ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ ΤΗΣ ΧΙΛΗΣ ΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ (ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ) ΔΡΟΜΟΣ…

ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΣΟΚ: 46 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΑΙΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΤΟΥ ΠΙΝΟΣΕΤ ΣΤΗΝ ΧΙΛΗ.




Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Συμπληρώθηκαν ήδη 46 χρόνια από την 11η Σεπτέμβρίου του 1973, όταν όλος ο κόσμος άκουγε άναυδος ότι η χιλιανή ακροδεξιά, η CIA,
ο Χένρυ Κίσσινγκερ και ο Λευκός Οίκος, με εκτελεστικό τους όργανο τις ένοπλες δυνάμεις της Χιλής, έριξαν την συνταγματική κυβέρνηση του Σαλβατόρ Αλλιέντε, δολοφονώντας τον ίδιο μέσα στο γραφείο του.

Αυτοί που εισέβαλαν εν ψυχρώ με τα ασκέρια τους στο Παλάτσο ντε Λα Μονέδα, το Προεδρικό Μέγαρο της Χιλής, το πρωΐ της 11ης Σεπτεμβρίου, ήταν οι απόφοιτοι της Σχολής των Αμερικανών, στη Διώρυγα του Παναμά, της περίφημης “σχολής των δολοφόνων”, όπου φοίτησαν πολλοί διάσημοι φονιάδες αξιωματικοί της Λατινικής Αμερικής, εκπαιδευμένοι στην “πάταξη του εσωτερικού εχθρού”.

Αυτός ο παρασιτικός στρατός των πραιτωριανών στην υπηρεσία των παγκόσμιων αφεντικών ένα στόχο είχε, πέρα από την πάταξη κάθε ελεύθερης φωνής στο εσωτερικό της Χιλής: την εφαρμογή των οικονομικών “μεταρρυθμίσεων” της Σχολής του Σικάγου, το νεοφιλελεύθερο μοντέλο του Αμερικανού οικονομολόγου Μίλτον Φρήντμαν (Milton Friedman).

“Σε μια Χιλή σε κοινωνικό λήθαργο, με τον τρόμο εγκατεστημένο σε κάθε σπίτι, με τους δρόμους απαγορευμένους τις ώρες της συσκότισης, ήταν εύκολο να εφαρμοστεί το πρώτο μεγάλο νεοφιλελεύθερο πείραμα”, γράφει ο Χιλιανός συγγραφέας Λουΐς Σεπούβελδα στο βιβλίο του «Η Τρέλλα του Πινοτσέτ» (ελλην. έκδοση, εκδ. Opera, 2003), “κι ακόμα πιο εύκολο να ανακηρυχθεί επιτυχημένο”…

Οι ιδιωτικοποιήσεις, που ξεκίνησαν από την δικτατορία του Πινοσέτ και ολοκληρώθηκαν και από τους “δημοκρατικούς” διεκπεραιωτές του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, το οποίο επέβαλαν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα, κατέστησαν την Χιλή -όπως και την Αργεντινή αργότερα, την Ελλάδα σήμερα και πολλές άλλες χώρες- μια χώρα ανυπεράσπιστη μπροστά στη βουλιμία της παγκοσμιοποίησης που δεν είναι άλλη από την εξουσία των υπερεθνικών κέντρων της οικονομίας.

Στις χώρες αυτές, που οι εντεταλμένοι του νεοφιλελευθερισμού σφετερίστηκαν την περιουσία του Κράτους και την πρόσφεραν βορά στην αδηφαγία του οικονομικού φιλελευθερισμού, δεν παράγεται σήμερα ούτε μια βίδα.

Η πρώτη εφαρμογή του νεοφιλελευθερισμού στην Χιλή προκάλεσε μια πολιτική και πολιτιστική οπισθοδρόμηση τεραστίων διαστάσεων και ένα βαθύτατο κοινωνικό ρήγμα που δεν έχει κλείσει μέχρι σήμερα.
Η λαϊκή Χιλή πρώτα ηττήθηκε πολιτικά και κοινωνικά, κι ύστερα η οικονομική εξαθλίωση έφερε την ηθική εξαχρείωση… “τη θυσία τριών γενεών, τη χειρότερη πνευματική κατάπτωση, τη χειρότερη απελπισία”, όπως λέει ο Λουΐς Σεπούβελδα στο βιβλίο του. (ο.π.)

Το 1973, όταν η Χιλή, στα νύχια των Chicago Boys, έγινε το πρώτο και πιο απόλυτο εργαστήριο των περιλάλητων πολιτικών της ελεύθερης αγοράς, οι οποίες δημιούργησαν τις απαιτούμενες συνθήκες ώστε να μείνουν καθηλωμένοι οι μισθοί και υπό έλεγχο οι εργάτες, στην Βόρειο Αμερική και την Δυτική Ευρώπη κυριαρχούσε η μυωπία των διανοουμένων και δεν τους άφηνε να δουν αυτό που ερχόταν καταπάνω μας.

Σήμερα όλα εξηγούνται…

Το βραβευμένο ντοκυμανταίρ “Chicago Boys”, που προβλήθηκε στο Λονδίνο στις 23 Σεπτεμβρίου 2017, μας μεταφέρει στην δεκαετία του ’50 απ’ όπου ξεκίνησαν όλα. Τότε ήταν που μια μικρή ομάδα Χιλιανών φοιτητών πήραν υποτροφία για να σπουδάσουν οικονομικά στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο υπό τον Μίλτον Φρήντμαν.

Όπως αποκάλυψε σε ένα άρθρο της, τον Σεπτέμβριο του 2016, η Αμερικανίδα συγγραφέας του «Σοκ και Δέος», Ναόμι Κλάϊν (Naomi Klein), αυτή η κλειστή ομάδα φοιτητών αυτοαποκαλούνταν “η Μαφία”.

“Στο ντοκυμανταίρ επιμένουν ότι δεν ήταν “κομματικοποιημένοι”, αλλά ορισμένοι από αυτούς ήταν δεξιοί καθολικοί και μέλη του Opus Dei, της φασιστικής σέχτας που άνθισε στην Ισπανία του Φράνκο.

Μόλις ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους, τα Chicago Boys επέστρεψαν στην Χιλή για να διδάξουν στο Καθολικό Πανεπιστήμιο του Σαντιάγο. Χωρίς την επιρροή τους και την συνεργασία τους μόλις ανατράπηκε η κυβέρνηση Αλλιέντε, η στρατιωτική χούντα της Χιλής θα ήταν ανίκανη να κυβερνήσει την χώρα.

Ένας από την ομάδα, ο Sergio de Castro, έγινε υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του δικτάτορα Αουγκούστο Πινοσέτ”. (Naomi Klein, The Nation, 21 Σεπτ. 2016)

Imagen_46c222b2304db

Δεν ήταν απλώς εκπαιδευμένοι στις τεχνικές πλευρές του μονεταρισμού, όπως το θέτει ένας εξ αυτών, αλλά ήταν διαποτισμένοι από μια “θρησκευτική πίστη για την αποτελεσματική λειτουργία της ολοκληρωτικά απελευθερωμένης αγοράς”.

Το οικονομικό αυτό πρόγραμμα σκοπό είχε την αποδυνάμωση των κεϋνσιανών οικονομικών εφαρμογών και την εξάπλωση, όπως το έθεσε ένας πρώην πρόεδρος του Παν/μίου του Σικάγο, “της επιρροής του Σικάγο” και των “οικονομικών της αγοράς” σε ολόκληρη την Λατινική Αμερική.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ KAI ΔEΙΤΕ TΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΣΤΟ ΟΙΜΟΣ-ΑΘΗΝΑ