Πιάσαμε το joker του χαβαλέ
Κώστα Δημ Χρονόπουλου
(Αρθρογράφου -Σχολιογράφου)
Τελευταία είχαμε νέες αντιπαραθέσεις εξ αφορμής της κινηματογραφικής ταινίας: joker.
Το πανελλήνιο ασχολήθηκε (συμπεριλαμβανομένων: κομμάτων, ΜΜΕ, φορέων κ. α ) με τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε μια κινηματογραφική ταινία ακατάλληλη για ανηλίκους. Σημειώθηκε είσοδος αστυνομικών -κατόπιν εντολής- σε κινηματογραφικές αίθουσες, επειδή την παρακολουθούσαν ανήλικοι.
Εδώ αρχίζουν τα ευτράπελα / νεοελληνικά /εξόχως ιλαροτραγικά.
– “Γιατί να ισχύει ένας μεταξικός νόμος όπως εκείνος του 1937;”.
Όπως αντιλαμβάνεστε “ναι μεν οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται, εκτός από εκείνους τους οποίους ψήφισε ο … Δικτάτορας “.
Θα μου πείτε: “Και γιατί, αφού ήταν … δικτατορικός, γιατί τόσες δεκαετίες, από τότε, οι … “Δημοκράτες” δεν τους άλλαξαν”;
Απάντηση: Ρωτήστε τους.
– “Πως τολμούν να μπουκάρουν κουμπουροφόροι αστυνομικοί /μπάτσοι μέσα σε σινεμά; Που ζούμε; “.
Τι να σας πω. Μου δίνετε μια ιδέα: Να προτείνω να κυκλοφορούν με εσώρουχα ή στριγγάκια οι “ένστολοι” και φυσικά άοπλοι, ώστε να αντιμετωπίζουν – περισσότερο χαρωπά και δημοκρατικά – όποιους έκνομους κυκλοφορούν .
– “Μας γυρίζουν στην δεκαετία του 50, με τους τεντιμπόηδες , που τους περιέφεραν /διαπόμπευαν κουρεμένους στους δρόμους”.
Θα σταθώ εδώ. Έζησα τα γεγονότα της αλησμόνητης εκείνης εποχής. Έμενα στην Ν. Σμύρνη. Δίπλα η Καλλιθέα. Κάτι κ(α)λόπαιδα άρχισαν να οργανώνονται και να παρεκτρέπονται. Δεν υπολόγιζαν τίποτα. Τους έγιναν συστάσεις. Τίποτα.
Ήρθε λοιπόν η ώρα που τα ‘πιασαν/μπαγλάρωσαν (έπεσαν και κάποιες ψιλές -αναπόφευκτες και επιτρεπόμενες τότε), τα κούρεψαν γουλί και τα περιέφεραν στους δρόμους και την κεντρική πλατεία, υπό τα γιουχαΐσματα, τις αποδοκιμασίες του κόσμου που είχε αρκετά υποφέρει.
Αποτέλεσμα: Ουδέν παρόμοιο έκτροπο/έκνομο σημειώθηκε. Ούτε κράτος τύπου εξαρχιστάν συγκροτήθηκε, ούτε απέφευγε ο κόσμος να κυκλοφορήσει και οι καταστηματάρχες δεν έβλεπαν να καταστρέφονται -ελέω χαβαλέ- οι περιουσίες τους.
Κάποιοι (γιατί και τότε είχαμε κάθε καρυδιάς καρύδια, υποκριτές, ευαίσθητους, προοδευτικούς, δημοκράτες, αριστερούς, υπέρμαχους των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κ.ο.κ_) μίλησαν για τα “ψυχικά τραύματα των παιδιών” . Όμως εκείνα δεν έπαθαν τίποτα. Ούτε ένα -από όσα τότε ταρακουνήθηκαν, δεν έγινε εγκληματίας ή τρομοκράτης . Κατάλαβαν. Με σκληρό τρόπο παιδαγωγικό. Με σκληρό.
Σήμερα, την εποχή των … προσαγωγών, αντί συλλήψεων, αλλά και άνευ τιμωριών, βλέπουμε την κοινωνική μας κατάντια.
-Ποιός, πόσο, ποιό είναι το ανήλικο ; Το 12χρονο, 14χρονο, 16χρονο, 17χρονο ή το 18χρονο; Θα σας γελάσω.
Επιτρέψτε μου όμως να γελάσω, με την σειρά μου, όταν δίνεται δικαίωμα ψήφου στους 17ρηδες αλλά (τι ειρωνεία) δεν τους επιτρέπεται να δουν μια κινηματογραφική ταινία (επειδή είναι ανήλικοι και ανώριμοι;).
ΥΓ Αν , το τελευταίο αυτό λέγεται ωριμότητα ενηλίκων σπουδαγμένων , πτυχιούχων , επιλεγμένων από τον λαό προκειμένου να τον εκπροσωπούν στο Κοινοβούλιο και να παίρνουν αποφάσεις/να νομοθετούν για λογαριασμό του τότε ….
Τότε κάπου θα πρέπει -τουλάχιστον οι αρμόδιοι υπευθυνοανεύθυνοι -να πάνε να κρυφτούν.
Και όχι να βγαίνουν στους τηλεδιαύλους και να ανοηταίνουν σε βαθμό αηδίας!…
