Φλαμπουράρης: Οι θυσίες του λαού αρχίζουν να δικαιώνονται
«Οι εκλογές πρέπει να γίνουν τον Οκτώβριο όπως λέει ο πρωθυπουργός» τονίζει ο υπουργός Επικρατείας Αλέκος Φλαμπουράρης, σημειώνοντας σε συνέντευξή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» πως «οι θυσίες του λαού αρχίζουν να δικαιώνονται».
«Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι αυστηρός, δεν πανηγυρίζει, προχωρά με προσεκτικά βήματα. Έχουμε μια αύξηση των εσόδων που προέρχεται από τον περιορισμό της φοροδιαφυγής, τη συνεχόμενη αύξηση των οικονομικών δεικτών και τη δημοσιονομική τακτοποίηση. Οι εκλογές πρέπει να γίνουν τον Οκτώβριο όπως λέει ο πρωθυπουργός», πρόσθεσε.
Αναφερόμενος στο στοίχημα των ευρωεκλογών τονίζει πως αυτό είναι «να μην περιοριστεί κι άλλο η προοδευτική και κοινωνική Ευρώπη, κάτι που οφείλεται όχι μόνο στην άνοδο της ακροδεξιάς, αλλά κυρίως στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό που έχει επικρατήσει μέσα στα συντηρητικά κόμματα της γηραιάς ηπείρου κι έχει ακουμπήσει ένα τμήμα των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων». «Πρέπει να αναχαιτιστεί η λογική της λιτότητας. Να γίνει σαφές ότι ο κόσμος αντιστέκεται» σημείωσε.
Ερωτηθείς εάν η εισροή στελεχών από το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση έχει δυσαρεστήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Φλαμπουράρης απαντά ότι «το κόμμα είναι μαζί και κριτικά προς την κυβέρνηση, κυρίως όμως είναι μαζί με τις ανάγκες της κοινωνίας. Καθοριστικής σημασίας ήταν η εκδήλωση στο Γαλάτσι και η συνάντηση με την Προοδευτική Συμμαχία. Ανάσανε ο κόσμος, αισθάνθηκε ότι είμαστε εδώ. Δεν ήταν εύκολο να κάνεις τον άλλον να καταλάβει τα διλήμματα, τα προβλήματα, την αναγκαία υποχώρηση μπροστά στο εθνικό συμφέρον, το συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού».
Το πρόβλημα, καταλήγει, θα ήταν αν καλούσαμε αυτά τα στελέχη σ» ένα διαφορετικό από το δικό μας πρόγραμμα. Η ιδεολογικοπολιτική και προγραμματική φυσιογνωμία όμως του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει η ίδια.
Ναι και η απόφαση του ΛΑΟΥ να σας εξαποστείλει άρχισε να παγιόνετε
Θυσια της Μακεδονιας,οργη λαου.Αυτο ακομα δεν το καταλαβαν ειναι στην κοσμαρα τους.
Άρθρο του Claudio Mutti
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου
O όρος ‘γεωπολιτική’ είναι ένας από εκείνους τους όρους του οποίου η έννοια πρέπει πρώτα να διευκρινιστεί, διότι για αρκετά χρόνια έχει γίνει πραγματική κατάχρηση, αποδίδοντας σε αυτόν περιεχόμενο που δεν έχει και χρησιμοποιείται κυρίως ως συνώνυμο της ‘πολιτικής γεωγραφίας’, των ‘διεθνών σχέσεων’, της ‘εξωτερικής πολιτικής’, ‘γεωστρατηγικής’ κλπ. Στην πραγματικότητα, η γεωπολιτική είναι κάτι άλλο.
Φαίνεται ότι όρος εμφανίζεται για πρώτη φορά σε ένα ανέκδοτο χειρόγραφο του Gottfried Wilhelm Leibniz του 1679, την εποχή που ο φιλόσοφος ήταν σύμβουλος στην αυλή των Hannover και ενθαρρυμένος από τον πρίγκιπα Giovanni Federico στις πολιτιστικές και διπλωματικές του πρωτοβουλίες, εργαζόταν για να ευνοήσει τη θρησκευτική ειρήνη. Όμως, ως θεμελιωτές της γεωπολιτικής, υποδεικνύονται δύο μελετητές: ο Γερμανός γεωγράφος και εθνολόγος Friedrich Ratzel, ιδρυτής της ανθρωπογεωγραφίας και ο Σουηδός κοινωνιολόγος και γεωγράφος Rudolf Kjellén.
Όσον αφορά τον Ratzel, η γεωγραφία του θεωρείται μία δαρβινική φιλοσοφία του χώρου, επειδή εμψυχώνεται από τις εξελικτικές θεωρίες των ειδών και του αγώνα για την επιβίωση, φιλτραρισμένες μέσω της κοινωνικής οπτικής του Herbert Spencer. ο Ratzel αναθέτει μία κεντρική λειτουργία στο κράτος, το οποίο και αντιλαμβάνεται ως βιολογικό οργανισμό. Όμως, θεωρεί θεμελιώδες οι πολιτικοί άνδρες, για να κατανοήσουν τη χωρική σημασία των αποφάσεων τους, να κατέχουν τις απαραίτητες γεωγραφικές γνώσεις.
Η γεωγραφική-πολιτική του Ratzel ενσωματώνεται σε ένα τύπο μελέτης που το 1899 έλαβε από αυτόν για πρώτη φορά την ονομασία γεωπολιτική. Ο Kjellén ορίζει την γεωπολιτική ως την «επιστήμη του κράτους ως γεωγραφικού οργανισμού ή οντότητας στο χώρο: δηλαδή το κράτος ως χώρα, έδαφος, κυριαρχία ή ειδικότερα, ως βασίλειο.»
Είναι η γεωπολιτική μια εκκοσμικευμένη ‘ιερή γεωγραφία’ ;
Όσο μεγάλο και εάν είναι το βάρος που αποδίδεται από τη γεωπολιτική στους γεωγραφικούς παράγοντες, είναι τόσο ουσιαστική η σχέση της με τη θεωρία του κράτους, ώστε αυθόρμητα να τεθεί ένα ζήτημα που μέχρι τώρα δεν δείχνει να είχε απασχολήσει τη σκέψη των μελετητών. Το ζήτημα, που τοποθετείται μεταξύ ιερού και κοσμικού, είναι το ακόλουθο: είναι δυνατόν να εφαρμοστεί και στη γεωπολιτική η φημισμένη φράση του Carl Schmitt, σύμφωνα με την οποία «όλες οι πιο μεστές έννοιες της σύγχρονης θεωρίας του κράτους είναι εκκοσμικευμένες θεολογικές έννοιες»; Η δήλωση του Schmitt θυμίζει μία σκέψη του Proudhon, που το 1849 έγραφε επί λέξει: «Είναι εκπληκτικό ότι στο βάθος της πολιτικής μας βρίσκουμε πάντα τη θεολογία».
Ο Βελόπουλος πουλά φωτοτυπίες επιστολών που του έστειλε ο…. Ιησούς!
Ξεπέρασε ακόμα και τον Τσίπρα!
Xριστέμπορος που παριστάνει τον Χριστιανό!
Δεν θα επέμβει επιτέλους η Δικαιοσύνη;
Η Εκκλησία της Ελλάδος, η 'Ενωση Θεολόγων, οι θρησκευτικές οργανώσεις, γιατί σιωπούν;
Αποθρασύνθηκε από την ατιμωρισία, ίδρυσε κόμμα και πιθανόν να είναι στην επόμενη Βουλή!
κλικ στην δ/νση
https://www.youtube.com/watch?v=KmsW9ljLdO0
Ας επανδιατυπώσουμε λοιπόν το ζήτημα με τους ακόλουθους όρους: είναι δυνατόν να υποθέσουμε ότι η γεωπολιτική αντιπροσωπεύει την εκκοσμικευμένη κατάληξη ιδεών συνδεμένων με εκείνη που ονομάστηκε ‘ιερή γεωγραφία’; Εάν είναι έτσι, η γεωπολιτική θα βρισκόταν σε μία κατάσταση, κατά κάποιο τρόπο, ανάλογη όχι μόνο στη σύγχρονη θεωρία του κράτους αλλά και σε άλλες σύγχρονες επιστήμες. Χωρίζοντας τις επιστήμες από κάθε ανώτερη Αρχή, με τη δικαιολογία να εξασφαλιστεί σε αυτές η ανεξαρτησία, η μοντέρνα αντίληψη τις στέρησε από κάθε βαθύτερη σημασία και ακόμη από κάθε αληθινό ενδιαφέρον από την άποψη της γνώσης. Έτσι, αυτές είναι καταδικασμένες να καταλήγουν σε ένα αδιέξοδο, επειδή αυτή η αντίληψη τις περιορίζει σε ένα ανεπανόρθωτα περιορισμένο πεδίο.
Υπάρχει λοιπόν μία ιερή ή παραδοσιακή γεωγραφία που οι μοντέρνοι αγνοούν εντελώς, έτσι όπως όλες τις άλλες γνώσεις του ίδιου είδους, υπάρχει ένας γεωγραφικός συμβολισμός, όπως υπάρχει κι ένας ιστορικός συμβολισμός και είναι η συμβολική αξία που δίνει στα πράγματα τη βαθιά σημασία τους, διότι αυτή είναι το μέσο που καθορίζει την αντιστοιχία τους με τις πραγματικότητες μιας ανώτερης τάξης. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο υπάρχουν τόποι ιδιαίτερα κατάλληλοι να λειτουργούν υποστηρικτικά στη δράση των πνευματικών επιρροών, όπως για παράδειγμα είναι οι τόποι προσκυνήματος. Αντίθετα, υπάρχουν άλλοι τόποι που είναι ευνοϊκοί στην εμφάνιση επιρροών εντελώς αντίθετου χαρακτήρα, που ανήκουν στις πιο χαμηλές περιοχές της ύπαρξης. (Σ.τ.Μ. η ακόλουθη διήγηση είναι διαφωτιστική: «Το έτος 1977, κατόπιν προσκλήσεως από την τοπική Εκκλησία, ο Γέροντας Παΐσιος επισκέφθηκε την Αυστραλία (…) Διηγήθηκε τα εξής: «Πετώντας με το αεροπλάνο για μια στιγμή ένιωσα κάτι μέσα μου. Ρώτησα να μάθω ποια είναι η χώρα που φαίνεται από κάτω. Ήταν η Συρία. Έχει πολλή χάρι εξαιτίας των ασκητών που έζησαν στις ερήμους της. Το ίδιο αισθάνθηκα και για τους Αγίους Τόπους. Αργότερα αισθάνθηκα μια ψυχρότητα, μια δαιμονική ακτινοβολία και άκουσα τα μεγάφωνα του αεροπλάνου να ανακοινώνουν ότι πετάμε πάνω από το Πακιστάν.» [μερικές ενδείξεις εδώ και εδώ]) Σήμερα, αυτές τις καταστάσεις τις περιγράφουμε απλά ως το πνεύμα ή την ‘ατμόσφαιρα’ που επικρατεί σε έναν ορισμένο τόπο.
Συνέχεια εδώ:
http://theodotus.blogspot.com/2019/05/blog-post.html
ΕΔΩ ΠΟΥΛΑΕΙ ΕΝΑ ΜΑΤΖΟΥΝΙ ΠΟΥ ΤΟ ΒΑΖΕΙΣ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΦΑΛΑΚΡΟΣ ΓΙΝΕΣΑΙ ΜΑΛΙΑΣ ΝΑΑ Η ΧΑΙΤΗ ΑΝΕΜΙΖΕΟ ΣΑΝ ΜΠΗΤΛΙΣ ΓΙΝΕΣΑΙ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ? ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Η ΦΑΛΑΚΡΑ ΤΟΥ Η ΔΙΚΙΑ ΤΟΥ ΦΑΛΑΚΡΑ ΚΑΛΑ ΚΡΑΤΕΙ!!!! ΑΑΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑΑΑΑΑΑΑ ΕΥΘΥΜΗΣΑΜΕΝ ΠΑΛΙ!!
Και βρεθηκαμε επικρεμαμενοι επι των μεζεων ενος υπεργηρου φραπουτσινογεροκουμμουνα σπονσορα μετωρα ενος αλητακιου απλυτου μπαγαποντη που με την προστασια σωματοφυλακων απο τον μπαμπακα του εσπαζε ο ζουμπας ο χοντρομπουτης περιπολικα με ενα ροπαλακι που δεν του ανοιξανετο κρανιο με ενα αστυνομικο γκλοπ και νην ξανασηκωνε ποτε τα κοντα του χερακια να εκει καταντησαμε…