Η επόμενη μέρα του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα

Γράφει ο Χρήστος Μπουσιούτας 

Η διαφαινόμενη μεγάλη ήττα στις επερχόμενες εθνικές εκλογές θα είναι η φυσική κατάληξη για ένα κόμμα που την επόμενη μέρα θα κλείσει οριστικά τον κύκλο του.

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένας γίγαντας με ξύλινα ποδάρια.

Ηταν ένα κόμμα γέννημα θρέμμα της κρίσης δίχως ομαλή εξέλιξη που γιγαντωθηκε χωρίς βάσεις και γερά θεμέλια.

Ηταν ένα κόμμα που δεν κατάφερε ποτέ να αποκτήσει στελέχη που θα είχαν ερείσματα στην κοινωνία και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στις πρόσφατες δημοτικές και περιφεριακές εκλογές.

Ένα κόμμα χωρίς νεολαία, χωρίς κορμό, χωρίς συνδικαλιστικό και φοιτητικό κίνημα.

Στον μόνο χώρο που έχει στηρίγματα είναι αυτός των “ανήσυχων παιδιών των Εξαρχείων”, των μπαχαλακηδων και του Ρουβικωνα.

Ένα κόμμα χωρίς οπαδούς, με έναν αδιαμφισβήτητο αρχηγό που είχε ο ίδιος προσωπικούς ψηφοφόρους.

Ψηφοφόρους όμως αμφιβόλου πολιτικής συνείδησης και κομματικής ιδεολογίας, αν σκεφτεί κανείς ότι είναι οι ίδιοι ψηφοφόροι που ψήφισαν τον ίδιο άνθρωπο δύο φορές, για αντικρουόμενες θέσεις και πολιτικά προγράμματα.

Ο μοναδικός λόγος ύπαρξης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο αρχηγός του Αλέξης Τσίπρας και από εκεί και πέρα το απόλυτο κενό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στον πάτο κατακάθι, στην κορυφή αφρός και στην μέση το απόλυτο τίποτα (παραφράζοντας λίγο τον Βολταίρο).

Το ξέρει καλά αυτό πια και ο Αλέξης Τσίπρας γιαυτό σχεδιάζει την μετάλλαξη του μετά τις εθνικές εκλογές ίσως και με άλλο όνομα.

Η ήττα σε αυτές τις εκλογές θα είναι η φυσιολογική κατάληξη για έναν πρωθυπουργό που

ήταν χαριτωμένος αλλά ψεύτης.

Θρασής αλλά όχι θαρραλέος

Κουτοπόνηρος αλλά όχι έξυπνος

Δολοπλόκος αλλά όχι εμπνευστής

Αλαζόνας και όχι ταπεινός

Φανφάρας και όχι πατριώτης

Επηρμένος και ανεπαρκής συγχρόνως

Πονηρός αλλά με έλλειψη ευθυκρισίας και με τεράστια αδυναμία να ξεχωρίσει την σκληρή πολιτική πραγματικότητα

Ένα φουσκωμένο παγώνι χωρίς πολύχρωμη ουρά

Δημαγωγός με καθαρές και σαχλές «μπουρδολογίες» που είχαν ένα σαθρό υπόβαθρο αλήθειας, για να γίνονται πιστευτές από έναν κόσμο που είχε ανάγκη να ακούσει καλά νέα, να πιαστεί από κάπου, να ελπίζει σε κάτι.

Ένας πρωθυπουργός που είχε εκείνο το ύφος του δικαστικού επιμελητή, που σου μιλά με οίκτο, συμπόνια και κατανόηση, ενώ συγχρόνως σου κατάσχει το σπίτι με ότι υπάρχει μέσα σε αυτό.

Έπιπλα, καρέκλες, κρεβάτια, προσδοκίες, αγώνες, όνειρα…..

Άλλη μια φούσκα που έσκασε και αυτή στα μούτρα μας, σαν αυτή του χρηματιστηρίου κάποτε, και της ψεύτικης ευημερίας…

Ένα μπαλόνι που ανέβηκε ψηλά φορτωμένο με κάθε λογής καρύδια.

Από Καρανίκες, μέχρι τα ρετάλια του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ, των ΑΝ.ΕΛ, της Ν.Δ, του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, του ΚΕΝΤΡΟΥ και των άκρων, που ξαφνικά άρχισε να ξεφουσκώνει απότομα και να πέφτει με πάταγο.

Ενας αχταρμάς κομματικών αποχρώσεων και τάσεων, αλλοτριωμένες μορφές μιας γκρίζας πολιτικής συνείδησης που έγινε ιδεολογία.

Ήταν ένας ανεύθυνος πρωθυπουργός που πάντα ήθελε να πιστώνεται ο ίδιος τις όποιες επιτυχίες του ΣΥΡΙΖΑ και έψαχνε αποδιοπομπαίους τράγους να φορτώνει τις δικές του ήττες.

Δειλός, που προτιμούσε να πεθάνει πάρα να αναλάβει τις ευθύνες των λόγων και των πράξεών του.

Για την προσωπική του ήττα σήμερα πιστεύει ότι δεν φταίει ίδιος, η αμετροέπειά του, η έπαρσή του, η αλαζονεία του και η καταστροφική πολιτική του, αλλά ο αχάριστος Ελληνικός λαός που δεν κατάλαβε το “τεράστιο” έργο του και του γύρισε την πλάτη.

Δεν φταίει ο ίδιος που προσπάθησε να αφανίσει την μεσαία τάξη στοχοποιώντας την με καθαρά ταξικά κριτήρια, φταίει η μεσαία τάξη που δεν του είπε και ευχαριστώ από πάνω.

Αυτό το μίσος δεν το έκρυψαν άλλωστε ποτέ και το δήλωναν δημόσια:

«Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διεξάγει έναν ακήρυκτο ταξικό πόλεμο υπέρ των χαμηλότερων στρωμάτων και εις βάρος των ευπορότερων.

Γι’ αυτό ακριβώς ψηφίστηκε τον Σεπτέμβριο, για να μετακυλήσει όσο μπορεί τα βάρη στους μενουμευρωπαίους, και αυτό ακριβώς κάνει»

Καταλάβατε γιατί ψηφίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στις 20 Σεπτέμβρη του 2015

Πόσο ξεκάθαρα να το πούνε;

Πόσο μίσος και εκδίκηση κρύβουν αυτές οι δηλώσεις.

Οι «Μενουμευρωπαίοι» είναι ο ταξικός εχθρός.

Τι και αν προσπαθούσαν πανικόβλητοι στις εκλογές και σε κάθε συνάντησή τους με τους θεσμούς να πείσουν ότι υπερασπίζονται με σθένος την Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.

Κατέστρεψαν την μεσαία τάξη – λες και αυτή είναι που ευθύνεται και όχι οι φαύλες πολιτικές τους για την εξαθλίωση του Ελληνικού λαού – για να ντύσουν με ένα μανδύα κοινωνικής ευαισθησίας την ανάλγητη πολιτική τους, ισχυριζόμενοι ξεδιάντροπα  ότι υπερασπίζονται τάχα την κοινωνική δικαιοσύνη, ισοπεδώνοντας τον μοναδικό σήμερα αιμοδότη της Ελληνικής οικονομίας για να γίνουν ευκαιριακά αρεστοί σε αυτούς που ο ίδιοι κατέστρεψαν.

Φταίνε οι ψηφοφόροι που ενοχλήθηκαν από τον εναγκαλιασμό του με τους ακροδεξιους των ΑΝ.ΕΛ και τον Καμένο, από την υιοθέτηση αλαζονικών και τραμπουκίστικων συμπεριφορων τύπου Πολάκη, από την προπαγάνδα χωρίς όρια, την δαιμονοποίηση του πολιτικού “αντιπάλου” και την στοχοποίηση κάθε αντίθετης φωνής, συμπεριφορές που προσέβαλαν την αισθητική των πολιτών.

Σαν μωρές παρθένες αποποιούνται τις δικές τους ευθύνες και ενοχές και θέλουν να μας πείσουν ότι δεν έχουν καμία ανάμειξη στην πορεία της χώρας προς τον γκρεμό.

Για όλα φταίνε οι άλλοι. Οι πριν από αυτούς και οι επόμενοι…

Κάποιοι άνθρωποι είναι αμετ-ανόητοι δεν αλλάζουν γνώμη με τίποτα ….

Διατυμπάνιζαν το τάχα ηθικό πλεονέκτημα της “πρώτης φοράς αριστερά” χωρίς οι ίδιοι να διαθέτουν ίχνος ηθικού περιεχομένου, σύμφωνα με τα τελευταία καραγκιοζιλίκια πριν την διάλυση της Βουλής

Πέρασαν σχεδόν πέντε χρόνια χαμένα, γεμάτα ψέματα, ουτοπίες, ανόητες επαναστάσεις που στοίχισαν 100 δισ ευρώ στην χώρα, ψευδαισθήσεις, προπαγάνδα, διζασμούς, παρεμβάσεις παντού, στην δικαιοσύνη, στις ανεξάρτητες αρχές, προσπάθησαν να ελέγξουν τα ΜΜΕ και να φιμώσουν κάθε αντίθετη φωνή, με κορυφαία αντιδημοκρατική στιγμή την συνταγματική εκτροπή, όταν ο Αλέξης Τσίπρας ακύρωσε σε μια νύχτα την ετυμηγορία του Ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα παρωδία.

Ελπίζω στο καινούριο του εγχείρημα να ηγηθεί της Κεντροαριστεράς μετά τις εθνικές εκλογές, να αφήσει πίσω του τον κακό του εαυτό, τις ουτοπίες, τα ψέματα, τις ψευδαισθήσεις, την αλαζονεία και την έπαρση, γιατί όπως ο ίδιος θα διαπίστωσε ο “Είστε πολύ λίγος για μένα κύριε Μητσοτάκη” που δήλωνε στην βουλή με αμετροέπεια λίγες μέρες πριν τις Ευρωεκλογές του έριξε ήδη στην μούρη 9,4 μονάδες.

Εύχομαι οι όποιες νίκες του αυτά τα χρόνια, αλλά και η διαφαινόμενη μεγάλη ήττα του στις εκλογές που έρχονται, να του γίνουν εμπειρίες και μαθήματα ζωής για το καλό το δικό του και του τόπου.

Ευελπιστώ η τρίτη μετάλλαξη του μέσα σε πέντε χρόνια να είναι και η τελευταία, γιατί η χώρα έχει ανάγκη από έναν αντιδεξιό πόλο που αυτός πρέπει να είναι η κέντρο-αριστερά και όχι ο φαύλος ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτος ο τόπος χρειάζεται μια αντιπολίτευση που δεν θα μοιράζει κούφιες υποσχέσεις από εδώ και από εκεί όπως το έκανε σαν αντιπολίτευση πριν τις εκλογές του 2015, αλλά θα ασκεί με υπευθυνότητα τα καθήκοντα της, θα έχει μια ξεκάθαρη στρατηγική και πολιτική ιδεολογία και όχι το θολό πλαίσιο του αριστερού εθνολαϊκισμού που είχε επί ΣΥΡΙΖΑ.