Λείπει το όραμα!

Ο καπιταλισμός μεσουρανεί! Ο Dow Jones ξεπέρασε πριν  λίγες μέρες μέρες τις 24.000 μονάδες όταν την περίοδο του 2012 ήταν στις 11.000.
Η εργατική δύναμη παράγει υπεράξιες που δεν διαχειρίζεται.  Στα χρηματιστήρια  και στο εμπόριο παράγονται τεράστια κέρδη.  Όμως αλλοι κάνουν πάρτι με αυτά τα κέρδη

Η επίκληση της λαϊκής εξουσίας -ως προϋπόθεσή για την αλλαγή-,  οδηγεί  τους εργαζόμενους στην αναμονή και την παθητικότητα. Και από την αναμονή μπαίνουν στην ουρά για να πληρώσουν την επόμενη κρίση του Καπιταλισμού.  Τελικά από την αναμονή  καταλήγουν κατευθείαν στην ηττα  όπως έγινε δεκάδες φορές ως τώρα.
Αμερική
Η οξεία διεθνή χρηματοπιστωτική κυκλική που δημιουργήθηκε με το σκάσιμο της φούσκας στα ενυπόθηκα δάνεια,   φαινεται να έχει ξεπεραστεί  πλήρως από πολύ νωρίς.  Με πρωταρχικό γνώμονα να μην χαθουν  άξιες,  να μην εξαϋλωθεί πλούτος και να σταματήσει η εξάπλωση της κρίσης,  συγκεντρώθηκαν άμεσα από τις Ελιτ   του κόσμου τα απαραίτητα κεφάλαια και τιθάσευσαν την κρίση πέραν του ατλαντικού και παγκόσμια.
Τα κεφάλαια αυτά βρεθήκαν από τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα και από νέο χρήμα που τυπώθηκε άφθονα από τις ΗΠΑ και διοχετεύθηκε στις ακόρεστες για δολάρια διεθνείς αγορές. Οι αρχές της πρωτεύουσας του καπιταλισμού- εφαρμόζοντας αντι κυκλικές πολιτικές και διογκώνοντας το χρεος- βγήκαν από την κρίση ενισχυμένες.
Αν για πολλούς στην αρχή της κρίσης υπήρξε απώλεια εισοδήματος ή εργασίας, αυτή αντισταθμίστηκε  γρήγορα.  Σήμερα η επίσημη ανεργία στις ΗΠΑ ειναι στο 2% δίνοντας, αν όχι  διέξοδο, τουλάχιστον ελπιδα στο προσωπικό αδιέξοδο του καθενός εργαζόμενου.
Στην Ευρώπη

Όταν ήρθε στην Ευρώπη η κρίση είχε όλα τα κυκλικά χαρακτηριστικά και έμοιαζε σαν μια κλασική κρίση  συσσώρευσης κεφαλαίου του καπιταλισμού.
Αφέθηκε όμως να βυσσοδομεί -αν δεν υποδαυλίστηκε- από νεοφιλελεύθερους,  ώστε να αποτελέσουν οι αγορές το εργαλειο συγκρότησης μια νέας Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ευρωζώνης πολύ διαφορετικής από ότι οραματίστηκαν  οι Λαοί στο ξεκίνημα της .
Τα κεφάλαια  που χρειάστηκαν για την υπέρβαση της κρίσης στην Ευρώπη βρεθήκαν.
Τα πήραν -όπως πάντα- από τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα και από το ΔΝΤ.  «Τύπωσαν» και νέο χρήμα με  φειδώ  από την ΕΚΤ.
Το νέο χρήμα μπήκε στην αγορά «τσιγκούνικα» και ως χρεος, μέσω της λεγόμενης ποσοτικής χαλάρωσης.
Αυτό  έγινε για να μην δημιουργήσει πληθωρισμό.
Εντούτοις φουσκώνει ήδη την επόμενη κρίση. Κρίση που ξέρουμε ότι και αυτή θα την πληρώσουν -όπως πάντα- οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Θα την πληρώσουν γιατί ξανά ειναι άπρακτοι παθητικοί  και περιμένουν για την λαικη εξουσία!!
Ελλάδα
Είναι πολύ σημαντικό να γίνει αντιληπτό ότι μέσω της κρίσης στην ΕΕ  κάθε χώρα-μέλος πήρε ή παίρνει σταδιακά την θεση πους της αναλογεί στον νέο ευρωπαϊκό Καπιταλισμό.
Μπαίνει στο πλαίσιο που  προϋπάρχει για αυτή. Ένα πλαίσιο διαμορφωμένο από καιρό και από τις αγορές, τον  οικονομικό χάρτη  και τον  ανταγωνισμό των μεγάλων κρατών-μελών του πυρήνα.
Αν το πλαίσιο ειναι μικρό, ότι περισσεύει κόβεται. Ενώ ότι δεν μπορεί να διασωθεί λόγω πίεσης των μεγάλων καπιταλισμών,  χάνεται!
Είναι αποτέλεσμα της τάξης μεγέθους κάθε χώρας να «αμυνθεί»  για  να μην μπει  τώρα στο «κουτάκι» που έχει διαμορφωσει για αυτήν οι αγορές. Μια Ιταλία η μια Ισπανία μπορούν να αμυνθούν πιο πολύ από την Ελλάδα και να καθυστερήσουν να μπουν αλλά τελικά θα μπουν στο «κουτάκι» τους
Στην Ελλάδα  -που ήταν μεγαλύτερη και πλουσιότερη όταν μπήκε  στην ΕΕ και στο ευρώ-  κόπηκε  ήδη το 27% του ΑΕΠ της.
Ολόκληροι κλάδοι της οικονομίας της διαλύθηκαν και μοιράστηκαν τα ιμάτια τους μεταξύ των Ευρωπαίων  και άλλων χώρων.
Κλάδοι της αγροτικής παράγωγης αλλά και τεράστιες παραγωγικές ή στρατηγικές αναπτυξιακές υποδομές εκποιήθηκαν ή  εκποιούνται  σε ξένους!  Έτσι έγινε με την ΕΒΖ, τον  ΟΤΕ,  τον ΟΤΕ ακομη και σήμερα   γινεται με  το ορυκτό πλούτο και την ΔΕΗ.
Αυτή η «περικοπή» του Ελληνικού καπιταλισμού συνεχίζεται. Η χώρα  γινεται οικονομική παραμεθόριος και μικραίνει για να χωρέσει στο κουτακι – πλαίσιο που έχει οριστεί από τις ευρωαγορες.
Το μόνο που δεν μπορουν να της πάρουν ειναι ο ήλιος,  ο άνεμος και η θάλασσα.
Εκεί πιθανόν θα στραφεί για να δημιουργήσει νέο πλούτο και νέο καπιταλισμό μέσω των ΑΠΕκαι του τουρισμού!
Γινόμαστε τελικά τα γκαρσόνια της Ευρώπης όπως ήταν μονόδρομος να γίνουμε από τότε που μπήκαμε στην ΕΟΚ.
Οι διανοούμενοι της εποχής μας το είχαν πει ήδη από τότε
Δυνάμεις της εργασίας και οι αγώνες που ματαιώθηκαν
Οι συγκροτημένες δυνάμεις της εργασίας του συνδικαλισμού  και  τα κομματα της Αριστεράς ή το ΚΚΕ δεν μπόρεσαν για μια ακομη φορά να συγκρατήσουν τα κεκτημένα  των εργαζόμενων.
Δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τις θέσεις εργασίας, τις συλλογικές συμβάσεις, τους μισθούς,  την ασφαλισμένη εργασία,  την πλήρη απασχόληση, τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, το 8ωρο, το πενθήμερο, τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα,   το επίδομα αδείας, τις αργίες, τον πλούτο τους, την αξία της εργασίας τους άλλα και το πυλώνα της κοινωνικής ευημερίας μετά τον ΒΠΠ που ήταν το  κοινωνικό κράτος.
Για μια  ακομη φορά  στην ιστορία οι  ταξικά προσανατολισμένοι εργαζόμενοι κομματα  και ομαδες πλήρωσαν την κρίση χωρίς να έχουν επωφεληθεί από την προηγούμενη  αύξηση του πλούτου. Όντας αντικαπιταλιστικά προσανατολισμένοι έχασαν ολόκληρο το πάρτι.  Πλήρωσαν όμως τον λογαριασμό του όταν ξέσπασε η κρίση!
Αυτή  η κολοσσιαίας έκτασης  ήττα  οδηγεί στην ματαίωση ακόμη και της ίδιας της συμμέτοχης  στην μάχη  για την αλλαγή συσχετισμών και δύναμης  στον ταξικό αγώνα και στα πολιτικά δρώμενα.
Τελικά συγκρινόμενος με το Αμερικάνο, το Γάλλο ή το Γερμανό εργαζόμενο το  γεγονός ειναι  ότι ο Έλληνας  εργαζόμενος κατέληξε άνεργος παρ όλη την  οργάνωση του. Ως αποτέλεσμα η εργατική τάξη  απογοητευμένη διαλύεται και τα πιο μορφωμένα τμήματα της μεταναστεύουν επιλέγοντας ατομικές στρατηγικές.
Μαζί με την εργατική τάξη διαλύεται και η Αριστερά που δεν τα κατάφερε. Διαλύεται  ως αναποτελεσματική πολιτική δύναμη στην ΕΕ.
Η άμυνα και η καταγγελία δεν επαρκούν ούτε οι διαδηλώσεις ούτε οι αντιστάσεις σταμάτησαν τίποτα.  Η Ελλάδα μπαινει στο καλούπι που σχεδίασε η ευρώπη χωρίς ουσιαστικές αντιδρασεις.  Οι πάντες οδηγούνται σε ατομική συμπεριφορα υπέρβασης της κρίσης και  όχι σε  διεκδικητικούς αγώνες.
Από τα Μνημόνια στον  ευρωσκεπτικισμό και το Δημοψήφισμα.
Ο ευρωσκεπτικισμός  ειναι το νέο στοιχείο που μπήκε στο πολιτικό λόγο  από το 2010 και μετά.  Από εκείνη την στιγμή και μεχρι σήμερα ολάκερη η  κοινωνία ειναι  πάντα πιο μπροστά από την Αριστερά και περιμένει την πολιτική λυση και την ηγεσία!
Οι πλατείες των αγανακτισμένων το έδειξαν, άλλα το μήνυμα δεν έγινε αντιληπτό.
Κι αν  καποια τμήματα της Αριστεράς είχαν καποτε σκεφτεί την έξοδο από το ευρό ως  «επεισόδιο» σε  και επαναστατική πορεια με ορίζοντα τον κομουνισμό,   τα μεγάλα λαϊκά στρώματα απωθούνται από αυτό το σχέδιο.   Θέλουν απλά την έξοδο  για να προστατευθούν από την  νεοφιλελεύθερη λαίλαπα και δεν έχουν στο νου τους ταξικές επαναστάσεις.
Το Δημοψήφισμα έδειξε ότι  το 62% θέλει να συγκρουστεί -και συγκρούστηκε με την ΕΕ.
Όλοι αυτοί δεν ήταν αριστεροί μεν, αλλά και  όλη η Αριστερά δεν μπόρεσε να υπερβει το εαυτό της και να συναντηθεί  με αυτό το 62%!  Δεν μπόρεσε  να  ηγηθεί της  χώρας σε συνθήκες βαθιάς και σκληρής αναμέτρησης .
Κοιτώντας πίσω βλέπουμε ότι στην πραγματικότητα αν δεν είχαμε την δημιουργία της Λαϊκής ενότητας  δεν θα ειχε αλλάξει τίποτα στην Αριστερά όλα αυτά τα χρόνια.
 Όλος ο χώρος κινείται ατάραχος σαν να μην ήρθαν τρία μνημόνια και μια δομική κρίση που διάλυσε την χώρα.
Ακόμη και μετά το 2015 η Αριστερά συνεχίζει να κινείται  στην πεπατημένη  όλων των  προηγούμενων σχημάτων των 80s  των 90s και το 00s  προσπαθώντας να αναδείξει τον αριστερό  της (έντιμο σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ) χαρακτήρα.
Κυριαρχούν η άμυνα,  η  καταγγελία το πρόθεμα Αντι  και διαδηλώσεις επί πάντως επιστητού και εντελώς ασχέτου.  Εμβληματικές διαδηλώσεις  μιας άλλης εποχής.
Μιας εποχής πολύ πριν το δημοψήφισμα.  Μιας εποχής πολύ πριν την σημερινή αγωνιώδη κατάσταση της Ελληνικής κοινωνίας, της εργατική τάξης και  οικονομίας που συνθλίβεται.
Όχι τυχαία καταλήγουν πολλές φόρες διαδηλώσεις των 800 ατόμων σε μια Αθήνα  των πέντε εκατομμυρίων  ψυχών.
Η κοινωνία ειναι άλλου!
Όραμα
Στην πραγματικότητα ενώ  η Αριστερά περιγράφει το κόσμο  που ζούμε με σαφήνεια και λεπτομέρειες έχει αποτύχει να δει με την ίδια σαφήνεια και λεπτομέρειες τι κόσμο θέλουμε να φτιάξουμε. Κι όταν δεν μιλά για το παρόν  παρελθοντολογεί .
Έχει αποτύχει να δει ποια Ελλάδα θέλουμε να φτιάξουμε έξω από το ευρό και να την προτείνει ως λυση στο σήμερα. Έχει αποτύχει να συγκροτήσει  γύρω της επιστημονικό και εξειδικευμένο προσωπικό και την  διανόηση που θα συντάξει αυτό το σχέδιο.
Χωρίς οραματισμό αυτής της Ελλάδας εκτός του Ευρω αδυνατούμε να αντλήσουμε ιδέες ώστε να τις παρουσιάσουμε ως λύσεις στο σήμερα.   Αδυνατούμε να καταθέσουμε συγκροτημένες προτάσεις απέναντι στο μνημόνιο!
Αδυνατούμε να ξεπεράσουμε  την καταγγελία  και το «Αντι» και να πάμε στην  θετική πρόταση  υπέρβασης. Χωρίς όραμα  αδυνατούμε να συγκροτήσουμε την πνευματική και πολιτική ελιτ της επομένης μέρας.
Να ενεργοποιήσουμε το πολιτισμικό στοιχείο και τον πλούτο μας, να παράξουμε τέχνη,  λόγο, έμπνευση  συνθήματα,  στίχους συνθήματα αιτήματα ελπιδα για μια καλύτερη μέρα. Ελπίδα για μια καλύτερη ζωή!
Χωρίς όραμα το αντιμνημόνιο παραμένει  στείρο «αντι» και εκφυλίζεται ενώ η αριστερά καταλήγει  στριμωγμένη έξω-κοινοβουλευτικά.
Ενώ έχει δυναμική και ερείσματα και  τεράστιο πολιτικό χώρο να ξεδιπλωθεί καταλήγει μακριά από την κοινωνία που ψάχνει  πολιτικές λύσεις στο σημερινό αδιέξοδο.
Το ευρωσκεπτικιστικό  φρόνημα του λαού εκφυλίζεται.  Η επιθυμία για λυση καταληγει σε αδιέξοδο και συμβιβασμό.  Ελλείψει πολιτικού σχήματος που θα οραματιστεί και θα αφηγηθεί την Ελλάδα εκτός ευρό,   το Μνημονιο γινεται μια κανονικότητα.
Στήνεται ένας νέος δικομματισμός.
Υπονομεύοντας έναν ευρωσκεπτικισμο που επιζητά άμεσα  την επιστροφή στο  έθνος κράτος όπου και  θα μπορούμε να μετρηθούμε με τους καπιταλιστές μας και να  ελέγχουμε της κυβερνήσεις που εκλέγουμε,
αφήνουμε χώρο στην Ακροδεξιά για να το εκφράσει.
Αυτό γίνεται ήδη σε όλη την Ευρώπη.
Αγωνία
Πρέπει να περάσουμε στην  νέα φάση.
Μια φάση αμιγώς μετά-δημοψηφησματική.
Πρέπει  να οραματιστούμε την  Ελλάδα εκτός του Ευρώ,  δυνατή  και  ευημερούσα.
Να ψηλαφίσουμε ιδέες και προτάσεις για το τι θα κάνουμε σε τομείς  όπως:
της παραγωγικής ανασυγκροτητής
της αγροτικής παράγωγης
των μεγάλων επενδυτικών σχεδίων του κράτους
των μεγάλων παραγωγικών μονάδων
των  έργων  όπως ο Αχελώος
των ΑΠΕ
τον Λιγνίτη
Τον Τουρισμό
 την τέχνη
 την αισθητητική και την αισθαντικότητα
 το περιβάλλον
την παιδεία
την κουλτούρα
 την ταυτότητα
 την κληρονομιά
 το μέλλον
Η πορεια προς την έξοδο  θα δημιουργήσει ένα  νέο κόσμο.
Για  να τον φτιάξουμε  χρειαζόμαστε  την μεγαλύτερη δυνατή ταξική και εθνική ενότητα.  Δεν μπορεί να βγει η Ελλάδα από το ευρώ με μια τάξη ή με ένα κόμμα ούτε με μια χούφτα ανθρώπων .
Σε αυτό το πλαίσιο  πρέπει να αναζητούμε  συνεχώς συναινέσεις  και ενότητα. Οι προσωπικές στρατηγικές, οι ατομικές προσπάθειες, τα μικρά κομματα, η περιχαράκωση,  ο δογματισμός, απωθούν και κουράζουν.
ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΟΡΑΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΤΟΥΜΕ ΘΑ ΞΕΠΕΡΑΣΤΟΥΜΕ!