Σήμερα το πρωί στην καφετέρια, ο συνομιλητής μου ήταν ένας πανέξυπνος συνταξιούχος Ελληνοαμερικανός , χωρίς οικογένεια, άκληρος

Σήμερα το πρωί στην καφετέρια, ο συνομιλητής μου ήταν ένας πανέξυπνος συνταξιούχος Ελληνοαμερικανός , χωρίς οικογένεια, άκληρος,
άφραγκος και σχεδόν άστεγος( μένει σ’ένα υπόγειο
που του παρεχώρησε μια εξαδέλφη του.)
Συζητήσαμε πολλά και διάφορα, ενημερωμένος
πλήρως σε όλα. Στη ζωή του ήταν επιχειρηματίας
και μάλιστα επιτυχημένος. Στην ερώτησή μου :
“ Πώς κατέληξες σ’αυτήν την κατάσταση ; “,
χαμήλωσε τα μάτια του , προφανώς γιατί ντρεπόταν και με σιγανή φωνή μου λέγει:”
είμαι Gambler ( τζογαδόρος)”. Μου τα έτρωγαν, τα
χαρτιά, τα άλογα και το χρηματιστήριο . Δεν προσπάθησες ποτέ να απεξαρτηθείς;τον αρώτησα και μου απάντησε πως δοκίμασε αρκετές
φορές, αλλά και όταν δεν πήγαινα τα έβλεπα
όλα σαν σε ταινία στο μυαλό μου και ξαναγύριζα
πίσω . Η εξάρτηση είναι θανατηφόρα ασθένεια
που σου αιχμαλωτίζει τα δύο όμορφα που έχει το
ανθρώπινο σώμα, τη σκέψη- το μυαλό και την
ψυχή σου . Έχεις μετανιώσει γι’αυτό; Πολύ,
πάρα πολύ , μακάρι να μπορούσα να ξαναζούσα
τη ζωή μου από την αρχή μου είπε δακρύζοντας.
Θα ήθελες να γίνει το παθημά σου μάθημα για άλλους; τι έχεις στο μυαλό σου με αρώτησε , θα
μπορούσες να πηγαίνεις στα σχολεία πχ και να
μιλάς στα παιδιά για τον τζόγο λεγοντάς
τους
αυτά που εσύ έζησες; θα μπορούσες ακόμη
να πηγαίνεις στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση,
με αυτόν τον τρόπο θα εξηλεωθείς , θα δεις
πόσο ανάλαφρη θα γίνει η ψυχή σου και όταν
έλθει το πλήρωμα του χρόνου, δεν θα σε νιάζει
που φεύγεις γιατί λίγο πρίν το τέλος με την
διδασκαλία σου θα έχεις πετύχει αυτό που δεν
θα πετύχενες σε όλη σου τη ζωή. Είναι κάτι που
μπορούμε να το συζητήσουμε καπετάνιε μου είπε.
Τα τελευταία του λόγια με έκαναν να πιστεύω πως
κάτι θα πετύχω.
Κάπως έτσι έπεισα κάποιον άλλο ο οποίος έχει αναπαυθεί, ήταν οικογενειάρχης , ευθύς και
αξιοπρεπής , γνωριστήκαμε σε άλλη καφετέρια,
του άρεσαν αυτά που έγραφα στην εφημερίδα και
έτσι έγινε η προσέγγιση. Ήταν κοντός με πυκνή,
μακρυά γενειάδα , έμοιαζε σαν τον Άγιο Ονούφριο.
Γιατί τόσα γένεια τον αρώτησα που σου φορτώνουν
χρόνια; μου εξήγησε πως έχασε την γυναίκα του
πολύ νέα ήταν πολύ όμορφη ,μου έδειξε την
φωτογραφία της , έμοιαζε πολύ με την Ειρήνη
Παπά. Πριν φύγει της υποσχέθηκε πως δεν θα
τα ξανάκόψει. Όταν αρρώστησε η Νίνα ήταν
συντρέχτης , έκανε τα πάντα για μένα
και όταν την έχασα , συνδεθήκαμε ακόμη πιό πολύ,
ο ένας παρηγορούσε τον άλλο. Κάναμε πολύ παρέα, ερχόταν σπίτι μου και μαζί απολαμβάναμε
τις λιχουδιές που μαγείρευα.Τον έπαιρνα στο σπίτι του γιού μου, στους συμπεθέρους μου στο
Long Island και ήταν ενθουσιασμένος που κάπως
απέφευγε την μοναξιά. Δεν πήγαινε Εκκλησία
γιατί ντρεπόταν λόγω της γενειάδας. Ήταν
άρρωστος είχε καρκίνο στον προστάτη και
προσπαθούσα να τον πείσω να έλθει. Είχε να
μετάλάβει πολλά χρόνια και αυτό εμένα με έτρωγε,
ένα Σαββατόβραδο βλέπαμε τηλεόραση σπίτι μου
και του είπα αύριο το πρωί θα έλθεις εδώ και θα πάμε Εκκλησία, όχι , όχι μου λέγει δεν γίνεται,
θα σε πάω σε μια εκκλησία που δεν έχει Έλληνες,
σου το υπόσχομαι, εάν είναι έτσι θα έλθω.Πράγματι
την Κυριακή ήλθε σπίτι και πήγαμε στο Sea Cliff
σε μία Ρωσσική Εκκλησία, πολύ παραδοσιακή ,
ενοιωθες πως ήσουν πράγματι σε Εκκλησία.
Ενθουσιάστηκε και μου είπε θα νηστέψω και την
άλλη Κυριακή θα μεταλάβω.Πράγματι την επόμενη Κυριακή μετάλαβε και όταν φύγαμε πετούσε από την χαρά του, μετά από λίγες μέρες
τον έχασα, δεν απαντούσε ούτε τηλέφωνα είχε
εξαφανιστεί. Άρχισα να ανησυχώ και πήρα τον γιό του τηλέφωνο, ο οποίος με τρεμάμενη φωνή μου
είπε: « my dad is gone», στεναχωρήθηκα πολύ,
μου έμεινε όμως η γλυκιά γεύση που τον είχα
καταφέρει να μεταλάβει. Έκτοτε τον μνημονεύω
καθημερινά στην προσευχή μου.
Μακάρι να πετύχω κάτι καλό και για τον σημερινό
που γνώρισα .
Αν υπάρξει συνέχεια θα σας ενημερώσω.

Στέλιος Τάτσης