Και αν η Τουρκία δεχόταν προληπτικό πλήγμα;

Το 1904 η Ιαπωνία ήταν μια περιφερειακή δύναμη β’ κατηγορίας στα μάτια των ευρωπαϊκών υπερδυνάμεων. Το Ναυτικό της διέθετε έξι θωρηκτά βρετανικής προέλευσης, οκτώ θωρακισμένα καταδρομικά και αριθμό μικρότερων σκαφών. Η Ρωσία εκείνη την εποχή διέθετε το τρίτο σε μέγεθος Ναυτικό στον κόσμο. Διέθετε μια απέραντη αυτοκρατορία και ατελείωτες ανθρώπινες εφεδρείες.

Ιαπωνία και Ρωσία είχαν σύγκρουση συμφερόντων στην Μαντζουρία. Οι Ιάπωνες προσπάθησαν να διαπραγματευτούν αλλά εισέπραξαν μόνο ταπεινώσεις καθώς χαρακτηρίζονταν «κίτρινοι πίθηκοι» δεν τους αναγνωριζόταν κανένα δικαίωμα έναντι των «Ευρωπαίων» Ρώσων. Οι Ιάπωνες τότε κτύπησαν αιφνιδιαστικά στην κύρια ρωσική βάση του Πορτ Άρθουρ. Ξεχνώντας τις τυπικότητες, έπληξαν τον αντίπαλο στόλο στην Άπω Ανατολή αιφνιδιαστικά κέρδισαν την ναυτική υπεροχή και εξαπέλυσαν τις χερσαίες τους δυνάμεις στην Μαντζουρία πριν οι Ρώσοι συγκεντρώσουν τον τεράστιο όγκο τους.

Οι Ρώσοι δεν συνήλθαν ποτέ από το πρώτο πλήγμα που δέχτηκαν. Το ηθικό τους στα ανώτερα κλιμάκια τουλάχιστον κατέρρευσε και ουδέποτε ανέκτησαν την πρωτοβουλία. Αποτέλεσμα ήταν η ντροπιαστικότερη ήττα της Ρωσίας στην λαμπρή ιστορία της και η απόλυτη συντριβή του πάλαι ποτέ πανίσχυρου στόλου της με κορωνίδα τη ναυμαχία της Τσουσίμα.

Για να έρθουμε στο σήμερα και στην γειτονιά μας. Υπάρχει μια ισχυρή περιφερειακή δύναμη που λέγεται Τουρκία. Μια δύναμη που πάσχει από το σύνδρομο του Γαργαντούα και όλο ζητά, όλο θέλει, όλο διεκδικεί. Υπάρχει και μια άλλη μικρή περιφερειακή δύναμη, με λιγότερους πόρους, με καλές ένοπλες δυνάμεις που όμως υπερσκελίζονται σε αριθμούς από τις τουρκικές και εσχάτως και ποιοτικά σε κάποια σημεία.

Η μεγάλη δύναμη ζητά. Η μικρή απλώς αρνείται να αντιδράσει. Η μεγάλη δύναμη απειλεί να κάνει γεωτρήσεις στο Καστελόριζο. Η μικρή δύναμη δηλώνει πως θα απαντήσει… Με τι και πως; Ο γράφων κάποια στιγμή είχε έναν ιδιαίτερα έντονο διαδικτυακό διαξιφισμό με κάποιον Τούρκο αμυντικό αναλυτή ο οποίος, ορθά, επέμενε ότι βάσει συσχετισμού δυνάμεων, η Ελλάδα αδυνατεί να επικρατήσει στρατιωτικά της Τουρκίας.

Ο ίδιος μάλιστα ορθότερα παρατήρησε ότι ανάλογο του Έπους του 1940 δεν μπορεί να υπάρξει σήμερα για πάρα πολλούς λόγους, πολιτικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς και φυσικά στρατιωτικούς.

Αυτό που δεν μπόρεσε να αντικρούσει ήταν τι θα μπορούσε να συμβεί εάν μια ωραία ημέρα οι Έλληνες αντί να αποφασίσουν να πεθάνουν αποφάσιζαν ότι ήρθε η ώρα να ξεμπερδεύουν για χρόνια με την τουρκική απειλή.

Τι θα μπορούσε να κάνει η αγκιστρωμένη ως τον λαιμό περιφερειακά Τουρκία αν γινόταν ένα νέο Πορτ Άρθουρ; Αν ξαφνικά κάμποσα πλοία της διακοσμούσαν τους βυθούς των ναυστάθμων της πριν καν μπορέσουν να αποπλεύσουν;

Μα επιτρέπει κάτι τέτοιο η ηθική του πολέμου; Απαντάμε. Επιτρέπει κάποια ηθική τις τουρκικές ενέργειες; Υπάρχει από την πλευρά του εχθρού – γιατί να μασάμε τα λόγια μας – σεβασμός στην όποια έννοια δικαίου;

Ο Λάμπρος Τζαβέλας έγραψε κάποτε στον Αλή Πασά: «Χαίρομαι ότι γέλασα έναν δόλιο». Η Τουρκία πάντα δόλια ήταν. Όποιος θέλει παραδείγματα, ας συνεχίσει την ανάγνωση…

Ο Αττίλας ΙΙ δολιότητα ήταν. Τα 45 χρόνια προκλήσεων στο Αιγαίο, τα Ίμια, οι δολοφονίες του Ισαάκ και του Σολομού, του σμηναγού Ηλιάκη και τόσων άλλων, δολιότητες ήταν. Στον δόλιο δεν φέρεσαι με το γράμμα του νόμου… τον ξεσκίζεις με κάθε δυνατό τρόπο.

Η Ελλάδα έχει όπλα απέναντι στον Ερντογάν. Τι θα γινόταν άραγε αν προχωρούσε και σε μια επίσημη υπογραφή συμμαχίας με Ισραήλ και Αίγυπτο; Τι θα γινόταν αν μια νύχτα χωρίς φεγγάρι περίεργες εκρήξεις συγκλόνιζαν τουρκικές βάσεις την ώρα που ο Ερντογάν θα εισέβαλε στην Συρία για τρίτη φορά;

Μπορεί να γίνει και πως; Αυτό δεν είναι δική μας δουλειά να το πούμε. Γνωρίζουμε καλά τα περί “πολιτικής νομιμοποίησης” μιας ενέργειας και την ανάγκη “συμβατότητας” μιας επιλογής με το διεθνές περιβάλλον.

Το ζήτημα όμως είναι η ορθολογική επιλογή τρόπου δράσης να μην είναι το αποτέλεσμα του “φοβικού συνδρόμου” με το οποίο αντιμετωπίζουμε παγίως τις τελευταίες δεκαετίες την Τουρκία. Διότι ενέργεια δίχως ρίσκο δεν υπάρχει, ενώ το ρίσκο είναι πολύ διαφορετικό ενίοτε για τη μία και την άλλη πλευρά. Σε συνάρτηση πάντα με τα αποδεκτά όρια συμπεριφοράς του αντιπάλου, τις “κόκκινες γραμμές” δηλαδή…

Σίγουρα υπάρχουν αρχηγοί και επιτελείς, πολιτικοί και κυβερνήτες να αποφασίσουν. Να θυμούνται όλοι όμως, ότι ο συγκεκριμένος γείτονας, με την καταγεγραμμένη διαχρονικά συμπεριφορά, έχει στο DNA του τον καταναγκασμό, καθώς για λόγους έμφυτης ανασφάλειας και του δικού του φοβικού (βλ. υπαρξιακού) συνδρόμου που τον κατατρύχει, δεν κατάφερε να μάθει να μιλάει άλλη γλώσσα.

Αυτό είναι και το πιο αδύνατο σημείο του. Δε χρειάζεται ολοκληρωτική ελλαδική κατίσχυση σε μια σύγκρουση για να δει τα χειρότερα σενάριά του να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια του. Και αυτό το ξέρει καλά. Πάντα “σιγουράντζας” ήταν… Να το αναπτύξουμε;

Εμείς απλώς μπορούμε να θυμίσουμε καταληκτικά, ότι ναι μεν ήταν άριστος πολεμιστής ο Αχιλλέας, αλλά το μυαλό του Οδυσσέα πήρε την Τροία, όχι το σπαθί των Μυρμιδόνων.

ΠΚ
Defence-Point