ΕΞΙ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΗ

Ο ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΑΤΛΑΝΤΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΤΗΣ…ΓΗΣ

Οι έξι μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις προσεγγίζουν την αναδιοργάνωση των διεθνών σχέσεων σύμφωνα με τις εμπειρίες και τα όνειρά
τους.


Του Τιερί Μεϊσάν


Μετάφραση: Κριστιάν Άκκυριά

Προσεκτικά, θέλουν πρώτα να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους προτού προωθήσουν το όραμα τους για τον κόσμο. Ο Τιερί Μεϊσάν περιγράφει τις αντίστοιχες θέσεις τους πριν αρχίσει ο αγώνας.

Η απόσυρση των ΗΠΑ από τη Συρία, έστω και αν διορθώθηκε αμέσως, δείχνει με βεβαιότητα ότι η Ουάσιγκτον δεν προτίθεται πλέον να είναι ο αστυνομικός του κόσμου, η «αναγκαία αυτοκρατορία».

Αποσταθεροποίησε χωρίς να περιμένει όλους τους κανόνες των διεθνών σχέσεων. Έχουμε εισέλθει σε μια περίοδο μετάβασης στη διάρκεια της οποίας κάθε μεγάλη δύναμη ακολουθεί μια νέα ατζέντα. Εδώ είναι τα κύρια σημεία.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ «ΜΕΓΑΛΟΙ»

Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής

Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης θα μπορούσε να είχε προκαλέσει την κατάρρευση των ΗΠΑ στο μέτρο που οι δύο αυτοκρατορίες ήταν κολλημένες πλάτη με πλάτη. Δεν έγινε έτσι.

Ο πρόεδρος Τζωρτζ Μπους πατέρας εξασφάλισε με την Επιχείρηση καταιγίδα της Ερήμου, η Ουάσινγκτον να γίνει ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης όλων των εθνών, στη συνέχεια αποστράτευσε ένα εκατομμύριο στρατιώτες και κήρυξε την επιδίωξη της ευημερίας.

Οι διεθνικές εταιρείες σφράγισαν στη συνέχεια ένα σύμφωνο με τον Ντενγκ Ξιαοπίνγκ για να κατασκευαστούν τα προϊόντα τους από Κινέζους εργάτες, είκοσι φορές λιγότερα αμειβόμενοι από τους Αμερικανούς ομολόγους τους.

Αυτό οδήγησε σε τεράστια αύξηση των διεθνών μεταφορών εμπορευμάτων, ακολουθούμενη από τη σταδιακή εξαφάνιση των θέσεων εργασίας και της μεσαίας τάξης στις ΗΠΑ. Ο βιομηχανικός καπιταλισμός αντικαταστάθηκε από έναν χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, ο Igor Panarine, καθηγητής στη ρωσική διπλωματική ακαδημία, αναλύει την οικονομική και ψυχολογική κατάρρευση της αμερικανικής κοινωνίας. Υπολόγισε τη διάλυση αυτής της χώρας με το πρότυπο του τι συνέβη στη Σοβιετική Ένωση, με την εμφάνιση νέων κρατών.

Για να αποκρούσει την κατάρρευση, ο Μπιλ Κλίντον αποδέσμευσε τη χώρα του από το διεθνές δίκαιο με την επίθεση κατά της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ.

Καθώς αυτή η προσπάθεια αποδείχτηκε ανεπαρκής, προσωπικότητες των ΗΠΑ φαντάστηκαν να προσαρμόζουν τη χώρα τους στον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό και να διοργανώνουν, με τη βία, τις διεθνείς ανταλλαγές, έτσι ώστε η επόμενη περίοδος να είναι ένας “νέος αμερικανικός αιώνας”.

 Με τον Τζωρτζ Μπους Jr., οι Ηνωμένες Πολιτείες εγκατέλειψαν τη θέση τους ως ηγετικό έθνος και προσπάθησαν να μετατραπούν σε απόλυτη μονοπολική δύναμη.

Ξεκίνησαν τον «ατελείωτο πόλεμο» ή «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» για να καταστρέψουν μια προς μια όλες τις κρατικές δομές της «διευρυμένης Μέσης Ανατολής». Ο Μπαράκ Ομπάμα ακολούθησε αυτή την αναζήτηση με μια πληθώρα συμμάχων.

Αυτή η πολιτική έφερε τους καρπούς της, αλλά μόνο ένας πολύ μικρός αριθμός επωφελήθηκε από αυτό, οι “υπερ-πλούσιοι”. Οι Αμερικανοί αντέδρασαν εκλέγοντας τον Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία του ομοσπονδιακού κράτους.

Ο τελευταίος έσπασε τους δεσμούς με τους προκατόχους του και, όπως ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ στην ΕΣΣΔ, προσπάθησε να σώσει τις ΗΠΑ, απαλλάσσοντας τις από τις πιο ακριβές δεσμεύσεις τους.

Αναβίωσε την οικονομία του, ενθαρρύνοντας τις εγχώριες βιομηχανίες κατά εκείνων που είχαν μετεγκαταστήσει τις θέσεις απασχόλησης τους. Επιδότησε την εξόρυξη σχιστολιθικού πετρελαίου και κατάφερε να καταλάβει τον έλεγχο της παγκόσμιας αγοράς υδρογονανθράκων παρά τη σύμπραξη που συγκροτούταν από τον ΟΠΕΚ και τη Ρωσία.

Συνειδητοποιώντας ότι ο στρατός του είναι πρώτα από όλα μια τεράστια γραφειοκρατία, που σπαταλά έναν κολοσσιαίο προϋπολογισμό για ασήμαντα αποτελέσματα, σταμάτησε να υποστηρίζει το Ντάες και το PKK, διαπραγματευμένος με τη Ρωσία έναν δρόμο για τερματίσει τον «πόλεμο χωρίς τέλος», χάνοντας όσο γινόταν λιγότερο.

Κατά την προσεχή περίοδο, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα κατευθύνονται κυρίως από την ανάγκη εξοικονόμησης σε όλες τις ενέργειές τους στο εξωτερικό, στο σημείο να τις εγκαταλείψουν εάν χρειάζεται. Το τέλος του ιμπεριαλισμού δεν είναι επιλογή, αλλά υπαρξιακό ζήτημα, ένα αντανακλαστικό επιβίωσης.

Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας

Μετά την απόπειρα πραξικοπήματος του Zhao Ziyang και την εξέγερση του Tiananmen, ο Ντενγκ Ξιoping ξεκίνησε «το ταξίδι του προς νότο». Ανακοίνωσε ότι η Κίνα θα συνεχίσει την φιλελευθεροποίηση της οικονομίας της υπογράφοντας συμβάσεις με τις πολυεθνικές των ΗΠΑ.

Ο Jiang Zemin συνέχισε σε αυτή την πορεία. Η ακτή μετατράπηκε σε “εργαστήριο του κόσμου”, προκαλώντας μια γιγαντιαία οικονομική ανάπτυξη.

Σταδιακά εκκαθάρισε το Κομμουνιστικό Κόμμα από τους ασκητές του και φρόντισε έτσι ώστε οι καλοπληρωμένες δουλειές να εξαπλωθούν στην ενδοχώρα.

Ο Χου Τζίνταο, αναζητώντας μια «αρμονική κοινωνία», κατάργησε τους φόρους που πλήρωναν οι αγρότες στην ενδοχώριες περιοχές που δεν επηρεάστηκαν από την οικονομική ανάπτυξη.

Ωστόσο, απέτυχε να κυριαρχήσει στις περιφερειακές δυνάμεις και βυθίστηκε σε μια υπόθεση διαφθοράς.

Ο Ξι Ζίνπινγκ πρότεινε να ανοίξει νέες αγορές δημιουργώντας ένα τιτανικό έργο διεθνών εμπορικών οδών, τους «Δρόμους του Μεταξιού».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΟΙΜΟΣ-ΑΘΗΝΑ

loading...