κοινή – εθνική – ταυτότητα, δεν υπήρξε ποτέ.

    Όποιος θέλει να χτυπήσει το λαϊκισμό και τον κρατισμό, οφείλει να ενώσει την κοινωνία σε μια βάση «υπέρτερη» όλων των συντεχνιακών συμφερόντων. Κι αυτή είναι η εθνική ταυτότητα. Και το εθνικό συμφέρον…

    Κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν σήμερα, πως αν δεν έχεις βαθιές γνώσεις και οικονομική αναλυτική δεινότητα, και κοινωνιολογική εμβρίθεια και δεν παίζεις το… διεθνές δίκαιο στα δάχτυλα, δεν μπορείς να είσαι «πατριώτης».

    Ανοησίες!

    Φτιάχνουν ένα «κορσέ» πατριωτισμού, χωρίς ταυτότητα, δηλαδή χωρις την κοινωνία. Ένα «πατριωτισμό» μόνο για μέρος μιας χρεοκοπημένης σήμερα ελίτ.

    Που έχει χάσει την επαφή της με την κοινωνία. Δεν μπορεί να εμπνεύσει, δεν μπορεί να καθοδηγήσει, δεν μπορεί να πείσει. Δεν είναι πια ελίτ…

    Άνθρωποι που υπηρέτησαν τον εθνολαϊκισμό του Ανδρέα Παπανδρέου, και τον ατελή εσκυγχρονισμό του Σημίτη και τον λαϊκιστικό κρατισμό του ΓΑΠ θυμήθηκαν σήμερα να αναθεματίζουν τα… Συλλαλητήρια!

    Μιλούν εξ ονόματος μιας διαλυμένης σημερινής ελίτ! Που αντί να ασκεί πιέσεις στα Σκόπια να υποχωρήσουν, πιέζει τους Έλληνες να δεχθούν μιαν ολέθρια λύση.

    Την ώρα που η χώρα βρίσκεται από θέση ισχύος απέναντι στα Σκόπια ενώ στην ίδια την κοινωνία των Σκοπίων το «μακεδονικό ιδεολόγημα αμφισβητείται πια όλο και περισσότερο – και εμπράκτως πλέον…

    Τους πειράζει ο «εθνολαϊκισμός», αλλά δεν τους ενοχλεί ο κρατισμός που οι ίδιοι δημιούργησαν και συντήρησαν και παραλύει τη χώρα.

    Τους πειράζουν τα Συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, αλλά δεν μπορούν να καταλάβουν, γιατί άραγε ο κόσμος δεν ξεσηκώθηκε ούτε για την εξαπάτησή του από το ΣΥΡΙΖΑ, ούτε για την υπερφορολόγησή του ούτε για τους πλειστηριασμούς, αλλά ξεσηκώνεται για το Μακεδονικό.

    Δεν καταλαβαίνουν κυρίως ότι ο κόσμος εξεγείρεται απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ που είναι ο yesman των ξένων. Όχι γιατί φορολογεί και τους συντρίβει – αυτό διορθώνεται αύριο. Αλλά κυρίως γιατί τους υποτάσσει στις ορέξεις ενός γειτονικού αλυτρωτισμού. Που αν μόνοι μας νομιμοποιήσουμε σήμερα – αυτό δεν διορθώνεται αύριο.

    Ο κόσμος το διαισθάνεται αυτό. Η χρεοκοπημένη ελίτ μας, όχι…

    Τους ενοχλεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τελικά… διευκολύνουν το ΣΥΡΙΖΑ να περάσει τα σχέδιά του.

    Είναι τα αδιέξοδα μιας ελίτ, η οποία να υπηρετεί πια τον κρατισμό δεν μπορεί πια και να συγκρουστεί μαζί του δεν τολμά ακόμα!

    Οι ελίτ που θέλουν  να «καθοδηγήσουν» τον κόσμο πρέπει να είναι έτοιμες να αφουγκραστούν τις αγωνίες του.

    Οι ελίτ που θέλουν να «εκλογικεύσουν» το δημόσιο αίσθημα, πρέπει να είναι ετοιμες – προηγουμένως –  να νιώσουν το δημόσιο αίσθημα.

    Οι ηγέτες που θέλουν να πάνε κόντρα στο ρεύμα, πρέπει να είναι αποφασισμένοι και να δημιουργήσουν «ρεύμα» υπέρ των απόψεών τους.

    Όχι μόνίμως να καταδικάζουν τον «όχλο».

    Γιατι ο λαός γίνεται όχλος, μόνον όταν δεν έχει ηγέτες ικανούς να τον ακούσουν και να τον υπηρετήσουν.

    Ένα κίνημα φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων είτε θα είναι πατριωτικό και δημοκρατικό είτε δεν θα υπάρξει ποτέ.

    Τα συλλαλητήρια μη τα φοβάστε.

    Για πρώτη φορά μιλάει ο λαός, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του και τις εμμονές της Αριστεράς και τις νουθεσίες των κρατικιστικής ελίτ και τη διχαστική προπαγάνδα των λαϊκισμού.

    Τα «πρόβατα» γίνονται πια πολίτες.

    Και ακούστε τι σας λένε, γιατί αν δεν τους ακούσετε, θα γίνουνε λύκοι.

    Μέχρι τώρα είχαμε μια ελίτ, που είχε μάθει να… σαλαγάει πρόβατα.

    Και τώρα βλέπει τους πολίτες και τρομάζει…

    Αναζητούνται ηγέτες που θα μας σώσουν: και από τους… «γιδοβοσκούς» και από τους λύκους…