+ Ο ΠΑΤΡΩΝ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ: «ΑΝ ΚΑΝΕΤΕ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΟΤΕ ΘΑ ΛΥΘΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ»
Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΚΟΝΟ ΤΟΥ ΗΡΩΪΚΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ
“Αν θέλεις να δώσεις λύσεις στα προβλήματα σου, βρες τα πρώτα με τους Αγίους”
Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
Η πιο συγκινητική στιγμή με πολλά μηνύματα για το σήμερα
“Αὔριό σου ἔχω μία ἔκπληξη, ἔλα καὶ θὰ δεῖς”.
Ὁ φίλος μου μὲ καλοῦσε νὰ μεταναστεύσω ἀπὸ τὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας στὸ ἄλλο ἄκρο της, νὰ ἀφήσω τὴν Κυριακάτικη βολή μου καὶ νὰ ἐκκλησιασθῶ στὴν δικιά του γειτονιά.
Τοῦ τηλεφωνῶ πάλι, δὲν ὑπῆρχε τότε ἡ ἄνεση τῶν κινητῶν, ἦταν ἀρχὲς δεκαετίας τοῦ 90.
“Ἄφησε τὶς ἐκπλήξεις καὶ πές μου ἂν ὑπάρχει σοβαρὸς λόγος, τοῦ λέω” καὶ αὐτὸς μὲ ἀνταπαντάει:
“Ἔρχου καὶ ἴδε”.
Πρωὶ-πρωὶ τῆς Κυριακῆς βρέθηκα ἀνάμεσα στὸ Ἐκκλησίασμα ἑνὸς ταπεινοῦ ἱεροῦ ναοῦ στὶς δυτικὲς περιοχὲς τῆς Ἀττικῆς.
Ὁ χῶρος εὐωδίαζε λιβάνι καὶ κατάνυξη, ἀλλὰ στὰ αὐτιά μου ἐρχόταν κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ τὴν θέση τοῦ Ἀρχιερατικοῦ Θρόνου, ἦταν μία καλλικέλαδη ψαλμωδία ποὺ γλύκαινε τὸ μέσα μου δίχως νὰ ἔχω ὀπτικὴ ἐπαφή, λὲς καὶ ὁ ψάλτης ἀνέβηκε στὴν θέση τοῦ Δεσπότη.
Ἀναμέρισα στὸ πλῆθος καὶ ἀντίκρισα ἕναν Ἀρχιερέα νὰ ψέλνει ὑπερκόσμια.
Δὲν τὸν γνώριζά , μου ἦταν ἄγνωστος, ὅμως κάπου στὸ μέσο τοῦ κόσμου γνώρισα τὸν φίλο μου.
Ἡ Θεία Λειτουργία τελείωσε μὲ ἀρχιερατικὸ κήρυγμα.
Μετὰ τὸ ἀντίδωρο συνάντησα τὸν φίλο μου. “Καλὰ ποῦ εἶναι ἡ ἔκπληξη;” τὸν ρώτησα καὶ αὐτός….
μου ἀπάντησε:
“Για νὰ δεῖς τὸν Μητροπολίτη Πατρὼν πρέπει νὰ πᾶς στὴν Πάτρα, σήμερα ἡ Πάτρα ἦρθε ἐδῶ”.
Κατάλαβα ὅτι ὁ καλλικέλαδος ἀρχιερέας ἦταν ὁ τότε Μητροπολίτης Πατρὼν καὶ νῦν μακαριστὸς κυρὸς Νικόδημος.
Μέχρι νὰ τὸ συναισθανθῶ ὁ φίλος μὲ ὁδήγησε στὸν ἁπλὸ βοηθητικὸ χῶρο τῆς κουζίνας τοῦ ἱεροῦ ναοῦ γιὰ νὰ μὲ κεράσει καφὲ μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ ἐπιτρόπου τῆς Ἐκκλησίας.
Τὰ ἄτομα ἐλάχιστα γιατί τὸ Κυριακάτικο πρωινὸ ἦταν ἡλιόλουστο καὶ ὄμορφο γιὰ βόλτα καὶ γὶ αὐτὸ εἶχαν φύγει οἱ περισσότεροι.
Ἀπὸ ὑποχρέωση κάθησα καὶ ἐγὼ γιὰ τὸν φίλο μου ἂν καὶ βιαζόμουν.
Ὅμως σὲ λίγο ἄνοιξε ἡ πόρτα τῆς κουζίνας καὶ μπῆκε ὁ ὑπεύθυνος ἱερέας τοῦ Ναοῦ μαζὶ μὲ τὸν Δεσπότη.
Οἱ ἐλάχιστοι στὰ δάκτυλα παρευρισκόμενοι σηκωθήκαμε, πήραμε τὴν εὐλογία του καὶ ψάχναμε νὰ βροῦμε τὴν καλλίτερη καρέκλα γιὰ νὰ καθίσει ὁ Δέσποτας.
Ἕνας Παππούλης μειλίχιος καὶ ἁπλὸς , ταπεινὸς καὶ καθημερινὸς ποὺ δὲν ἐμοίαζε μὲ Δεσπότη ἀλλὰ ὅμως ἦταν, βρέθηκε ἀνάμεσά μας.
Φαινόταν κουρασμένος ἀπὸ τὸν κόπο τῶν χρόνων τῆς σεβάσμιας ἡλικίας του, δὲν μιλοῦσε καὶ ὁ λόγος πηγαινοερχόταν ἀνάμεσα στοὺς ὑπόλοιπους ,περιμένοντας μὲ προσδοκία νὰ ἀκούσουμε “λόγο Ἀρχιερέα”. Καὶ αὐτὸς ἦρθε.
Τότε σιγήσαμε ὅλοι ἀπὸ σεβασμό.”Τί πιστεύεται παιδιά μου, ἡ ἕνωση τῶν δύο Γερμανιῶν θὰ κάνει καλὸ στὴν Ἑλλάδα μας;”
Τί ξαφνικὸ ἦταν αὐτὸ ἀναρωτήθηκα: “Ὁ Δεσπότης νὰ ἀσχολεῖται μὲ γεωπολιτικὰ θέματα;”
Ἀπὸ ποῦ καὶ ἕως ποῦ ὁρμώμενος νὰ κάνει τέτοια ἐρώτηση;
Οὐδεὶς ἀπάντησε γιατί πιστεύω αἰφνιδιασθήκαμε ὅλοι, ἀλλὰ καὶ κανεὶς δὲν ρώτησε γιατί οἱ μετέπειτα ἐπεξηγήσεις ἐκ μέρους τοῦ ἦταν καταιγιστικές.
“Σᾶς ἔκανα αὐτὴ τὴν ἐρώτηση γιατί τὸ ἀπόγευμα χθὲς στὸν ἡμερήσιο τύπο ἔπεσε στὴν προσοχή μου κείμενο ποὺ ἀναφερόταν στὰ ὀφέλη τῆς ἕνωσης τῶν δύο Γερμανιῶν γιὰ τὴν Εὐρώπη, μπορῶ νὰ σᾶς ἐξομολογηθῶ ὅτι προβληματίσθηκα ἀμέσως μόλις τὸ διάβασα, καὶ θὰ σᾶς ἐξηγήσω τὸ γιατί” .
