Η Ωραία Ελένη και ο άγνωστος, ανεκλπήρωτος έρωτας.

Γράφει η Αριστονίκη Δηματριάδη (Φιλόλογος-Ιστορικός).   

Είναι πλέον αναμφισβήτητο γεγονός πως η αρχαιοελληνική παγανιστική θρησκεία, με τις άπειρες εκδοχές και μορφές της, υπήρξε ένα μείγμα πρωτόγονων θρησκευτικών πίστεων και πρακτικών, τα οποία συνέθεταν ένα απίστευτο σύνολο δεισιδαιμονίας και σκοταδισμού. Μελετώντας κανείς την φύση και τις πρακτικές της αρχαιοελληνικής θρησκείας είναι εύκολο να διαπιστώσει τα άπειρα μαγικά και παράλογα στοιχεία της. Η τέχνη της μαγείας και το απίστευτο εύρος των μαγικών τελετουργιών της, ήταν η πλέον αγαπητή ενασχόληση των ιερέων και άλλων παραγόντων της αρχαιοελληνικής θρησκείας. Η μαγεία, και η μαντική αποτελούσε μέρος των «καθηκόντων» των ιερέων της αρχαίας θρησκείας.

Η μαγεία είχε τέτοια έκταση στους κόλπους της αρχαιοελληνικής θρησκείας, ώστε είχε οριστεί ως προστάτιδά της η τρίμορφη θεά της νύχτας, του σκότους και των φαντασμάτων Εκάτη – Άρτεμις. Η σκοτεινή θεά ταυτιζόταν με τον δίσκο της Σελήνης, γι’ αυτό οι απόκρυφες μαγικές τελετουργίες γινόταν, και γίνονται ακόμα μέχρι σήμερα, τις νύχτες, όταν υπάρχει πανσέληνος. Δεν είναι τυχαία η επιδίωξη των συγχρόνων πιστών να εορτάζουν την πανσέληνο και σε ορισμένες ημέρες του χρόνου. Επίσης δεν είναι συμπτωματικό ότι στους ύστερους χρόνους, όταν είχαν εισβάλλει στον ελληνικό χώρο οι ανατολικές θρησκείες, έγινε αμέσως δεκτή η λατρεία της Αιγύπτιας μαγισσας Ίσιδος, προστάτιδας της μαγείας. Σύμφωνα με τις αναφορές  του Αρχιερέα των Δελφών, του Πλούταρχου, η λατρεία της Αιγυπτιακής μάγισσας-θεάς εισήλθε και σ’ αυτό το δελφικό ιερό. Στην Τιθωρέα μάλιστα πήρε τη θέση της Αρτέμιδος, αφού και οι δύο θεές προστάτευαν την μαγεία.

Η Ίσις από νεαρό κορίτσι ήταν ήδη πανίσχυρη μάγισσα. Απέκτησε αυτήν την δύναμη από τον Ρα, τον ηλιακό Θεό, χρησιμοποιώντας ένα τέχνασμα. Φρόντισε να τον δαγκώσει ένα φίδι, από το οποίο ο Ρα δεν μπορούσε να φυλαχτεί, επειδή δεν ήταν δικό του δημιούργημα. Για να τον θεραπεύσει, απαίτησε να της αποκαλύψει το μαγικό του όνομα, που θα της έδινε τεράστια δύναμη. Έτσι και έγινε.Πολλοί αρχαίοι συγγραφείς όπως ο Διόδωρος, ο Πλούταρχος και ο Ηρόδοτος υποστηρίζουν ότι τα αρχαία Αιγυπτιακά Μυστήρια ήταν η βάση στην οποία στηρίχτηκαν τα Ελληνικά Μυστήρια, ιδιαίτερα τα Ελευσίνια. Στα αρχαία μυστήρια η γυναίκα έπαιζε σημαντικό ρόλο με τις διάφορες θέσεις που μπορούσε να καταλάβει. Ήταν Θεραπεύτρια, Μάντισσα, Μεγάλη Ιέρεια. Εκπλήρωνε αυτούς τους προορισμούς χάρη στο δεκτικότερο προσανατολισμό της στα εσωτερικά πεδία. Σαν θεραπεύτριες, κράταγαν την παράδοση από την ίδια την Θεά. 

Ο ρόλος της γυναίκας-μάγισσας, είναι ίσως ο πιο γνωστό,. και αυτό γιατί τα μαντεία ήταν τα πιο φημισμένα μέρη της αρχαιότητας. Οι Πυθίες στους Δελφούς ήταν από τις πιο γνωστές μάντισσες.
Για την θέση της Μεγάλης Ιέρειας εκπαίδευαν ειδικά επελεγμένα κορίτσια, που τα έπαιρναν από τότε που οι ικανότητές τους ήταν φανερές και ισχυρές. Αυτές ήταν γνωστές στην Αίγυπτο με τον τίτλο «Ενδύματα της Ίσιδας» και στην Ελλάδα σαν «Πυθώνισσες». Το εσωτερικό τους έργο ήταν να οδηγούν τους ιερείς στα μακρινά και συχνά επικίνδυνα μονοπάτια προς την κορυφή της ιεροσύνης. Δίδασκαν τους άντρες να αναζητούν μέσα από τον εαυτό τους τη δική τους άνιμα, την δική τους ιδέα του θηλυκού. Η ελληνική μυθολογία είναι γεμάτη από μάγισσες και μαγικές τελετουργίες (Κίρκη, Μήδεια, Αριάδνη, Πασιφάη,  Διοτίμα, Οινόη, Ελένη κλπ). Διαβόητη μάγισσα υπήρξε επίσης και η Αγαμήδη, η θυγατέρα του Αυγεία.

Η Ελένη ήταν η κόρη του Τυνδάρεω. Όταν ήταν ακόμη παιδί, την έκλέψε ο πρώτος της εξάδελφος, ο Εναρφόρος. Στην συνέχεια την έκλεψε ο Θησέας μαζί με τον Πειρίθη. Έβαλαν λοιπόν σε κλήρο την Ελένη, την κέρδισε ο Θησέας και την πήγε στη μητέρα του την Αίθρα. Όμως Τα αδέλφια της πήγαν με ισχυρό στρατό, στην Αττική ξεκίνησαν έναν αιματηρό πόλεμο, κατέστρεψαν την Αττική, και πήραν πίσω την αδελφή τους, την ωραία Ελένη, και για σκλάβα της, την μητέρα του Θησέα.Ο πατέρας της Ελένης, από φόβο μην του κλέψουν ξανά την όμορφη κόρη. αποφάσισε να την παντρέψει. Έσπευσαν, λοιπόν, στο παλάτι όλοι οι Αχαιοί πρίγκιπες ως υποψήφιοι γαμπροί, εκτός από τον Αχιλλέα που μαθήτευε στον Χείρωνα. Ο Οδυσσέας πρότεινε να διαλέξει μόνη της η Ελένη τον άνδρα της, και οι υπόλοιποι να δώσουν όρκο, ότι αν ποτέ κάποιος βρεθεί να πάρει την Ελένη από τον άντρα της, όλοι μαζί να ξεπλύνουν την προσβολή. Η Ελένη επέλεξε με βάση την δεύτερη κλασική γυναικεία επιλογή, καθώς διάλεξε τον Μενέλαο. Ο Μενέλαος ήταν ψηλός, δυνατός, με δύο εξαιρετικά πλεονεκτήματα. Ήταν ο πιο πλούσιος, και ο πιο αφελής, για αυτό θα μπορούσε να τον εξουσιάζει. Δέκα χρόνια κράτησε ο ευτυχισμένος γάμος από τον οποίο απέκτησαν μια κόρη, την όμορφη Ερμιόνη. Σε κάποια χρονική στιγμή φτάνει στην Σπάρτη, ο πρίγκηπας από το Ίλιον. Ο Πάρις, ήταν γιος του βασιλιά της Τροίας, και πήγε στην Σπάρτη να πάρει το «έπαθλο» που του είχε υποσχεθεί η θεά Αφροδίτη. Κάποια άλλη εκδοχή αναφέρει πως ήρθε να ανταποδώσει την επίσκεψη που του είχε κάνει ο Μενέλαος. Λέγεται πως ο όμορφος Πάρις, αν και  ήταν παντρεμένος με τη νύμφη Οινώνη και είχαν έναν γιο, τους εγκατέλειψε χωρίς δεύτερη σκέψη. Ο Μενέλαος τον υποδέχθηκε με βασιλικές τιμές. Λίγες μέρες αργότερα άφησε εντολή στην Ελένη να «φροντίζει» τον καλεσμένο τους, γιατί ο ίδιος έπρεπε να πάει στην Κρήτη για να παραστεί στην κηδεία του παππού του. Βέβαια άλλη «φροντίδα» είχε στο μυαλό του ο καημένος ο Μενέλαος. Η Ελένη με τον Πάρη έφυγαν νύχτα με τους θησαυρούς του Μενελάου και τις δούλες της Ελένης για την Τροία. Άρα είναι δύσκολο να τεκμηριωθεί ότι ο Πάρις την έκλεψε. Η Ελένη δεν θέλει να νικήσουν οι Αχαιοί, και ήταν η πρώτη, που αντιλαμβάνεται την θανάσιμη παγίδα του Δούρειου Ίππου, η μόνη που γνωρίζει, ποιοι είναι κρυμμένοι μέσα, στο ξύλινο άλογο. Την νύχτα τρέχει ολομόναχη μπροστά στο παράξενο αφιέρωμα και καλεί έναν- έναν τους αρχηγούς με τα μικρά τους ονόματα, για να τους αποκαλύψει. Αυτή είναι η μόνη σοβαρή μαρτυρία για την αινιγματική προσωπικότητα της Ελένης και για την αινιγματική φυγή της. Η Ελένη μετά από 10 χρόνια ακόμη ξέρει καλά, τις αντιδράσεις των συμπατριωτών της, τις ήξερε, όταν έφευγε, και γνωρίζει τώρα ποιοι κρύβονται μέσα στον Δούρειο Ίππο. Αυτό μας βάζει σε σκέψεις για το σατανικό πολιτικό παιχνίδι, που ήταν ικανή να παίξει. Στο τέλος του πολέμου η μάγισσα-διπλωμάτισσα Ελένη, είναι η νικήτρια, και παράλληλα, παίρνει το πιο υποταχτικό ύφος, που ταιριάζει σε μία άπιστη σύζυγο, λέγοντας στον Μενέλαο, ότι «ήταν δύσκολο να αντισταθεί στην θέληση των θεών», αφού η Αφροδίτη την έσπρωξε στην αγκαλιά του Πάρη. Η καλλονή αυτή των Ηρωικών Χρόνων, που ενέπνευσε όλους τους ποιητές και τραγωδούς της ανθρωπότητας, αυτή η θεοποιημένη γυναίκα έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να ασχολούνται όλοι μόνον με την ερωτική της φύση.  Η Ελένη, ήταν μια από τις πολύ γνωστές μάγισσες-φαρμακεύτριες, των αρχαίων χρόνων, καθώς έριχνε μαγικά φίλτρα, στα κρασιά των ξετρελαμένων από πάθος για εκείνη, εραστών της, πριν από τα αχαλίνωτα σεξουαλικά όργια με ανελέητους σοδομισμούς, καταπόσεις, και πολλούς ερωτικούς συντρόφους. Οι μεγάλες μάγισσες τα αρχαία χρόνια, ασκούσαν την σεξουαλική μαύρη μαγεία και συμμετείχαν  με πάθος, σε όλα τα σεξουαλικά όργια, με μοναδικό σκοπό να αποκτήσουν μεγάλη  ύναμη και εξουσία, από τους Αιγύπτιους και τους Φρυγικούς δαίμονες. Η Ωραία Ελένη ήταν συνηθισμένη στις απαγωγές από την εφηβεία της και έχοντας πλήρη συναίσθηση της υψηλής καταγωγής της, σαν γνήσια απόγονος των Ηρακλειδών, ήταν σε θέση, να αψηφά τους νόμους της εποχής χωρίς συνέπειες για την ίδια, και παράλληλα, α προκαλεί,  καταστροφικά αποτελέσματα για τους άλλους. Ποιός θα τολμούσε να πειράξει μία απόγονο των Ηρακλειδών; Κανείς! Η μεγάλη Μάγισσα, διάλεξε για σύζυγο τον ήσυχο  Μενέλαο, που τον είχε του χεριού της. και όχι τον πολυμήχανο Οδυσσέα. Τόσο η Ελένη όσο και η Κλυταιμνήστρα παντρεύονται συζύγους από τον αντίπαλο και πολεμοχαρή οίκο των Ατρειδών. Οι Ατρείδες είχαν ανατρέψει τους συγγενείς, των δύο γυναικών, τους Ηρακλείδες, εκδιώκοντας τους μακρυά. Έπαιξε, ένα σατανικό πολιτικό παιχνίδι, σε βάρος του συζύγου της, και του οίκου των Ατρειδών, παρασύροντας και τους υπόλοιπους Αχαιούς σε μια εθνική περιπέτεια, που τελικά ανέτρεψε και διέλυσε τους Ατρείδες, καθώς λίγο αργότερα από την πτώση της Τροίας και μετά τον θάνατο της Ελένης, που λατρευόταν σαν θεά, έχουμε την επάνοδο των Ηρακλειδών, που δεν άφησαν τίποτε  όρθιο στο πέρασμά τους, καίγοντας και ισοπέδωσαν τα πλούσια Ατρειδικά παλάτια. Τόσο η Κλυταιμνήστρα όσο και Ελένη, με την αριστοκρατική καταγωγή και τον απέραντο πλούτο, περιφρονούν τους παρακατιανούς συζύγους τους, τους οποίους φαίνεται ότι τους πήραν ως σώγαμπρους.

Aρχικά η Ελένη, ερωτεύεται τον Πάρη, όμως εν συνεχεία, τον απεχθάνεται. Είναι όμως φανερό, ότι περιφρονεί τον Πάρη, γιατί συχνά τον βρίζει ως δειλό και εύχεται τον θάνατό του λέγοντάς του: «Μακάρι να σε είχε σκοτώσει ο άνδρας, που πρώτο μου ήταν ταίρι». Ο μόνος άνδρας, που την εντυπωσίασε βαθιά και την ξετρέλλανε, φαίνεται πως ήταν ο Έκτορας. Ο ατρόμητος ηγεμόνας,  το πρότυπο του πραγματικού ηγέτη, το αρσενικό, με την ατσάλινη θέληση και την καρδιά λεονταριού, σύμβολο της αρρενωπότητας, της γοητείας, του θάρρους και της ανδρείας.
Η λάγνα Ωραία Ελένη συχνά εκλιπαρεί τον Έκτορα «να πάει να καθίσει κοντά της», αλλά εκείνος πάντα αρνείται. Όταν ο Έκτορας σκοτώνεται, εκείνη τον θρηνεί σπαρακτικά, αποκαλώντας τον: «Έκτορα, της καρδιάς μου αγαπημένε», κάτι που ουδέποτε είπε για τον Πάρη η τον Μενέλαο.. Δυστυχώς από τους Έλληνες του μεσαίωνα, τους πραγματικούς άνδρες, φτάσαμε την σημερινή εποχή, στα θηλυκοποιημένα ανδράποδα. Την σύγχρονη εποχή τα ανδρικά προσόντα αντιμετωπίζονται όπως και στην αρχαιότητα από τις σύγχρονες γυναίκες. Αυτή την εποχή έχουμε θηλυκοποίηση, και λειψανδρία, με αποτέλεσμα όλοι και όλες να “υποκλίνονται” στους προικισμένους. Όμως αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην εποχή μας, σήμερα. Σε πολλές κοινωνίες στην αρχαιότητα, ήταν αντικείμενο λατρείας, ως ένα σύμβολο γονιμότητας εξουσίας και δύναμης. Δεν είναι τυχαίο ότι ορισμένα επιμήκη αντικείμενα ερμηνεύονται ως φαλλικά σύμβολα. Αυτό μας κάνει να αντιληφθούμε πώς το μέγεθος αλλά και το σχήμα του αντικατοπτρίζει ουσιαστικά την αντίληψη της κοινωνίας για το τι σημαίνει ανδρισμός και αρσενικό. Μπορούμε λοιπόν να κατανοήσουμε το άγχος των ανδρών για το μέγεθός τους. Ο αρχαίος θεός Πρίαπος, απεικονιζόταν πάντα στα αγγεία, με υπερμέγεθες όργανο, καθώς ήταν ο προστάτης της γονιμότητας και των ανδρικών γεννητικών οργάνων.

Στον Ρωμαϊκό στρατό, η προαγωγή των λεγεωνάριων ήταν σε άμεση συνάρτηση με το μέγεθος τους ! Το μεγάλο μέγεθος ήταν σημάδι δύναμης και υπεροχής, ενώ στην Αρχαία Ελλάδα οι «προικισμένοι» άνδρες συνέκριναν με υπερηφάνεια αυτό το μέλος του σώματός τους με τους συναθλητές τους. Ένας επιπλέον λόγος, που κάνει τους άνδρες να υπερτιμούν το συγκεκριμένο σημείο του σώματός τους είναι ανατομικός. Η φύση παρέχει μόνον στο αρσενικό το δικαίωμα να διεισδύει. Αυτό θεωρείται από τα πανάρχαια χρόνια ως μια μορφή άσκησης βίας, ταπεινώσεως και εξουσίας. Ουσιαστικά το αρσενικό κατά την διάρκεια της σεξουαλικής πράξης εξουσιάζει το θηλυκό, το οποίο υποτάσσεται. Ελάχιστες φορές στα δικαστήρια έχει φτάσει υπόθεση γυναίκας που βίασε άνδρα, διότι αυτό πρακτικά είναι ανέφικτο. Αντιθέτως έχουν καταγραφεί χιλιάδες περιπτώσεις βιασμών από άνδρα σε γυναίκα. Η χυδαία έκφραση περί σεξ, κατά την σημερινή εποχή προέρχεται ακριβώς, από την επιβολή του αρσενικού στο θηλυκό και την σεξουαλική πράξη, η οποία επιβαρύνει ηθικά, κοινωνικά και σωματικά μόνον το δικό μας φύλο.