«Κοινωνικός» Καπιταλισμός: το πιο σύντομο ανέκδοτο του Φιλελευθερισμού

«Κοινωνικός» Καπιταλισμός: το πιο σύντομο ανέκδοτο του Φιλελευθερισμού

Ζούμε αναντίρρητα σε παράξενους καιρούς και πάντοτε σε τέτοιους καιρούς έβρισκαν τόπο να γεννηθούν κάθε λογής τερατουργήματα και να διαφημιστούν ως «μαγικές» λύσεις. Θαυματουργά «φάρμακα» τα οποία δεν αποτέλεσαν τίποτα άλλο παρά το δηλητήριο, και κατά συνέπεια, το τέλος της εποχής τους. Όπως, όμως, συμβαίνει πάντοτε στο τέλος ενός κύκλου, ένας νέος ξεκινά. Το μόνο ερώτημα είναι αν αυτός ο νέος κόσμος θα περιλαμβάνει κι εμάς ή χαθούμε για πάντα μέσα στις στάχτες του παλιού.

Σε καιρούς κρίσης, λοιπόν, σαν τους σημερινούς βλέπουμε να αναδύεται ένα νέο δημιούργημα της φιλελεύθερης αστικής τάξης, ο «Κοινωνικός» Καπιταλισμός. Είναι αυτό που κάποιοι ονομάζουν light δεξιά ή light αριστερά, κεντροδεξιά ή κεντροαριστερά ή απλώς Κέντρο. Ενώ κάποιοι άλλοι, στην βόρεια Ευρώπη, Χριστιανοδημοκρατία!

Τα αντιφατικά αυτά ονόματα πηγάζουν από την γνωστή τακτική του συστήματος να θολώνει τα νερά για να δείξει ποσό «ευρεία» είναι η Δημοκρατία μας και πόσα πολλά και διαφορετικά κόμματα και ιδεολογίες μπορούν να υπάρξουν μέσα σε αυτήν (εκτός φυσικά από αυτές που την καταργούν!). Στην πραγματικότητα όμως, όπως όλοι γνωρίζουν, οι διαφορές μεταξύ δεξιών και αριστερών, σήμερα, είναι ελάχιστες και αν μη τι άλλο, επιφανειακές. Έτσι λοιπόν, όπως θα δούμε στην συνέχεια, ο Καπιταλισμός και οι εκφραστές του είναι ένα και το αυτό, όσα διαφορετικά προσωπεία κι αν παίρνουν κατά καιρούς.

Η πλειοψηφία της ανθρωπότητας, τον τελευταίο αιώνα, μεγαλώνει μέσα στον Καπιταλισμό. Αυτό το φαινομενικά άτρωτο τέρας με τα χίλια πρόσωπα που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά του. Που συγκεντρώνει τον πλούτο στα χέρια λίγων «εκλεκτών» δημιουργώντας μια ατέρμονη πυραμίδα η οποία όσο περνούν τα χρόνια γίνεται όλο και πιο μακρόστενη, μέχρις ότου φτάσουμε στο απόλυτο μονοπώλιο και την κυριαρχία του ενός.

Όσοι δεν το έχουν καταλάβει ακόμα η ελεύθερη αγορά, το λίκνο του Καπιταλισμού, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια οικονομική ζούγκλα στην οποία ο ένας καπιταλιστής τρώει τον άλλον, κατά την γνωστή φράση: «το μεγάλο ψάρι, τρώει το μικρό». Μόνη ιδεολογική «διαφορά» μεταξύ τους είναι το πόσο ελεύθερη πρέπει είναι η αγορά.

Ποσό, δηλαδή, πρέπει να παρεμβαίνει το κράτος σε αυτήν με νόμους και φόρους ώστε να μειώνει κάπως τα κέρδη τους για να δίνει και κάτι στον λαό. Αναλόγως την ιδεολογική προέλευση του καθενός -πρωτού φουσκώσει η τσέπη του- οι διαφορές αυτές αρχίζουν απ’ τον Αναρχοκαπιταλισμό και το μοντέλο laissez-faire, μέχρι τον Μερκαντιλισμό και τους συντηρητικούς κρατικο-καπιταλιστές Χριστιανοδημοκράτες της βόρειας Ευρώπης.

Ο «Κοινωνικός» Καπιταλισμός αποτελεί για αρκετούς δημοκράτες την χρυσή τομή. Τον τρίτο δρόμο μεταξύ της πλήρους ελευθερίας του Κεφαλαίου (laissez-faire) και του Σοσιαλισμού.

Η αλήθεια, όμως, είναι ότι άπαξ και μπει στον άνθρωπο το μικρόβιο του Χρήματος, κάθε ηθικός και ιδεολογικός φραγμός καταπέφτει. Όποιο μοντέλο κι αν υιοθετηθεί η κατάληξη θα είναι ίδια, με μόνη διαφορά το ποσό σύντομα θα φτάσουμε σε αυτήν. Στο τέλος πάντα θα μένει μόνο ένας για να ελέγχει ολόκληρη την αγορά. Αυτό πλέον δεν αποτελεί θεωρία ή καταστροφολογικό σενάριο, αλλά θλιβερή πραγματικότητα!

Δεν είναι λίγοι οι εμπορικοί κλάδοι όπου ελέγχονται σε παγκόσμιο επίπεδο από μια και μόνο εταιρία, η οποία καθορίζει τα πάντα. Από την αύξηση και την μείωση των τιμών, των μέσων και των τρόπων της παραγωγής, μέχρι των «τάσεων» της μόδας.

Για του λόγου του αληθές παραθέτουμε ένα αφιέρωμα σε μια τέτοια εταιρία η οποία εδρεύει στην Ιταλία και εδώ και μια δεκαετία, τουλάχιστον, ελέγχει την παγκόσμια αγορά οπτικών ηλίου και μυωπίας. Από την κατασκευή και την διανομή, μέχρι την διαφήμιση και την πώληση. Η εταιρεία αυτή έχει πετύχει τον απόλυτο στόχο του Καπιταλισμού. Έχει εξαγοράσει όλες τις μάρκες και πλέον κατέχει το απόλυτο παγκόσμιο μονοπώλιο. Επόμενος στόχος της μπορεί να είναι μόνο το μονοπώλιο σε κάποιο άλλο προϊόν, ενώ μόνος της «αντίπαλος» θα μπορούσε να είναι μόνο η ιταλική κυβέρνηση. Κάτι που φυσικά είναι απίθανο.

Εν συνεχεία παραθέτουμε και μερικές άλλες από τις εταιρείες που κατέχουν παγκόσμια/εθνικά μονοπώλια ή κοντεύουν στο να γίνουν: ConEd, Bayer, Saudi Aramco, Altria, Philip Morris International, Comcast, Netflix, Alphabet, Intel, Samsung, Johnson & Johnson, AB inBev, YKK group, De Beers, Tyson foods, PayPal, Amazon, Exxon, General Motors, Volkswagen, Fiat και πολλές άλλες. Συγκεκριμένα για την παγκόσμια αγορά φαγητού παραθέτουμε την παρακάτω φωτογραφία

Μια δημοκρατική κυβέρνηση για να μπορέσει να επιβιώσει πέραν της μίας τετραετίας θα πρέπει να ισορροπήσει μεταξύ των θέλω του Κεφαλαίου (Καπιταλισμός) και των θέλω του λαού της (Σοσιαλισμός/Κοινωνισμός). Το εγχείρημα αυτό, φυσικά, τόσο στην πράξη όσο και στην θεωρία είναι ανέφικτο όσο κι αν διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για το αντίθετο οι πάσης φύσεως πολιτικάντηδες και φιλοχρήματοι Ελληναράδες του φραπέ.

Τα συμφέροντα του Λαού θα είναι πάντοτε αντιστρόφως ανάλογα απ’ τα συμφέροντα του Κεφαλαίου! Και οι πολιτικές αυτών των νέων κοινωνικο-καπιταλιστών δεν είναι παρά η παράταση ενός προδιαγεγραμμένου θανάτου. Κι αυτό είναι κάτι που σαν Έλληνες το έχουμε ζήσει ήδη καθώς είχαμε την «τιμή» να είμαστε απ’ τις πρώτες χώρες στις οποίες δοκιμάστηκε αυτό το μοντέλο! Και αυτή η περίοδος δεν ήταν άλλη από την πράσινη 20ετία του 80-90!

Στην Ελλάδα από τον πρώτο χρόνο της μεταπολίτευσης μέχρι και σήμερα βιώνουμε διάφορες μορφές Καπιταλισμού. Είτε περισσότερο «κοινωνικού» (ΠΑΣΟΚ), είτε λιγότερο (ΝΔ) δεν παύει να ήταν και να είναι Καπιταλισμός.

Η κατάσταση μας, όπως σωστά είχε αναλύσει έναν αιώνα πριν ο Ιταλός θεωρητικός της αριστεράς Αντόνιο Γκράμσι, λέγεται Προηγμένος Καπιταλισμός (Advanced Capitalism). Είναι μια ορολογία που περιγράφει την κατάσταση μιας κοινωνίας στην οποία ο Καπιταλισμός έχει ριζωθεί για τα καλά σε αυτήν μετά από πολλές δεκαετίες. Όπου πλέον θεωρείται από τον λαό αναγκαίος και πως κάθε σκέψη ή απόπειρα ανατροπής του είναι παντελώς απορριπτέα. Μια κατάσταση στην οποία ο ίδιος ο λαός, ο μικρομεσαίος υπάλληλος φερειπείν, θα εναντιωθεί στον οποιονδήποτε του ανατρέψει έστω και σε μια απλή συζήτηση το καπιταλιστικό σύστημα.

Στον Προηγμένο Καπιταλισμό το μεγάλο Κεφάλαιο έχει γίνει ένα με την Δημοκρατία δημιουργώντας έτσι το σύστημα που λέγεται Κρατικός Καπιταλισμός. Εκεί πλέον ο ένας εξαρτάται από τον άλλον. Ο πολιτικός απ’ τον εφοπλιστή και οι τράπεζες από το κράτος. Και όλοι μαζί από κοινού καταπιέζουν και φτωχοποιούν τον λαό.

Η παραγωγή συγκεντρώνεται στα χέρια μιας χούφτας βιομήχανων οι οποίοι δρουν ανεξέλεγκτα, ενώ η «ισορροπία» της οικονομίας επαφίεται αποκλειστικά και μόνο στους χειρισμούς της εκάστοτε κυβέρνησης η οποία μειώνει μισθούς, συντάξεις και το ανθρώπινο δυναμικό του δημοσίου, όπως και επιβάλει ολοένα και περισσότερους φόρους για να αντισταθμίσει την χασούρα του Κεφαλαίου, ενώ σε αυτό παρέχει τεράστια χρηματοδοτικά πακέτα, φοροελαφρύνσεις και διαγραφές χρεών.

Αυτό το σύστημα εφαρμόζεται εδώ και δεκαετίες στις περισσότερες χώρες του Δυτικού κόσμου και όχι μόνο. Από τις ΗΠΑ μέχρι την «Λαϊκή Δημοκρατία» της Κίνας! Με μόνη διαφορά ότι στην Κίνα το κράτος έχει εθνικοποιήσει το ιδιωτικό κεφάλαιο και έτσι στην ουσία έχει γίνει αυτό ο μεγάλος καπιταλιστής που καρπώνεται όλα τα κέρδη και απομυζεί τον λαό, ως άλλο εργατικό δυναμικό, για να τα μεγαλώνει όλο και περισσότερο.

Ο μέσος Έλληνας, όμως, δεν μπορεί να τα αντιληφθεί αυτά και σα να μην έφτανε αυτό, στην μεγάλη του πλειοψηφία, θέλει να επανέλθουν οι «χρυσές», όπως λέει, πασοκικές εποχές! Γι’ αυτό και ψήφισε ξανά και ξανά τον κλώνο του Παπανδρέου, Τσίπρα, και σήμερα χειροκροτεί κάθε βράδυ στις 9 τον νέο «κοινωνικό» Καπιταλιστή, Κούλη.

Ο Κοινωνικός Καπιταλισμός ή Καπιταλισμός του Ρήνου (απ’ την ομώνυμη πόλη της Γερμανίας) δίνει απόλυτη ελευθερία στο Κεφάλαιο, ενώ παράλληλα κλείνει το στόμα στην μικρή και μικρομεσαία τάξη με κάποιες υποτυπώδεις παροχές: μικρά επιδόματα, πενιχρές αυξήσεις μισθών και συντάξεων και φυσικά με άφθονη αστυνομοκρατία. Όσο περισσότερη, τόσο το καλύτερο. Προβάλλεται ως το απόλυτο καπιταλιστικό μοντέλο.

Ένας Καπιταλισμός για όλους, όπως λένε. Ένα μοντέλο που τους έχει όλους βολεμένους και που κυνηγάει μόνο όσους το αμφισβητούν. Κύριοι εκφραστές αυτού του συστήματος σήμερα είναι ο Ντόναλντ Τράμπ, η Μαρίν Λεπέν, ο Μπόρις Τζόνσον, ο Νάιτζελ Φάρατζ, ο Βίκτορ Ορμπάν και πολλοί άλλοι οι οποίοι πλασάρονται παράλληλα ως προασπιστές του Έθνους και φυσικά του Χριστιανισμού! Οι αριστεροί πολιτικοί παρ’ όλο που υπηρετούν ακριβώς το ίδιο σύστημα δεν μπορούν να το ομολογήσουν, για ευνόητους λόγους, γι’ αυτό και εμμένουν στο να δηλώνουν υπέρμαχοι του Σοσιαλισμού!

Μέρος Β: πως λειτουργεί στην πράξη ο Καπιταλισμός και γιατί ο «κοινωνισμός» του είναι μια απάτη

Στο καπιταλιστικό σύστημα το Κεφάλαιο προσπαθεί συνεχώς να αυξάνει τα κέρδη του και να μειώνει τα έξοδα του. Αυτός είναι ο αντικειμενικός του σκοπός. Για να αυξάνει τα κέρδη του αυξάνει τις τιμές και εξαγοράζει ή καταστρέφει τον ανταγωνισμό ώστε να δημιουργεί μονοπώλια. Για να μειώνει τα έξοδα του μειώνει το κόστος της παραγωγής του. Αυτό πέρα από φτηνές πρώτες ύλες, περιλαμβάνει αναπόφευκτα και φτηνό εργατικό δυναμικό (μετανάστες), μισθούς πεινάς για τους ντόπιους, καθώς και γενικότερες περικοπές στο προσωπικό, μέχρις ότου η διαδικασία της παραγωγής αυτοματοποιηθεί πλήρως.

Να είστε βέβαιοι πως αν ακόμα και ο πιο μικρός εμποράκος/επιχειρηματίας είχε την δυνατότητα να αγοράσει μηχανήματα για να κάνουν την δουλειά των υπαλλήλων του θα το έκανε χωρίς δεύτερη σκέψη. Οι εξαιρέσεις είναι, δυστυχώς, ελάχιστες. (Γι’ αυτό είπαμε στην αρχή πως άπαξ και μπει το μικρόβιο του Χρήματος στον άνθρωπο η κατάληξη είναι μια).

Για να επιτύχει τους σκοπούς του αυτούς, το Κεφάλαιο, στηρίζεται στις τράπεζες για δανεισμό. Οι τράπεζες δε, εκ φύσεως, μαζί με τις διάφορες χρηματιστηριακές εταιρείες λόγω του τοκισμού του χρήματος δημιουργούν πληθωρισμό. Όσο πιο μεγάλος είναι ο τοκισμός, τόσο μεγαλύτερος είναι και ο πληθωρισμός που δημιουργείται. Κι όταν ένα νόμισμα (όπως όλα τα νομίσματα σήμερα) δεν έχει αντίκρισμα σε κάποιο πολύτιμο μέταλλο ή έστω σε παραγόμενη εργασία, τότε η κατάρρευση μιας οικονομίας είναι αναπόφευκτη! Ο Καπιταλισμός, λοιπόν, οδηγεί πάντοτε σε μονοπώλια και ύφεση! Κι αυτό γιατί ένα Κεφάλαιο, όσο διεθνοποιημένο κι αν είναι, δεν παύει να ανήκει και να εξαρτάται από την χώρα στην οποία εδρεύει. Κι όποτε αυτό βρίσκεται στα πρόθυρα της πτώχευσης μπαίνουν στο παιχνίδι της σωτηρίας του οι κυβερνήσεις. Το μοντέλο του Κρατικού Καπιταλισμού που αναφέραμε το οποίο είναι καθιερωμένο, σχεδόν, παγκοσμίως.

Η επιβίωση των κυβερνήσεων, όμως, εξαρτάται από την μείωση της ανεργίας και την γενικότερη καλυτέρευση της διαβίωσης των πολιτών. Κάτι που μοιραία συνεπάγεται την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, καλύτερων μισθών και συντάξεων, όπως και λιγότερων φόρων. Στόχοι οι οποίοι είναι εξ ορισμού αντίθετοι με τις επιδιώξεις των καπιταλιστών. Εκείνοι από την μεριά τους επιμένουν πως το μόνο που χρειάζεται να κάνει η εκάστοτε κυβέρνηση για να σωθούν και να ανακάμψει η οικονομία της είναι «επενδύσεις»!

Το να τους δώσει δηλαδή χρήματα, όπως και πλήρη ελευθερία κινήσεων. Χαμηλή φορολόγηση, διαγραφή χρεών και ελαστικούς εργασιακούς νόμους, ώστε να μπορούν να πληρώνουν ότι θέλουν, όποτε θέλουν, αν θέλουν. Και φυσικά πιέζουν για την ιδιωτικοποίηση των πάντων! Έτσι, λένε: «θα αυξηθεί ο ανταγωνισμός και οι τιμές θα πέσουν! Κανείς δεν θα εξαρτάται από κανέναν, όλοι θα έχουν ίσες ευκαιρίες και αυτό θα φέρει την οικονομική άνθηση και την συνεχή παροχή νέων θέσεων εργασίας…».

Το επονομαζόμενο μοντέλο laissez-faire το οποίο μακροπρόθεσμα δεν φέρνει τίποτε άλλο εκτός από μονοπώλια τα οποία εξαφανίζουν την μεσαία τάξη και αφήνουν μια διαλυμένη κοινωνία με λίγους πλούσιους και εκατομμύρια φτωχούς. Αυτή είναι και η ιδανικότερη μορφή Καπιταλισμού για τους κεφαλαιοκράτες που δεν έχουν κάποιο λαό για να λογοδοτήσουν εν αντιθέσει με τους κυβερνώντες στους οποίους αρέσει ο Κρατικός Καπιταλισμός με μικρές, προεκλογικές, περιόδους «κοινωνισμού». Εις ότι αφορά τον λαό που έχει μάθει να ζει στον Καπιταλισμό, αυτός έχει μοναδική του ελπίδα να έρθει μια δημοκρατική κυβέρνηση να τραβήξει το «αυτί» στο Κεφάλαιο για να του δώσει πίσω ένα μέρος των κερδών του. Και κάπως έτσι ξεκινάει το ανέκδοτο του «Κοινωνικού» Καπιταλισμού…

Οι κυβερνήσεις κάνουν «επενδύσεις» σώζοντας το εγχώριο Κεφάλαιο με τους τρόπους που περιγράψαμε ή φέρνουν επενδυτές. Ξεπουλούν δηλαδή τον δημόσιο τομέα και την γη σε ξένους οι οποίοι έρχονται για να ανοίξουν επιχειρήσεις και να δημιουργήσουν υποτίθεται νέες θέσεις εργασίας, προσφέροντας τους παράλληλα υπέρογκες φοροελαφρύνσεις και μηδενικό έλεγχο (φορολογικό, νομικό, περιβαλλοντικό, υγειονομικό κλπ.). Δίνουν επιδόματα και διάφορα πακέτα στήριξης στην χαμηλή και μεσαία τάξη και κάνουν μικροαυξήσεις μισθών και συντάξεων με σκοπό να την ικανοποιήσουν πρόσκαιρα ούτως ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν για λίγο ακόμα. Στην ουσία να επιβιώσουν μέχρι τις επόμενες εκλογές και τίποτα περισσότερο. Αν, όμως, αυτό δεν είναι πλέον εφικτό, τότε έρχονται σε ένα τεράστιο και μοιραίο «δίλημμα». Λαός ή Κεφάλαιο;

Και η απάντηση είναι πάντοτε η ίδια καθώς όλες οι κυβερνήσεις στον Προηγμένο Καπιταλισμό -όπως αναφέραμε- είναι μέρος του Κεφαλαίου. Συνεπώς θα κάνουν το παν για να επιβιώσει πρώτα αυτό και η τσέπη τους και μετά ο λαός. Η φούσκα του κοινωνικού προσωπείου του Καπιταλισμού τότε σπάει μονομιάς! Τα επιδόματα αλληλεγγύης γίνονται ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και φοροαπαλλαγές για τους εφοπλιστές. Οι νέες θέσεις εργασίας γίνονται αναγκαστικές περικοπές μισθών, συνάξεων και εργατικού δυναμικού. Τα επιδόματα ανεργίας γίνονται διαγραφές χρεών σε τράπεζες και επιχειρήσεις. Και τότε οι κυβερνήτες μας λένε: «Συγνώμη λαέ, αλλά αν δεν σώσουμε αυτούς θα πεθάνουμε όλοι!».

Γιατί ιδιωτικοποίησαν τα πάντα και πλέον τίποτα δεν στηρίζεται στο κράτος και την εθνική οικονομία ή το εθνικό νόμισμα. Όλα εξαρτώνται από το διεθνές εμπόριο, το κοινό νόμισμα, το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και τον συνεχή μας δανεισμό για την συντήρηση του πληθωριστικού Καπιταλισμού. Γι’ αυτό και όταν καταρρέει μια μεγάλη χώρα συμπαρασύρει, ως ντόμινο, δεκάδες άλλες πιο μικρές οι οποίες εξαρτώνται από αυτήν, μιας και οι προηγούμενες κυβερνήσεις φρόντισαν να μην υπάρχει εθνική παραγωγή και αυτάρκεια σε κανένα αγαθό ή υπηρεσία.

Λίγο έως πολύ αυτή είναι η κατάσταση σε κάθε χώρα, μα στην Ελλάδα ακόμα περισσότερο. Είμαστε εδώ και χρόνια ένα κράτος δορυφόρος πλήρως εξαρτώμενο από ξένες δυνάμεις. Και είναι δεδομένο πως και η τωρινή κατάσταση του κορονοϊού -η οποία καθώς όλα δείχνουν πρόκειται να επιφέρει μια πολυετή οικονομική (καπιταλιστική) κρίση- όχι μόνο θα συμπαρασύρει κι εμάς, αλλά αφού γίνει αυτό τότε θα στηριχθεί εξ ολοκλήρου στις δικές μας πλάτες, ιδρώτα και αίμα για να ανακάμψει και να συνεχίσει να μεγαλώνει. Είναι το ίδιο έργο που έχουμε δει τόσες και τόσες φορές να παίζετε στις ζωές μας τις τελευταίες δεκαετίες μα δεν λέμε να το μάθουμε. Συνεχίζουμε να πέφτουμε θύματα του ίδιου αστείου. Γαντζωμένοι απ’ την μοναδική μας ελπίδα. Απελπισμένοι για το από μηχανής κρατικό επίδομα!

Ακόμα δεν καταλάβαμε πως παίζεται το παιχνίδι. Πως η «μάνα» ποτέ δεν χάνει και πως όσα οικονομικά κραχ κι αν έρθουν, πάντοτε αυτοί που θα είναι οι περισσότερο χαμένοι θα είμαστε εμείς και κανένας άλλος. Κανείς παρ’ όλα αυτά δεν θέλει να δει την αλήθεια κατάματα, κανείς δεν θέλει να παραδεχθεί πως αυτό το σύστημα είναι αποτυχημένο, κανείς δεν θέλει να συζητήσει ούτε για αστείο το ενδεχόμενο μιας εναλλακτικής κατεύθυνσης, ενός διαφορετικού τρόπου ζωής μακριά απ’ τον Καπιταλισμό. Γεννηθήκαμε σε αυτόν, ριζώθηκε βαθιά στην ψυχή και το μυαλό μας. Μας έκανε κομμάτι του. Μας φύτευσε τον σπόρο του Χρήματος. Του κυνηγιού του πλούτου, του υλικού ευδαιμονισμού και της άνετης ζωής.Πιστεύουμε ακόμα πως η αλλαγή θα έρθει μέσα από δημοκρατικά κόμματα και «κοινωνικούς» καπιταλισμούς…

Και οι διάφοροι θιασώτες τους ακόμα γυροφέρνουν αναμεταξύ μας. Ονειροπαρμένοι, αμαθείς και πάντα φιλοχρήματοι. Θα τους δείτε είτε ως νεοδημοκράτες Τραμπικούς, είτε ως βέρους Βελοπουλο-ακροδεξιούς. Σίγουρα, όμως, και ως φιλελέ αριστερούς. Απ’ τον Τσίπρα μέχρι τον Θεοδωράκη. Θα σας μιλήσουν για την υπέροχη ζεύξη Λαού και Κεφαλαίου! Το νου σας μη σας το βαφτίσουν αυτό και «Εθνικό» Καπιταλισμό ή μεταβατικό στάδιο προς τον Σοσιαλισμό! Θα είναι μια τόσο κούφια υπόσχεση, όσο και οι Αγιορείτικες κηραλοιφές κατά του ιού!

Αν ποτέ τ’ ακούσετε αυτά, θυμίστε τους ότι ο πρόσκαιρος «κοινωνισμός» των κομματαρχών τους αργά ή γρήγορα θα καταλήξει και πάλι στον παλιό καλό Κρατικό Καπιταλισμό (ότι γίνεται αυτή τη στιγμή στην Αμερική με την εθνικοποίηση του FED) στο βάθος του οποίου κάποια στιγμή θα ξεπροβάλει ο… Κομμουνισμός! Ναι, σωστά διαβάσατε, ο Κομμουνισμός! Όπως άλλωστε ο ίδιος ο πατέρας του, Φρειδερίκος Ένγκελς, έγραψε το 1880 στο βιβλίο του Σοσιαλισμός: Ουτοπικός και Επιστημονικός: «Τα μέσα για την κατάργηση του Καπιταλισμού εδράζουν στον Κρατικό Καπιταλισμό».

Δηλαδή στην σταδιακή κρατικοποίηση των δομών και των μέσων παραγωγής, το οποίο οδηγεί στην απαρχή του Κομμουνισμού, μέχρι την ολοκληρωτική κρατικοποίηση των πάντων και το τέλος των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Αυτό θεωρούσε πως είναι το τελικό στάδιο του Καπιταλισμού! Όταν όλα τα μονοπώλια γίνουν ένα και τότε αυτό γίνει ένα με το κράτος ή αν το κράτος αρχίσει να απορροφά τα μονοπώλια για να τα διασώσει, τότε τι διαφορά θα έχει αυτό απ’ την Σοβιετική Ένωση;

Έτσι, λοιπόν, ο κύκλος φτάνει στο τέλος του και ξεκινάει απ’ την αρχή. Ο Ολοκληρωτισμός που σταδιακά σπάει και γίνεται πιο φιλελεύθερος (Δημοκρατία) υποσχόμενος «ελευθερία» (Καπιταλισμός), μέχρι που φτάνει στην απόλυτη «ελευθερία» (μονοπώλιο του ενός), καταρρέει και επιστρέφει στον Ολοκληρωτισμό!

Ευτυχώς, όμως για εμάς, μέσα σ’ αυτόν τον πλήρως φιλελευθερο-ποιημένο και καπιταλο-θρεμμένο λαό υπάρχουν ακόμα λίγοι ρομαντικοί, πραγματικά πιστοί σε μια Ιδέα υπεράνω χρήματος και ταξικών/μικροαστικών «καταξιώσεων». Που πιστεύουν ακόμα στο Έθνος και που βάζουν το κοινό μας Αίμα πάνω από την ύλη! Όχι από αφέλεια ή φετιχισμό, αλλά γιατί αποτελούν γνήσιο και αναπόσπαστο κομμάτι της Φυλής μας και μόνο αυτοί μπορούν να νιώσουν στο βάθος της ψυχής τους -και όχι της τσέπης τους- τον πόνο απ’ την καταστροφής της. Μόνο αυτοί μπορούν να θυσιάσουν τα πάντα για την σωτηρία της.

Λίγοι πιστοί που ακόμα κι αν μείνουν οι τελευταίοι πάνω σε τούτη την ιερή Γη, θα συνεχίσουν να πράττουν και να σκέφτονται το ίδιο. Είτε σε χαλεπούς, είτε σε «χρυσούς» καιρούς, ήταν, είναι και θα είναι εδώ. Ακέραιοι και αμετάβλητοι στο διάβα του χρόνου. Πάντα πιστοί στο ένα και μοναδικό Ιδανικό που έχει νόημα και πραγματική αξία να έχει κανείς: το Αίμα της Φυλής του!

Ενάντια στον Καπιταλισμό υπάρχει μόνο ένας δρόμος: Εθνικός Σοσιαλισμός, τώρα!