ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ ΤΗΣ ΠΑΛΜΥΡΑΣ!

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΤΑΝ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΚΙ ΕΤΣΙ ΤΟΝ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ…




Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

«Προτιμούμε να πεθάνουμε παρά να παραδοθούμε.

Η Παλμύρα είναι σύμβολο του…
διαλόγου και ως εκ τούτου της ειρήνης»
Η Ζηνοβία προς τον Αυρηλιανό (271 μ.Χ.)*

Σαν σήμερα ο Καθηγητής Khaled Al Assad δολοφονήθηκε για όλους τους ελεύθερους ανθρώπους του πλανήτη…
Θα μείνει στη μνήμη όσων δεν στρατεύτηκαν με τους ιμπεριαλιστές και τους λακέδες τους εναντίον του λαού της Συρίας…

“Εδώ γεννήθηκα, εδώ θέλω να πεθάνω”… τόνιζε ο καθηγητής όταν τον καλούσαν να φύγει από την Παλμύρα…

Τον πρώτο που συνέλαβαν τα ανθρωπόμορφα κτήνη των τζιχαντιστών στην Παλμύρα, ήταν ο Καθηγητής Khaled. Έμεινε φυλακισμένος για έναν περίπου μήνα. Βασανίστηκε χωρίς όρια κι ανακρίθηκε 24 ώρες το 24ωρο.

Τα κτήνη ήθελαν να τους αποκαλύψει που έχουν κρυφτεί οι αρχαιολογικοί θησαυροί της αρχαίας Παλμύρας, πριν την καταλάβουν. Δεν μίλησε και σήκωσε τον σταυρό του μαρτυρίου… Έτσι τον αποκεφάλισαν…

Το σώμα του καθηγητή χωρίς κεφάλι, κρεμάστηκε σε έναν πυλώνα, στην κεντρική πλατεία της αρχαίας Παλμύρας…

Ο Khaled Al Assad θα μπορούσε να έχει φύγει από τη Συρία πριν πολύ καιρό. Είχε την οικονομική δυνατότητα να πληρώσει τους δουλεμπόρους του Ερντογάν με τα πλοιάρια και να βρίσκεται στην Ελλάδα.

Μάλιστα, το διεθνές κύρος του δεν θα του επέβαλε δύσκολες συνθήκες διαβίωσης… Όμως, όπως κάθε πατριώτης, όταν δέχεται επίθεση η πατρίδα του δεν γίνεται ρίψασπις!

Δεν αποκάλυψε που βρισκόταν, που είχε κρύψει ο ίδιος, τα αρχαιολογικά ευρήματα, κυρίως από χρυσό, που ζητούσαν επίμονα να τους υποδείξει οι “εκδημοκρατιστές” της Συρίας.

Ο Mohammed Al Asaad, γιός του Μάρτυρα καθηγητή που συνεχίζει το έργο του πατέρα του και τώρα εργάζεται για την αποκατάσταση των ζημιών κι αναστήλωση της Παλμύρας τονίζει:«Υπερασπιζόταν την τέχνη κι έτσι τον δολοφόνησαν».

Σημειώνει επίσης:

«Του ζήτησαν να γονατίσει κι αυτός αρνήθηκε.

Του έκοψαν την αρτηρία στο λαιμό, τον αποκεφάλισαν και τον κρέμασαν… στην πλατεία του μουσείου, στο κέντρο μιας βρύσης χωρίς νερό…
Ζήτησε πριν την εκτέλεσή του να μπει στο μουσείο για τελευταία φορά.

Ήθελε ν’ αναπνεύσει τον αέρα που ανάπνευσε για 40 χρόνια. Τον πήγαν να μπει ξυπόλητο ελπίζοντας ότι θα μιλήσει… κι μόνον εκεί αναπνέοντας για τελευταία φορά τον αέρα του μουσείου συγκινήθηκε…».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΟΙΜΟΣ-ΑΘΗΝΑ

loading...