Η συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης για την ΑΟΖ και τα επίχειρά της

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα
                                                                                       Αθήνα, 14 Ιανουαρίου 2020
Εισαγωγή
Για να μπορέσουμε να κάνουμε μια σωστή ενέργεια, όποιας μορφής κι αν είναι αυτή, θα πρέπει να κάνουμε αντικειμενική καταγραφή της γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής κατάστασης. Αλλιώς οι απόψεις μας θα είναι κατά το μάλλον ή ήττον αυθαίρετες, οπότε λανθασμένες και φυσικά λανθασμένες και οι ενδεχόμενες προτάσεις.
Θα ξεκινήσω από ένα γενικό αξίωμα, που δεν είναι δυνατόν να αμφισβητηθεί από κανέναν που έχει τον σώας τας φρένας και έναν κοινό νου, ότι δηλαδή δεν υπάρχουν φιλίες ανάμεσα στους λαούς παρά μόνον συμφέροντα.
Με βάση αυτό το αξίωμα δημιουργούνται και οι ανάλογες συμμαχίες. Στην περίπτωση αυτή πρέπει ως εργαλείο ανάλυσης να λάβουμε υπόψη μας δύο έννοιες- κριτήρια.
Πρώτον, «συμμαχία σημαίνει τακτική ταύτιση συμφερόντων σε μια δεδομένη ιστορική στιγμή και όσο ισχύει η κατοχύρωση αυτών των αμοιβαίων συμφερόντων».
Δεύτερον, «η αξία μιας συμμαχίας για ένα μέλος της καθορίζεται από το ειδικό βάρος του τελευταίου μέσα στο σύνολο της συμμαχίας. Πιο λιανά: οι σύμμαχοι αξίζουν για σένα, όσο αξίζεις εσύ γι’ αυτούς. Καμία συμμαχία και καμιά προστασία δεν κατασφαλίζει, όποιον βρίσκεται μαζί της σε σχέση μονομερούς εξάρτησης». Την άποψη αυτή εξέφρασε ο μεγάλος Έλληνας στοχαστής Παναγιώτης Κονδύλης.
Η γεωπολιτική και γεωστρατηγική ανάλυση
Η διπλωματική κινητικότητα με την σύνοδο του Βερολίνου στην διένεξη για την Λιβύη, στην οποία μάλλον δεν πρόκειται να συμμετάσχει η Ελλάδα, αλλά απίθανες άλλες χώρες, οι οποίες δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το ανακύψαν πρόβλημα και αφορά βασικά την συμφωνία της Τουρκίας με την Λιβύη για την ΑΟΖ μεταξύ τους και την αναζητούμενη λύση αποτελεί καθαρά εχθρική ενέργεια της Γερμανίας εναντίον της Ελλάδας και καταδεικνύει τα ακόλουθα δεδομένα:
Η όλη διένεξη αφορά την ενέργεια και συγκεκριμένα το φυσικό αέριο και πετρέλαιο. Συνεπώς ο έλεγχος τόσο των ενεργειακών πηγών πετρελαίου και φυσικού αερίου, όσο και η ασφάλεια της διακίνησής τους από τους παραγωγούς στους καταναλωτές  μέσω των αγωγών για την απρόσκοπτη ροή του έχει καθοριστική γεωστρατηγική και γεωπολιτική σημασία. Στην περίπτωση αυτή η ΑΟΖ των χωρών παίζει αποφασιστικό ρόλο.
Η Τουρκία με το όραμά της για την «γαλάζια πατρίδα» και όλες τις επεκτατικές της διεκδικήσεις με στόχο την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αφού απαλλάχτηκε προς το παρόν από το πρόβλημα με τους Κούρδους της Συρίας και πέτυχε μια σχετική νίκη, στρέφεται με όλες τις δυνάμεις προς την Δύση, όπου συναντά την Ελλάδα και Κύπρο ως βασικό εμπόδιο στα αυτοκρατορικά της σχέδια να αναδειχτεί όχι πια ως περιφερειακή υπερδύναμη, αλλά ως ισότιμη υπερδύναμη, ανάμεσα στην Αμερική, την Ρωσία και την Κίνα.
Στην προσπάθειά της αυτή, έτσι όπως δείχνουν τα γεγονότα η Τουρκία στηρίζεται σταθερά και αποφασιστικά από την Ρωσία, της οποίας τα συμφέροντα ταυτίζονται σ’ αυτήν την φάση με αυτά της Τουρκίας, αλλά και στο παρελθόν  Η Ρωσία είτε ως τσαρική είτε ο σοβιετική ήταν υπέρ των πανσλαβιστικών επιδιώξεων των γειτόνων μας. Τα περί διεθνισμού και κομμουνιστικού παραδείσου απελούσαν σκέτα προσχήματα. Ο λόγος είναι ότι Ρωσία μέσω της Τουρκίας θα προσπαθήσει να πετύχει, είτε άμεσα να αποκτήσει πρόσβαση στο φυσικό αέριο της Ανατολικής Μεσογείου και της Μεσογείου ακόμη, είτε να εμποδίσει συνάμα να τροφοδοτηθεί η Ευρώπη από χώρες που δεν εξαρτώνται ή δεν είναι σύμμαχες μαζί της. Σ’ αυτές περιλαμβάνονται όλες οι χώρες της Ανατολικής Μεσογείου, εκτός από την Τουρκία βασικά. Η οικονομία της Μόσχας εξαρτάται από την πώληση του φυσικού αερίου βασικά και γι’ αυτό η τροφοδότηση της Ευρώπης με δικό της φυσικό αέριο είναι ζωτικής συμμαχίας. Η Γερμανία έχει άμεσο συμφέρον να συνεργαστεί με την Ρωσία, γιατί αλλιώς καταρρέει η δική  της οικονομία, χωρίς το φυσικό αέριο της Ρωσίας.
Οι ΗΠΑ από την άλλη ενδιαφέρονται με κάθε κόστος και θυσία να κρατήσουν την Τουρκία στα πλαίσια της Δύσης, με την προοπτική του μελλοντικού της απεγκλωβισμού από τον εναγκαλισμό της Ρωσίας. Στην προσπάθειά της αυτή θα προσπαθήσει να ικανοποιήσει τις επεκτατικές επιδιώξεις της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα, παίζοντας τον ρόλο του Πόντιου Πιλάτου με την πολιτική να τα βρούμε με την Τουρκία, δηλαδή να μοιράσουμε τα δικά μας κυριαρχικά δικαιώματά μας με τους Τούρκους. 
Οπότε συνοπτικά εξάγεται ως συμπέρασμα ότι η Τουρκία του Ερντογάν στηρίζεται τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από την Γερμανία, για διαφορετικούς λόγους, αλλά με το ίδιο για μας αρνητικό αποτέλεσμα. Για την Ρωσία δεν χρειάζεται να κάνουμε λόγο. Απλώς θα αναφέρω την περίπτωση τόσο του Λένιν, που ενίσχυσε τον Μουσταφά Κεμάλ για να μας γενοκτονήσει όσο και κατά τον εμφύλιο, όσο και τώρα.
Περιττό να τονίσω αυτό που γράφω συνεχώς και τονίζω ότι η Γερμανία ήταν, είναι και θα είναι υπέρ της Τουρκίας και εναντίον μας στηρίζοντας τους Τούρκους, αλλά και τους βόρειους γείτονές μας. Και παρ’ όλο που κάθε κανόνας έχει και την εξαίρεσή του, στην περίπτωση της Γερμανίας δεν υπάρχει εξαίρεση. Όμως και η Ιταλία βασικά πάντοτε, εκτός εξαιρέσεων, ήταν εναντίον μας. Από κει και πέρα βέβαια και όσες χώρες εξαρτώνται ή επηρεάζονται από αυτές τις χώρες σαφώς θα είναι απέναντί μας. Πιθανόν και Η Γαλλία λόγω των συμφερόντων της στην Λιβύη και στην Αφρική γενικότερα να συνταχθεί με όλους αυτούς που θα συγκεντρωθούν στο Βερολίνο αυτήν την φορά αντί στην Βιέννη του Μέτερνιχ.
Με αυτήν την έννοια η Ελλάδα ως ανάδελφο έθνος παραμένει μόνο του και εκτεθειμένο χωρίς συμμάχους, τουλάχιστον ισχυρούς ή σταθερούς, που θα την συντρέξουν σε μια διαμάχη οποιαδήποτε μορφής.
Οπότε το να ευελπιστεί κανείς στην βοήθεια των ξένων, χωρίς εμείς να αναλάβουμε κάποια δυναμική πρωτοβουλία υπεράσπισης των εθνικών μας συμφερόντων αποτελεί αυτοκτονική ενέργεια.
Για να μπορεί να ανατραπεί η άκρως ανησυχητική και επικίνδυνη κατάσταση θα πρέπει να στηριχτούμε πρωταρχικά στις δικές μας δυνάμεις και κατόπιν ή συγχρόνως αναζητήσουμε αξιόπιστους συμμάχους.
Σε ποιους τομείς πρέπει να στραφεί η δράση μας
Τα κριτήρια είναι τρία, που μας διδάσκει η ιστορία μας:
Πρώτον, η ανύψωση του πατριωτικού φρονήματος του ελληνικού λαού με κατάληξη την ομοψυχία του. Δεν είναι λάθος, ούτε φαντασίωση το γνωστό: Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος.
Δεύτερον, μια αποτελεσματική ανάλογα με τις περιστάσεις αποτρεπτική δύναμη της  πατρίδας μας. Θα πρέπει να υποστούμε κάθε θυσία προκειμένου να τις κάνουμε αξιόμαχες απέναντι στους εχθρούς που μας επιβουλεύονται.
Τρίτον, αναζήτηση συμμάχων, των οποίων τα συμφέροντα θίγονται από τις ανωτέρω αναφερόμενες τυχόν εξελίξεις, όπως Ισραήλ, Αίγυπτος και τυχόν και άλλες χώρες που τα συμφέροντά τους θίγονται από τις επεκτατικές νέο-οθωμανικές βλέψεις της Τουρκίας. Ακόμη και τους Κούρδους δεν πρέπει να αφήσουμε εκτός του πλαισίου αυτού.
Στην αναζήτηση των συμμαχιών και στην προσπάθεια αποτροπής πρέπει να κινητοποιηθεί όλος ο απανταχού ελληνισμός, κυρίως φυσικά στις ΗΠΑ. Το ελληνικό και εβραϊκό λόμπι μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο.
Τέλος ισχύει αυτό που είχε γράψει σε μια επιστολή του ο Αλέξανδρος Υψηλάντης
Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης στις 8 Οκτωβρίου 1820 απευθύνεται στους Αρχιερείς, Άρχοντες και Προεστούς, προύχοντες του Γένους, απανταχού εις τα νήσους του Αρχιπελάγους διατρίβοντες με τα εξής λόγια:
«…Ναι αδέλφια ομογενείς,
Έχετε πάντοτε προ οφθαλμών ότι ποτέ ξένος δεν βοηθεί ξένον, χωρίς μεγαλύτερα κέρδη. Το αίμα το οποίον θέλουν χύσει οι ξένοι δι’ ημάς, θέλομεν το πληρώσει ακριβότερα και ουαί εις την Ελλάδα, όταν συστηματική δεσποτεία ενθρονιστεί εις τα σπλάχνα της. Όταν όμως μόνοι μας αποσείσωμεν τον ζυγόν της τυραννίας, τότε της Ευρώπης η πολιτική θέλει βιάσει όλας τα ισχυράς δυνάμεις να κλείσωσι με ημάς συμμαχίας και επιμαχίας αδιαλύτους”.

loading...