Μακάριοι οι Συνδικαλιστές ότι αυτοί στο διηνεκές ελεηθήσονται
Κώστα Δημ Χρονόπουλου
(Αρθρογράφου -Σχολιογράφου)
Κάποιοι συμπολίτες μας εκμεταλλεύονται την απουσία αντίδρασης της
συμβιβασμένης, μιθριδατισμένης κοινωνίας μας.
Το πολιτικοκομματικό μας Σύστημα σφυρίζει αδιάφορα και συνεχίζει να θέτει πάνω από το κοινωνικό και το εθνικό καθήκον, το αηδές: Π.Κ =”Πολιτικό κόστος”.
Διόλου περίεργο το πως-και για πολλοστή φορά – φθάσαμε στο σημείο 20 περίπου συνδικαλιστές να αποφασίζουν για λογαριασμό πάνω από 800 εργαζομένων, 5ωρη στάση εργασίας στο Μετρό.
Επισημάνσεις:
1. Με ποιό άραγε δικαίωμα το περίπου 2,5 % των υπαλλήλων του Μετρό ταλαιπωρεί μερικά εκατομμύρια εργαζομένων;
Αυτό λέγεται δημοκρατική αρχή της πλειονοψηφίας ή πλειονοψηφούσα /επικρατούσα αρχή αντιδημοκρατικότητας και βλακείας;
2. Τι έγινε με εκείνη -την προ πολλού καιρού -πρόταση /απόφαση να αποφασίζει το 51% των εργαζομένων για κήρυξη στάσης εργασίας ή απεργίας;
3. Αληθεύει αυτό που τα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ ανέφεραν, ότι δηλ, οι κ. κ οι οποίοι αρνήθηκαν να εργαστούν στα γκισέ εξυπηρέτησης του κόσμου, είχαν (αρχικά) προσληφθεί ακριβώς για αυτό το πόστο; (Στη συνέχεια βολεύτηκαν σε άλλα γραφεία και τώρα τους κακοφαίνεται να επανέλθουν στην οργανική τους θέση;).
4. Αληθεύουν τα σημαντικά προνόμια που απολαμβάνουν (κάτι που δεν ισχύει για άλλους, τους οποίους και ταλαιπωρούν;).
5.Που το βρήκαν γραμμένο το αυταρχικό τους δικαίωμα, να αποφασίζουν στο παρά 1′ στάση εργασίας, χωρίς έγκαιρα να έχουν ενημερώσει τους αρμόδιους και , κυρίως, το επιβατικό κοινό;
6. Τι είδους σαδισμός είναι αυτός; Τι αναλγησία; Τι αντικοινωνική συμπεριφορά;
7. Μέχρι πότε αυτός ο ευνουχισμένος κομματικοποιημένος, αγκιστρωμένος σε ιδεοληψίες, σε γελοίες ευαισθησίες και παράλογες διεκδικήσεις/ …”δικαιώματα” λαός, θα ανέχεται όσα τον ταλανίζουν;
Το ιλαροτραγικό του πράγματος είναι πως τα “δικαιώματα” τα έχουν (τους αναγνωρίζονται) μόνον οι μ ε ι ο ν ο ψ η φ ί ε ς !!!.
Η πλειονότητα αρκείται -μαζοχιστικά- να υποφέρει.
Θα μου πείτε και η πλειονότητα ασκεί τα δικά της δικαιώματα όπως:
Νομίζει πως είναι … δημοκρατική, ευφυέστατη, εφαρμόζει την αρχή της ισονομίας κ. ο. κ. Ταυτόχρονα αδιαφορεί αν είναι για γέλια ή για κλάματα. Ένα σύνολο Κλαυσιγελαστικό (=προξενεί κλαυσίγελο) που πορεύεται (καμαρωτά) στολισμένο με τα … χάλια του!
8. Πότε θα τελειώσουμε οριστικά και αμετάκλητα με όλα αυτά;
Θα υλοποιηθούν οι εξαγγελίες της νέας Κυβέρνησης; Ίδωμεν.
ΥΓ Όσο για εκείνο το ανίερο : “Ιερό δικαίωμα της απεργίας” θα ήθελα να πληροφορήσω τόσο τους : εξυπνόβλακες συνδικαλιστές /εργατοπατέρες, όσο και τους πονηρόβλακες κομματανθρώπους/ινστρούχτορες καθοδηγητές τους, πως ισχύει το αντίθετο. Ιερό και αναγκαίο είναι μόνον το δικαίωμα της εργασίας! Όχι μόνο για τους υπόλοιπους (πολυπληθέστερους ) εργαζόμενους του κάθε απεργούντος κλάδου, αλλά και για τα εκατομμύρια των εργαζομένων που χάνουν τη δουλειά τους ή -και – ταλαιπωρούνται.
Αν συνεπώς οι συνδικαλιστές -καθώς και κάποια κόμματα που συμπορεύονται μαζί τους- επιθυμούν να συγκαταλέγονται στους δημοκράτες, τότε -υποχρεωτικά- οφείλουν να σέβονται την βασική αρχή της Δημοκρατίας, την αρχή της πλειονοψηφίας. Το 1% ή το 2,5% (σύμφωνα με τα μη κομματικά, μαθηματικά) είναι μικρότερο του 99% ή του 97,5%.
Κατανοητό;
