Η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ ΣΑΝ ΠΡΑΞΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ…Η ΠΟΙΗΣΗ;
Του Ανδρέα Αρτέμη
Το ποίημα είναι μια επαναστατική πράξη. Πιθανώς αυτό εννοούσε ο Μπρετόν γράφοντας «αλλάξτε ζωή».
Στη σημερινή εποχή εποχή που τα ερείσματα ηθικής αντίστασης καταρρέουν σαν πύργοι από τραπουλόχαρτα και ο ευδαιμονισμός διαβρώνει το πνεύμα και το σώμα των μακαρίων κατοίκων αυτής της χώρας, είναι επιτακτική ανάγκη να προσδιορίσουμε τον λόγο ύπαρξης του ποιητού μέσα στο κοινωνικό σύνολο και τις συνακόλουθες επιδράσεις του σ’ αυτό..
Η ποίηση αποτελεί την υψηλότερη και τελειότερη μορφή της συγκινησιακής χρήσης του λόγου. Αντίθετα προς την επιστημονική γλώσσα, η ποιητική ευνοεί την κυριαρχία της πολυσημίας και του διφορούμενου νοήματος.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως για την ποιητική γλώσσα ισχύει ο λόγος του Ηράκλειτου: “Ούτε λέγει ούτε κρύπτει αλλά σημαίνει”.
Η ποιητική γλώσσα χρησιμοποιεί την πολυσημία και το διφορούμενο νόημα των λέξεων, την αλληγορία και τη σημαντική, με τη μέθοδο του συμβολισμού και της μεταφοράς.
Η ποίηση με την συμβολική της γλώσσα οικοδομεί ένα παρατηρητήριο πάνω στο συναίσθημα, απ’ όπου βλέπουμε έναν άλλο κόσμο,μαγικό και υπέρλογο.
Από το παρατηρητήριο αυτό μπορούμε να δούμε όχι μόνο τα ύψη του του στοχασμού αλλά και τα ωκεάνεια βάθη του ασυνείδητου.
Η συναισθηματική αποτίμηση δια μέσου της ποιητικής γλώσσας, μας φέρνει πιο κοντά στη υπαρξιακή μας δομή
στην οντολογική αλήθεια.
Κουρέλια λέξεων σήμερα κοσμούν τον τάπητα της γλώσσας.
