Ολυμπιάδα : Ιέρεια, Μύστις, Μάγισσα, Βασίλισσα, Μητέρα
-Γράφει η Κίττυ Παπαδοπούλου*
Γεννήθηκε στην Αρχαία Πασσαρώνα το έτος 373 π.Χ., μεγάλωσε στο Αρχαίο Όρραον, έζησε ως σύζυγος του Φιλίππου Β´στην Πέλλα και στις Αιγές (σήμερα Βεργίνα) και δολοφονήθηκε με λιθοβολισμό στην Πύδνα με εντολή του Κάσσανδρου το έτος 316 π.Χ..
Ως ιστορική προσωπικότητα η Ολυμπιάδα έζησε διπλα σε δύο μεγάλες μορφες, τον Φιλίππο Β´και τον γιο της τον Μέγα Αλέξανδρο.
Εν τούτοις δεν υστερούσε καθόλου και η συμμετοχή ηταν σημαντική στην διαμόρφωση πολλών ιστορικών γεγονότων της εποχής.
Ήταν η δευτερότοκη κόρη του Νεοπτόλεμου ΙΙ, βασιλιά των Μολοσσών της Ηπείρου και γεννήθηκε το 373 π.Χ. στην Πασσαρώνα, την πρωτεύουσα του βασιλείου των Μολοσσών. Η αδελφή της λεγόταν Τρωάδα.
Το όνομα της ήταν Πολυξένη όταν ήταν παιδί, Μυρτάλη στα νεανικά της χρονια και αργότερα μετονομάστηκε Ολυμπιάδα και Στρατονίκη.
Το όνομα Ολυμπιάδα της δόθηκε, σύμφωνα με την παράδοση, ύστερα από την νίκη του Φίλιππου στους Ολυμπιακούς αγώνες του 356 π.Χ..
Όταν ήταν έντεκα χρόνων απεβιωσε ο πατέρας της Νεοπτόλεμος Β´ και το θρόνο πήρε ο θείος της, Αρύββας, ο οποίος παντρεύτηκε την ορφανή ανεψιά του και μεγαλύτερη αδελφή της, Τρωάδα, 16 ετών τότε.
Ο ορφανός αδελφός της, Αλέξανδρος, ήταν τότε μόλις ενός έτους. Ήταν η εποχή που η Ήπειρος είχε απαλλαγεί από το πνεύμα της τοπικής περιχαράκωσης και βρίσκονταν σε αναγεννητική περίοδο σε όλους τους τομείς.
Η Μυρτάλη από τα παιδικά της χρόνια έτυχε ιδιαίτερης μόρφωσης πέρα από απλή μάθηση και γραφή. Νωρίς διακρίθηκε για το ανήσυχο και ανικανοποίητο πνεύμα της, τις μεταφυσικές της ανησυχίες και την επιθυμία να μάθει περισσότερα για τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου.
Έμαθε τα ιερατικά μυστικά στο Μαντείο της Δωδώνης, το οποίο και υπηρέτησε για χρόνια, ενώ ήταν μυημένη και στα Βακχικά Μυστήρια. Ήταν ιέρεια των Καβειρίων Μυστηρίων της Σαμοθράκης, όπου και γνώρισε και ερωτεύτηκε τον Φίλιππο Β’.
Υπήρξε η νόμιμη γυναίκα του Φιλίππου και εζησε μαζί του είκοσι χρόνια (357 π.Χ.-337 π.Χ.).
Ο Φίλιππος βέβαια, σύμφωνα με τα κρατούντα της εποχής, πήρε πολλές γυναίκες (Αυδάτα, Φιλίνα, Νικησίπολη, Μήδα, κ.α.) που δεν ήταν Μακεδόνισσες, εκτός της Κλεοπάτρας.
Η Ολυμπιάδα ήταν η πιο μορφωμένη από όλες όσες παντρεύτηκε ο Φίλιππος και από όλες γενικά τις Μακεδόνισσες αρχόντισσες.
Εξασκούσε μια απαράμιλλη γοητεία με την ομορφιά της, τη μόρφωση και τη σοβαρότητά της. Θυσίαζε πολλά για την ακόρεστη φιλαρχία της, εκτός από τη ζωή ή τη φήμη του γιου της,Αλέξανδρου, που αγαπούσε παθολογικά.
Ο Πλούταρχος, ο οποίος έζησε πολλούς αιώνες αργότερα, τη χαρακτήριζε κακότροπη και ζηλιάρα. Επίσης, αναφέρει ότι εμφανιζόταν με φίδια.
Στην πολυκύμαντη και ταραχώδη ζωή της συναντώνται μεγάλα προτερήματα και μεγάλα ελαττώματα.
Ως αφοσιωμένη μητέρα, είχε τάξει τη ζωή της σε ένα μόνο σκοπό και τον υπηρετούσε με πάθος: πώς θα εξασφάλιζε για το γιο της την διαδοχή του θρόνου της Μακεδονίας μέσα στη δίνη των μηχανορραφιών και δολοπλοκιών στην αυλή της Πέλλας.
Αυτό το ανυποχώρητο πάθος της υπονοούσε ο Φίλιππος, όταν, απαντώντας στο γιο του Αλέξανδρο, που χαρακτήριζε τη μητέρα του ως τη γενναιότερη απ’ όλες τις Νηρηίδες, του είπε γελώντας: «όχι μόνο γενναιότερη, αλλά και πολεμικότερη, γιατί δε σταματάει να με καυγαδίζει».
Οι σχέσεις των δύο συζύγων έως τo 337 π.Χ., οπότε και η Μακεδόνισσα Κλεοπάτρα, ανιψιά του στρατηγού Άτταλου, ανυψώνεται ως ισότιμη και νόμιμη βασίλισσα, υπήρξαν κατά βάση αρμονικές, χωρίς να λείπουν κάποιες εκρήξεις.
Ο Φίλιππος της εμπιστευόταν την διακυβέρνηση του κράτους, όταν απουσίαζε στις συχνές και μακρόχρονες εκστρατείες του.
Η Ολυμπιάδα είχε δημιουργήσει στην αυλή δικό της κύκλο ευνοουμένων, που τους προστάτευε ακόμα και από τη στράτευσή τους και την αποστολή στα διάφορα μέτωπα.
Η Ολυμπιάδα ιδρύει την Ηπειρωτική Συμμαχία- ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΑΠΕΙΡΩΤΑΝ
Η Ολυμπιάδα ήταν προικισμένη με χαρίσματα μεγάλα, πράγματι ηγεμονικά.
Μετά το θάνατο του αδελφού της, Αλεξάνδρου Α’ της Ηπείρου, βασιλιά των Μολοσσών, εγκαταστάθηκε στην Ήπειρο και έγινε Αντιβασίλισσα και επίτροπος του ανήλικου Νεοπτόλεμου Γ’.
Στην Ήπειρο, ανέπτυξε πολιτική δράση ιστορικής σημασίας. διευρυνε το «κοινό των Μολοσσών» με την εισδοχή νέων Ηπειρωτικών φύλων και το μετονόμασε “Οι Σύμμαχοι των Απειρωτάν”, ζωντανεύοντας έτσι το κλονισμένο γόητρο της δυναστείας των Αιακιδών.
Η Συμμαχία αυτή διήρκεσε από το 336 π.Χ.-328 π.Χ. δηλαδή οκτώ χρόνια, στη συνέχεια κυβέρνησε μόνη της το Βασίλειο των Μολοσσών της Ηπείρου για άλλα έντεκα κατ άλλους συγγραφείς δεκατρία χρόνια έως το 317 π.Χ. οπότε επέστρεψε στην Μακεδονία.
Στο πλευρό του Αλεξάνδρου εκτός από τους στρατηγούς ήταν και η κόρη του Νεοπτόλεμου, η πριγκίπισσα των Μολοσσών, η ιέρεια του Μαντείου της Δωδώνης, η μύστις των Βακχικών και των Καβείριων Μυστηρίων, η μάγισσα, η Πολυξένη, η Μυρτάλη, η Στρατονίκη, η σύζυγος του Φιλίππου, η Βασίλισσα των Μακεδόνων. Η Ολυμπιάδα.
Η Ολυμπιάδα ως μητέρα του Αλέξανδρου, που στη σύντομη ζωή του έφτασε πιο μακριά από οποιονδήποτε άλλον και μετά τον θάνατό του τον είπαν Μέγα, δεν είναι η τυπική μητέρα ενός άνδρα.
Έχει μείνει στην ιστορία ως αυθύπαρκτη προσωπικότητα, βασίλισσα της Μακεδονίας και της Ηπείρου, που πήρε μέρος και καθόρισε τα γεγονότα ως ηγέτιδα και κληρονόμος της εξουσίας του Φίλιππου και του Αλέξανδρου.
Βαθύτατα θρησκευόμενη και φιλόδοξη, η Ολυμπιάδα είχε πολλά ονόματα κατά τη διάρκεια της ζωής της.
Ως Πολυξένη, ήταν η κόρη του βασιλιά της Ηπείρου, ενός περιφερειακού και απομονωμένου βασιλείου στην άκρη του ελληνικού κόσμου, που όμως κληρονόμησε το αίμα του Αχιλλέα, του Νεοπτόλεμου και της Ανδρομάχης.
Ως Μυρτάλη, ήταν μύστις των Βακχικών και των Καβείριων Μυστηρίων, που την εφοδίασαν με διορατικότητα για την πολιτική και πολεμική της δράση.
Ο γάμος του Φιλίππου Β’ της Μακεδονίας και της Ολυμπιάδας, μπορεί να εξυπηρετούσε τις πολιτικές βλέψεις των οικογενειών τους, αλλά δεν ήταν προϊόν συνοικεσίου.
Δεν γνωρίστηκαν σε μια βασιλική αυλή ως εκπρόσωποι των αριστοκρατών οικογενειών τους, αλλά στη Σαμοθράκη κατά τη διάρκεια οργιαστικών τελετών. Μπορεί ο γάμος τους να είχε άσχημη κατάληξη, αλλά στο ξεκίνημά του, χαρακτηριζόταν από έντονο πάθος και έρωτα.
Σε αντίθεση με τις περισσότερες νέες ευγενικής καταγωγής, η Ολυμπιάδα δεν βιάστηκε να παντρευτεί. Επέλεξε να υπηρετήσει στο Μαντείο της Δωδωνης και μυήθηκε στα Βακχικά μυστήρια, που χαρακτηρίζονταν από τον έντονο σεξουαλικό χαρακτήρα τους.
Βέβαια, στην Αρχαία Ελλάδα η σεξουαλική φύση των μυστηρίων είχε ως στόχο την πνευματική ανάταση και την επικοινωνία με τους Θεούς και δεν αντιμετωπιζόταν με σύγχρονους όρους. Ο Φίλιππος την γνώρισε στην Σαμοθράκη, όπου τελούσε χρέη Ιέρειας στα Καβείρια μυστήρια… Εκεί, οι δύο παθιασμένοι νέοι ανέπτυξαν μία έντονη σχέση που θα άλλαζε για πάντα τη ζωή τους.
Η Ολυμπιάδα πάλεψε με κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο, για να εγκαθιδρύσει την κυριαρχία της ενάντια στις άλλες συζύγους του Φιλίππου και στα παιδιά τους, εξασφαλίζοντας για τον Αλέξανδρο ένα λαμπρό μέλλον ως βασιλιά έτσι ώστε να εκπληρώσει το όνειρο του Φιλίππου.
Επισης μετά τον πρόωρο θάνατο του Αλέξανδρου, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να σώσει την αυτοκρατορία, και ως Στρατονίκη ηγήθηκε των ανδρών του Αλέξανδρου που παρέμειναν πιστοί ενάντια στους επίγονους που τη διαμέλισαν. Η ζωή της ήταν συναρπαστικά σκληρή και το τέλος της ηρωικό.
Η Ολυμπιάδα ήταν η πρώτη γυναίκα του ευρωπαϊκού χώρου που δεν επιζητούσε ισότητα αλλά υπεροχή. Γι΄αυτό βρισκόταν σε αντιπαράθεση διαρκή με τον «ανοικονόμητο» περί τα συζυγικά του καθήκοντα Φίλιππο. Η Ολυμπιάδα διέδιδε για την εκ του Άμμωνος καταγωγή του Αλέξανδρου, τόσο για να τονώσει την αίγλη του γιου της όσο και για να «πικάρει» τον άστατο σύζυγό της. Ίσως η Ολυμπιάδα που ήταν μυημένη στα μυστήρια των Καβείρων να θεωρούσε τον Αλέξανδρο γέννημα ενός ιερού γάμου και ότι τον συνέλαβε με τη βοήθεια των θεών.
Δείγμα της εμπιστοσύνης την οποία είχε ο Φίλιππος προς την Ολυμπιάδα είναι το γεγονός ότι σε αυτήν ανέθεσε την αγωγή του Αλέξανδρου κατά την παιδική του ηλικία. Επί 20 χρόνια ο γάμος του Φιλίππου με την Ολυμπιάδα παρόλο που δεν υπήρξε ανέφελος, κρατιόταν σε ένα επίπεδο αξιοπρεπούς συμβατικότητας.
Διψούσε για άσκηση εξουσίας. Και αυτό εκδηλώθηκε έντονα μετά τον θάνατο του Φιλίππου και την εκστρατεία του Αλέξανδρου στην Ασία .Κατέκλυζε τον Αλέξανδρο με ένα πλήθος από επιστολές που ήταν γεμάτες με παράπονα- συκοφαντίες σε βάρος του Αντίπατρου, που διοικούσε την Μακεδονία και την Θράκη. Μετά την δολοφονία του αδελφού της Αλέξανδρου το 326 π.Χ. στην Ήπειρο ξέσπασαν ταραχές για την διεκδίκηση του θρόνου. Κανονικά τον θρόνο έπρεπε να καταλάβει ο Νεοπτόλεμος , ο ανήλικος γιός του θανόντος αδελφού της. Ομως εκείνη διεκδίκησε και κέρδισε το βασίλειο των Μολοσσών.
Λόγω του εγωισμού της, προτιμούσε να είναι πρώτη στην Ήπειρο παρά δεύτερη στη Μακεδονία. Εξ άλλου ο γιος της Αλέξανδρος της είχε απαγορεύσει την ανάμειξη στα πολιτικά.
ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ ΤΑ ΒΑΚΧΙΚΑ ΟΡΓΙΑ ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ Η ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ ;
Ο εωσφόρος είναι ακόμη παρών στην ανθρώπινη ιστορία, καθως οι κατ’ όνομα χριστιανοί συνεχίζουν να λατρεύουν τον “θεό” των ανθρωπίνων παθών Διόνυσο, μεσα απο την σεξουαλικη διαφθορα-αμαρτια. .
Επιχειρεί μέσω αυτών να αποσπάσει τους ανθρώπους από το πνευματικό προσκλητήριο της Ορθοδοξίας για ψυχική-σωματική κάθαρση. Ύστερα από κραιπάλη περίπου 365 ημερών ανα έτος είναι αδύνατον να επέλθει κατάνυξη, ηρεμία και διάθεση για μετάνοια στις ψυχές όσων έλαβαν μέρος στα διονυσιακά δρώμενα.
Εδω και δύο περιπου δεκαετίες παρατηρείται το φαινόμενο οτι πολλοί χλιαροί χριστιανοί παίρνουν μέρος σε σιχαμερά σεξουαλικά όργια.
Αυτό αποτελεί σοβαρό αμάρτημα, διότι τα ακάθαρτα σεξουλικά δρώμενα ηταν και είναι η θρησκευτική λατρεία προς τους παγανιστικούς θεούς των παθών και κατ επεκτασιν στον ίδιο τον σατανά.
Η θέση αυτών των ανθρώπων αυτων στην Εκκλησία γίνεται προβληματική, διότι δεν μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι λατρεύουμε το Θεό και ταυτόχρονα να αποδίδουμε λατρεία στους δαιμονικούς θεούς.
Τα επαίσχυντα σεξουαλικά δρώμενα εντάσσονται στο γενικότερο σχέδιο των σκοτεινών δυνάμεων να θέσουν στο περιθώριο την Ορθοδοξία-Ελληνισμό και να οδηγήσουν τους ανθρώπους σε μια σύγχρονη ειδωλολατρία.
Ολη αυτη η προσπάθεια των υπηρετών του Εωσφόρου,
γινεται για να λατρευτεί ο μιαρός αφέντης τους ως “θεός”,
στο πρόσωπο του δαίμονα της κραιπάλης Βάκχου.
Στον παγανισμό η κάθε ηθική εκτροπή ήταν συνδεδεμένη με την παγανιστική πίστη.
Σε όλα τα ειδωλολατρικά θρησκεύματα υπήρχαν “θεότητες” των παθών, όπως της εκδίκησης, του μίσους, του φόνου, της απάτης, του ψεύδους, της κλοπής, της ατιμίας, της πορνείας, της μοιχείας, της αχαλίνωτης ερωτικής λαγνείας, των σεξουαλικών διαστροφών-οργίων κλπ.
Όμως οταν ήρθε στην Ελλάδα τον 8ο π.Χ. αιώνα ο φρυγικός “θεός” των οργίων Σαβάζιος, μετονομάστηκε σε Διόνυσο ή Βάκχο και συμπεριέλαβε στο πρόσωπό του την προστασία όλων των ανωμαλιών.
Ακολουθησαν φοβερα εγκλήματα και βία η οποία άγγιξε τα όρια της γενοκτονίας προκειμένου να επιβάλουν την λατρεία του στην Ελληνική επικράτεια.
Εκεινους τους αιωνες έλαβαν χωρα πάσης φύσεως ηθικές παρεκτροπές, ακατονόμαστα όργια, μέχρι του σημείου της ωμοφαγίας ζωντανών ζώων και ανθρώπων.
Η Διονυσιακή λατρεία εκτόπισε τα Απολλώνια αξιωματα, το μέτρον άριστον και το μηδέν άγαν.
Βέβαια, στην Αρχαία Ελλάδα η σεξουαλική φύση των μυστηρίων είχε ως στόχο την πνευματική ανάταση και την επικοινωνία με τους Θεούς και δεν αντιμετωπιζόταν με σύγχρονους όρους. Ο Φίλιππος την γνώρισε στην Σαμοθράκη, όπου τελούσε χρέη Ιέρειας στα Καβείρια μυστήρια… Εκεί, οι δύο παθιασμένοι νέοι ανέπτυξαν μία έντονη σχέση που θα άλλαζε για πάντα τη ζωή τους.
Η Ολυμπιάδα πάλεψε με κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο, για να εγκαθιδρύσει την κυριαρχία της ενάντια στις άλλες συζύγους του Φιλίππου και στα παιδιά τους, εξασφαλίζοντας για τον Αλέξανδρο ένα λαμπρό μέλλον ως βασιλιά έτσι ώστε να εκπληρώσει το όνειρο του Φιλίππου.
Επισης μετά τον πρόωρο θάνατο του Αλέξανδρου, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να σώσει την αυτοκρατορία, και ως Στρατονίκη ηγήθηκε των ανδρών του Αλέξανδρου που παρέμειναν πιστοί ενάντια στους επίγονους που τη διαμέλισαν. Η ζωή της ήταν συναρπαστικά σκληρή και το τέλος της ηρωικό.
Η Ολυμπιάδα ήταν η πρώτη γυναίκα του ευρωπαϊκού χώρου που δεν επιζητούσε ισότητα αλλά υπεροχή. Γι΄αυτό βρισκόταν σε αντιπαράθεση διαρκή με τον «ανοικονόμητο» περί τα συζυγικά του καθήκοντα Φίλιππο. Η Ολυμπιάδα διέδιδε για την εκ του Άμμωνος καταγωγή του Αλέξανδρου, τόσο για να τονώσει την αίγλη του γιου της όσο και για να «πικάρει» τον άστατο σύζυγό της. Ίσως η Ολυμπιάδα που ήταν μυημένη στα μυστήρια των Καβείρων να θεωρούσε τον Αλέξανδρο γέννημα ενός ιερού γάμου και ότι τον συνέλαβε με τη βοήθεια των θεών.
Δείγμα της εμπιστοσύνης την οποία είχε ο Φίλιππος προς την Ολυμπιάδα είναι το γεγονός ότι σε αυτήν ανέθεσε την αγωγή του Αλέξανδρου κατά την παιδική του ηλικία. Επί 20 χρόνια ο γάμος του Φιλίππου με την Ολυμπιάδα παρόλο που δεν υπήρξε ανέφελος, κρατιόταν σε ένα επίπεδο αξιοπρεπούς συμβατικότητας.
Διψούσε για άσκηση εξουσίας. Και αυτό εκδηλώθηκε έντονα μετά τον θάνατο του Φιλίππου και την εκστρατεία του Αλέξανδρου στην Ασία .Κατέκλυζε τον Αλέξανδρο με ένα πλήθος από επιστολές που ήταν γεμάτες με παράπονα- συκοφαντίες σε βάρος του Αντίπατρου, που διοικούσε την Μακεδονία και την Θράκη. Μετά την δολοφονία του αδελφού της Αλέξανδρου το 326 π.Χ. στην Ήπειρο ξέσπασαν ταραχές για την διεκδίκηση του θρόνου. Κανονικά τον θρόνο έπρεπε να καταλάβει ο Νεοπτόλεμος , ο ανήλικος γιός του θανόντος αδελφού της. Ομως εκείνη διεκδίκησε και κέρδισε το βασίλειο των Μολοσσών.
Λόγω του εγωισμού της, προτιμούσε να είναι πρώτη στην Ήπειρο παρά δεύτερη στη Μακεδονία. Εξ άλλου ο γιος της Αλέξανδρος της είχε απαγορεύσει την ανάμειξη στα πολιτικά.
ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ ΤΑ ΒΑΚΧΙΚΑ ΟΡΓΙΑ ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ Η ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ ;
Ο εωσφόρος είναι ακόμη παρών στην ανθρώπινη ιστορία, καθως οι κατ’ όνομα χριστιανοί συνεχίζουν να λατρεύουν τον “θεό” των ανθρωπίνων παθών Διόνυσο, μεσα απο την σεξουαλικη διαφθορα-αμαρτια. .
Επιχειρεί μέσω αυτών να αποσπάσει τους ανθρώπους από το πνευματικό προσκλητήριο της Ορθοδοξίας για ψυχική-σωματική κάθαρση. Ύστερα από κραιπάλη περίπου 365 ημερών ανα έτος είναι αδύνατον να επέλθει κατάνυξη, ηρεμία και διάθεση για μετάνοια στις ψυχές όσων έλαβαν μέρος στα διονυσιακά δρώμενα.
Εδω και δύο περιπου δεκαετίες παρατηρείται το φαινόμενο οτι πολλοί χλιαροί χριστιανοί παίρνουν μέρος σε σιχαμερά σεξουαλικά όργια.
Αυτό αποτελεί σοβαρό αμάρτημα, διότι τα ακάθαρτα σεξουλικά δρώμενα ηταν και είναι η θρησκευτική λατρεία προς τους παγανιστικούς θεούς των παθών και κατ επεκτασιν στον ίδιο τον σατανά.
Η θέση αυτών των ανθρώπων αυτων στην Εκκλησία γίνεται προβληματική, διότι δεν μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι λατρεύουμε το Θεό και ταυτόχρονα να αποδίδουμε λατρεία στους δαιμονικούς θεούς.
Τα επαίσχυντα σεξουαλικά δρώμενα εντάσσονται στο γενικότερο σχέδιο των σκοτεινών δυνάμεων να θέσουν στο περιθώριο την Ορθοδοξία-Ελληνισμό και να οδηγήσουν τους ανθρώπους σε μια σύγχρονη ειδωλολατρία.
Ολη αυτη η προσπάθεια των υπηρετών του Εωσφόρου,
γινεται για να λατρευτεί ο μιαρός αφέντης τους ως “θεός”,
στο πρόσωπο του δαίμονα της κραιπάλης Βάκχου.
Στον παγανισμό η κάθε ηθική εκτροπή ήταν συνδεδεμένη με την παγανιστική πίστη.
Σε όλα τα ειδωλολατρικά θρησκεύματα υπήρχαν “θεότητες” των παθών, όπως της εκδίκησης, του μίσους, του φόνου, της απάτης, του ψεύδους, της κλοπής, της ατιμίας, της πορνείας, της μοιχείας, της αχαλίνωτης ερωτικής λαγνείας, των σεξουαλικών διαστροφών-οργίων κλπ.
Όμως οταν ήρθε στην Ελλάδα τον 8ο π.Χ. αιώνα ο φρυγικός “θεός” των οργίων Σαβάζιος, μετονομάστηκε σε Διόνυσο ή Βάκχο και συμπεριέλαβε στο πρόσωπό του την προστασία όλων των ανωμαλιών.
Ακολουθησαν φοβερα εγκλήματα και βία η οποία άγγιξε τα όρια της γενοκτονίας προκειμένου να επιβάλουν την λατρεία του στην Ελληνική επικράτεια.
Εκεινους τους αιωνες έλαβαν χωρα πάσης φύσεως ηθικές παρεκτροπές, ακατονόμαστα όργια, μέχρι του σημείου της ωμοφαγίας ζωντανών ζώων και ανθρώπων.
Η Διονυσιακή λατρεία εκτόπισε τα Απολλώνια αξιωματα, το μέτρον άριστον και το μηδέν άγαν.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονος ότι η Διονυσιακή λατρεία επιβλήθηκε από τα αυταρχικά καθεστώτα, όπως εκείνο των Πεισιστρατιδών στην Αθήνα ως μια στροφή των εξαθλιωμενών μαζών στις ηδονές και την μέθη, με σκοπο να μην διαμαρτύρονται για την πολιτική καταντια.
Αυτό είναι κατι το οποίο βιώνουμε και στις ημέρες μας.
Οι απαίδευτες μάζες συμμετείχαν με πάθος σε αυτές τις αισχρές εορτές, διότι υπηρχε ελευθερία ακόμη και στα πιο ταπεινά ενστικτα. Μοιχοί, πόρνοι, έκφυλοι και κάθε λογίς ανώμαλοι, κρυμμένοι πίσω από τα ειδεχθή προσωπεία (μάσκες), μπορούσαν να ικανοποιήσουν τα αισχρά πάθη τους νόμιμα, εκτελώντας τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.
Το πιο θλιβερό ηταν ότι εξαναγκάζονταν οι γυναίκες που ήταν κλεισμένες στους γυναικωνίτες να βγαίνουν τις ημέρες των εορτών στους θορυβώδεις δρόμους και να παίρνουν μέρος στις τελετές, υποκύπτοντας στις βρωμερές ορέξεις του κάθε ανώμαλου και αισχρού άνδρα θρησκευτή, ως υποταγή στο θέλημα του Διόνυσου.
Η σεξουαλική κακοποίησή τους θεωρούνταν θρησκευτική πράξη λατρείας προς τον “θεό”. Βεβαίως υπήρχαν και χειρότερα. Οι Γυναίκες-οπαδοι του Βάκχου, οι μαινάδες, καταλαμβάνονταν από τρομερή μανία, έπεφταν σε ανείπωτη έκσταση, περιπλανιόνταν στις ερημιές τις νύχτες ουρλιάζοντας σαν άγρια θηρία.
Οποιο ατυχο ζώο έβρισκαν μπροστά τους το ξέσκιζαν και έτρωγαν τις σάρκες του ωμές. Σε πολλές περιπτώσεις κατακρεουργούσαν ανθρώπους και τους έτρωγαν, όπως συνέβη με τον Πενθέα στον Κιθαιρώνα, που τον κατακρεούργησε η ίδια η μητέρα του Αγαύη, μαζί με τις αδερφές του.
Σε άλλες περιπτώσεις καποιες μητέρες μέσα στην παραζάλη τους κατακρεουργούσαν τα παιδιά τους και τα έτρωγαν, όπως οι κόρες του βασιλιά Μινύα στην Βοιωτία, Αλκιθόη και Αρσίππη, τις οποίες ο δαιμονοθεός Διόνυσος τις τρέλανε και κομμάτιασαν, μέσα στην εκστασή τους το βρέφος Ίππασο, και τον έφαγαν. Φυσικα γινόταν και ανθρωποθυσίες προς τιμήν του “θεού”, κατά την εορτή του Διονύσου όπως μας πληροφορεί ο ίδιος ο Πλούταρχος,
Δεν ηταν λίγες οι φωνές διαμαρτυρίας από τους φιλοσοφους κατά των αισχρών Διονυσιακών εορτών, με πρώτο τον μεγα τον προσωκρατικό Ηράκλειτο τον Εφέσιο. (Ηρακλειτος- απ.90).
Ο μεγάλος φιλόσοφος έσειε το πυρ της θείας τιμωρίας κατά όλων των μάγων, βακχών, ληνών (Κλημης. Αλεξεξανδρειας , Προτρεπτικ. 22,16-24).
Αυτό είναι κατι το οποίο βιώνουμε και στις ημέρες μας.
Οι απαίδευτες μάζες συμμετείχαν με πάθος σε αυτές τις αισχρές εορτές, διότι υπηρχε ελευθερία ακόμη και στα πιο ταπεινά ενστικτα. Μοιχοί, πόρνοι, έκφυλοι και κάθε λογίς ανώμαλοι, κρυμμένοι πίσω από τα ειδεχθή προσωπεία (μάσκες), μπορούσαν να ικανοποιήσουν τα αισχρά πάθη τους νόμιμα, εκτελώντας τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.
Το πιο θλιβερό ηταν ότι εξαναγκάζονταν οι γυναίκες που ήταν κλεισμένες στους γυναικωνίτες να βγαίνουν τις ημέρες των εορτών στους θορυβώδεις δρόμους και να παίρνουν μέρος στις τελετές, υποκύπτοντας στις βρωμερές ορέξεις του κάθε ανώμαλου και αισχρού άνδρα θρησκευτή, ως υποταγή στο θέλημα του Διόνυσου.
Η σεξουαλική κακοποίησή τους θεωρούνταν θρησκευτική πράξη λατρείας προς τον “θεό”. Βεβαίως υπήρχαν και χειρότερα. Οι Γυναίκες-οπαδοι του Βάκχου, οι μαινάδες, καταλαμβάνονταν από τρομερή μανία, έπεφταν σε ανείπωτη έκσταση, περιπλανιόνταν στις ερημιές τις νύχτες ουρλιάζοντας σαν άγρια θηρία.
Οποιο ατυχο ζώο έβρισκαν μπροστά τους το ξέσκιζαν και έτρωγαν τις σάρκες του ωμές. Σε πολλές περιπτώσεις κατακρεουργούσαν ανθρώπους και τους έτρωγαν, όπως συνέβη με τον Πενθέα στον Κιθαιρώνα, που τον κατακρεούργησε η ίδια η μητέρα του Αγαύη, μαζί με τις αδερφές του.
Σε άλλες περιπτώσεις καποιες μητέρες μέσα στην παραζάλη τους κατακρεουργούσαν τα παιδιά τους και τα έτρωγαν, όπως οι κόρες του βασιλιά Μινύα στην Βοιωτία, Αλκιθόη και Αρσίππη, τις οποίες ο δαιμονοθεός Διόνυσος τις τρέλανε και κομμάτιασαν, μέσα στην εκστασή τους το βρέφος Ίππασο, και τον έφαγαν. Φυσικα γινόταν και ανθρωποθυσίες προς τιμήν του “θεού”, κατά την εορτή του Διονύσου όπως μας πληροφορεί ο ίδιος ο Πλούταρχος,
Δεν ηταν λίγες οι φωνές διαμαρτυρίας από τους φιλοσοφους κατά των αισχρών Διονυσιακών εορτών, με πρώτο τον μεγα τον προσωκρατικό Ηράκλειτο τον Εφέσιο. (Ηρακλειτος- απ.90).
Ο μεγάλος φιλόσοφος έσειε το πυρ της θείας τιμωρίας κατά όλων των μάγων, βακχών, ληνών (Κλημης. Αλεξεξανδρειας , Προτρεπτικ. 22,16-24).
Χωρίς καμιά αμφιβολία, «Ο Διονυσιακός μυστικισμός δίδασκε την μέγιστη περιφρόνηση προς το ανθρώπινα ιδεωδη και γι’ αυτό βρήκε αντίπαλους τους αρχαίους σοφούς. Ολα αυτα σε αντίθεση με το χυδαιο όχλο του οποίου υποτιμούσε το λογικό και του θώπευε τα ζωώδη πάθη!
Δεν αναφέρεται πουθενά να λάμβαναν μέρος στα διονυσιακά όργια οι σοφοί, μορφωμένοι και σοβαροί προγονοί μας. Λάβαινε μέρος αποκλειστικά ο αμόρφωτος όχλος, ο οποίος έβρισκε την ευκαιρία, στην ιδιότυπη αυτή λατρεία, να ικανοποιήσει τα πλέον σιχαμερα πάθη του στο όνομα του “θεού”, με κρυμμένη την ανωνυμία τους κάτω από τις τρομακτικές προσωπίδες.
Μάλιστα ήταν τέτοιο το εύρος των χυδαιοτήτων, οι οποίες συνοδεύονταν από απίστευτες εγκληματικές πράξεις, ώστε στα ρωμαϊκά χρόνια, απαγορεύτηκαν τα διονυσιακά όργια , επι ποινή θανάτου, σε όσους συμμετείχαν παράνομα σ’ αυτά, από τους ειδωλολάτρες Ρωμαίους.
Κλείνοντας να περάσουμε να δούμε τι αναφέρει σχετικά ο κατά γενική ομολογία όλων των πατριωτών, κορυφαίος Έλληνας σε ηθική, παιδεία, θάρρος, αξιοπρεπεια, ευρηματικότητα-
*Η Κίττυ Παπαδοπούλου ειναι απόφοιτη φιλοσοφίας, παιδαγωγικής, ψυχολογίας και αθλήτρια
loading...
