Είμαι περίεργος
Κώστα Δημ Χρονόπουλου
(Αρθρογράφου -Σχολιογράφου)
Είμαι περίεργος να δω πως η Πολιτεία, η Ακαδημία, ο Ιατρικός Σύλλογος κ. α θα δείξουν -στην πράξη – την εκτίμησή τους.
Θα αναγνωρίσουν και θα τιμήσουν, όπως του αξίζει τον γιατρό κύριο Νίκο Κουδούνη ο οποίος έδωσε μαθήματα προσφοράς, ανθρωπιάς, αυταπάρνησης, αφοσίωσης στο καθήκον;
Τον ξεχωριστό συνέλληνα ο οποίος , παρά το ότι ήταν εκτός υπηρεσίας, έσπευσε να συνδράμει τους πυρόπληκτους της περσινής τραγωδίας στο Μάτι -και όχι μόνον – .
Δεν γνωρίζω πως -και αν – θα τιμηθεί /ανταμειφτεί αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος.
Όχι μόνον γιατί του αξίζουν πολλά, αλλά και επειδή πρέπει να εξαίρονται , να τιμώνται πράξεις /προσφορές όπως η δική του. Τέτοια εξέχοντα παραδείγματα σπανίζουν. Όμως τα έχουμε απόλυτη ανάγκη. Εμείς οι παλαιότεροι ωσαν ανάσα, οξυγόνο, γιατί ασφυκτιούμε από την μόλυνση/ρύπανση γύρω μας. Τα παιδιά μας / οι νέοι μας για παραδειγματισμό.
Ζούμε σε μια κοινωνία παρακμής. Βιώνουμε την αποσάθρωση, αυτοδιάλυση. Οσφραινόμαστε την αποφορά από την σήψη του κοινωνικού μας ιστού.
Αντικρίζουμε την αποτρόπαιη εικόνα των ποικιλώνυμων έκνομων, καταστροφέων, κοινωνικομηδενιστών.
Ταλαιπωρείται η αισθητική μας από τους βανδάλους – μπαχαλάκηδες, τους “κοινωνικούς αγωνιστές”, τους εμπόρους ναρκωτικών, τους διακινητές αθλιοτήτων στους Πανεπιστημιακούς χώρους.
Τους Ασυλήτες και όλους τους περιθωριακούς αλήτες.
Ασχολούμαστε με ό ,τι ευτελέστερο, χυδαίο, εμετικό γεγονός, τις ύβρεις, τον κομματισμό, την υποκρισία, τον διχασμό κ.ο.κ.
Δεν έχουμε χρόνο; Έχουμε πάθει μιθριδατισμό; Ευνουχιστήκαμε; Στέγνωσε η ψυχή μας ανεπίτρεπτα και ανεπιστρεπτί; Μια ή δύο μέρες σε κάποια κανάλια παρουσιάστηκε ο κος Νίκος Κουδούνης και μετά τί;
ΥΓ Οι κ. κ. αρμόδιοι – διαχρονικά – πολλά μας στέρησαν.
Ας αδράξουν τώρα την ευκαιρία να αναδείξουν την ανεκτίμητη προσφορά του γιατρού κου Κουδούνη ο οποίος αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.
Είθε να αρχίσουμε κάποτε να εκτιμούμε την ποιότητα, την αλληλεγγύη, αντί για τις κομματικές αντιπαραθέσεις και ό, τι άλλο ευτελές μας ταλανίζει.
