ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΕΙ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ Ο ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΣΥΡΙΖΑ
Η ΜΟΝΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ
Από τα μέχρι τώρα δεδομένα, έτσι όπως τουλάχιστον διαμορφώθηκαν μετά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, η εναλλαγή
των εντολοδόχων της Υπερεθνικής Ελίτ στην κυβέρνηση του προτεκτοράτου που λέγεται Ελλάδα θα πρέπει να θεωρείται σχεδόν βέβαιη.
Προφανώς όμως, η αντικατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ από τη ΝΔ ελάχιστη διαφορά θα έχει για τα λαϊκά στρώματα.
Και αυτό γιατί και οι δύο, μακριά από κενές περιεχομένου διακρίσεις μεταξύ Αριστεράς-Δεξιάς που δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στη σημερινή εποχή (όπως και αποδείχτηκε στην πράξη), αποτελούν τους ιδανικούς υπερασπιστές της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.
Δηλαδή των πολιτικών εκείνων που υπαγορεύουν οι ανοιχτές και απελευθερωμένες αγορές της ΕΕ (οι «4 ελευθερίες» της συνθήκης του Μάαστριχτ), όπως η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, τη διάλυση του υποτυπώδους κράτους πρόνοιας κ.α. προς όφελος των Πολυεθνικών επενδύσεων τύπου Κίνας.
Έχοντας γνώση ότι τα πολιτικάντικα παιχνίδια των τσαρλατάνων της πολιτικής δεν αφορούν τα θύματα της παγκοσμιοποίησης, θεωρούμε σκόπιμο να εστιάσουμε την προσοχή μας σε ένα σημείο, το μόνο το οποίο μπορεί να προσδώσει στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές τον χαρακτηρισμό ως κρίσιμες, εν απουσία ενός αντιπαγκοσμιοποιητικού πόλου στην Ελλάδα που θα μπορούσε να προτάξει ένα διαφορετικό πολιτικό προσανατολισμό μονομερούς εξόδου από την ΕΕ με στόχο την οικονομική αυτοδυναμία προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων .
Κατά την περίοδο των τελευταίων 10 χρόνων έχουμε γίνει παρατηρητές ενός ευρέος μετασχηματισμού του ελληνικού πολιτικού σκηνικού, με τους διάφορους ξετσίπωτους και απατεώνες φελλούς να προσπαθούν με νύχια και με δόντια να επιπλεύσουν στα λασπόνερα της κοινοβουλευτικού πολιτικαντισμού.
Η κατρακύλα του άλλοτε κυρίαρχου ΠΑΣΟΚ, η άνοδος των πολιτικών απατεώνων του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η δημιουργία κομματιδίων σαν τη ΔΗΜΑΡ, τους ΑΝΕΛ, το Ποτάμι κλ.π. φανερώνουν του λόγου το αληθές.
Βέβαια, η καταστροφή που επέβαλαν τα διάφορα κόμματα εξουσίας στην ελληνική κοινωνία μέσω των πολιτικών λιτότητας, οι οποίες δεν είναι η αιτία της κρίσης αλλά απλά το σύμπτωμα της αποδοχής των κανονισμών της ΕΕ (σε αντίθεση με τις σκόπιμα αποπροσανατολιστικές μπούρδες της παγκοσμιοποιητικής «αριστεράς»), δικαιολογεί την καταβαράθρωσή τους.
Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι η όλη δήθεν πολιτική διαμάχη μεταξύ των κύριων «μονομάχων» (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ κλπ) μόνο με την «ταμπακιέρα» δεν ασχολείται (δηλ. τις «4 ελευθερίες « της ΕΕ που καταβαράθρωσαν την ελληνική οικονομία και τον ελληνικό λαό αφού κανένας τους δεν θέτει πραγματικά θέμα εθνικής κυριαρχίας όπως θέτουν τα λαϊκά κινήματα στην υπόλοιπη Ευρώπη[1]) .
Δεν είναι λοιπόν περίεργο πως το μιντιακό κομμάτι της Υπερεθνικής και ντόπιας ελίτ ήταν και είναι ακόμα σε θέση να προωθεί και, εν τέλει, να καθιερώνει στο πολιτικό σκηνικό πολιτικούς σχηματισμούς με ανύπαρκτες προτάσεις και πρόγραμμα, με μόνο σκοπό να παίξουν το ρόλο του αποκόμματος σε κυβερνήσεις συνεργασίας και ακόμα, σε βαθύτερο επίπεδο, να κατευθύνουν σε παγκοσμιοποιητικές επιλογές την οργή του κόσμου.
Αυτή ήταν η περίπτωση του Ποταμιού που στήθηκε σε μια νύχτα και υπό την ηγεσία μιας πληρωμένης τηλεπερσόνας (και με τη βοήθεια διάφορων αρχολίπαρων της πολιτικής και πνευματικής ζωής) βρέθηκε στα πολιτικά πράγματα με προμετωπίδα έναν δήθεν εναλλακτικό και δήθεν νεωτερικό πολιτικό λόγο, που ουσιαστικά ανέβλυζε σαπίλα.
Χωρίς αμφιβολία, αυτή είναι η κατ’ εξοχήν δουλειά των εντεταλμένων δημοσιολόγων και κατασκευαστών της κοινής γνώμης, οπότε δεν μας προξενεί καμία έκπληξη που η ίδια στρατηγική εξακολουθεί να εφαρμόζεται.
Όπως ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ αναδύθηκε σε κυβερνητικό κόμμα, έχοντας πρωτύτερα γυρίσει από τα σημαντικότερα think tank της Υ/Ε παίρνοντας και με τη βούλα τα διαπιστευτήρια του «καλού παιδιού»[2], δηλαδή ότι δεν πρόκειται να αντιτεθεί στον παγκοσμιοποιητικό προσανατολισμό της χώρας (ΕΕ, Ευρωζώνη, ΠΟΕ, ΝΑΤΟ κλ.π.), με συνέπεια να συνεχίσει τις εγκληματικές πολιτικές και, μάλιστα, υπό το μανδύα της «Αριστεράς» που στην Ελλάδα για ιστορικούς λόγους είναι ακόμη «πιασάρικος» , έτσι στήνεται και σήμερα το σκηνικό για να καθιερωθεί στα δημόσια πράγματα ένας άλλος εξίσου άθλιος αλλά και πολύ πιο επικίνδυνος από τον Τσίπρα «αστέρας»: ο Βαρουφάκης.
