Η ΘΑΤΣΕΡ, Ο ΡΗΓΚΑΝ ΚΑΙ Ο ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ...
Γράφει ο Θανάσης Μπαντές
Ο Φρίντριχ Χάγεκ, μέντορας (θα λέγαμε πνευματικός πατέρας) του Μίλτον Φρίντμαν, όπως ήταν φυσικό, δεν μπορούσε να κρύψει τον
ενθουσιασμό του για το καθεστώς Πινοσέτ.
Η Ναόμι Κλάιν στο βιβλίο «Το Δόγμα του Σοκ» αναφέρει: «Όταν ο Φρίντριχ Χάγεκ, ο προστάτης άγιος της Σχολής του Σικάγου, επέστρεψε από μια επίσκεψή του στη Χιλή το 1981, είχε τόσο πολύ εντυπωσιαστεί από τον Αουγκούστο Πινοτσέτ και τα Παιδιά του Σικάγου, ώστε έστειλε μια επιστολή στη φίλη του Μάργκαρετ Θάτσερ, τότε πρωθυπουργό της Βρετανίας.
Της συνιστούσε να χρησιμοποιήσει τη λατινοαμερικανική χώρα ως πρότυπο για να μεταμορφώσει την κεϊνσιανή οικονομία της Βρετανίας.
Η Θάτσερ και ο Πινοτσέτ θα γίνονταν αργότερα φίλοι, ενώ είναι πασίγνωστο ότι η Θάτσερ επισκεπτόταν τον ηλικιωμένο στρατηγό όταν βρισκόταν σε κατ’ οίκον περιορισμό στην Αγγλία αντιμετωπίζοντας κατηγορίες για γενοκτονία, βασανιστήρια και τρομοκρατία». (σελ. 181).
Η προτροπή του Χάγεκ όμως, αν και ιδεολογικά έβρισκε σύμφωνη τη Θάτσερ, δεν ήταν και τόσο εύκολο να εφαρμοστεί: «… παρά το θαυμασμό της για τον Πινοτσέτ, όταν ο Χάγεκ της πρότεινε να αντιγράψει τις πολιτικές της θεραπείας-σοκ, η Θάτσερ δεν πείστηκε.
Το Φεβρουάριο του 1982 η πρωθυπουργός εξήγησε ωμά σε μια επιστολή της στον πνευματικό της γκουρού: “Είμαι βέβαιη ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου πως η Βρετανία, όπου υπάρχουν δημοκρατικοί θεσμοί και η ανάγκη για υψηλό βαθμό συναίνεσης, μερικά από τα μέτρα που υιοθετήθηκαν στη Χιλή θα ήταν εντελώς απαράδεκτα.
Η μεταρρύθμισή μας θα πρέπει να συμβαδίζει με τις παραδόσεις μας και με το σύνταγμά μας. Ενίοτε η διαδικασία θα μοιάζει οδυνηρά αργή”». (σελ. 181 – 182).
Οι νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις» δεν είναι εύκολη υπόθεση σε μια δημοκρατία. Κι αυτό γιατί είναι αντιλαϊκές. Οι δικτατορίες κρίνονται πιο βολικές. Όμως, αυτό ήταν το μεγάλο στοίχημα, που έπρεπε να οπωσδήποτε να κερδηθεί· η επιβολή του νεοφιλελεύθερου δόγματος στα ανεπτυγμένα κράτη, με τη συναίνεση του κόσμου.
Η δημοκρατία ήταν εξαρχής το μεγάλο πρόβλημα για τη σχολή στο Σικάγο: «Οι εκλεγμένοι ηγέτες ανησυχούν για το τι σκέφτονται οι ψηφοφόροι σχετικά με την αποδοτικότητα και το έργο τους, που κρίνονται σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Και στις αρχές της δεκαετίας του 1980, παρόλο που στην εξουσία βρίσκονταν ο Ρέιγκαν και η Θάτσερ, οι οποίοι επηρεάζονταν από τις συμβολές του Χάγεκ και του Φρίντμαν, ήταν αμφίβολο αν θα μπορούσε να εφαρμοστεί στη Βρετανία και στις Ηνωμένες Πολιτείες αυτή η ριζοσπαστική οικονομική ατζέντα, που είχε επιβληθεί με τόσο κτηνώδη βία στις χώρες του Νότιου Κώνου». (σελ. 182 – 183).
Ο Ρήγκαν υπήρξε για τον Φρίντμαν και τη σχολή στο Σικάγο η μεγάλη ευκαιρία, αφού ο Νίξον τους είχε απογοητεύσει: «Παρόλο που ο Νίξον είχε βοηθήσει τα Παιδιά του Σικάγου να ανέλθουν στην εξουσία στη Χιλή, ακολούθησε έναν πολύ διαφορετικό δρόμο στο εσωτερικό των ΗΠΑ – μια ασυνέπεια την οποία δεν του συγχώρεσε ποτέ ο Φρίντμαν.
