ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΣΕΡΓΙΑΝΙ ΜΕ ΟΔΗΓΟΥΣ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

  Του Στέλιου  Τάτση

Όταν θα φτάσει στα χέρια σας η εφημερίδα  με τούτο το κείμενο  θα είναι ήδη ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ και θα έχει γίνει η πρώτη Ανάσταση και

τα μεσάνυχτα θα ακουστεί το “ Χριστός Ανέστη” . Η ακριβής ώρα της
Αναστάσεως είναι αμφισβητούμενη κανένας άλλος Ευαγγελιστής πλήν του Μάρκου δεν αναφέρθηκε , δεν μας είπε πότε ανεστήθηκε
ο Χριστός . Αυτό στο οποίον συμφωνούν όλοι οι Ευαγγελισταί είναι ότι
από το βράδυ αργά του Σαββάτου μέχρι την Ανατολή του ηλίου το
πρωϊ της Κυριακής , οι επισκεφθέντες  τον τάφο τον βρήκαν κενό, διότι
ήδη είχε αναστηθεί ο Χριστός .
Τώρα γιατί το Μεγάλο Σάββατο γιορτάζουμε την πρώτη Ανάσταση
όπως συνηθίζουμε να λέμε;. Εκ πρώτης όψεως αυτό φαινεται απόλυτα
δικαιολογημένο και έχει ισχυρή αγιοκάλυψη από τον Ευαγγελιστή
Μάρκο, ο οποίος διηγούμενος τα μετά την Ανάσταση γράφει:”Αναστάς
δε πρωϊ πρώτη Σαββάτων εφάνη πρώτην Μαρία την Μαγδαλινή.
Φυσικά για μας τους Ορθοδόξους η ακριβής ώρα της Αναστάσεως ,δεν
έχει σημασία , αφού την γιορτάζουμε όλοι μαζί ( προς το παρόν διότι
υπάρχει το ενδεχόμενο να γίνει αυτό που συνέβη με την εορτή των
Χριστουγέννων εάν συνεχίσουμε να είμαστε μοιρολάτρες) με τον ίδιο
τρόπο και φυσικά την ίδια ημερομηνία και ώρα. Σημασία έχει αυτή
καθ’εαυτή η Ανάσταση διότι δι’αυτής  μας δίνεται η ευκαιρία
να αναστήσουμε εαυτούς , εάν και εφ’όσον ακολουθήσουμε  πιστά η
ακόμη και κατά προσέγγιση , την πορεία από το Τριώδιο μέχρι την
Ανάσταση , σύμφωνα με τις οδηγίες των Αγίων Πατέρων ημών. Αλλά
και άν για οποιαδήποτε λόγο δεν γνωρίζουμε  τα των Αγίων Πατέρων ,
οδηγός μας γίνεται η συνείδησής μας , διότι αυτή στο κάθε μας
παράπτωμα τραβά το χαληνάρι προς την αμαρτία και προσπαθεί  να
μας επαναφέρει στον σωστό δρόμο και όταν το πετυχαίνει γίνεται ζωοδότης και τροφοδότης της ψυχικής και πνευματικής ηρεμίας και
ίασης του σώματος από κάθε ασθένειαν.
Οι κανόνες της πορείας προς την Ανάσταση , δεν υπεδείχθησαν  από
τον Χριστόν αλλά από τους Πατέρες κατόπιν επισταμένης μελέτης
και έχουν ευεργετικό σκοπό και για το σώμα μας και για την ψυχή μας .
Επιπλέον είναι τεράστιας σημασίας δοκιμασία να δαμάσουμε τα
πάθη μας , τις κακές μας συνήθειες και μόνοι μας να βάλουμε φρένο
προς τον κατήφορο . Αυτό το φρένο ονομάζεται εγκράτεια και είναι
πολύ δυνατό φάρμακο η εγκράτεια , διότι αν δεν υπάρχει ίχνος της
μέσα μας τότε ο εσωτερικός μας εαυτός καταλαμβάνεται από καταστροφικές συμπεριφορές, που μας βάζουν τρικλοποδιές και μας
βλάπτουν. Οι συμπεριφορές αυτές είναι:
Αον) Η άρνηση των συναισθημάτων μας  που μας κάνουν να δραπετεύουμε από την πραγματικότητα και αδυνατούμε, αρνούμεθα
να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες.
Βον) Η δύναμη της αναβλητικότητας . Η αναβολή, η χρονική απόσταση
που χωρίζει τις προθέσεις μας από το να γίνουν πράξη, και είναι ο
πλέον κοινός τρόπος  να σαμποτάρουμε τον ίδιο τον εαυτό μας, διότι
οι αναβολές συσσωρεύουν τα προβλήματα τα οποία η θα δυνοπαθήσουμε να τα λύσουμε η δεν θα τα λύσουμε ποτέ καταλήγοντας σε τραγικά αποτελέσματα.
Γον) Η έλειψη αυτοπεποίθησης, που είναι η εξαρχής δήλωση της
“ανκανότητάς “ μας , η οποία μας καλύπτει στην περίπτωση που
κάτι πάει στραβά και εκμηδενίζουμε τις πιθανότητες αρνητικής
κριτικής του εαυτού μας που μας δίνει την ευκαιρία να διαπιστώνουμε
τα λάθη μας και να αποκτήσουμε αυτοπεποιθηση.
Σήμερα που γράφω τούτο το κείμενο είναι  Μεγάλη Δευτέρα, είμαι
ολομόναχος σ’ένα μεγάλο σπίτι και με συντροφεύουν , αμέτρητες
σκέψεις και αναμνήσεις. Σκέψεις για όσα συμβαίνουν γύρω μας και
αναμνήσεις από το παρελθόν, από τα παιδικά χρόνια  μέχρι την
ημέρα που έφυγε η ΝΟΙΚΟΚΥΡΑ του σπιτιού.
Οι σκέψεις είναι απεριόριστες και έχουν να κάνουν με την ανοδική
πορεία του Βασιλιά του κακού  το οποίο φώλιασε σε ορισμένους
ανθρώπους σατανάδες στους οποίους υπεσχέθη τα πάντα αν γίνουν
πιστοί ακόλουθοί του . Δυστυχώς τον ακολούθησαν, απέκτησαν τεράστια δύναμη και βάλθηκαν να μεταλλάξουν τα πάντα , μετατρέποντας τις κοινωνίες των ανθρώπων σε κοινωνίες κτηνανθρώπων, χωρίς σκέψη και κρίση, για τις αλλαγές που επιβάλλονται , δημιουργόντας ένα παγκόσμιο κατεστημένο  το οποίον
προς το παρόν και κατά την γνώμη αυτών που το ενσαρκώθηκαν  είναι
ανίκητο. Παρατηρούμε δε πόσο επιλεκτικοί είναι στις επιλογές αυτών
που τους υπηρετούν η θα τους υπηρετήσουν. Αυτό το κατεστημένο
μεταλλάσσει τους λαούς  και μετατρέπει τους πρώτους έσχατους και
τους έσχατους……πρώτους……και το  κατορθώνει με όπλο τα αργύρια…..τα οποία έγιναν ο Θεός του σημερινού ανθρώπου , χωρίς
να είναι εις θέση εκ των πρωτέρων να δει την εικόνα του , το άψυχο
σώμα του μέσα στο κενό φέρετρο. Δεν μπορει ακόμη να σκεφτεί πως
ο θάνατος επέρχεται όταν απέρχεται η  ψυχή.
Μέσα στις σκέψεις μου είναι και όλ’αυτά που συμβαίνουν  στην
παγκόσμια, την οικουμενική ράτσα μας η οποία εδέχθει και δέχεται,
όχι ένα αλλά αμέτρητα  ραπίσματα   , ραπίσματα εποδυνα καταστροφικά. Έπεσε θύμα μιας πρόσκαιρης, απατηλούς και ευτελούς
ευημερίας που της πούλησαν οι σατανάδες, (δικοί μας…..και ξένοι),
που κυβέρνησαν και κυβερνούν  την Πατρίδα και κατεδάφησαν όλες
τις ανθρώπινες αξίες του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας που είναι
οι βάσεις , τα θεμέλια πάνω στα οποία θα χτιζοντουσαν οι κοινωνίες
των Εθνών. Ένας από τους νευραλγικώτερους χώρους του Ορθόδοξου
Ελληνισμού είναι ο χώρος της Αμερικής. Ενδεικτική η πρόοδός του,
χωρις χαρισματικούς ηγέτες ( με εξαίρεση τον Μακαριστό Ιάκωβο) με
μοναδικό του όπλο το DNA της ράτσας κατάφερε να αναδυθεί  σε
δυναμική και δακτυλοδεικτούμενη μειονότητα. Βλέπετε στην κορυφή
της  Ορθοδόξου Εκκλησίας κατάφεραν  οι σατανάδες που προανέφερα
να τοποθετήσουν ένα ανθελληνικό φερέφωνό τους, το οποίον
ευθυγραμμίστηκε με  τις επιθυμίες τους  και ο ηγετικός  χώρος για
πολλά χρόνια να παραμένει ελειματικός και κουμάντο κάνουν κάποιοι
γυρολόγοι…. οι οποίοι όμως αδυνατούν να καλύψουν το κενό που
δημιουργήθηκε μετά τον Ιάκωβο με αποτέλεσμα να χαθεί εκείνη η
αίγλη που κάλυπται τον Αμερικανικό  χώρο από πλευράς Ελληνισμού.
Κυκλοφορούν φήμες πως επίκειται αλλαγή φρουράς…..στον Αρχιεπισκοπικό χώρο , αν σαν ομογένεια  δεν κινηθούμε να διεκδικήσουμε  τον ηγέτη μας θα είμεθα άξιοι της τύχης μας , η φθορά
θα είναι καταλυτική και θα είμεθα ανίκανοι να προσφέρουμε  τις
καλές μας υπηρεσίες στην Πατρίδα για τα Εθνικά μας θέματα .
Πριν  βρεθούμε προ τετελεσμένων γεγονότων, ας αρχίσουμε να
πιέζουμε από τώρα ούτως ώστε ο επόμενος να είναι χαρισματικός
ηγέτης που θα συγκρατήσει την πορεία προς τον κατήφορο και να
δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για Μίαν Αγία Παναμερική και
Πανορθόδοξον Εκκλησία των Αμερικών δια το καλό του Ελληνισμού
και της Ορθοδοξίας. Ένας τέτοιος χαρισματικός ηγέτης είναι ο
Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος  , ψάξτε και διαβάστε το βιογραφικό του θα ενθουσιαστείτε, τέρας παιδείας, μορφώσεως,
χαρισματικός ηγέτης και Αρχιερέας. Μέγας υπερασπιστής του
Ελληνισμού  , της Ορθοδοξίας  και των Εθνικών μας θεμάτων.
Διαβάστε τι είπε για την επιστήμη:
“ Η επιστήμη είναι σαν ένα αυτοκίνητο που τρέχει με ιλιγγιώδη
ταχύτητα. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να φροντίσουμε
για τα φρένα του, για τα καθρεφτάκια και για το τιμόνι του. Καθώς η
πρόοδος εξελίσσεται με μεγάλες ταχύτητες θα πρέπει και η εκκλησία,
που έχει ακόμη μεγαλύτερες ταχύτητες πνεύματος , να φροντίσει για
τα τιμόνια, τα καθρεφτάκια και τα φρένα. Αυτό είναι σύνεση δεν είναι
φόβος”. Με απλά λόγια πιστεύει πως η Εκκλησία δεν πρέπει να φοβάται την τεχνολογία , αλλά να αγαπά την γνώση που οδηγεί στην αλήθεια, εφ’όσον βέβαια η γνώσει οδηγει μόνο στην αλήθεια και δεν
είναι παραπλανητική.
Σκέψεις λοιπόν και αναμνήσεις , όσον αφορά τις σκέψεις αναφέρθηκα
σε πολλές . Οι αναμνήσεις ξεκινούν από τα παιδικά χρόνια που άν και
κατοχικά μου φέρνουν όμορφες εικόνες και τούτο γιατί τα πάντα ήταν
απλά αλλά με σπάνια γεύση και νοστιμιά , είτε ήταν παιχνίδια η βροσιμα. Ήταν  η εποχή  που το μυαλό επαγρυπνούμε, ταξίδευε ….
γιατί έπρεπε να βρει τρόπους επιβίωσης και τέρψης συγχρόνως.
Από τα παιχνίδια εκείνης της εποχής σήμερα δεν υπάρχει σχεδόν κανένα. Τότε
το μυαλό συμπορευόταν με το σώμα , υπήρχε κινητικότητα και αυτοσχεδιασμός  σήμερα όλοι οι νέοι είναι απασχολημένοι με τους
υπολογιστές , δεν πηγαίνουν στις αλάνες να παίξουν αναμεταξύ τους ,
χάθηκαν οι γειτονιές  και κλείστηκαν τα παιδια σε κατοικίες κλουβιά,
όσο μεγάλες και πολυτελείς και εάν είναι δεν παύουν να είναι κλουβιά
αφού χάθηκαν οι γειτονιές και οι αλάνες που τα δικά μας παιδικά χρόνια γέμιζαν από παιδια που τα παιχνίδια τα γέμιζαν χαρά και οι
χαρούμενες των φωνές ακουγόταν σε όλη την γειτονιά.Εκείνα τα απλά
και εν πολλοίς κουραστικά παιχνίδια προσέφεραν ενθουσιασμό,
ανεμελιά , έκφραση ,επικοινωνία αλλά και γνώση. Η ολιγάρκεια εκείνης της εποχής  τρόχιζε το μυαλό  τα παιδιά είχαν  την λεγόμενη
πονηριά που πολλοί την  κρίνουν λανθασμένα, εκείνη η πονηριά , εκείνων των χρόνων ήταν υπέρβαση της εξυπνάδας , χάριν της οποίας
βρήσκαμε λύσεις για όλα , ακόμη και όταν έπρεπε να κλέψουμε από το
αμπέλι η το μποστάνι για να καλύψουμε τις στομαχικές μας ανάγκες,
γινόμασταν αλεπούδες  για να μην μας αντιλειφθεί κάποιος.
Παραμονές  Πάσχα εδώ στην Μεγαλούπολη επιβάτης της μνήμης που
με ανεξήγητη ταχύτητα και απίστευτη τέχνη με μετέφερε  στο χωριό των παιδικών μου χρόνων, γύρισε πίσω τον χρόνο και για μια ακόμη
φορά ξαναζώ το όμορφο Πάσχα εκείνων των χρόνων. Παραμονές Πάσχα , χαρά Θεού στο πατρικό σπίτι με ένα τσούρμο αδέλφια εννέα τον αριθμό , χαρά Θεού σ´ολοκληρο το χωριό. Όλη την μεγαλοεβδομάδα σύσσωμο όλο το χωριό πήγαινε στην Εκκλησιά ,
η καμπάνα μέχρι την Μεγάλη Παρασκευή χτυπούσε πένθιμα , την
Μεγάλη Πέμπτη μετά τα δώδεκα ευαγγέλια οι χωριανές τραγουδούσαν όλη την νύχτα  μεχρι τις πρωινές ώρες το μοιρολόγι
της Παναγιάς  ήταν πολυ μεγάλο και πολυ θλιβερό , χοράρχισα ήταν
η Μαρκότσενα , Μικρασιάτισσα πρόσφυγας που εγκαταστάθηκε στο
χωριό οικογενειακώς , είχε πέντε κόρες πραγματικές καλλονές , η μια
πιό όμορφη από την άλλη.
Την Μεγάλη Πέμπτη επίσης μετά το τέλος της ακολουθίας όλα τα παιδιά πέρναμε αναμένα κεριά και καίγαμε τα σκαθάρια τα οποία αναφέρονται στο μοιρολόγι της Παναγιάς , έχουν να κάνουν με την σταύρωση του Χριστού . Από την Μεγάλη Πέμπτη  όλο το χωριό μοιριζε
Πάσχα, οι πασχαλιές είχαν ανοίξει και οι νοικοκυράδες άρχιζαν τις
προετοιμασίες για τα καλούδια της μεγαλύτερης γιορτής των Ορθοδόξων Χριστιανών. Γιαγιά, Μητέρα και αδελφές  εργαζόταν για
το πασχαλινό τραπέζι .Λαδοκούλουρα , κολίκια και λαζάρους με αυγό
( λαζάρους λέγαμε το τσουρέκι μπλεξίδα με το κόκκινο αυγό ), πίτες
με δαχτυλιές, κουραμπιέδες, φινίκια (μελομακάρονα) και άλλα όλα ψημένα στον δικό μας φούρνο που τους έδινε ξεχωριστή γεύση.
Το Μεγάλο Σάββατο σφαζαμε δικόμας κατσικάκι , δεν θα ξεχάσω
την λιχουδιά που έφτιαχνε η Μητέρα μας με τ’αντεράκια του κατσικακιού , λεμονάτα στον φούρνο με πατάτες.
Την Μεγάλη Παρασκευή σύσσωμο το χωριό των 300 περίπου κατοίκων
ακολουθούσαμε την περιφορά του επιταφίου γύρω από όλο το χωριό,
με αναμένα κεριά η λαδοφάναρα και οι νοικοκυρές έβγαιναν στις πόρτες με τα θυμιατά στα χέρια και θύμιαζαν τον στολισμένο  με
πολύχρωμα  από την φύση αγριολούλουδα επιτάφιο. Τί όμορφα χρόνια,
σήμερα κι’εκεί όλα έχουν αλλάξει , έχουν ερημώσει , η θλίψη έχει
καταντήσει μόνιμος κάτοικος , αφού οι λίγοι χωριανοί που έχουν
μείνει ( περίπου50) εγκαταλείπουν ο ένας μετά τον άλλο τα εγκόσμια.
Πρέπει να είναι ελάχιστοι που να θυμούνται αυτά που αναφέρω.
Το πρωϊ του Μεγάλου Σαββάτου , γεμιζε η Εκκλησιά παιδιά και με το
Ανάστα ο Θεός μικροί και μεγάλοι , χτυπάγαμε τις πάγκες( τα στασίδια ) και ο Παπά Μιχάλης ο Κουλμάσης φώναζε πιό σιγά θα τις
σπάσετε. Το βράδυ  κάναμε Ανάσταση στον προαύλιο χώρο συνοδεία
βεγγαλικών και εκρηκτικών  αυτοσχέδιων υλών τα λεγόμενα τρίγωνα
και μπομπάκια. Με το Χριστός  Ανέστη   χαλούσε ο κόσμος απο τις εκρήξεις  και όλοι μικροί και μεγάλοι ανταλάζαμε ευχές και το φιλί
της αγάπης. Η πόρτα της Εκκλησιάς ήταν κλειστή και μεσα στην Εκκλησία πισω από την πόρτα βρησκόταν ένας χωριανός που παριστανε τον Πιλάτο το παρατσούκλι του ήταν Μπέρκης. Φώναζε
ο Παπάς επέξω : “ Αρατε πύλες οι άρχοντες ημών  και επάρθητε
πύλαι αιώνιοι και εισελεύσεται ο ασιλεύςτης δόξης και ο Πιλάτος
απαντούσε: Τις εστίν ούτος ο Βασιλεύςτης δόξης ; Κύριος  των
δυνάμεων αυτός  εστίν ο Βασιλεύς της δόξης  και ο Ιερέας έδινε μια κλωτσιά στην πόρτα και η πόρτα άνοιγε “.
Mετά την Ανάσταση επιστρέφαμε στο σπίτι όπου το τραπέζι ήταν στρωμένο και στολισμένο με μια μεγάλη πιατέλα κόκκινα αυγά και
διάφορα νοστιμα μεζεδάκια τα οποία τα βλέπαμε και έτρεχαν τα σάλια
μας μετά απο την μεγάλη νηστεία της Σαρακοστής η οποία για το
σπίτι μας ήταν υποχρεωτική. Δεν αγγίξαμε τίποτα αν δεν ψάλλαμε όλοι μαζι τρεις φορές το Χριστός Ανέστη. Μετά την προσευχή η Μητέρα και οι αδελφές σερβίριζαν την ζεστή και νόστιμη μαγειρίτσα
και άρχιζε η μάχη  των κουταλοπηρουνιών  που έμοιαζε με συναυλία
από παράξενες νότες.
Οι επόμενες πασχαλινές αναμνήσεις που τούτες τις στιγμές  ξαναζώ
ήταν  στα πλοία, Πάσχα στο πέλαγος η αν ήμασταν τυχεροί  σε κανένα λιμάνι , όπως εκείνο στην Νέα Ζηλανδία που κάναμε Πάσχα μαζι με
ομογενείς που ζούσαν εκεί , η οποίοι μολις είδαν την Ελληνική σημαία
ήλθαν στο πλοίο και ο Καπετάν Γιώργης  ο Νικολάου τους κάλεσε  να
έλθουν και να γιορτάσουμε όλοι μαζί το Πάσχα των Ελλήνων, ήταν
στιγμές συγκινητικές και από τις δύο πλευρές, όλοι ξενητεμένοι μακρυά από τους δικούς μας στην νοτιότερη άκρη του κόσμου,  ψάλλαμε πρώτα το Χριστός Ανέστη και μαζί με το φαγοπότι αρχίσαμε
και τα τραγούδια στα οποία μας συνόδευε ο χτύπος της καρδιάς του
πλοίου  που ήταν  βαθειά μέσα στο κουφάρι του με εκείνον τον παράξενο γδούπο, “ μπουμ… μπούμπ….μπούμ  που έβγαινε από τις
παλιδρομικές του αντλίες η οποίες δούλευαν  ακατάπαυστα για να
ξεφορτώσουν τον μαύρο χρυσό  που έδινε ζωή στο πλοίο  και στον
άνθρωπο.
Στη συνέχεια γνώρισα την Νίνα και από θαλασσινός έγινα στεριανός,
ήλθαμε στην Αμερική φτιάξαμε οικογένεια και για πολλά χρονια γιορτάζαμε  όλοι μαζί  το Πάσχα  , ήταν ευλογία Θεού μέχρι που όλα
άλλαξαν για μένα όταν μου την πήρε ο Θεός.
Το Πάσχα είναι η μεγαλύτερη γιορτή του Ορθοδόξου Ελληνισμού και είναι πολύ δεμένο με την ζωή του Έλληνα  διότι μοιάζει με εκείνη του
Χριστού που έδωσε, χάρισε, μοίρασε αγάπη και ζωή αιώνιον με την
θυσία του στον άνθρωπο , ο οποίος αντι να τον ευχαριστήσει τον
έστειλε στον Σταυρό του μαρτυρίου. Κάπως έτσι έγινε και με μας τους
Έλληνες τους τα δώσαμε όλα και αντί αγάπη ειπρατομε , αγνωμοσύνη
και μίσος. Αυτή η σχέση μας με τον Χριστό είναι η μονη ελπίδα μέσα από την οποία θα βρούμε κάποτε το κουραγιο για να ξαναβρεθούμε
στο πόστο που μας ανήκει.
Εδώ τέλειωσε αγαπητοί φίλοι και φίλες το Πασχαλινό μου σεργιάνι
και το σφραγίζω με το χαρμοσυνο μήνυμα της Αναστάσεως :
“ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!”