Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΒΑΒΕΛ ΜΕ ΠΡΩΤΗ ΑΞΙΑ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΠΥΡΓΟ ΥΨΩΝΕΙ ΤΕΙΧΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!
ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΤΟΥBΛO ΣΤΟ ΤΕΙΧΟΣ
του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*
Πολύς λόγος έγινε τους τελευταίους μήνες γύρω από τις δηλώσεις του Κώστα Καζάκου περί “προδοσίας” των νέων που φεύγουν σωρηδόν στο εξωτερικό αναζητώντας εργασία,
πολλές φορές με την πρόθεση να “ρίξουν μαύρη πέτρα” πίσω τους.
Συζητήθηκαν, αναπαράχθηκαν – πολλές φορές παρερμηνεύθηκαν. Πολύ λιγότερο, όμως, σχεδόν καθόλου, απασχόλησε τα μέσα ενημέρωσης και την κοινή γνώμη η παρουσία του μεγάλου μας ηθοποιού το καλοκαίρι στην Επίδαυρο, η ερμηνεία του στον Οιδίποδα επί Κολωνώ του Σοφοκλή και το μεγάλο μήνυμα που στέλνει αυτή η τραγωδία ότι, στην ουσία, “όλοι εμείς μιας Ελληνίδας μάνας τέκνα είμαστε”.
Ουσιαστικά, το πρόβλημα έγκειται όχι σε αυτήν καθ’ εαυτήν την φυγή των νέων, μέσα σε συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης και απελπισίας, που είναι ο καταλύτης για αυτή την συμπεριφορά, αλλά στις συνθήκες που διαμόρφωσαν τις σημερινές συνειδήσεις των νέων, στην απαξίωση της σημασίας του έθνους για την ζωή τους με την οποία τους γαλούχησε η ίδια η κοινωνία που σήμερα καταρρέει.
Η φυγή των νέων, κυρίως σε μια Ευρώπη που ουσιαστικά πεθαίνει, απλώς προσφέρει ακόμα περισσότερες υλικές ευκαιρίες, είναι η φυσική συνέπεια των ιδεολογημάτων του κοσμοπολιτισμού, της αποδοχής τής εντατικοποίησης της εργασίας και του κοινωνικού ελέγχου ως κάτι φυσικό να συμβαίνει, του αυτονόητου της έλλειψης συλλογικού οράματος και ενός εκπαιδευτικού συστήματος που τους έμαθε να μισούν την ιστορία.
Τους νέους δεν τους χωράει αυτός ο τόπος γιατί κάποιοι φρόντισαν να μην τους ικανοποιεί τίποτα, να τους ψαλιδίσουν κάθε πίστη που κρατάει τον άνθρωπο όρθιο, χωρίς νάναι σε θέση οι ίδιοι να την αντικαταστήσουν. Τους έμαθαν να μην αγαπούν την Ελλάδα, να μην σέβονται τα μνημεία της και τον πολιτισμό της.
Κενό πίστης, απουσία ελπίδας
Κάποτε στον τόπο μας όλοι σε κάτι πίστευαν, άλλοι στην πατρίδα, άλλοι στον σοσιαλισμό, άλλοι στην Ορθοδοξία, άλλοι στο φως του Αιγαίου όπως ο Ελύτης… Μετά από δύο διαστροφικά αιματηρούς πολέμους, επαναστάσεις, εμφυλίους, ολοκαυτώματα, το ελληνικό έθνος κατάφερνε να μην απογοητεύεται και να στέκεται γρήγορα στα πόδια του.
Για πρώτη φορά σήμερα, μετά από τριάντα επτά χρόνια εθνομηδενιστικού “ευρωμονόδρομου”, παραπλάνησης και διαφθοράς βιώνουμε την αίσθηση ενός ιστορικού τέλους, παρακαλώντας για “την τελευταία δόση” μας;
Όμως, η πορεία ενός έθνους, τόσο ιστορικού και μακρόχρονου όπως το δικό μας, και η σωτηρία του δεν εξαρτάται από τις πρόσκαιρες παγίδες και στραβοτιμονιές
Ξεκινήσαμε με ένα “μολών λαβέ” και καταλήξαμε στο “καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή…”. Ενδιάμεσα περάσαμε από το “Εν τούτω Νίκα” και “το δε την πόλιν σοι δούναι ουτ’ εμόν εστίν ουτ’ άλλου” του Παλαιολόγου.
Διαθέταμε πάντα συνείδηση ότι “κοινή γαρ γνώμην πάντες αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών”. Μια συνείδηση που κρατήθηκε ζωντανή μέχρι το “Όχι”, τα “Αέρα” και το “Βροντάει ο Όλυμπος” της εποποιΐας της Πίνδου και της εθνικής αντίστασης ’40-’44.
Και μετά βρεθήκαμε απέναντι στην τεθωρακισμένη βαρβαρότητα των Άγγλων, των Αμερικανών στην συνέχεια, της Χούντας και του Αττίλα, τελικά.
Η ψυχική κούραση, οι απογοητεύσεις, το δέλεαρ της ευμάρειας και του καταναλωτισμού μάς έριξαν στην νέα “Φραγκοκρατία” και την ψευδαίσθηση ενός εξασφαλισμένου μέλλοντος, αναπτυξιακού και ειρηνικού.
Θεωρήσαμε ξεπερασμένη την επιταγή των προγόνων μας προς τα παιδιά τους, βγαλμένη μέσα σπό την ιστορική εμπειρία, “Μην τουρκέψεις και μην φραγκέψεις”… ποτέ!
Παραδοθήκαμε, με λίγα λόγια, σε έναν ψεύτικο κόσμο, ένα πνευματικό “εσπεράντο”, όπως θάλεγε ο Φώτης Κόντογλου, που μας έφερε στην σημερινή κοινωνική και πνευματική παραλυσία.
Η ελίτ είναι μακριά από την ιστορία
Ο πνευματικός εκφυλισμός και η παραμόρφωση των συνειδήσεων άρχισε με τα διακηρυχθέντα νεο-δόγματα της μεταπολίτευσης: “Ανήκομεν στην Δύση” και “Η Κύπρος είναι μακριά”.
Τα ΜΜΕ και η καθημερινή προπαγάνδα με υστερικές κραυγές και θεατρικές σκηνοθεσίες κατάφεραν να τα επιβάλουν ως θέσφατα στην κοινωνία.
Η ηγεσία μας -πολιτική, πνευματική, στρατιωτική- αποδείχθηκε δυστυχώς ανιστόρητη, στην καλύτερη περίπτωση όπου δεν υπήρξε κατευθυνόμενος δόλος.
Έδειξαν ότι αγνοούν απολύτως τα διδάγματα της ιστορικής επιστήμης και της γεωπολιτικής σκέψης. Ότι δεν έχουν έστω και μέτρια γνώση του Θουκυδίδη, του Πολύβιου, του Ξενοφώντος, του Προκοπίου, του Ιωάννη Καντακουζηνού, της Άννας Κομνηνής, του Ρήγα Φεραίου, του Καποδίστρια.
Ανυποψίαστοι, υπακούοντας στα ξένα κέντρα λήψης αποφάσεων, θάβοντας την ουσία των εθνικών μας θεμάτων, απεμπολώντας ή ελαχιστοποιώντας την επίκληση των εθνικών μας δικαιωμάτων, ηττοπαθείς, αναποτελεσματικοί και αντιπαραγωγικοί, οδηγούσαν την χώρα στον όλεθρο.
