ΕΝΑΣ «ΨΗΦΙΑΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΟΣ» ΦΑΝΤΑΖΕΤΑΙ…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΧΙΛΛΙΑΣ:«ΟΙ ΜΗΧΑΝΕΣ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ»
Συζήτηση με την Φωτεινή Μαστρογιάννη
Ο Γιώργος Αχιλλιάς είναι φυσικός, ψηφιακός ανθρωπολόγος αλλά διαθέτει επίσης μεγάλη εμπειρία στο μάρκετινγκ και την ανάπτυξη προϊόντων.
Είναι διεθνώς καταξιωμένος και θεωρείται ότι διαμορφώνει τις τάσεις στον χώρο της διαφήμισης και των μέσων ενημέρωσης.
Στην άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη που έδωσε στη Φωτεινή Μαστρογιάννη μίλησε για ένα κοντινό μέλλον όπου οι μηχανές θα έχουν συναισθήματα αλλά και θα μπορούν να κρίνουν τους ανθρώπους. Η εξέλιξη αυτή, σύμφωνα με τον Γιώργο Αχιλλιά, θα βοηθήσει στο να μπορούμε να δημιουργούμε καλύτερα.
Φωτεινή Μαστρογιάννη: Γιώργο είσαι φυσικός και ψηφιακός ανθρωπολόγος. Τι είναι η ψηφιακή ανθρωπολογία;
Γιώργος Αχιλλιάς: Δεν νομίζω ότι μπορώ να διεκδικήσω τον τίτλο του ψηφιακού ανθρωπολόγου. Αλλά σίγουρα μπορώ να πω ότι με πάθος προσπαθώ να εφαρμόσω αρχές της ανθρωπολογίας στον ψηφιακό κόσμο.
Κατά αναλογία με τον αναλογικό κόσμο, θα λέγαμε πως η ψηφιακή ανθρωπολογία είναι η μέθοδος που προσπαθεί να καταλάβει και να χαρτογραφήσει την σχέση που έχουμε σαν άνθρωποι με την τεχνολογία.
Την χρήση που της κάνουμε, το πως η τεχνολογία επηρεάζει την εξέλιξή μας και φυσικά τις δομές και τους χώρους που ζούμε και έχουμε αλληλεπιδράσεις είτε με άλλους ανθρώπους είτε με υπηρεσίες που είναι φτιαγμένες για εμάς.
Στις μέρες μας, το πιο ενδιαφέρον δεν είναι μόνο τι δημιουργούμε εμείς χρησιμοποιώντας την τεχνολογία, αλλά τι δημιουργείται για εμάς, εμμέσως από τεχνολογίες που μπορούν να καταλάβουν σε πραγματικό χρόνο την συμπεριφορά μας, τις προσδοκίες μας και φυσικά τα θέλω μας, τις προθέσεις μας.
Πρόσφατα, έδωσα μια ομιλία για τον συναισθηματικό κόσμο των μηχανών.Και ήταν ακριβώς πάνω στο πώς οι μηχανές αρχίζουν να αντιλαμβάνονται όχι μόνο το τι κάνουμε και το τι θέλουμε, αλλά και τα συναισθήματά μας σε βάθος. Και το πιο ενδιαφέρον, ότι αρχίζουν να έχουν και αυτές τα δικά τους αντίστοιχα συναισθήματα.
ΦΜ: Σε παλαιότερες ομιλίες σου είχες αναφερθεί στην υπερσυνδεσιμότητα. Με άλλα λόγια οι πάντες και τα πάντα θα είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους. Δεν είναι λίγο τρομακτικό κάτι τέτοιο; Αυτό δεν θα είναι και το τέλος της ιδιωτικής ζωής του ανθρώπου;
ΓΑ: Θα έλεγα ότι η ιδιωτική ζωή του ανθρώπου όπως την ξέραμε την δεκαετία του 60 δεν υπάρχει πια. Πλέον από την στιγμή που γεννιόμαστε δεν είμαστε καταχωρημένοι σε ένα φάκελο, σε ένα σκονισμένο γραφείο σε κάποια υπηρεσία αλλά αποτελούμε ενεργό μέρος ενός δυναμικού συστήματος ανταλλαγής πληροφοριών.
Και αυτό προς όφελος όχι μόνο της καθημερινότητάς μας, αλλά και του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Το να είναι συνδεδεμένα τα πάντα μεταξύ τους, δεν είναι κάτι κακό. Αλλά όπως σε όλα τα πράγματα που εμπεριέχουν και τον άνθρωπο, χρειαζόμαστε δικλείδες ασφαλείας για την περίπτωση κακής χρήσης ή αστοχίας.
