ΕΥΡΑΣΙΑΝΙΣΜΟΣ: Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥ-ΠΟΛΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΘΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΧΑΡΤΗ
Γράφει ο Shahzada Rahim
Μετάφραση Romanos
Τρεις δεκαετίες πριν, ο Αμερικανός ρεαλιστής σχολιαστής Francis Fukuyama έγραψε «Το τέλος της ιστορίας και του τελευταίου ανθρώπου»,
διακηρύσσοντας το τέλος του ιδεολογικού πολέμου και γιορτάζοντας τη νίκη της φιλελεύθερης τάξης.
Οι διακηρυγμένες λέξεις δεν διαφέρουν από τη διάσημη ομιλία του στρατηγού Τζορτζ Μάρσαλ στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, όπου είπε:
«Η παγκόσμια κατάσταση είναι πολύ σοβαρή … με προνοητικότητα και προθυμία εκ μέρους του λαού μας να αντιμετωπίσει την τεράστια ευθύνη που έχει σαφώς εναποθέσει η ιστορία στη χώρα μας. Οι δυσκολίες μπορούν και θα ξεπεραστούν ».
Και οι δύο διακηρύξεις έχουν κάτι κοινό, τον ρόλο της αμερικανικής ηγεσίας στη διατήρηση των παγκόσμιων υποθέσεων.
Ενώ ο Τζορτζ Μάρσαλ εξήγησε την ευθύνη της αμερικανικής ηγεσίας στο πλαίσιο του ψυχρού πολέμου, ο Φουκουγιάμα προσπάθησε να δει υποθετικά τον μονομερή ρόλο της αμερικανικής ηγεσίας στην μεταψυχροπολεμική εποχή, ειδικά αν δεν υπήρχε ένας μεγάλος αντίπαλος στην παγκόσμια κλίμακα.
Αλλά μέσα σε μια δεκαετία, μετά την ανοιχτή διακήρυξη του Φουκγιάμα για την φιλελεύθερη ανοδική πορεία της Αμερικής, η αμερικανική ηγεσία άρχισε να υποφέρει από τη διαταραχή διπλής σκέψης που προέρχεται από την αντίφαση μεταξύ θεωρίας και πρακτικής στην προώθηση των φιλελεύθερων αξιών.
Πράγματι, η διακήρυξη ενός επιλεκτικού οράματος της δημιουργίας μιας φιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης στο οποίο ηγήθηκαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη ήταν χωρίς φρένο.
Ως εκ τούτου, η Δύση προσπάθησε να πραγματοποιήσει αυτό το όραμα μέσω των Think Tanks, των ΜΚΟ, των οικονομικών μεταρρυθμίσεων της προσφοράς και της ανθρωπιστικής παρέμβασης αλλά τελικά η αποκάλυψη του εξέθεσε την αποτυχία της μονοπολικής αμερικανικής ηγεσίας.
Οι ηγέτες της Ρωσίας, της Κίνας, της Ινδίας, της Τουρκίας και άλλων μεγάλων δυνάμεων άρχισαν να αντιλαμβάνονται την προώθηση των φιλελεύθερων «αξιών» από τη Δύση, όπως των λεγόμενων ανθρωπιστικών παρεμβάσεων και την αποτυχία των οικονομικών μεταρρυθμίσεων στην πλευρά της προσφοράς με τη μορφή οικονομικής κατάρρευσης του 2008, ένα κυνικό σχέδιο για να ανατρέψει τον κανόνα και τις φιλοδοξίες τους.
Αυτή η σκέψη κάθετης διαφωνίας ήταν παρόμοια με τη γερμανική σχολή σκέψης για τις γαλλικές επαναστατικές κραυγές της ελευθερίας, της αδελφοσύνης και της ισότητας ως καμουφλάζ για τις κατακτήσεις τον 19ου αιώνα.
Η αποτυχία της κοινωνικοοικονομικής τάξης μετά τον ψυχρό πόλεμο καθόρισε την παγκόσμια οικονομία και κατάφερε να διευρύνει το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, γεγονός που προκάλεσε την κρίση της ταυτότητας.
Η γέννηση μιας νέας κρίσης ταυτότητας φορτώθηκε την ηθική ενοχή και το μίσος για την φιλελεύθερη κεντρική νέα τάξη του κόσμου που αναζωπύρωσε ένα ισχυρό κύμα λαϊκού εθνικισμού σε όλο τον κόσμο.
