Από τον Βάκχο Σαβάζιο στο Ordo Templi Orientis και στην ταινία Μάτια Ερμητικά Κλειστά

-Γράφουν οι Ειρήνη και Μαρία Κομνηνού και η Κίττυ Παπαδοπούλου*

ΠΟΙΟΙ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΤΟΝ ΑΦΑΝΙΣΜΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ;

Ο εωσφόρος είναι ακόμη παρών στην ανθρώπινη ιστορία, καθως οι κατ’ όνομα χριστιανοί συνεχίζουν να λατρεύουν τον “θεό” των ανθρωπίνων παθών Διόνυσο, μεσα απο την σεξουαλικη διαφθορα-αμαρτια. .

Επιχειρεί μέσω αυτών να αποσπάσει τους ανθρώπους από το πνευματικό προσκλητήριο της Ορθοδοξίας για ψυχική-σωματική κάθαρση. Ύστερα από κραιπάλη περίπου 365 ημερών ανα έτος είναι αδύνατον να επέλθει κατάνυξη, ηρεμία και διάθεση για μετάνοια στις ψυχές όσων έλαβαν μέρος στα διονυσιακά δρώμενα.

Εδω και δύο περιπου δεκαετίες παρατηρείται το φαινόμενο οτι πολλοί χλιαροί χριστιανοί παίρνουν μέρος σε σιχαμερά σεξουαλικά όργια. Αυτό αποτελεί σοβαρό αμάρτημα, διότι τα ακάθαρτα σεξουλικά δρώμενα ηταν και είναι η θρησκευτική λατρεία προς τους παγανιστικούς θεούς των παθών και κατ επεκτασιν στον ίδιο τον σατανά.

Η θέση αυτών των ανθρώπων αυτων στην Εκκλησία γίνεται προβληματική, διότι δεν μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι λατρεύουμε το Θεό και ταυτόχρονα να αποδίδουμε λατρεία στους δαιμονικούς θεούς.

Τα επαίσχυντα σεξουαλικά δρώμενα εντάσσονται στο γενικότερο σχέδιο των σκοτεινών δυνάμεων να θέσουν στο περιθώριο την Ορθοδοξία-Ελληνισμό και να οδηγήσουν τους ανθρώπους σε μια σύγχρονη ειδωλολατρία.

Ολη αυτη η προσπάθεια των υπηρετών του Εωσφόρου,
γινεται για να λατρευτεί ο μιαρός αφέντης τους ως “θεός”,
στο πρόσωπο του δαίμονα της κραιπάλης Βάκχου.

Στον παγανισμό η κάθε ηθική εκτροπή ήταν συνδεδεμένη με την παγανιστική πίστη.

Σε όλα τα ειδωλολατρικά θρησκεύματα υπήρχαν “θεότητες” των παθών, όπως της εκδίκησης, του μίσους, του φόνου,
της απάτης, του ψεύδους, της κλοπής, της ατιμίας, της πορνείας, της μοιχείας, της αχαλίνωτης ερωτικής λαγνείας, των σεξουαλικών διαστροφών-οργίων κλπ.

Όμως οταν ήρθε στην Ελλάδα τον 8ο π.Χ. αιώνα ο φρυγικός
“θεός” των οργίων Σαβάζιος, μετονομάστηκε σε Διόνυσο ή Βάκχο και συμπεριέλαβε στο πρόσωπό του την προστασία όλων των ανωμαλιών.

Ακολουθησαν φοβερα εγκλήματα και βία η οποία άγγιξε τα όρια της γενοκτονίας προκειμένου να επιβάλουν την λατρεία του στην Ελληνική επικράτεια.

Εκεινους τους αιωνες έλαβαν χωρα πάσης φύσεως ηθικές παρεκτροπές, ακατονόμαστα όργια, μέχρι του σημείου της ωμοφαγίας ζωντανών ζώων και ανθρώπων.

Η Διονυσιακή λατρεία εκτόπισε τα Απολλώνια αξιωματα, το μέτρον άριστον και το μηδέν άγαν.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονος ότι η Διονυσιακή λατρεία επιβλήθηκε από τα αυταρχικά καθεστώτα, όπως εκείνο των Πεισιστρατιδών στην Αθήνα ως μια στροφή των εξαθλιωμενών μαζών στις ηδονές και την μέθη, με σκοπο να μην διαμαρτύρονται για την πολιτική καταντια.

Αυτό είναι κατι το οποίο βιώνουμε και στις ημέρες μας.

Οι απαίδευτες μάζες συμμετείχαν με πάθος σε αυτές τις αισχρές εορτές, διότι υπηρχε ελευθερία ακόμη και στα πιο ταπεινά ενστικτα. Μοιχοί, πόρνοι, έκφυλοι και κάθε λογίς ανώμαλοι, κρυμμένοι πίσω από τα ειδεχθή προσωπεία (μάσκες), μπορούσαν να ικανοποιήσουν τα αισχρά πάθη τους νόμιμα, εκτελώντας τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.

Το πιο θλιβερό ηταν ότι εξαναγκάζονταν οι γυναίκες που ήταν κλεισμένες στους γυναικωνίτες να βγαίνουν τις ημέρες των εορτών στους θορυβώδεις δρόμους και να παίρνουν μέρος στις τελετές, υποκύπτοντας στις βρωμερές ορέξεις του κάθε ανώμαλου και αισχρού άνδρα θρησκευτή, ως υποταγή στο θέλημα του Διόνυσου.

Η σεξουαλική κακοποίησή τους θεωρούνταν θρησκευτική πράξη λατρείας προς τον “θεό”!

Βεβαίως υπήρχαν και χειρότερα. Οι Γυναίκες-οπαδοι του Βάκχου, οι μαινάδες, καταλαμβάνονταν από τρομερή μανία, έπεφταν σε ανείπωτη έκσταση, περιπλανιόνταν στις ερημιές τις νύχτες ουρλιάζοντας σαν άγρια θηρία.

Οποιο ατυχο ζώο έβρισκαν μπροστά τους το ξέσκιζαν και έτρωγαν τις σάρκες του ωμές. Σε πολλές περιπτώσεις κατακρεουργούσαν ανθρώπους και τους έτρωγαν, όπως συνέβη με τον Πενθέα στον Κιθαιρώνα, που τον κατακρεούργησε η ίδια η μητέρα του Αγαύη, μαζί με τις αδερφές του.

Σε άλλες περιπτώσεις καποιες μητέρες μέσα στην παραζάλη τους κατακρεουργούσαν τα παιδιά τους και τα έτρωγαν, όπως οι κόρες του βασιλιά Μινύα στην Βοιωτία, Αλκιθόη και Αρσίππη, τις οποίες ο δαιμονοθεός Διόνυσος τις τρέλανε και κομμάτιασαν, μέσα στην εκστασή τους το βρέφος Ίππασο, και τον έφαγαν.

Φυσικα γινόταν και ανθρωποθυσίες προς τιμήν του “θεού”, κατά την εορτή του Διονύσου όπως μας πληροφορεί ο ίδιος ο Πλούταρχος,

Δεν ηταν λίγες οι φωνές διαμαρτυρίας από τους φιλοσοφους κατά των αισχρών Διονυσιακών εορτών, με πρώτο τον μεγα τον προσωκρατικό Ηράκλειτο τον Εφέσιο. (Ηρακλειτος- απ.90).

Ο μεγάλος φιλόσοφος έσειε το πυρ της θείας τιμωρίας κατά όλων των μάγων, βακχών, ληνών (Κλημης. Αλεξ.Προτρεπτ.22,16-24).

Χωρίς καμιά αμφιβολία, «Ο Διονυσιακός μυστικισμός δίδασκε την μέγιστη περιφρόνηση προς το ανθρώπινα ιδεωδη και γι’ αυτό βρήκε αντίπαλους τους αρχαίους σοφούς,.

Ολα αυτα σε αντίθεση με το χυδαιο όχλο του οποίου υποτιμούσε το λογικό και του θώπευε τα ζωώδη πάθη! Δεν αναφέρεται πουθενά να λάμβαναν μέρος στα διονυσιακά όργια οι σοφοί, μορφωμένοι και σοβαροί προγονοί μας.

Λάβαινε μέρος αποκλειστικά ο αμόρφωτος όχλος, ο οποίος έβρισκε την ευκαιρία, στην ιδιότυπη αυτή λατρεία, να ικανοποιήσει τα πλέον σιχαμερα πάθη του στο όνομα του “θεού”, με κρυμμένη την ανωνυμία τους κάτω από τις τρομακτικές προσωπίδες.

Μάλιστα ήταν τέτοιο το εύρος των χυδαιοτήτων, οι οποίες συνοδεύονταν από απίστευτες εγκληματικές πράξεις, ώστε στα ρωμαϊκά χρόνια, απαγορεύτηκαν τα διονυσιακά όργια , επι ποινήθανάτου, σε όσους συμμετείχαν παράνομα σ’ αυτά, από τους ειδωλολάτρες Ρωμαίους.

Κάθε χρόνο τις ημέρες του Πάσχα βλέπουμε δημοσιευμένα κάποια ανούσια άρθρα, τα οποία επιχειρούν, ανεπιτυχώς φυσικά, να παρουσιάσουν την ανάσταση του Χριστού ως ένα ακόμη μύθο αναστημένου θεού, σαν και αυτών των ειδωλολατρικών θρησκειών της προχριστιανικής αρχαιότητας.

Με μια απίστευτη φαιδρότητα στα επιχειρήματά τους και με παραποίηση της ιστορικής αλήθειας, προσπαθούν να «αποδείξουν», ότι ο Ιησούς Χριστός είναι μια μυθική επινόηση, αναβίωση του αιγυπτιακού θεού Όσιρι, του συριακού Άδωνι, του φρυγικού Άττι και του Ελληνικού Διόνυσου, οι οποίοι πιστευόταν ότι «αναστήθηκαν» από τον Άδη!

Βεβαιως λησμονούν πως εκείνοι οι “θεοί” σύμφωνα με τους Ηρόδοτο, Πλάτωνα και Iσοκράτη κλπ, προέρχονται την Αίγυπτο. Αντιθετως ο Ιησούς είναι πρόσωπο ιστορικό, πέραν πάσης αμφιβολίας. Ακόμη να αγνοούν πως ο οποιοσδήποτε συσχετισμός του Χριστιανισμού και η σύγκρισή του με όλα τα ιστορικά θρησκεύματα είναι ατυχής, διότι το χριστιανικό μήνυμα ουδεμία σχέση έχει με αυτό που ονομάζεται θρησκεία.

Είναι το αβυσσαλέο χάσμα στο υπόβαθρο των “νεκραναστάσεων” των παγανιστικών “θεοτητων” και τουΧριστού. Οι μυθολογικές διηγήσεις για τις παγανιστικές «αναστάσεις» είναι αναμειγμένες με ικανοποίηση ταπεινών ενστίκτων. Επίσης η «ανάστασή» τους είναι αποτέλεσμα επέμβασης άλλων «θεών», διότι από μόνοι τους είναι εντελώς ανίκανοι να αναστηθούν.

Αντίθετα τα Πάθη και η Ανάσταση του Χριστού ενέχουν ανιδιοτέλεια. Ο Ιησούς Χριστός δέχεται εκούσια να υποστεί τον επώδυνο, σταυρικό θάνατο, για τη σωτηρία του κόσμου και ανασταίνεται από τους νεκρούς αφ’ εαυτού, ως Θεός παντοδύναμος.

Μια από τις προσφορότερες συγκρίσεις είναι αυτή του συριακού «θεού» Άδωνι. Σύμφωνα με το μύθο, η θεά του ερωτικού ενστίκτου η Αφροδίτη ενέπνευσε σφοδρό ερωτικό πάθος στη Μυρσίνη για τον πατέρα της Θύαντα, επειδή εκείνος δεν τιμούσε τη «θεά» διά της ιεράς πορνείας. Μέσα στην παραφροσύνη που ενέβαλε η «θεά» σ’ αυτούς πραγματοποιήθηκε η εμετική αιμομιξία, καρπός της οποίας υπήρξε ο όμορφος Άδωνις. Αυτόν τον νέο αγάπησε παράφορα και έκαμε ερωμένο της η Αφροδίτη. Όμως ο έτερος εραστής της ο θεός του πολέμου Άρης, εξαιτίας της ζήλιας του, έστειλε έναν άγριο κάπρο ο οποίος κατασπάραξε τον όμορφο νέο, αρπάζοντάς τον όμως η θεά του Άδη Περσεφόνη τον έσωσε. Η Αφροδίτη θρηνούσε το χαμό του εραστή της, όμως η Περσεφόνη δεν της τον έδινε, διότι τον ήθελε για τον εαυτό της! Τότε ο Δίας κανόνισε κάποιους μήνες να ανεβαίνει στον επάνω κόσμο και να τον χαίρεται ερωτικά η Αφροδίτη.

Ο Όσιρις, ήταν αδελφός και εραστής της Ίσιδος, θεάς του έρωτα και προστάτης της μαγείας, όντας μάγισσα η ίδια. Ο αδελφός τους Τυφών ζήλεψε την ευτυχία του αιμομικτικού ζεύγους, διότι ήθελε αυτός την αδελφή του για ερωμένη, και γι’ αυτό διαμέλισε τον Όσιρι και έριξε τα κομμάτια του στο Νείλο. Η Ίσις απαρηγόρητη για το χαμό του εραστή αδελφού της μάζεψε τα κομμάτια του και με μαγικές τελετουργίες τον επανέφερε στη ζωή. Όμως δε βρήκε τα γεννητικά του όργανα, τα οποία αναζητούσε μάταια με θρήνους σε όλη τη γη. Χωρίς αυτά δε θα μπορούσε να ξανακάνει εραστή της τον αδελφό της! Πάνω σε αυτή την αναζήτηση συστήθηκαν τα διαβόητα και αισχρά μυστήρια της «θεάς».

Γνωστός είναι και ο μύθος του Ζαγρέα – Διόνυσου. Αυτός ήταν καρπός του εμετικού αιμομικτικού έρωτα του Διός με την κόρη του Περσεφόνη. Η ζηλόφθονη Ήρα παρακίνησε τους τερατώδεις τιτάνες να τον κατασπαράξουν, ενώ εκείνος έπαιζε ανέμελος, και να φάνε τις σάρκες του. Η Αθηνά κατάφερε να διασώσει την καρδιά του Διονύσου από τους κανίβαλους «θεούς», την έφερε στο Δία, ο όποιος την κατάπιε. Κατόπιν με το βιασμό της Σεμέλης, κόρης του Κάδμου, γεννήθηκε ο νέος Διόνυσος. Αυτό εννοούν ως … ανάσταση!

Μελετώντας αυτές τις μυθολογικές διηγήσεις δε βρίσκουμε κανένα στοιχείο που να είναι κοινό με την ανάσταση του Χριστού. Οι παγανιστικοί “θεοί” είναι χαμένοι μέσα στην δίνη των παθών και των αδυναμιών τους. Αντίθετα ο Ιησούς Χριστός υπήρξε απόλυτα απαθής. Ουδεμία νύξη γίνεται σε ολόκληρη την αγία Γραφή για κάποιο πάθος ή αδυναμία Του. Είναι ο μόνος που τόλμησε να ρωτήσει: «τις εξ’ υμών ελέγχει με περί αμαρτίας» (Ιωάν. 8, 46). Ο Σωτήρας μας δεν ζούσε για τον εαυτό Του, αλλά για τη σωτηρία του κόσμου. Ο Ίδιος ομολόγησε ενώπιον του Πιλάτου: Ας παρουσιάσουν οι φιλοι του παγανισμού έστω και μια περίπτωση κάποιου «θεού» που να ενδιαφερθηκε πραγματικά για το ανθρώπινο γένος και να θυσίασε τη ζωή του γι’ αυτό. Όσο και να ψάξουν δε θα βρουν πραγματικά φιλάνθρωπο «θεό», διότι όλοι τους ήταν μισάνθρωποι .

Ειναι γνωστο οτι οι θεοί κάρφωσαν στον Όλυμπο τον ευεργέτη των ανθρώπων τιτάνα Προμηθέα! Στην αρχαιοελληνική γραμματεία παρουσιάζονται οι άνθρωποι ως τραγικές υπάρξεις καταφρονεμένες από την σαπια κοινωνία των θεών. Οι άνθρωποι χρησίμευαν στους «θεούς» να τους λατρεύουν και να ικανοποιούν μέσω αυτών τα ταπεινά τους πάθη.

Την μεγαλύτερη αξία για τους «θεούς» είχαν οι όμορφες θνητές, τις οποίες ήθελαν για ερωμένες τους, ή τους όμορφους νέους για ερωμένους τους (π. χ. Γανυμήδης)! Η τελική κατάληξη της ζωής των θνητών ήταν ο «ηερόεντας» (ομιχλώδης και σκοτεινός) Άδης! Σύμφωνα με τον Όμηρο «αύτη δίκη εστί βροτών, ότέ τις κέ θάνησιν» (αυτή είναι η μοίρα των ανθρώπων, όταν κάποιος πεθάνει) (Ομ. Οδύσ. Λ’, 214).

Το πραγματικό ιστορικό γεγονός της αναστάσεως του Λυτρωτή μας Χριστού δεν έχει καμιά σχέση με οποιαδήποτε μυθολογική παγανιστική εκδοχή.

Η λαμπροφόρος ανάσταση του Κυρίου μας είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο γεγονός στην ανθρώπινη ιστορία, διότι αυτό άλλαξε την πορεία του κόσμου και μετάλλαξε τη φύση του. Ο Χριστός απάλλαξε διά παντός το ανθρώπινο γένος από τα αιώνια τυραννικά δεσμά του Άδη, νικώντας κατά κράτος τον άρχοντα του καταχθόνιου δεσμωτηρίου των ανθρωπίνων ψυχών.

Η ανάσταση του Κυρίου Ιησού Χριστού αποτελεί για όλους τους πιστούς το πιο ελπιδοφόρο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, διότι είναι η μεγαλύτερη νίκη όλων των εποχών κατά του έχθιστου εχθρού του ανθρώπου, του τυραννικού Άδη και του πικρού θανάτου. Ο δικός του θάνατος έγινε ο θάνατος του θανάτου μας! Αυτή ακριβώς η συνειδητοποίηση μας κάνει να σκιρτούμε από αγαλλίαση.

Δυστυχώς δεν χαίρονται όλοι οι άνθρωποι αυτή την αγία ημέρα, αλλά κάποιοι πράττουν το αντίθετο, λυπούνται και πασχίζουν να μειώσουν την αξία της μπροστά στα μάτια όλων των λαμπρά εορταζόντων πιστών του αναστάντος Χριστού.

Είναι είναι ηλίου φαεινότερον πως η αμαρτία και η σεξουαλική διαφθορά δημιούργησαν στα μυαλά τους σοβαρή νοητική στέρηση, ώστε να μη μπορούν να στοχαστούν ούτε στο ελάχιστο το ασύλληπτο μέγεθος της θείας δωρεάς, κατα την λαμπροφόρο έγερσή του Θεανθρώπου.

Οι ψυχές τους είναι στραμμένες προς τον σκοτεινό Άδη και όχι προς τον ολόφωτο ουρανό, που είναι πλημμυρισμένος από το ανέσπερο αναστάσιμο φως.

Ένα από τα πιο ανόητα επινοήματά τους κατά της αναστάσεως του Κυρίου είναι η συσχέτισή της με τις «αναστάσεις» των διαφόρων παγανιστικών «θεοτήτων».

Η σύγκρουση παγανσιμου και επιστήμης

Τα τελευταία χρόνια, με έκπληξη, διαπιστώνουμε μια αφύσικη στροφή πολλών συνανθρώπων μας προς την αναβίωση των αρχαίων ξεχασμένων παγανιστικών θρησκευμάτων. Βεβαίως στα πλαίσια της ανεξιθρησκίας, η οποία χαρακτηρίζει τον σύγχρονο πολιτισμό μας, κανένας δε θα είχε αντίρρηση, όποιοι το επιθυμούν, να ακολουθούν τα αρχαία παγανιστικά θρησκεύματα. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ο νεοπαγανισμός, όπως χαρακτηρίζεται το σύγχρονο ειδωλολατρικό ρεύμα, είσβαλε στις κοινωνίες με εκδηλωμένες μορφές αντιπαλότητας και μίσους κατά του Χριστιανισμού, που σπάνια γνώρισε η ανθρωπότητα ως τώρα.

Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των αρχαιοθρήσκων σε όλο τον κόσμο είναι να ακολουθούν τακτική πλήρους διαστρέβλωσης της ιστορίας, προκειμένου να εξωραΐσουν τις αρχαίες παγανιστικές θρησκείες, αλλά και να κατασυκοφαντήσουν τον Χριστιανισμό. Η όλη προσπάθειά τους είναι ενταγμένη στο γενικότερο σχέδιο για την αποχριστιανοποίηση του κόσμου!

Μια από τις χυδαιότερες κακοποιήσεις της ιστορικής πραγματικότητας είναι η προσπάθεια να παρουσιαστεί στην χώρα μας η αρχαιοελληνική θρησκεία ως η βάση της επιστήμης και η γενέτειρα του ορθού λόγου, τη στιγμή που είναι απόλυτα αποδεδειγμένο ότι υπήρξε εχθρός της επιστήμης και της προόδου, διότι δίδασκε ακριβώς τα αντίθετα απ’ ότι πρέσβευε και αποδείκνυε η επιστήμη. Και το χειρότερο, δεν έμενε στη θεωρητική αντιπαράθεση, αλλά έπαιρνε ενεργή εχθρική στάση απέναντι στις επιστημονικές γνώσεις, στην επιστημονική έρευνα και στους ίδιους τους επιστήμονες, με συγκεκριμένες πρακτικές και διώξεις.

Η αρχαία θρησκεία, όπως είναι γνωστό, είχε απόλυτο πανθεϊστικό χαρακτήρα. Ο υλικός κόσμος θεωρούνταν έμψυχος και ένθεος. Οι παιδαριώδεις μύθοι, οι οποίοι μας διασκεδάζουν με την αφέλειά τους, μας παραξενεύουν με τις παραδοξότητές τους και μας αηδιάζουν με τις ανηθικότητές τους ήταν για την αρχαία θρησκεία δόγματα πίστης, η «θεολογία» της! Δίδασκε ότι ο ήλιος, η σελήνη και τα αστέρια ήταν «θεοί»! Ο ηλιακός δίσκος λατρευόταν ως πραγματικός «θεός» (Υπερίων, Φοίβος, Απόλλων), το ίδιο και η σελήνη (Εκάτη, Άρτεμις) καθώς και οι άλλοι πλανήτες λατρεύονταν ως «θεοί» (Δίας, Αφροδίτη, Άρης κλπ)! Στα βυζαντινά χρόνια ο Ιουλιανός (361-363) κάθε πρωί προσευχόταν και θυσίαζε στον ήλιο. Έγραψε μάλιστα και έργο με τίτλο: «Εις Βασιλέα Ήλιον», παρ’ όλο ότι η επιστήμη της εποχής του είχε αποφανθεί σαφέστατα ότι ο ήλιος είναι άψυχη ύλη! Τα μετεωρολογικά και τα άλλα φυσικά φαινόμενα πιστευόταν ως θεϊκές ενέργειες. Οι άνεμοι πιστευόταν ότι προερχόταν από το ασκί του Αιόλου. Τα ηφαίστεια προκαλούσαν οι θαμμένοι Τιτάνες και τα υπόγεια εργαστήρια του Ηφαίστου, τα κύματα της θάλασσας και τους σεισμούς προκαλούσε η τρίαινα του Ποσειδώνα (Ομ.Ιλιάς,Υ΄57), τους κεραυνούς τους εκτόξευε ο Δίας, κλπ. Τα μετεωρολογικά φαινόμενα ονόμαζαν «διοσημίες», δηλαδή σημάδια του Δία. Είναι γνωστές οι απίστευτες δεισιδαίμονες φοβίες των αρχαίων μπροστά στα φυσικά φαινόμενα, καθ’ ότι σε αυτά «έβλεπαν» τη μήνη των «θεών»!

Η αρχαιοελληνική γραμματεία μας διέσωσε πληθώρα μαρτυριών του ανείπωτου φόβου που ένοιωθαν οι λάτρεις των αρχαίων «θεών» και τις απίστευτες μαγικού χαρακτήρα τελετουργίες για τον υποτιθέμενο εξευμενισμό τους, με αποκορύφωμα τις αμέτρητες και φρικτές ανθρωποθυσίες από τη μυθική περίοδο (η οποία για τους «αρχαιολάτρες» είναι ιστορία) μέχρι και το τέλος των ιστορικών χρόνων της αρχαιότητας (ως και τον 4ο μ. Χ. αιώνα)! Αρχαίοι συγγραφείς, οι οποίοι έζησαν μετά Χριστόν, όπως ο περιηγητής Παυσανίας, ο φιλόσοφος Πλούταρχος, ο γεωγράφος Στράβων, ο νεοπλατωνικός Πορφύριος, ο ρητοροδιδάσκαλος Λιβάνιος κ.α. αναφέρουν λεπτομέρειες ανθρωποθυσιών της εποχής τους! Αναφέρουμε επίσης ένα ακόμη παράδειγμα θρησκευτικής δεισιδαιμονίας, πρωτογονισμού και παραλογισμού της αρχαίας θρησκείας: Οι ποταμοί της Ελλάδος θεωρούνταν «θεοί» και λατρεύονταν από τις παρακείμενες πόλεις. Για να τύχουν της ευμένειάς τους προέβαιναν σε εκατόμβες θυσιών! Έσχατη κατάντια, θυσίαζαν στα άψυχα ποτάμια! Ας διαβάσει επίσης κάποιος το «Περί Δεισιδαιμονίας» σύγγραμμα του πλατωνικού φιλοσόφου Θεόφραστου (4ος π. Χ. αιών) ή το «Περί Δεισιδαιμονίας» κεφάλαιο στα «Ηθικά» του Πλουτάρχου (2ος μ. Χ. αιών) και θα βεβαιωθεί αβίαστα για τον αφάνταστο σκοταδισμό της αρχαίας θρησκείας! Θα διαπιστώσει σαφέστατα την αγεφύρωτη διάσταση μεταξύ της αρχαίας θρησκείας και της επιστήμης! Θα δικαιολογήσει την εμμονή μας να την χαρακτηρίζουμε ως ένα από τα πιο πρωτόγονα και σκοταδιστικά θρησκεύματα της ιστορίας!

Η ελληνική ψυχοσύνθεση όμως, παρ’ όλο ότι συνθλίβονταν για αιώνες από τις φοβερές συμπληγάδες της θρησκείας, δεν έπαψε ποτέ να είναι αναζητητής της αλήθειας. Πλάι στα σκοταδιστικά «ιερά», τα μαντεία, τα θυσιαστήρια ζώων και ανθρώπων, δίπλα στους μαύρους σκοταδιστές ιερείς, τους μάντεις, τους μάγους, τους οιωνοσκόπους, τους ορφεοτελεστές, τους μητραγύρτες, τους θεραπευτές, τους πυθαϊστές κλπ, συντελούνταν η επιστημονική κοσμογονία, ξέχωρα από την πρωτόγονη θρησκεία και τα σκοτεινά επιτελεία της.

Αντίθετα, δεν υπάρχει μαρτυρία στη μακραίωνη αρχαιοελληνική ιστορία να είναι κάποιος ιερέας της αρχαίας θρησκείας και ταυτόχρονα επιστήμων και σοφός.

Το αποτέλεσμα ήταν η ανάπτυξη του πνεύματος και της θετικής και επιστημονικής σκέψεως να περιορίζει την επιρροή της σκοταδιστικής θρησκείας, με τα αντιεπιστημονικά και παράλογα δόγματά της και τις άκρως δεισιδαίμονες τελετουργίες της.

Μια ομαδα σοφών ανθρώπων με οδηγό τον ορθό λόγο και την παρατήρηση, διαπίστωσαν πως στη φύση κυριαρχεί ο νόμος του αιτιατού. Τα πάντα μέσα σε αυτή λειτουργούν βάσει αιώνιων φυσικών νόμων και ό, τι αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας είναι αποτελέσματα φυσικών αιτιών. Η μεταφυσική ερμηνεία της φύσεως, που έκανε η αρχαία θρησκεία, καταδείχτηκε αναμφίβολα παράλογη και το πνευματικό και ηθικό ξεγύμνωμα των σκοτεινών παραγόντων της υπήρξε σημαντικός σταθμός για την ανάπτυξη της επιστήμης και την επικράτηση του ορθού λόγου.

Η πνευματική επανάσταση άρχισε στην Ιωνία, εξαιτίας του ευνοϊκού πολιτικού και κοινωνικού κλίματος που επικρατούσε εκεί τον 6ο π.Χ. αιώνα και εντεύθεν. Μακριά από τα θρησκευτικά σκοταδιστικά κέντρα της μητροπολιτικής Ελλάδος και τον φανατισμό των όχλων, μπόρεσαν οι Ίωνες σοφοί να απαγκιστρωθούν από τους ασφυκτικούς βρόγχους του θρησκευτικού κατεστημένου και να σκεφτούν ελεύθερα, με οδηγό τον ορθό λόγο και την έρευνα. Οι μεγάλοι εκείνοι άνδρες, σύμφωνα με το Σουηδό καθηγητή M. Nilsson,

«… έχτιζαν σε έδαφος λιγότερο παιδιάστικο από εκείνο που μπορούσε να προσφέρει η ανθρωπομορφική θεωρία του Ομήρου. Είχαν υψωθεί πάνω από την λαϊκή δεισιδαιμονία και είχαν δώσει βάρος στον τρόπο που εξελισσόταν ο κόσμος και στη διάφορη μοίρα των ανθρώπων» (M.Nilsson, Ιστορία της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, σελ.238).

Αυτή η ανατολή της επιστήμης δεν έγινε χωρίς την σφοδρή αντίδραση της θρησκείας. Όταν οι επιστήμονες αποφάνθηκαν ότι τα ουράνια σώματα είναι υλικές μάζες και τα μετεωρολογικά φαινόμενα φυσικές διεργασίες, οι φανατικοί λάτρεις της θρησκείας αντέδρασαν δυναμικά και τους κατήγγειλαν ως ασεβείς και άθεους! Οι μεγάλοι Ίωνες φιλόσοφοι δεινοπάθησαν από το ιερατείο και τον δεισιδαίμονα ειδωλολατρικό όχλο, όταν προσπάθησαν να απομυθοποιήσουν την φύση και να εξηγήσουν ότι ο υλικός κόσμος διέπεται από φυσικούς νόμους.Ο καθηγητής M.Nilsson επισημαίνει πως «οι εξηγήσεις των φυσικών φιλοσόφων παρουσιάσθηκαν σαν αντίπαλες των θρησκευτικών ιδεών και η διαμάχη έγινε πραγματική» (M.Nilsson, μνημ. έργο, σελ.279). Δεν υπάρχει κανένας σοβαρός μελετητής της αρχαιότητας, έλληνας ή ξένος, που να μην αναφέρεται σε αυτή την φοβερή σύγκρουση.

Μόνον οι ανιστόρητοι και εμπαθείς «βλέπουν» την αρχαία θρησκεία ως «μήτρα» της επιστήμης, μόνο αυτοί τα βλέπουν όλα αγγελικά πλασμένα στην αρχαία Ελλάδα! Οι διάφοροι “ειδικοί” προσπαθούν να μας πείσουν ότι τις διώξεις περί αθεΐας στην αρχαία Αθήνα τις έκανε η Πολιτεία και όχι η θρησκεία !!! Τίποτε δεν είναι πιο ψευδές από αυτό. Ειναι φαιδρή διαστρέβλωση της ιστορικής πραγματικότητας. Τις διώξεις τις πραγματοποιούσε η Πολιτεία, κατ’ απαίτηση της θρησκείας.

Το παντοδύναμο ιερατείο είχε απόλυτη επιρροή στις μάζες και κατά συνέπεια μπορούσε όχι απλά να επηρεάζει πολιτικές επιλογές, αλλά και να τις επιβάλλει. Για αυτον τον λόγο αυτό οι φαύλοι πολιτικοί ήταν οι μόνιμοι εντολοδόχοι του.

Απόδειξη περι αυτών ηταν το γεγονός ότι οι διώξεις γινόταν σχεδόν πάντοτε κατ’ απαίτηση του διαβόητου Αθηναίου ιερέα και μάντη Διοπείθη.

Εκεινος παρακολουθούσε με το πολυπληθές αργόσχολο «ιερό» συνεργείο του τα λόγια, τα γραπτά και τις πράξεις των επιστημόνων και των φιλοσόφων και όπου έκρινε ότι θίγεται η θρησκεία, τους κατάγγειλε στις αρχές και δρομολογούνταν η απηνή δίωξή τους!

Το αποτέλεσμα της σφοδρότατης σύγκρουσης μεταξύ της αρχαιοελληνικής θρησκείας και της επιστήμης υπήρξε τραγικό. Περισσότεροι από πεντακόσιοι (γνωστοί) σοφοί και επιστήμονες, μόνο στην Αθήνα, θα διωχθούν, θα εξορισθούν, θα καούν τα συγγράμματά τους και θα βρουν φρικτό θάνατο. Ενδεικτικά αναφέρουμε, τον Σωκράτη, τον Αναξαγόρα, τον Αλκιβιάδη, τον Περικλή,την Ασπασία, το Φειδία, τον Αισχύλο, τον Ευριπίδη, το Θεόφραστο, τον Αριστοτέλη, τον Αρίστιππο, τον Αντισθένη, τον Κριτία, τον Διαγόρα το Μήλιο, τον Στείλπωνα το Μεγαρέα, τον Πρωταγόρα και εκατοντάδες άλλους.

Ο θρησκευτικός διωγμός ήταν γενικευμένος και σε άλλες πόλεις, μόνο που δεν έχουν καταγραφεί τα περιστατικά των διωγμών αυτών.

Τον παγανισμό απέρριψαν οι ίδιοι οι αρχαίοι πρόγονοι μας και ασπάστηκαν ελεύθερα την πνευματική και λογική λατρεία του μόνου αληθινού Θεού-δημιουργού (Πλατων-Τιμαιος), ο οποίος αποκαλύφτηκε μερικούς αιωνες αργοτερα στο Θείο Πρόσωπο του Χριστού.

Είναι γνωστό πως η Θεοσοφία της Έλενας Μπλαβάτσκυ είναι η μήτρα του αποκρυφισμού της νέας Εποχής. Η Άννα Μπεζάντ, και η Αλίκη Μπέιλι είναι οι πραγματικοί θεμελιωτές της. Ταυτόχρονα είναι εκείνη η οποία ανέσυρε από την αφάνεια τα αρχαία ειδωλολατρικά θρησκεύματα, τα οποία ενέταξε στο θεοσοφικό της σύστημα, ως δήθεν «αρχαία σοφία». Στις αρχές του 20ου αιώνα έχουμε τη στροφή πολλών ευρωπαίων στον αποκρυφισμό και το σατανισμό, με πρωτοπόρο τον άγγλο αποκρυφιστή Άλιστερ Κρόολυ, ο οποίος στο νεοσατανιστικό του σύστημα ανάμειξε και πολλα στοιχεία του αρχαίου παγανισμού. Δεν είναι τυχαίο πως η αγαπημένη φιγούρα του ήταν ο τραγόμορφος “θεός” Πάνας. Ουσιαστικός εμπνευστής και πρωτεργάτης στην ανάπτυξη του νεοπαγανιστικού φαινομένου υπήρξε ο επίσης άγγλος αποκρυφιστής Τζέραλντ Γκάρντνερ, ο οποίος με τη βοήθεια, της διαβόητης γηραιάς μάγισσας Τσάτερμπουρχ, σύστησε την μαγικοπαγανιστική θρησκεία Wicca, η οποία είναι ανάμειξη της μαγείας, του σατανισμού του Κρόουλυ, στον οποίο είχε θητεύσει, και του παγανιστικού δρυιδισμού.

Η αποποινικοποίηση της μαγείας στην Αγγλία το 1954 έπαιξε τεράστιο ρόλο στην ανάπτυξη και την διάδοση του νεοπαγανιστικού δρυιδισμού και τη λατρεία της «Μεγάλης Θεάς» της Wicca.

Σε ελάχιστο χρόνο ο νεοπαγανισμός διαδόθηκε σε όλη τη Μ. Βρετανία, στην Ευρώπη, στην Αμερική και σε όλο τον κόσμο. Διάφορες περιθωριακές ομάδες, όπως των χίπεις, υιοθέτησαν τον παγανισμό. Επίσης η λατρεία της Μεγάλης Θεάς»του δρυιδιικού παγανισμού συνδέθηκε με το οικολογικό κίνημα και τη φυσιολατρία. Σταθμό στην ανάπτυξη και τη διάδοση του νεοπαγανισμού υπήρξε το 1979 το μπεστ σέλερ της αμερικανίδας σατανίστριας Στάρχοουκ, «Σπειροειδής χορός: Μια αναγέννηση της αρχαίας θρησκείας της μεγάλης θεάς», η οποία σύνδεσε το σατανισμό με τον κέλτικο παγανισμό.

Η νέα λατρεία γύρω από την θεική γυναίκα έχει ως σκοπό να εισαγάγει στην νεα Θηλυκή Εποχή και το νέο θηλυκο ιερατειο.

Είναι πια ολοφάνερο πως η ανθρωπότητα εισέρχεται στο πνεύμα της διαβόητης Νέας ταξης.

Μια νέα πνευματική κατάσταση διαμορφώνεται, η οποία τείνει να περιθωριοποιήσει πνευματικές και θρησκευτικές αξίες.

Μεχρι σημερα γνωρίζαμε πως η μαγεία είναι μια απόκρυφη και σκοτεινή τέχνη.

Εως τις αρχές του εικοστού αιώνα οι μάγοι και οι μάγισσες σε διάφορα μέρη του κόσμου αποτελούσαν απλά κάποιες ενώσεις, ή δρούσαν μεμονωμένα.

Πλεον η μαγεία έχει πάρει την μορφή οργανωμένης θρησκείας.

Πρόκειται για τη διαβόητη Wicca, η οποία έχει παγκόσμιο χαρακτήρα και η οποία βρίσκεται στην 5η θέση των μεγάλων θρησκειών σε αριθμο πιστών.

Εμπνευστής-δημιουργός της Wicca υπήρξε ο διαβόητος Άγγλος μάγος αποκρυφιστής και παγανιστής Gerald Gardner (18841964).

Αυτόν τον μύησε στον σατανισμό και τη μαγεία το 1940 μία μάγισσα, η «γηραιά» Dorothy Chutterburch και το 1946 είχε συνδεθεί με τον αρχισατανιστή Alister Crowley ο οποίος τον έχρισε τιμητικό μέλος της μυστικιστικής σατανιστικής αδελφότητας «Ordo Templi Orientis» (O.T.O.). (1)

Ο Gardner υπό την επίδραση του μαύρου σατανιστή, έγραψε το 1949 το βιβλίο «Hign Magic’s Aid», που περιείχε μαγικές τελετουργίες στον κερασφόρο θεό Πάνα.

Το 1951 ίδρυσε δική του αδελφότητα, όπου εφάρμοζε τις αποκρυφιστικές πρακτικές του Crowley.

Το 1953 μύησε στην αδελφότητά του την διαβόητη αποκρυφίστρια Doreen Valiente, με την οποία διαμόρφωσαν και συστηματοποίησαν την λεγόμενη γκαρντεριανή παράδοση.

Αναβιωσαν τον αρχαίο παγανισμο μεσο της Wicca.

Το 1954 εξέδωσε άλλο βιβλίο για την εξέλιξη της μαγείας, με τίτλο: «Witchcraft Today» (Η μαγεία σήμερα), το οποίο είναι η συστηματοποίηση στην ουσία του δρυιδικού και γουϊκανικού νεοπαγανισμού.

Αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του στην ανάπτυξη της Wicca και την διάδοση της μαγείας σε όλο τον κόσμο.

Μετά το θάνατο του Gardner το 1964, το έργο του συνέχισε ο Raymond Buckland (Ρεϊμόν Μπάκλαντ), διαβόητος και αυτός μάγος και αποκρυφιστής. Την δεκαετία του 1960 εισήγαγε την μαγεία της Wicca στην Αμερική, όπου έγινε δεκτή από τους εκεί αποκρυφιστικούς κύκλους και ιδιαίτερα τους σατανιστές του Anton La Vey, ο οποίος υπήρξε ο ιδρυτής της φρικιαστικής οργάνωσης, της «Εκκλησίας του Σατανά».

Στα 1979 η μάγισσα – σατανίστρια, από την Καλιφόρνια, Starhawk έγραψε το μπέστ σέλερ «Ο Σπειροειδής Χορός:

Μια Αναγέννηση της Αρχαίας Θρησκείας της Μεγάλης Θεάς», μια συστηματική παρουσίαση των γουϊκανικών παγανιστικών τελετουργιών, το οποίο έκαμε πολύ μεγάλη εντύπωση στους αναγνώστες του δυτικού κόσμου και συνέδεσε τον σατανισμό με τον Κέλτικο νεοπαγανισμό.

Καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της Wicca έπαιξε και ο διαβόητος μάγος και σατανιστής Alexander Sanders, ο οποίος διαμόρφωσε, παράλληλα με την γκαρντεριανή νεοπαγανιστική παράδοση, τη λεγόμενη αλεξανδρινή.

Η σημερινή «ιέρεια» της «Εκκλησίας του Σατανά» στην πόλη Σαν Ζοζέ της Καλιφόρνιας, Μάργκαρετ Γουέντλ δηλώνει γουϊκανή νεοπαγανίστρια!

Η Wicca εμπεριέχει στο λατρευτικό της σύστημα κράμα πολλών αρχαίων παγανιστικών δοξασιών και τελετουργιών. Κυρίως είναι αναβίωση των δοξασιών και των τελετουργιών των δρυιδών Κελτών και των αρχαίων παγανιστών Σκανδιναβών.

Η ονομασία Wicca δηλώνει την γυναίκα μάγισσα. Ως κύρια θεότητα λατρεύεται η Μητέρα θεά Γαία των Κελτών, την οποία οι σύγχρονοι δημιουργοί της Wicca την ταύτισαν με την Άρτεμη – Εκάτη του αρχαιοελληνικού πανθέου.

Άλλη κορυφαία θεότητα της Wicca είναι ο κερασφόρος και τραγόμορφος θεός, ο οποίος και αυτός ταυτίστηκε με τον επίσης αρχαιοελληνικό θεό Πάνα, «Υιος, αδελφός,εραστής και σύντροφος της μεγάλης Μητέρας». Δεν είναι τυχαία η επιλογή. Η Άρτεμις – Εκάτη θεωρούνταν στην αρχαιότητα προστάτης της μαγείας, αλλά και της γονιμότητας στην Ιωνία.

Το ίδιο και ο Πάνας θεωρούνταν προσωποποίηση της άγριας ερωτικής λαγνείας.

Τα δύο αυτά «θεία» πρόσωπα, σύμφωνα με τις δοξασίες της Wicca, βρίσκονται σε αέναη ερωτική συνεύρεση. «Οι δύο θεοί θεωρούνται η συμπλήρωση ο ένας του άλλου και μαζί ολοκληρώνονται και δημιουργούν την Υπέρτατη Δύναμη».

Η προσέγγιση από μέρους των οπαδών γίνεται με τη μαγεία και τις ελεύθερες ερωτικές σχέσεις, «ως ύψιστη λατρεία», όπως ισχυρίζονται, που όμως στην ουσία είναι συγκερασμός της μαγείας και του αχαλίνωτου ερωτισμού.

Τελευταία πληροφορούμαστε πως η διεθνής Wicca ίδρυσε παράρτημα και στην χώρα μας και ειδικότερα της λεγομένης Κορελλιανής παράδοσης. Καθιερώθηκε “ναός” με την ονομασία: Ναός της Ιερής Φλόγας και συστάθηκε ιερατείο μυημένο στην Αμερική και στην Αγγλία.

Δημοσίευμα του περασμένου Μαΐου αναφέρει ότι έλαβαν χώρα την πρωτομαγιά «δυναμικές» μαγικές τελετουργίες από τα μέλη της εν Ελλάδι θρησκευτικής κοινότητας της Wicca.

Κλεινοντας να περάσουμε να δούμε τι αναφέρει σχετικά ο κατά γενική ομολογία όλων των πατριωτών, κορυφαίος Έλληνας σε ηθική, παιδεία, θάρρος, αξιοπρέπεια, ευρηματικότητα-δημιουργικότητα, προσφορά την δεκαετία που διανύουμε ο Άγγελος Φ. Γιαννόπουλος, καθώς και η Βασιλική Παπανεστωροπούλου η οποία εμφορείται απο πατριωτικά συναισθήματα :

*Η Κίττυ Παπαδοπούλου, η Ειρήνη και η Μαρία Κομνηνού ειναι απόφοιτες φιλοσοφίας, παιδαγωγικής, ψυχολογίας και γυμνάστριες-αθλήτριες   

ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΤΡΟΧΑΙΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ

  

Μεγάλοι Φινλανδοί-Γιάρι Μάτι Λάτβαλα*

(1) Ο.Τ.Ο. (Ordo Templis Occidentis)

Αυτή η αδελφότητα είναι γνωστή στα τωρινά χρόνια (sic) ως: Ancient Order of Oriental Templars Ordo Templi Orientis Aλλιώς The Hermetic Brotherhood of Light

Είναι ένα Μοντέρνο σχολείο Μαγείας. Και, όπως τα Σχολεία Μαγείας της Αρχαιότητας, αντλεί γνώση απο την Ανατολή.

Αυτή η γνώση δεν αποκαλύφθηκε ποτέ σε βέβηλους , γιατί έδωσε την απέραντη δύναμη είτε για καλό είτε για κακό στους κατόχους της . Ήταν καταγεγραμένη σε συμβολική , παραβολική και αλληγορική γλώσσα , προυποθέτοντας ένα Κλειδί για τη μετάφρασή της .

Τα σύμβολα της είχαν αντληθεί απο τα περισσότερα αρχαία μυστήρια .Το Ο.Τ.Ο. είναι ένα σώμα απο Μεμυημένους στων οποίων τα χέρια είναι συγκεντρωμένη η μυστική γνώση απο όλα τα Ανατολικά Τάγματα .

Το τάγμα είναι παγκόσμιο και έχει συνδέσεις με κάθε πολιτισμένη χώρα αυτού του κόσμου . Κάθε άνδρας και γυναικά που γίνεται μέλος του Ο.Τ.Ο. έχει το αναφαίρετο δικαίωμα στο αχαλινωτο σεξ.

Μετά απο μία σύντομη σύνοψη των εννέα βαθμών του Ο.Τ.Ο. το μανιφέστο του Reuss καταλήγει με το ακόλουθο μήνυμα απο το Μέγα Θηρίο γνωστο και ώς Aleister Crowley .Για την υπέροχη ανεσή μας είναι γραμμένο στο βιβλίο του Νόμου Γέννηση και ανάπτυξη του Τάγματος

Η ιστορία του Ο.Τ.Ο. ξεκινάει το 1896 , όταν ένας πλούσιος Γερμανός κατασκευαστής σιδήρου που είχε κάνει μεταξύ των άλλων και πολλά ταξίδια στις Ινδίες και στη Μέση Ανατολή για την απόκτηση της πολυπόθητης απόκρυφης γνώσης , ο Karl Kellner ( Frater Renatus 1851 – 1905 ) , αποφασίσε να δημιουργήσει ένα τάγμα που σαν σκοπό θα είχε την αναβίωση της σεξουαλικής μαγείας ( η οποία ο Kellner πίστευε οτι ήταν το πραγματικό μυστικό των Ναιτών ) .

Ο Κellner υποστήριξε οτι ανακάλυψε αυτό το μυστικό δόγμα διαμέσου των εκτενών μαθημάτων σεξουαλικής γιόγκας που παρακολούθησε απο τρείς μύστες της ανατολής , δύο ’ραβες ταντριστές ονόματι Μπιμα Σενα Προτάπα και Σρι Μαχατμα Αγκαμία Παραμαχάμσα και έναν Ινδό Σούφι ονόματι Σολιμάν Μπεν Αιφα .

Πολλοί υποστηρίζουν οτι για αυτό το λόγο ονόμασε και το τάγμα Ordo Templi Orientis , επειδή προφανώς αναγνώρισε το ηθικό χρέος που είχε στους διδασκάλους του .

Ωστόσο άλλοι ερευνητές υποστηρίζουν πως πίσω απο την επιλογή αυτού του ακρωνυμίου υποβόσκει ένα πολύ βαθύτερο νόημα , το οποίο όμως γνωρίζουν μόνο οι υψηλά μυημένοι .

Τώρα εάν υπήρξαν όντως οι προαναφερόμενοι διδάσκαλοι ή οχι και αν δίδαξαν στον Kellner τα μυστικά που υποστηρίζει , είναι κάτι που έχει μικρή σημασία . Το γεγονός παραμένει οτι αυτός ο Γερμανός αποκρυφιστής απο κάπου αποκόμησε τη γνώση ενός αξιόλογου συστήματος μαγείας που είχε πολλές ομοιότητες με τον Ταντρισμό και με κάποιες μορφές του Σουφισμού .

Η είσοδος του Aleister Crowley

Γεγονός που δεν χωρά καμία αμφισβήτηση είναι πως η είδοδος του Aleister Crowley ( Frater Baphomet – απο τον τραγόμορφο δαίμονα που λέγεται ότι λάτρευαν οι Ναίτες – και Frater Perdurabo – ο αδερφός που αντέχει στα δύσκολα – ) άλλαξε τις ισοροπίες στο τάγμα και στη συνέχεια κατάφερε να το αλλάξει ριζικά . Ο Crowley φαίνεται να μυήθηκε στους χαμηλότερους βαθμούς του Ο.Τ.Ο. το 1911 . Στην αρχή το Ο.Τ.Ο. ήταν για αυτόν μια απλή αδελφότητα , αλλά κάποια ανύποπτη στιγμή οι απόψεις του έμελλαν να αλλάξουν οριστικά και αμετάκλητα χάρη σε μία απρόσμενη επίσκεψη . Ο Reuss είχε ταξίδεψει στην Αγγλία οπου κατοικούσε το Θηρίο , για να τον κατηγορήσει για την αδικαιολόγητη δημοσιεύση των ενδότατων μυστικών του Ο.Τ.Ο. , στο βιβλίο του ” Book of the Lies ”.