Αὐτοί δυστυχῶς εἶναι ἑντός τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου, ἀλλά δέν μετέχουν τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας.

Πρότασιν μομφῆς καταθέτει καί ὀρθῶς πράττει ἡ Ν.Δ, ἐναντίον τοῦ ὑπουργοῦ ὑγείας σύντροφου Πολάκη, ὁ ὁποῖος τυγχάνει νά εἶναι καί ἰατρός, διά λόγους ὅπως τούς περιγράφει ὁ κος Μητσοτάκης λέγοντας ὅτι: «ὁ πολιτικός βίος τοῦ κ. Πολάκη εἶναι χυδαῖος, προσβλητικός, κ.τ.λ». Ὁ σύντροφος Πολάκης ἔκαμεν καί μίαν ἀήθην, ἀνάγωγον καί βάρβαρον ἐπίθεσιν ἐναντίον συναδέλφου ἰατροῦ καί μάλιστα μέ εἰδικάς ἰκανότητας τοῦ Κου-Κου Κυμπουρόπουλου Στυλιανοῦ.

Ὁ σύντροφος Πολάκης ὡς ἰατρός ἔχει δώσει καί τόν ὅρκον του εἰς τόν Πατέραν τῆς ἰατρικῆς Ἱπποκράτην, ὁ ὁποῖος εἰς τόν ὅρκον του μεταξύ τῶν ἄλλων λέγει: «Διαιτήμασί τε χρήσομαι ἐπ’ ὠφελείῃ καμνόντων κατὰ δύναμιν καὶ κρίσιν ἐμὴν, ἐπὶ δηλήσει δὲ καὶ ἀδικίῃ εἴρξειν».

«Θά χρησιμοποιῶ τήν θεραπεία διά νά βοηθῶ τούς ἀσθενεῖς κατά τήν δύναμην καί τήν κρίσιν μου, ἀλλά ποτέ διά νά βλάψω ἤ νά ἀδικήσω».

Ὁ Ἱπποκράτης εἶναι ὁ μέγας ἰατρός καί μέγας Ἕλλην. Τοῦτο τό διαβάζομεν γραμμένον εἰς τό βιβλίον «ΣΩΡΑΝΟΣ- Ἱπποκράτους γένος καί βίος» ἐκδόσεις <ΚΑΚΤΟΣ>: «ἀφιλάργυρος δέ καί τοῖς τρόποις σεμνός καί φιλέλλην ὑπῆρχεν, ὅτι καί τούς ὁμοεθνεῖς ἐθεράπευε συμπάσῃ σπουδῇ( μέ κάθε προθυμία), ὡς καί λοιμῶν ὅλας ῥύσασθαι(ἔσωσεν) πόλεις, καθάπερ εἴρηται (ὅπως ἀκριβῶς λέγεται). Ὅθεν καί λαμπρῶν ἔτυχε τιμῶν οὐ παρά Κῲοις μόνον, ἀλλά καί Ἀργείοις καί Ἀθηναίοις». σελίς 220.

Ὁ ἰατρός σύντροφος Πολάκης καί τόν ὅρκον τοῦ Ἰπποκράτους ποδοπάτησεν, καί βεβαίως οὐδεμίαν σχέσιν ἔχει μέ τόν διδάσκαλον τῆς ἰατρικῆς εἰς τούς τρόπους του καί τήν συμπεριφοράν του, καθ΄ὅτι οὐδόλως σεμνός εἶναι. Φαίνεται δέ ὅτι καί οὐδόλως φιλέλλην εἶναι, καθ΄ὅτι, τήν Μακεδονίαν μας, μέ ἡδονήν, μέ ἀλαλαγμούς καί ὑψωμένα χέρια τήν ξεπούλησεν εἰς τούς Σκοπιανιούς, ὡς ἀκριβῶς εἶχεν πράξει ὁ πρόγονος του ὁ Ζαχαριάδης, ὁ ὁποῖος εἰς τάς 25 καί 26 Μαρτίου τοῦ ἔτους 1949 ἐκεῖ εἰς τό χωριό Ψαράδες τῶν Πρεσπῶν σέ συνέδριο πού ἔκαναν 700 Βουλγαροκουμουνιστές τούς παρέδιδεν τήν Μακεδονίαν μας. Δ΄αὐτό ὁ Τσίπρας ὁ Πολάκης κ.λ.π, δ΄αὐτό τό κατόρθωμα τους, λαμπρῶν τιμῶν ἔτυχον, ἀπό τούς Σκοπιανούς, ἀλλά οὐχί βεβαίως ἀπό τούς Ἕλληνας. Αὐτονόητον δέ εἶναι ὅτι δ΄ αὐτούς οἱ Ἕλληνες εἶναι ΕΤΕΡΟΚΛΗΤΟΣ ΟΧΛΟΣ

Διά νά μανθάνουν οἱ νεώτεροι, ἀλλά καί διά νά ἀναζωπυρώνουν τάς μνήμας οἱ παλαιότεροι, θά ὑπενθυμίσωμεν ὅτι κάποτε εἰς τό σχολεῖον μας πού μαθαίναμεν καί παιδεία, κάναμεν καί ἕνα μάθημα:«ΛΥΣΙΟΥ ΛΟΓΟΙ- Ο ΥΠΕΡ ΑΔΥΝΑΤΟΥ ΛΟΓΟΣ».

Ὁ Λυσίας εἰς τὰς Ἀρχαίας Ἀθήνας ἦτο ἕνας ἐπιφανὴς δικηγόρος. Εἰς αὐτὸν προσέφυγεν ἕνας Ἀθηναῖος πολίτης μὲ προβλήματα ἀναπηρίας, ὁ ὁποῖος ἐλάμβανε ἕναν μισθὸν βοηθείας ἀπὸ τὴν Ἀθηναϊκὴν Πολιτείαν. Τότε ἄλλος ἕνας Ἀθηναῖος πολίτης, κατηγόρησεν τὴν Ἀθηναϊκὴν Πολιτείαν, ὅτι κακῶς τοῦ ἐχορηγοῦσεν τὸν μισθόν. Τότε ὁ πάσχων προσέφυγεν εἰς τὸν Λυσίαν, ὁ ὁποῖος συνέγραψεν ἕναν περίφημον δικανικὸν λόγον, τὸν ἐπωνομαζόμενον: «Τὸν ὑπὲρ τοῦ ἀδυνάτου λόγον». Ὁ ὑπουργός καί ἰατρός Πολάκης, στρέφεται ἐναντίον τοῦ ἄξιου ἐπαίνων ἰατροῦ Κου-Κου Κυμπουρόπουλου Στυλιανοῦ.

«Οὐ πολλοῦ δέω χάριν ἔχειν, ὦ βουλή, τῷ κατηγόρῳ, ὅτι μοι παρεσκεύασε τὸν ἀγῶνα τουτονί. πρότερον γὰρ οὐκ ἔχων πρόφασιν ἐφ’ ἧς τοῦ βίου λόγον δοίην, νυνὶ διὰ τοῦτον εἴληφα. καὶ πειράσομαι τῷ λόγῳ τοῦτον μὲν ἐπιδεῖξαι ψευδόμενον, ἐμαυτὸν δὲ βεβιωκότα μέχρι τῆσδε τῆς ἡμέρας ἐπαίνου μᾶλλον ἄξιον ἢ φθόνου· διὰ γὰρ οὐδὲν ἄλλο μοι δοκεῖ παρασκευάσαι τόνδε μοι τὸν κίνδυνον οὗτος ἢ διὰ φθόνον. καίτοι ὅστις τούτοις φθονεῖ οὓς οἱ ἄλλοι ἐλεοῦσι, τίνος ἂν ὑμῖν ὁ τοιοῦτος ἀποσχέσθαι δοκεῖ πονηρίας; εἰ μὲν γὰρ ἕνεκα χρημάτων με συκοφαντεῖ ·εἰ δ’ ὡς ἐχθρὸν ἑαυτοῦ με τιμωρεῖται, ψεύδεται· διὰ γὰρ τὴν πονηρίαν αὐτοῦ οὔτε φίλῳ οὔτε ἐχθρῷ πώποτε ἐχρησάμην αὐτῷ. ἤδη τοίνυν, ὦ βουλή, δῆλός ἐστι φθονῶν, ὅτι τοιαύτῃ κεχρημένος συμφορᾷ τούτου βελτίων εἰμὶ πολίτης. καὶ γὰρ οἶμαι δεῖν, ὦ βουλή, τὰ τοῦ σώματος δυστυχήματα τοῖς τῆς ψυχῆς ἐπιτηδεύμασιν ἰᾶσθαι, [καλῶς]. εἰ γὰρ ἐξ ἴσου τῇ συμφορᾷ καὶ τὴν διάνοιαν ἕξω καὶ τὸν ἄλλον βίον διάξω,τί τούτου διοίσω».

Κύριοι Βουλευταί, δέν ἀπέχω πολύ ἀπό τό νά χρεωστῶ χάριν (εὐγνωμοσύνην) εἰς τόν κατήγορον μου, διότι μοῦ παρεσκεύασε αὐτήν ἐδῶ τήν δίκην. Διότι ἐνῷ προηγουμένως δέν εἶχον ἀφορμήν ἵνα ἐπ’αὐτῆς (στηρίζομενος) νά λογογοτήσω διά τήν ζωήν μου, τώρα τήν ἔχω λάβει ἐξ αὐτοῦ. Καί θά προσπαθήσω νά ἀποδείξω διά τῆς ἀπολογίας μου, ὅτι αὐτός μέν ψεύδεται, ἐγώ δέ, ὅτι ἔχω ζήσει μέχρι τῆς σημερινῆς ἡμέρας ὡς ἄξιος μᾶλλον ἐπαίνου παρά φθόνου. Διότι αὐτός ἐδῶ μοῦ φαίνεται ὅτι μοῦ παρασκεύασεν αὐτήν ἐδῶ τήν δίκην, διά τίποτε ἄλλο παρά μόνον ἀπό φθόνον. Καί πράγματι ὅποιος αὐτούς, τούς ὁποίους οἱ ἄλλοι ἐλεοῦσι, ἀπό ποίαν πονηρίαν(κακίαν), ὁ τοιοῦτος σᾶς φαίνεται ὅτι θά ἐπεῖχεν. Διότι δέν μέ συκοφαντεῖ ἕνεκα χρημάτων, οὔτε προσπαθεῖ νά μέ ἐκδικηθεῖ ὡς ἐχθρόν του. Κύριοι Βουλευταί φανερόν εἶναι τώρα πλέον, ὅτι φθονεῖ, διότι εἶμαι πολίτης καλλίτερος ἀπό αὐτόν, ἄν καί ἔχω περιπέσει εἰς τοιαύτην συμφοράν. Κάθόσον μάλιστα νομίζω ὅτι πρέπει, Κύριοι Βουλευταί, νά θεραπεύῃ κάποιος τά ἐλαττώματα τοῦ σώματος, διά τῶν ἀρετῶν τῆς ψυχῆς. Διότι ἐάν ἐξ ἴσου μέ τήν συμφοράν τοῦ σώματος μου (πού μέ ἔχει βρεῖ), καί τήν διάνοιαν θά ἔχω, καὶ τὸν ἄλλον βίον θά περνῶ, σέ τί θά διαφέρω ἀπό αὐτόν.

ΜΠΑΡΑΜΠΟΥΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ