Μελαγχολικοί Συνειρμοί λόγω Επετείου

Κώστα  Δημ Χρονόπουλου 
(Αρθρογράφου -Σχολιογράφου)

Εδώ και αρκετά χρόνια – επανειλημμένα – είχα αναφερθεί επικριτικά στην άγνοια των παιδιών που μετέχουν στις παρελάσεις.
Οι επικρίσεις μου δεν αφορούσαν στα παιδιά, αλλά στους δασκάλους τους, οι οποίοι δεν φρόντισαν να τους πουν δυο λόγια για τον λόγο που κλήθηκαν εκείνα να παρελάσουν και να γιορτάσουν.
Ουδεμία βελτίωση σημειώθηκε έκτοτε. Όπως και τότε, έτσι και τώρα, μαθητές και μαθήτριες που ρωτήθηκαν για την 28η Οκτωβρίου του 1940, απαντούσαν άλλα αντί άλλων. Αναφορές στον Κολοκοτρώνη, την Ναυμαχία της Σαλαμίνας, το Σούλι και τον Μεγ. Αλέξανδρο!
Εδώ δεν γελάς, δεν σχολιάζεις, κλαίς.
Κλαίς για την κατάντια των … “παιδαγωγών” /”δασκάλων” οι οποίοι δεν θυσίασαν (κάποιοι επειδή αγνοούσαν, ή άλλοι γιατί εξυπηρετούσαν κομματικές σκοπιμότητες) ούτε δύο (2) λεπτά -έστω λίγο πριν την παρέλαση – να πληροφορήσουν τα παιδιά σχετικά (;).
Εθνική κατάπτωση, εθνική κατάντια, ανύπαρκτο -εδώ και πολλά, πολλά χρόνια – Υπουργείο Α-Παιδείας!
Κάποιες νεαρές παρεισέφρησαν στην παρέλαση και διακωμώδησαν την Επέτειο!….
Στις τηλεοράσεις  φαιδροί  τηλεμαϊντανοί (σ.σ γιατί τους καλούν τακτικά άραγε; ως Κλαυσιγελωτοποιούς;) προσπάθησαν να εξηγήσουν και να δικαιολογήσουν. Ούτε Αστυνομία, ούτε Εισαγγελία παρενέβησαν. Ούτε κάποιοι γονείς που παρακολουθούσαν το αηδές θέαμα.
Τι να γράψεις, τι να πεις, τι να γιορτάσεις, πως να δονηθείς, από το μεγάλο ΟΧΙ εκείνου του (Δικτάτορα;) Μεταξά.  Αυτή -την σημερινή αθλιότητα – απολαμβάνουμε, επειδή αυτή ακριβώς μας εκφράζει και μας αξίζει  (!).
Δυστυχώς υπάρχει και το χειρότερο: πως αύριο οι εξουσιαστές μας / το πολιτικό μας Σύστημα(το ορθόν: το Κ. Σ= Κομματικό Σύστημα) θα σταθεί απέναντι στους σαλταρισμένους (sic) ηγέτες της Τουρκίας;
Πως -μονοιασμένοι όπως το 1940 – θα σηκώσουν ανάστημα και θα βροντοφωνάξουν το μεγάλο ΟΧΙ /Μολών λαβέ των προγόνων.
Οι συνεχιζόμενες και εντεινόμενες έριδες ανάμεσα στις κομματικές παρατάξεις αποκλείουν την ομοψυχία.

Βέβαια ακούγονται τα γνωστά: “Οι Έλληνες προ του κινδύνου ενώνονται σαν μια γροθιά και μεγαλουργούν”.
Όταν το ακούω, αισθάνομαι ωσάν να δέχομαι μια γροθιά στο στομάχι. Τόση πια ανευθυνότητα και απροσμέτρητη βλακεία δεν αντέχεται.
Γιατί βρε λεβέντες θα πρέπει κάθε φορά να φθάνουμε στο παρά ένα -ή και στο και ένα –  να ταρακουνηθούμε, να τα βρούμε, να μονοιάσουμε, να ενωθούμε;
Τι είδους κατάρα είναι ετούτη; Τι αυτοκαταστροφικό ριζικό;
Γιατί , γιατί , γιατί; Γνωρίζει κανείς , ώστε να μου το πει;

ΥΓ Όταν ο Ιωάννης Μεταξάς, είπε το ΌΧΙ (Σ.Σ για να ακριβολογούμε είπε: “Έχουμε πόλεμο”) δεν ήταν μόνον μια υπερήφανη απάντηση ενός Ελληνόψυχου  Πατριώτη. Ήταν και κάτι άλλο το οποίο παρασιωπούν οι γνωστοί … “αντιφασίστες” της  πλάκας:
      Το γεγονός ότι είχε φροντίσει να οχυρώσει στρατιωτικά έργα – υποδομές στα βόρεια σύνορά μας.
      Οι σημερινοί … νεο ή όψιμοι “πατριώτες” των δηλώσεων και των τηλεδιαύλων τι υποδομές έχουν κάνει;
      Με λόγια , κορώνες, “δημοκρατικά” φληναφήματα δεν αντιμετωπίζεται η Τουρκία (η οποία εξοπλίζεται συνεχώς ως αστακός). Αφήστε που δεν υπάρχει ένας μεγάλος Έλληνας όπως  τότε !.
Πως να μην μελαγχολήσει ο κάθε Έλληνας Πατριώτης!