ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ;
ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΚΑΙ ΠΡΕΣΠΕΣ
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Η ΝΔ επανήλθε στις κατηγορίες κατά του ΣΥΡΙΖΑ ότι «αντήλλαξε» την ευρωπαϊκή ανοχή στην οικονομική του πολιτική με την συμφωνία
των Πρεσπών.
H ΝΔ, σημειωτέον, είχε συμφωνήσει, σύμφωνα με όλες τις διαβεβαιώσεις που έχουμε από στελέχη της που είναι σε θέση να γνωρίζουν, κατ’ αρχήν, με την επερχόμενη λύση του μακεδονικού και είχε ενημερώσει σχετικά την Υπερδύναμη.
Μετέβαλε στάση τον Φεβρουάριο 2018 υπό την πίεση του λαϊκού παράγοντα και της ίδιας της πολιτικής της βάσης και έκανε πολύ καλά. Βέβαια ήταν ευκολότερο να το πράξει η ΝΔ, αφού, ως αντιπολίτευση, δεν θα μπλόκαρε έτσι τη συμφωνία, μπαίνοντας στο δρόμο των αμερικανικών και ΝΑΤΟϊκών σχεδίων.
Ο κ. Τσίπρας προτίμησε, όπως έκανε από την αρχή της ανόδου του στο πολιτικό στερέωμα, να ικανοποιήσει τους Αμερικανούς, νομίζοντας ότι έτσι θα παραμείνει στην εξουσία. Το πλήρωσε το ’15, το ξαναπλήρωσε ακόμα πιο άσχημα τώρα! Υπάρχει μια ειρωνεία στο ότι αυτά γίνονται από έναν πολιτικό που άρχισε στην ΚΝΕ τη θητεία του, αλλά, όπως λένε, οι φανατικοί γίνονται ευκολότερα αιρετικοί!
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν όντως αντήλλαξε τις συντάξεις με το Μακεδονικό. Δεν φαίνεται όμως καθόλου απίθανο να έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Αυτό όμως που δεν μας λέει η ΝΔ είναι τι θα έκανε η ίδια αν της ετίθετο το δίλημμα. Θα έκοβε τις συντάξεις, καταφέροντας συντριπτικό πλήγμα σε μια μερίδα του ελληνικού λαού και σε όσους ανέργους και παιδιά εξαρτώνται από αυτή για την επιβίωσή τους; Θα αντιστεκόταν μέχρι τέλους στις αμερικανικές και γερμανικές πιέσεις;
Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε όντως ίσως, μικρά πάντως, περιθώρια να χειριστεί πιο έξυπνα το ζήτημα και να αποσπάσει, αν μη τι άλλο, μια καλύτερη συμφωνία. Δεν το έπραξε γιατί διαπνέεται από μια βαθιά εσφαλμένη αντίληψη για το ζήτημα του έθνους, αλλά και διακρίνεται για πολύ μεγάλη προχειρότητα, αποφυγή σοβαρής μελέτης όλων των θεμάτων και ακόμα περισσότερο της εξωτερικής πολιτικής.
Η έλλειψη σοβαρότητας δεν διακρίνει μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι χαρακτηριστικό όλου του πολιτικού συστήματος και αντανακλά την βαθιά κρίση της χώρας. Μόνο που όταν ένα κόμμα θέλει να έρθει στην εξουσία σε αντίθεση με το κατεστημένο, οι απαιτήσεις είναι και πολύ μεγαλύτερες.
Τούτου δοθέντος όμως είναι πολύ μεγάλη ουτοπία να πιστεύει κανείς ότι ο Πρωθυπουργός μιας χώρας, είτε λέγεται Τσίπρας, είτε λέγεται Μητσοτάκης, έχει πολλά περιθώρια να ασκήσει κάπως ανεξάρτητη, «εθνική» εξωτερική και αμυντική πολιτική όταν πρέπει να εκλιπαρεί το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες ή την Ουάσιγκτων, πότε να μην του πεθάνουνε τους συνταξιούχους και πότε να μην πετάξουν δεκάδες χιλιάδες Ελληνες στο δρόμο.
