Απο την θεά Ίσιδα στην Μήδεια
-Γράφει η Κίττυ Παπαδοπούλου*
Στα αρχαία μυστήρια η γυναίκα έπαιζε σημαντικό ρόλο με τις διάφορες θέσεις που μπορούσε να καταλάβει. Ήταν Θεραπεύτρια, Μάντισσα, Μεγάλη Ιέρεια. Εκπλήρωνε αυτούς τους προορισμούς
χάρη στο δεκτικότερο προσανατολισμό της στα εσωτερικά πεδία. Σαν θεραπεύτριες, κράταγαν την παράδοση από την ίδια τη Θεά. Ας μην ξεχνάμε ότι στην περίπτωση της Ίσιδας έχουμε να κάνουμε με μια παντοδύναμη θεραπεύτρια και μάγισσα. Τέλεια γνώστρια της φύσης των βοτάνων, κάτι που το συναντάμε σε κάθε θεά που έχει σχέση με την καλλιέργεια. Στην Βραζιλία, μάλιστα, υπήρχε μια Θεά που ονομαζόταν «Μητέρα των Βοτάνων». Έχουν ανασκαφεί αρχαίες εικόνες του αιγυπτιακού σταυρού ανκχ, του σταυρού της Ίσιδας, που πάνω του έχει ιερογλυφικά που γράφουν τη λέξη «Υγεία». Υπήρχε, εξάλλου, ένα περίφημο ελιξίριο την εποχή του Μεσαίωνα, πανάκεια για όλες τις αρρώστιες: το όνομα του ήταν “Ίσις”.(1)
Ο ρόλος της γυναίκας σαν μάντισσας, είναι ίσως ο πιο γνωστός. Κι αυτό γιατί τα μαντεία ήταν τα πιο φημισμένα μέρη της αρχαιότητας. Η Πυθία στους Δελφούς ήταν από τις πιο γνωστές μάντισσες.
Για τη θέση της Μεγάλης Ιέρειας εκπαίδευαν ειδικά διαλεγμένα κορίτσια, που τα έπαιρναν από τότε που οι ικανότητές τους ήταν φανερές και ισχυρές. Αυτές ήταν γνωστές στην Αίγυπτο με την επωνυμια “Ενδύματα της Ίσιδας” και στην Ελλάδα σαν «Πυθώνισσες». Το εσωτερικό τους έργο ήταν να οδηγούν τους ιερείς στα μακρινά και συχνά επικίνδυνα μονοπάτια προς την κορφή της ιεροσύνης. Δίδασκαν τους άντρες να αναζητούν μέσα από τον εαυτό τους τη δική τους άνιμα, την δική τους ιδέα του θηλυκού.
Πάντα οι άνθρωποι γνώριζαν ότι όλες οι απαντήσεις βρίσκονται μέσα μας.
Η λέξη-κλειδί για το Μυστήριο της Θηλυκής Αρχής είναι Κατανόηση. Μια κατανόηση τόσο επιτακτική όσο τίποτε άλλο, πριν δειλά-δειλά πατήσουμε το κατώφλι της Νέας Εποχής.
Η κατανόηση είναι ένα απαραίτητο απόκτημα για να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα των καιρών, το κάλεσμα της Μεγάλης Μάνας. Υπόσχεται πολλά έτσι ειρηνικά που ακούγεται και μας αγγίζει στα τρίσβαθα της καρδιάς μας. Εκείνη ζητάει τα παιδιά της για να τους προσφέρει τα δώρα της. Η Μητέρα του Κόσμου βρίσκεται παντού, πλαταίνει καλύπτοντας όλο τον κόσμο, συντηρώντας τον, διατηρώντας τον σε συνοχή και σε τέλεια λειτουργία. Είναι ο ρυθμός, η αρμονία, η κίνηση που επαναλαμβάνεται. Βρίσκεται παντού για να ανακουφίσει, να αγκαλιάσει, να παρηγορήσει.
Τι είναι, όμως, η Μητέρα του Κόσμου; Ποια είναι τα πρόσωπά της;
Το κάλεσμα της Μητέρας θα δείξει τις πύλες να περάσετε. Μόνο το κάλεσμα της Μητέρας μπορεί να δείξει τις πύλες, διότι μόνον εκεινη εχει το αποκλειστικό δικαίωμα να καλέσει τα παιδιά της πίσω στην τρυφερή της αγκαλιά, γιατί εκείνη θα τους χαρίσει ξανά την επικοινωνία με το Θείο.
H Μητέρα-γυναίκα; είναι τα δυνατά συναισθήματα, είναι το μητρικό ένστικτο, τα συγκλονιστικά πάθη που μπορεί να ξεσηκώσει;
H Ύψιστη Θηλυκή Αρχή, εκφράζεται από την εσωτερική υπόσταση κάθε γυναίκας. Η μητέρα του Κόσμου, για εμας είναι η Θεία εμπνευση, εκείνο το απαλό αεράκι που πνέει μέσα στη σιγή.
Καθετί παθητικό και δεκτικό, όπως η πλάση μας, η Φύση, η Γη, κρύβει μέσα του τη Μητέρα του Κόσμου. Το παθητικό στοιχείο έχει μια κυρίαρχη θέση στο δρόμο που οδηγεί στα σκαλοπάτια του Θεού. Είναι η Πύλη της Ζωής και της Ανάστασης. Δίχως αυτό δε θα υπήρχε μορφή. Δίχως μορφή δε θα γευόμασταν τις εμπειρίες που θα ξαναφέρουν πιο πλουτισμένη την ψυχή μας στο θρόνο του Πατέρα. Η Μάνα είναι εκείνη που κρατάει τα κλειδιά εισόδου και εξόδου από τον κόσμο τούτο.
Η θηλυκή Αρχή πρέπει να ξανακαθίσει στο θρόνο της, έναν πολύ ψηλό θρόνο. Εαν κοιτάξουμε ολόγυρα, θα δούμε όλα τα σημάδια της επερχόμενης ανάστασής της.
Η Μητέρα του Κόσμου, αυτήν που τόσο έντονα απαρνηθήκαμε σαν ανθρωπότητα και ας βρούμε όλοι μαζί ένα σημείο ισορροπίας για τη Νέα Εποχή, όπου Μάνα και Πατέρας θα κατέχουν ομότιμους θρόνους.
Η θηλυκή Αρχή έχει γίνει γνωστή, πιο έντονα στην ανθρώπινη μνήμη χαράχθηκε το όνομα ΄Ισις.
Η ικανότητά της να ενσαρκώνει την θηλυκή δύναμη τόσο πολύ, τόσο καθαρά, τόσο κατακλυστικά, τόσο έντονα, έκανε το όνομά της να συνδεθεί για πάντα με την ιδέα του Αρχετυπικού Θηλυκού. Η λέξη Ίσις είναι ελληνική και προέρχεται από την Αιγυπτιακή Ισέτ που σημαίνει θρόνος, ενώ κατά τον Πλούταρχο το όνομα φαίνεται να σημαίνει αυτή που της αρμόζουν η γνώση και οι επιστήμες.
Η Ίσιδα ως Μητέρα του Κόσμου, είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές της Θεάς. Πάνω της είναι τοποθετημένα όλα τα κύρια σύμβολα της Θηλυκής Αρχής.
Πίσω από το κεφάλι της διακρίνεται ένας ουροβόρος όφις, σύμβολο της αέναης λειτουργίας των νόμων του Σύμπαντος, αλλά και του ίδιου του Σύμπαντος που τρέφεται από τον εαυτό του.
Η ίδια η Ίσις στεφανώνεται από φύλλα ελιάς, κορώνα της Βασίλισσας της Φύσης.
Πάνω από το κεφάλι της προβάλλουν τρία κέρατα της Αμάλθειας, που περιέχουν τα απεριόριστα αγαθά της Φύσης.
Στο αριστερό αυτί έχει σαν σκουλαρίκι το σύμβολο της Σελήνης και στο δεξί του Ήλιου. Η θέση τους είναι ενδεικτική της πολικότητας, αριστερά το δεκτικό, παθητικό στοιχείο, δεξιά το ενεργητικό. Το δεξί της στήθος καλύπτεται από ένα τσαμπί σταφύλια και το αριστερό από ένα δεμάτι στάχυα, συμβολίζοντας έτσι την πηγή της τροφής κάθε πλάσματος. Η ζώνη στη μέση της έχει μια τετράγωνη χάλκινη πόρπη, ενδεικτική των Τεσσάρων Στοιχείων.
Το άγαλμα είναι τοποθετημένο σε ένα μαύρο τετράγωνο βράχο, συμβολίζοντας το στήριγμα της Φύσης στον υλικό κόσμο. Οι κεφαλές κριών στις γωνιές του κύβου είναι σύμβολα του ζώδιου του Κριού. Ο Κριός είναι το σημείο της έναρξης της μακραίωνης πάλης της συνείδησης μέσα στην ύλη. Τα φίδια που είναι αιχμαλωτισμένα κάτω από τα πόδια της είναι οι ανισόρροπες και μη εξαγνισμένες όψεις του ανθρώπου, τα Κλιφόθ. Στο δεξί της χέρι κρατάει ένα καράβι. Είναι ο φυσικός μας φορέας, με τον οποίο ταξιδεύουμε μέσα στους ταραγμένους ωκεανούς του Χρόνου. Η ζυγαριά είναι το μέρος όπου τοποθετούνται οι πράξεις και οι εμπειρίες που αποκομίζουμε, για να ζυγιστούν από το Θεό ‘Aνουβι και να κριθούν από τον Όσιρι.
Στο αριστερό της χέρι κρατάει ένα σείστρο κι ένα κύμβαλο, το οποίο με την κρούση του παράγει το βασικό τόνο της Φύσης, τη νότα Φα. Το κύμβαλο είναι τετράγωνο, αντί του κανονικού τριγώνου, για να συμβολιστεί ότι όλα τα πλάσματα μετουσιώνονται και αναγεννιούνται σύμφωνα με την αρμονία των τεσσάρων στοιχείων.
Πιο κάτω κρέμεται ένα κουτί γεμάτο αναμμένα κάρβουνα και θυμιάματα. Η Ίσις μεταφέρει μαζί της την ιερή φωτιά, η οποία διατηρείται ζωντανή σε ένα ιδιαίτερο ναό από παρθένες εστιάδες. Αυτή η Φωτιά είναι η πρωταρχική, αιώνια φλόγα της Φύσης -αιθέρια και ζωοδότρα.
Οι δυο Στήλες -οι πασίγνωστες δύο Στήλες- ανάμεσα στις οποίες στέκει, δείχνουν το γεγονός ότι η Φύση πετυχαίνει την παραγωγικότητα μέσω της πολικότητας. Σαν προσωποποίηση η Ίσις στέκει ανάμεσα στα δυο αντίθετα, δείχνοντας ότι η κατανόηση βρίσκεται πάντα στο σημείο ισορροπίας και ότι η αλήθεια συχνά σταυρώνεται μεταξύ των δύο στηλών .
Είπαμε ότι η Ίσις είναι ο πλέον αντιπροσωπευτικός θεϊκός τύπος για τη θηλυκή Αρχή. Τι είναι όμως η Θηλυκή Αρχή; Μέσα από ποιες όψεις εκφράζεται; Η συνειδητοποίησή της δεν είναι τίποτε άλλο από την κατανόηση ενός παγκόσμιου νόμου. Ενός νόμου που θα επιτρέψει στην ανθρωπότητα να αγγίξει τις ύψιστες πνευματικές της πηγές.
Θα την συναντήσουμε στην Ιερή Παρθένα, στην Αιώνια Γυναίκα, στη Μεγάλη Μητέρα. Όλες τους είναι αρχετυπικές όψεις μιας μοναδικής αρχής. Διατήρησαν τις πιο υψηλές θέσεις στις ανθρώπινες λατρείες. Η λατρεία τους, όμως, δεν περιορίστηκε στις αρχετυπικές μορφές. Επεκτάθηκε και στη γήινη, στην ανθρώπινη μορφή. Γιατί ακόμη και εδώ κάτω, στο υλικό πεδίο, κρύβει μέσα της το μεγαλείο της θυσίας και του πόνου. Ας σκεφτούμε πάνω σε αυτό, γιατί θα χρειαστεί να εξετάσουμε τη θηλυκή όψη σε όλα τα επίπεδα, σε όλες τις εκδηλώσεις της. Και ο μύθος της ΄Ισιδας και του Όσιρη προσφέρεται για μια τέτοια σφαιρική ανάλυση.
Η Θεά Νουτ γέννησε δυο ζευγάρια διδύμων. Το ένα ζευγάρι ήταν ο Σηθ και η Νέφθυς. Το άλλο ήταν ο Όσιρις και η Ίσις. Η Ίσις από νεαρό κορίτσι ήταν ήδη πανίσχυρη μάγισσα. Απέκτησε αυτή τη δύναμη από το Ρα, τον ηλιακό Θεό, χρησιμοποιώντας ένα τέχνασμα. Φρόντισε να τον δαγκώσει ένα φίδι, από το οποίο ο Ρα δεν μπορούσε να φυλαχτεί, επειδή δεν ήταν δικό του δημιούργημα. Για να τον θεραπεύσει, απαίτησε να της αποκαλύψει το μαγικό του όνομα, που θα της έδινε τεράστια δύναμη. Έτσι και έγινε.
Η Ίσιδα και ο αδελφός-σύζυγός της πήραν ανθρώπινη μορφή και ήρθαν στη χώρα του Κεμ, δηλαδή στην Αίγυπτο. Εκεί κυβέρνησαν μαζί, σοφά, για πολλά χρόνια. Η Αίγυπτος γνωρίζει τεράστια πολιτιστική ακμή διακυβερνώμενη ουσιαστικά από την Ίσιδα, μια και ο Όσιρις γυρίζει σε όλο τον κόσμο μεταδίδοντας τη δάδα του πολιτισμού.
Μέχρι που η αρνητική όψη έρχεται στο προσκήνιο με τη μορφή του Σηθ, του αδερφού του Όσιρη. Όταν ο Βασιλιάς-Θεός επιστρέφει, σκοτώνεται από το Σηθ και η Ίσις είναι εκείνη που τον ανασταίνει.
Τόσο μέσα από αυτή την ιερή πράξη της, όσο και μέσα από τη διακυβέρνηση της φανερώνεται η μεγάλη της δύναμη. Μια πανίσχυρη μάγισσα που αποδεικνύει σε όλο της το μεγαλείο ότι μπορεί να κυβερνάει σοφά όταν ο Όσιρις λείπει για το εκπολιτιστικό του έργο. Αυτή ήταν που πρόσφερε τη γνώση της καλλιέργειας και ιδιαίτερα το δώρο του σταριού -κάτι που τη συνδέει άμεσα με τη Θεά Δήμητρα και όλες τις Θεές της γεωργίας. Εξάλλου είναι ιστορικά γνωστό ότι η γυναίκα ήταν εκείνη που σκέφτηκε να καλλιεργήσει τη γη, όταν ο άντρας έλειπε στο κυνήγι και στους πολέμους. Αυτό άλλωστε ήταν και ένα από τα βασικά στηρίγματα της Μητριαρχίας.
Ένα από τα πολλά ονόματα της Ίσιδας είναι και «Ίσις, η Παρθένα του Κόσμου». Η λέξη Παρθένα στους μυστηριακούς ναούς σήμαινε τη γυναίκα που δεν ανήκει σε κανέναν άντρα. Ο ρόλος της στο ναό ήταν να μεσολαβεί ανάμεσα στους θεούς και στους ανθρώπους. Μια άλλη έννοια της λέξης Παρθένα είναι «εκείνη που ανήκει στον εαυτό της».
Η Ίσις είχε συλλάβει το Μεγάλο Ώρο, δηλαδή τον πρωτότοκο γιο της, όντας ακόμη στη μήτρα της μητέρας της, δίχως να γονιμοποιηθεί από άντρα. Εδώ έχουμε μια από τις πιο παλιές αποδόσεις της άμωμης σύλληψης. Τη συναντάμε στη γέννηση του Ήφαιστου από την Ήρα, στη γέννηση του Κρίσνα από τη Δεβάκι, στη γέννηση του Χριστού από την Παρθένα Μαρία, σαν ένα σύμβολο θεϊκής αυτάρκειας.
Από τη μια μεριά έχουμε το Θείο Πρότυπο που αντανακλάται στη γήινη πραγματικότητα και από την άλλη την προσπάθεια της γήινης φύσης, μέσα από τη λατρεία και την ταύτιση με το Πρότυπο, για να ανυψωθεί σε ανώτερα πνευματικά επίπεδα. Το μέσο είναι πάντα η Θηλυκή Αρχή. Η γυναίκα που ανήκει μόνο στον εαυτό της και έτσι ανεπηρέαστη, μακριά από τις επιθυμίες των ανθρώπων και την οχλοβοή του κόσμου, επικοινωνεί με το Θείο. Και την ευλογία που δέχεται, τη μεταφέρει στους ανθρώπους.
Είναι η Μεγάλη Ιέρεια, η κοινωνός ανάμεσα στο Πνεύμα και την Ύλη. Εκείνη που γνωρίζει και τα δύο. Εκείνη που μπορεί να τα κρατήσει και τα δυο μέσα στην τρυφερή αγκαλιά της. Είναι κάθε όψη στην οποία φαίνεται το δικαίωμα της γυναίκας να είναι ο εαυτός της, το δικαίωμά της να είναι μια ενεργητική παρουσία στον εξελικτικό δρόμο της ανθρωπότητας. Για αυτό και οι γυναίκες χρησιμοποιήθηκαν κύρια σαν Μεγάλες Ιέρειες στους αρχαίους ναούς. Είχαν την ικανότητα να διεισδύουν στα πιο εσωτερικά πεδία κι έτσι μόνο μέσα από αυτές μπορούσαν οι ιερείς να λάβουν τους ανώτερους μυητικούς βαθμούς.
Η Θηλυκή Αρχή είναι το κανάλι επικοινωνίας που διαθέτει η ανθρωπότητα για να έρχεται σε επαφή με τα πιο ψηλά πνευματικά επίπεδα.
Η γυναίκα μπορεί, λοιπόν, να βοηθήσει την ανθρωπότητα. Αλλά για να το κάνει, πέρα από την αυτοσυνειδητοποίησή της, πρέπει το ίδιο το κοινωνικό σύστημα να της αποδώσει ουσιαστικά τη θέση που της ταιριάζει. Έτσι θα την απελευθερώσει και θα ξυπνήσει μέσα της το αρχετυπικό της μεγαλείο. Είναι ανάγκη να φανερωθεί η όψη της πνευματικής τελειότητας της γυναίκας, γιατί έχει μια μεγάλη αποστολή να εκπληρώσει.
Ποια είναι αυτή η αποστολή; Να δείξει το δρόμο της αυτοθυσίας, της ικανότητας για σύλληψη και γέννα, της ικανότητας για τροφή. Να φέρει μέσα από τη σεληνιακή φύση της το συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας στην επιφάνεια και, πάνω απ’ όλα, με την υδάτινη φύση της να την εξαγνίσει για να την εξυψώσει.
Η ιδέα της Παρθένου συνδέεται επίσης με την υψηλή ιδέα της θυσίας, ένα ιδανικό που πραγματικά λείπει από τη σύγχρονη αντίληψή μας για τη ζωή, αν και ήταν η βάση για τις πιο μεγάλες λατρείες που εμφανίστηκαν στον πλανήτη. Διαστρέβλωση αυτής της θυσιαστικής όψης της Παρθένας, που παραμέριζε τον εαυτό της για να γίνει ενσάρκωση της Ίσιδας και έτσι να φέρει τη θεά κοντά στον άντρα, ήταν οι βάρβαρες ανθρωποθυσίες νεαρών κοριτσιών.
Από αστρολογική άποψη, το ζώδιο της Παρθένου μπορεί να θεωρηθεί σαν η πιο κατάλληλη έκφραση της Θηλυκής Αρχής.
Κυβερνήτης του ζώδιου είναι ο Ερμής, ο αγγελιαφόρος, που μεταφέρει μηνύματα από τους Θεούς στους ανθρώπους. Κάτι που τονίζει το ρόλο της κοινωνού πνεύματος και ύλης. ‘Aλλωστε μια συνηθισμένη ονομασία της είναι «η Θεά των δύο δρόμων
Η λέξη Virgo, που σημαίνει Παρθένος, προέρχεται από μια πανάρχαια λέξη, που έχει τις ρίζες της στη φυλή των Ατλάντων και που στη μακρινή εκείνη εποχή υποδήλωνε τη μητρική αρχή. Οι μύθοι που αφορούν εκείνη την περίοδο, έφτασαν ως εμάς με διάφορες ιστορίες για τη Λίλιθ, την τελευταία παρθενική θεότητα των Ατλάντων.
Σε αυτό το ζώδιο αναφέρονται τρεις γυναίκες -και οι τρεις θεές. Ενσαρκώνουν το συμβολισμό ολόκληρης της μορφικής φύσης, η οποία όταν μετουσιωθεί και λειτουργήσει σαν μια μονάδα, την ονομάζουμε Προσωπικότητα. Δηλαδή είναι η έκφραση της τρίτης όψης της θεότητας, του Αγίου Πνεύματος, της ενεργού νοημοσύνης, της αρχής που τρέφει το σύμπαν.
Η Εύα, η Ίσις και η Μαρία είναι η ίδια αρχή, σε τρία διαφορετικά επίπεδα.
Η Εύα είναι σύμβολο της νοητικής φύσης και του ανθρώπινου νου, που γοητεύτηκε από τον καρπό της γνώσης και θέλησε με αυτόν να κερδίσει την εμπειρία της ενσάρκωσης. Η Εύα, λοιπόν, πήρε τον καρπό της γνώσης από το φίδι της ύλης και έδωσε το έναυσμα για το μακρόπνοο πείραμα.
Η Ίσις είναι το αντίστοιχό της στο αστρικό, συναισθηματικό πεδίο. Εδώ εκφράζεται η επιθυμία για εκδήλωση. Έτσι, η Ίσις καθιερώθηκε σαν θεά της γονιμότητας, της μητρότητας και της φύλαξης των παιδιών.
Η Παρθένα Μαρία ήταν εκείνη που ανέλαβε την τελική διαδικασία και γείωσε τις λειτουργίες στο φυσικό επίπεδο, γεννώντας το Χριστό.
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στο μύθο της Ίσιδας.
Όταν ο Όσιρις θανατώνεται από τον ίδιο του τον αδελφό, το Σηθ, ολόκληρη η εξουσία περιέρχεται στα χέρια της Βασίλισσας-Θεάς Ίσιδας, γιατί οι γυναίκες ήταν εκείνες που κρατούσαν τη σειρά της καταγωγής και της διαδοχής. Ήταν η εποχή του Μητρικού Γένους. Τότε που οι άνθρωποι έβλεπαν με ιδιαιτερότητα το θηλυκό φύλο, γιατί είχαν άγνοια της λειτουργίας της σύλληψης και πίστευαν ότι οι γυναίκες συλλάμβαναν με τη δική τους θέληση. Χρειάστηκε πρώτα να πιστέψουν σε μια θεϊκή δύναμη που τις γονιμοποιούσε, για να μπορέσουν τελικά να συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα της συνύπαρξης και των δύο φύλων για το πέρασμα στον υλικό κόσμο μιας καινούργιας ζωής. Χωρίς, βέβαια, ποτέ να αποδεχθούν το ίσο μερίδιο και την ίση ευθύνη σε αυτή τη μυστηριακή πράξη.
Αυτό που έδωσε δύναμη στην Ίσιδα να αναζητήσει και τελικά να αναστήσει τον αδελφό και σύζυγό της Όσιρι, είναι η Αγάπη. Αυτή που δίνει ζωή σε κάθε ύπαρξη.
Μία από τις όψεις της Αγάπης που διαπερνά και συντηρεί το ηλιακό μας σύστημα, είναι που μπορεί να μετατρέψει σε αρμονική και δημιουργική τη σχέση μεταξύ Θηλυκής και Αρσενικής όψης. Μέσα από αυτή μπορεί να επέλθει η δυναμική ένωση των αντίθετων, που δημιουργεί ένα ισχυρό ρεύμα και μεταφέρει τη συνείδηση σε όλο και πιο ψηλά και διευρυμένα επίπεδα.
Ο Δάσκαλος Θιβετανός αναφέρει ότι Αγάπη είναι η κύρια νότα μας και προβάλλει έντονα την ανάγκη επίτευξης ορθών σχέσεων με όλα τα βασίλεια της Φύσης -ανθρώπινο, ζωικό, φυτικό και ορυκτό.
Αυτός είναι ένας άλλος σημαντικός λόγος, που είναι απαραίτητος, για να αποκαταστήσουμε ουσιαστικά και να γνωρίσουμε πραγματικά τη Θηλυκή Αρχή και τα μυστήρια της.
Θα βοηθούσε, ίσως, αν μελετούσαμε δύο από τους πιο βασικούς συμβολισμούς της αυτής της Αρχής. Αναφερόμαστε στη Σελήνη και το Νερό. Υπάρχει μια άμεση και καταλυτική σχέση μεταξύ Θηλυκού – Σελήνης – Νερού.
Από την προϊστορία ήδη, το τριπτυχο ΝΕΡΟ – ΣΕΛΗΝΗ – ΓΥΝΑΙΚΑ θεωρείτο το ανθρωποκοσμικό κύκλωμα της γονιμότητας. Παρατηρούμε ότι όλες οι σεληνιακές θεότητες, λίγο ως πολύ είχαν και ιδιότητες ή λειτουργίες υδάτινες. Για παράδειγμα, η κελτική Θεά Μπριγκίτ (Brigit) και η νορμανδική Φρίγκα (Freya). Πολύ γρήγορα ο άνθρωπος είχε αντιληφθεί τη σχέση μεταξύ της Σελήνης και των παλιρροιών, καθώς και τη μυστηριώδη σύνδεση μεταξύ του σεληνιακού κύκλου και του κύκλου της γυναίκας.
Η Σελήνη, λόγω της ρυθμιστικής λειτουργίας της, θεωρήθηκε σαν ένα διάμεσο μεταξύ ουρανού και γης. Εσωτερικά θεωρείται ότι έχει σχέση με το αιθερικό επίπεδο, το οποίο αποτελεί ένα ενδιάμεσο πεδίο μεταξύ του φυσικού και των ανώτερων. Από ψυχολογική άποψη θεωρείται ένα σύμβολο του υποσυνείδητου, το οποίο λειτουργεί αποθηκεύοντας όλες τις εμπειρίες. Εδώ φαίνεται γιατί ταιριάζει ο τίτλος «Θησαυροφυλάκιο των Εικόνων».
Η Σελήνη δε λατρεύτηκε ποτέ για αυτή την ίδια, αλλά για εκείνο που απεκάλυπτε, για τη δύναμη που συγκεντρώνεται μέσα της, για την αλήθεια και την αστείρευτη πηγή που εκδηλώνει. Είναι η «ύπαρξη» που δεν προσέχει την ταυτότητα της, αλλά γεμάτη πόνο υποφέρει αλλαγές στη μορφή της. Αυτή όχι μόνο καθορίζει τις γήινες φάσεις, αλλά επίσης τις ενοποιεί μέσα από την ενεργητικότητα της. Αυτές οι φάσεις είναι ανάλογες με τις εποχές του χρόνου και με τις περιόδους διάρκειας της ανθρώπινης ζωής και είναι οι αιτίες για τη συγγένεια της σελήνης με τη βιολογική τάξη των πραγμάτων, μια και είναι επίσης υποκείμενη στους νόμους της αλλαγής, της ανάπτυξης και της εξασθένησης.
Το φίδι είναι ένα από τα πιο σημαντικά σύμβολα της Σελήνης και κατά συνέπεια της Θηλυκής όψης. Θεωρείται ότι μοιράζει γονιμότητα, γνώση και αθανασία.
Τα κέρατα των βοοειδών δεν είναι άλλο από την εικόνα της νέας σελήνης. Αυτά χαρακτηρίζουν τις Μεγάλες Θεές της γονιμότητας και θεωρούνται εμβλήματα της Μεγάλης Μάνας.
Σχετικά με τη σχέση Ίσιδας και Σελήνης ο Πλούταρχος γράφει: «Διακηρύττουν ότι η Ίσιδα δεν είναι παρά η Σελήνη και προσθέτουν ότι για αυτό τα αγάλματά της με κέρατα δηλώνουν το δρεπανοειδές σχήμα της σελήνης, ενώ τα μαύρα ή με μαύρη στολή δείχνουν τις εκλείψεις της Σελήνης».
Η Σελήνη συνδέει με τον τρόπο της ύπαρξής της πλήθος από αλήθειες και πεπρωμένα -αρμονίες, συμμετρίες, αφομοιώσεις και λοιπές συνισταμένες των σεληνιακών ρυθμών- που αποτελούν ένα πλέγμα δίχως τέλος. Ένα δίχτυ από αόρατα νήματα που συνδέει συγχρόνως ανθρώπους, βροχή, βλάστηση, γονιμότητα, υγεία, ζώα, θάνατο, αναγέννηση, μεταθανάτια ζωή, κ.λπ.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Σελήνη αποκαλύπτει στον άνθρωπο την ίδια του τη φύση. Ότι κατά μια έννοια ο άνθρωπος κοιτάζεται και βρίσκει τον εαυτό του στη ζωή της Σελήνης.
Ερχόμαστε τώρα στο Νερό, εξετάζοντας τη συνάφειά του με το Αρχέτυπο της Θηλυκής όψης και τη Σελήνη.
Στην κοσμογονία των μεσοποταμιακών λαών, η άβυσσος των νερών θεωρείτο σαν ένα σύμβολο της αιώνιας, απρόσωπης γνώσης.
Όπως η Μεγάλη Μητέρα, έτσι και τα νερά συμβολίζουν την αρχέγονη ουσία απ’ όπου τα πάντα προέρχονται και πάλι επιστρέφουν. Απεριόριστα και αθάνατα, είναι η αρχή και το τέλος όλων των πραγμάτων στη γη. Και οι αρχαίοι Κινέζοι πίστευαν πως όλη η ζωή προήλθε από τα νερά, κάτι που ήλθε αργότερα να το επιβεβαιώσει ο Δαρβίνος με τη θεωρία του.
Από μια εσωτερική άποψη τα νερά μπορούμε να τα δούμε σαν το συμπαντικό σύνολο των δυνατοτήτων, που προηγείται όλων των μορφών και των δημιουργημάτων. Στην κοσμογονία, στο μύθο, στο τυπικό, τα Νερά εκπληρώνουν την ίδια αποστολή, όποια κι αν είναι η δομή των πολιτιστικών συνόλων όπου βρίσκονται: Προηγούνται κάθε μορφής και στηρίζουν κάθε δημιούργημα.
Αυτές οι ιδιότητες που αναφέραμε προηγούμενα, εκδηλώθηκαν στις κοινωνίες των ανθρώπων μέσα από τη γυναίκα. Αρχικά, στη διάρκεια της μητριαρχικής κοινωνίας, η γυναίκα αποτελούσε τον κύριο ρυθμιστή στις ανθρώπινες υποθέσεις. Καθώς, όμως, νέες ιδέες και γνώση ερχόταν στον κόσμο, η κοινωνία άρχισε να αποσταθεροποιείται. Οι άντρες άρχισαν να υποστηρίζουν την εξουσία του Πατέρα-Θεού πάνω στη Μητέρα-Θεά. Το εκκρεμές αιωρήθηκε στην αντίθετη πλευρά, τόσο μακριά, έτσι που η γυναίκα έφτασε να γίνει κτήμα του άντρα.
Παρόλο που η γυναίκα μπήκε στο περιθώριο, ωστόσο κράτησε το ρόλο της και εκδήλωσε την παρουσία της σε κάθε θρησκεία και σε κάθε παράδοση. Η Θηλυκή Αρχή δε νεκρώθηκε. Μπορεί Εκείνη να κοιμόταν μέσα στη γη, μα θα ξανάνθιζε ο καρπός σαν ερχόταν η ώρα.
Κάποτε ήρθε ο καιρός και η αλήθεια της θηλυκής αρχής ευγενικά πέρασε στις συνειδήσεις των ανθρώπων, είτε μέσα από τις δρυϊδικές λατρείες, είτε μέσα από τη θρησκεία με την ιδέα της Παρθένας Μαρίας, είτε ακόμη και από τις αυλές της αγάπης της Ελεωνόρας της Ακουιτανίας.
Η Αιώνια Γυναίκα, βαθιά μέσα στην κοσμική ψυχή, αρχίζει να ξυπνάει πάλι. Σοφοί άντρες διαβάζουν για το Μπίνα, τη Μεγάλη Μητέρα, την Πικρή Θάλασσα των Θλίψεων. Αρχίζουν να καταλαβαίνουν, εκφράζοντας έτσι την βασική ιδιότητα του Μπίνα, που είναι Κατανόηση. Το Μυστήριο του Θηλυκού περιδιαβαίνει για άλλη μια φορά τη γη. Η ιδέα της ισορροπίας αναδύεται ξανά. Η πλήρης εκδήλωσή της είναι που θα μας οδηγήσει στην αδερφοσύνη.
Σε αυτό το πέρασμα, σε αυτή την εκδήλωση της θηλυκής όψης, πολλοί αντιτάχθηκαν. Είπαν ότι η Εύα ήταν η αιτία του κακού, η αιτία που ο άνθρωπος έχασε τον Παράδεισο. Κι όμως, παραγνωρίζεται το γεγονός ότι γυναίκα ήταν κι εκείνη που έφερε στον κόσμο το Χριστό.
Ας εξετάσουμε τώρα τη Θηλυκή Αρχή σε σχέση με το Δέντρο της Ζωής, μέσα από τα θηλυκά πρότυπα που αντιστοιχούν στα τέσσερα κατ’ εξοχήν θηλυκά Σεφιρόθ: Μπίνα, Νετζά, Γεσούντ, Μαλκούτ.
Το Μπίνα είναι αυτό που δίνει μορφή σε όλη την εκδήλωση. Έίναι επίσης ο Αρχετυπικός Ναός πίσω από όλους τους Ναούς, η Βασική Πίστη πίσω από κάθε πίστη. Είναι η Μήτρα της Ζωής.
Η Μαύρη και η Λευκή Ίσις, η Μαύρη και η Λευκή Αφροδίτη, δυο όψεις των ίδιων θεοτήτων, σαν τις δυο φάσεις της Σελήνης, φανερώνουν τα μυστικά τους σε εκείνους που έχουν την υπομονή να ψάξουν για αυτά.
Φυσικά, η σκοτεινή όψη δεν ταυτίζεται με την καταστροφή, όπως έχει επικρατήσει να θεωρείται. Το ‘Aσμα Ασμάτων μας δίνει αλληγορικά τη σημασία αυτής της όψης: «Μέλαινα είμαι, πλην εύχαρις, θυγατέρες της Ιερουσαλήμ, ως τα σκηνώματα του Κυδώρ, ως τα παραπετάσματα του Σολομώντα. Μη βλέπετε εις εμέ ότι είμαι μελανωμένη, επειδή ο ήλιος με έκαυσεν».
Η Θεία Μητέρα βρίσκεται παντού γύρω μας και διαπερνά το καθετί, είτε σαν Μάνα Γη, εκείνη που μας τρέφει και μας συντηρεί, είτε στον έναστρο ουρανό, πίσω από τα πυκνά πέπλα της νύχτας, είτε στην αγκαλιά της γαλήνιας θάλασσας. Θα την αναζητήσουμε στη χαρά της άνοιξης και τη γλύκα του καλοκαιριού με τα χρυσά στάχυα, στη μελαγχολία του Φθινοπώρου και τη σιγαλιά του Χειμώνα, φωνάζοντας το όνομά της μέσα στα γυμνά δάση και τις παγωμένες λίμνες.
Και τότε θα ακούσουμε ψιθυριστή και γλυκιά τη φωνή της να μας διαπερνά ολόκληρο το είναι:
«Είμαι αυτή που όταν η γη σχηματίστηκε ήταν η Ρέα, το Μπίνα, η Γη. Είμαι η άφωνη, απεριόριστη, πικρή θάλασσα από τα βάθη της οποίας η ζωή ρέει αιώνια. Η Αστάρτη, η Αφροδίτη, η Αστορέθ, που χαρίζει τη ζωή και φέρνει το θάνατο, στους ουρανούς η Ήρα, στη Γη η Περσεφόνη, η ‘Aρτεμη των μονοπατιών και η Εκάτη. Όλες αυτές είμαι εγώ, κι αυτές διακρίνονται σε μένα». Έχει σημάνει τώρα μια καινούργια στιγμή για την εξέλιξη. Ο άνθρωπος αρχίζει να κοιτάζει ξανά στον καθρέφτη της Περσεφόνης, στην ήσυχη λίμνη του σεληνιακού Γεσούντ, για να βρει το αληθινό του πρόσωπο και να διαβεί το κατώφλι.
Στην αρχαιοελληνική θρησκεία συναντάμε ιερές τελετές.
Σε ολες τις θρησκευτικές εκφάνσεις υπηρχε ενα πέπλο μαγικών πρακτικών. Η μαντική, αποτελουσε καθημερινοτητα, για τους ιερεις και ειδικα της ιέρειες.
Η μαγεια είχε τέτοια έκταση στους κόλπους της αρχαιοελληνικής θρησκείας, ώστε είχε οριστεί ως προστάτιδά της, η θεά της νύχτας η Εκάτη – Άρτεμις.
Δεν είναι τυχαία η επιδίωξη να εορτάζουν την πανσέληνο σε συγκριμένες ημέρες του χρόνου.
Η Eλληνική “μυθολογία” είναι γεμάτη από τελετουργίες. Μήδεια, Κίρκη, Αριάδνη, Πασιφάη, Διοτίμα, Οινόη, Ωραια Ελένη ειναι μερικές απο τις σπουδαιοτερες ιέρειες.
Ένα από τα κεντρα μαντίκης ήταν η Θεσσαλία, οι γυναίκες της Θεσσαλίας ήταν οι πιο ονομαστές της αρχαιότητας.
Ανδρες ιερείς και άλλοι διαφοροι συνέρρεαν στις περιβόητες μάγισσες της Θεσσαλίας για την εκμάθηση της μαντίκης τεχνης.
Ο Σουηδός καθηγητης Μ. Νilsson, αναφερει ενδεικτικά :
«Oι μαγικές τελετουργίες του παρελθόντος πέρασαν στη λατρεία των θεών και έγιναν ιερές τελετές» (M. Nilsson, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Αθήνα 1977,σελ.109).
Ο καθηγητής M. Nilsson αναφέρει οτι γινόταν μαγική τελετουργία διακόρευση παρθένου κοπέλας, σε διαφορες περιοχες (M.Nilsson μνημ.έργο,σελ.273).
ΜΗΔΕΙΑ
Ο βασιλιάς Πελίας ζήτησε από τον Ιάσονα να επιτελέσει έναν άθλο. Αυτος ηταν να του φέρει το χρυσόμαλλο δέρας που βρισκόταν στη χώρα των Κόλχων, κρεμασμένο σε μια βαλανιδιά στο άλσος του Άρη και φρουρούμενο από εναν δράκο. Η κορη του βασιλεως των Κόλχων η Μήδεια ερωτεύτηκε τον Ιάσονα. Για αυτο τον βοήθησε. Του έδωσε μια αλοιφή που είχε φτιάξει από το προμήθειο, βότανο που είχε φυτρώσει από το αίμα της πληγής του Προμηθέα.
Με αυτό ο Ιάσονας άλειψε το σώμα του και επικάλυψε τα όπλα του και παρέμεινε προστατευμένος για εικοσιτέσσερις ώρες. Τόσο διαρκούσε η δύναμη της αλοιφής. Πριν από αυτό ο Ιάσονας έπρεπε να επικαλεστεί την θεά Εκάτη.
Το προμήθειο και η προσευχή τον προφύλαξαν από τις πύρινες ανάσες και τα χάλκινα πόδια των ταύρων.
Η μαγισσα Μήδεια αποκάλυψε στον Ιάσονα ότι, καθώς θα έσπερνε τα δόντια του δράκου, θα φύτρωναν αμεσως οπλισμένοι πολεμιστές, που θα επεδίωκαν να τον σκοτώσουν, όπως είχε συμβεί και με τον Κάδμο στην Αρεία πηγή.
Ο Ιασωνας θα έπρεπε να κάνει ό,τι και ο Κάδμος, δηλαδη να ρίξει μια πέτρα ανάμεσα στους πολεμιστές που έσπειρε, οπότε αυτοί θα αλληλοσκοτώνονταν θεωρώντας ότι κάποιος από τους ίδιους την έριξε
Με τις συμβουλές της Μήδειας ο Ιάσονας κατάφερε να ζέψει τους ταύρους χωρίς να καεί από τις φλόγες τους, και να γλυτώσει από την επιθετική μανία των “Σπαρτών” της Κολχίδας.
Ο Ιάσονας έπρεπε να πάρει το δέρας μόνος του, κάτι που δεν θα κατόρθωνε χωρίς τις ιδιαίτερες ικανότητες της Μήδειας που με τα μάγια της αποκοίμισε τον ακοίμητο δράκο που το φυλούσε.
Ο Αιήτης κατεδίωξε το ζευγάρι με πλοίο, ομως η Μήδεια έσφαξε τον αδελφό της ( Άψυρτο), τον κομμάτιασε και πετούσε ένα-ένα τα κομμάτια στη θάλασσα, οπότε ο Αιήτης έχασε πολύ χρόνο για να περισυλλέξει τα κομμάτια του γιου του και οι Αργοναύτες διέφυγαν. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Ηρ. Ι2) ο Αιήτης μάζεψε τα κομμάτια του γιου του στον Φαση ποταμό, τον σημερινό ποταμό Ριόνι, στο έσχατο νοτιοανατολικό άκρο του Εύξεινου Πόντου, που θεωρούνταν όριο ανάμεσα σε Ασία και Ευρώπη.
Στις όχθες του ποταμού Άλυ, στην Παφλαγονία, η Μήδεια θυσιάζει στην Εκάτη.
Στην Κρήτη η Μηδεια κατεστρεψε με ξόρκια και με το μαγικό της βλέμμα τον γίγαντα Τάλο, του έστειλε απατηλά οράματα και τον έκανε να σχίσει την φλέβα του αστραγάλου του, κέντρο της ζωής του, πάνω σε βράχο.
Κατά μια άλλη εκδοχή του είπε πως αν του τραβήξει έξω το καρφί που συγκρατούσε το αίμα της φλέβας θα γινόταν αθάνατος. Με αυτον τον τροπο μπόρεσαν οι Αργοναύτες να αποβιβαστούν και να διανυκτερεύσουν με ασφάλεια στο νησι. Επισης εκεινη ειχε κάνει το φίλτρο της νεότητας για τον πεθερό της Αίσωνα.
Νύχτα μεσάνυχτα ξεκίνησε περιβεβλημένη απολελυμένην αισθητά και κόμην περικεχυμένην εις τους ώμους.Μας αναφερει ο Οβίδιος. οτι είπε στην νύχτα η μάγισσα Μήδεια:
“Νύχτα συ που κρύβεις όλα τα μυστήρια και σεις δαίμονες των δασών και της νύχτας, ελάτε να με βοηθήσετε, έχω ανάγκη από το φίλτρο εκείνο πουξανανιώνει τη ζωή των θνητών και διώχνει μακριά τα γηρατειά”. Ακομη ζητησε την συνδρομή των δαιμόνων η μάγισσα, γιατί και κείνοι είναι “νυκτηπλανή” πλάσματα.
Η ΜΗΔΕΙΑ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΙΑ
Οι Ελληνες Θεσσαλοί οταν ειδαν την Μηδεια κατάλαβαν, ότι ηταν μαγισσα. Είδαν την δυνατότητα που είχε να κάνει τις γυναίκες να μη γεννούν παιδιά, ότι μπορούσε με τα μαγικά της να θανατώνει ανθρώπους και από μακρινές αποστάσεις, με όπλο τα μάγια της «και γαρ βλέμμα και αναπνοήν αυτής δεχόμενους τήκεσθαι και νοσείν».
Φορούσε μαύρα τiς νύχτες για να μαζεύει φαρμακερά βότανα και όταν ξερίζωνε το φοβερότερο βότανο το λεγόμενο προμηθείο τα χώματα εσείονταν. Την είδαν να σφάζει αρνιά για να τους πιει μια σταλα μόνο αιμα.
Έκανε τα πάντα να την υπακούουν, ακόμα και σε κείνα τα τρομερά κοράκια που έφερναν αιωνόβια γρουσουζιά, γρουσουζιά εκατόν χρόνων σε όποιον τολμούσε να τα αντικρύσει και κείνα τα πειθαρχούσε.
Να περασουμε να δούμε με τι τρόπο πήγαινε τις νύχτες στα Οιταία όρη να μαζεύει μαγικά βότανα. Εκεί φύτρωνε και ο ελλέβορος που έκανε χρήση ο μυθικός ημίθεος Ηρακλής. Aυτο εiναι το θανατηφόρο βότανο, υγρό που ράντισε η γυναίκα του Ηρακλή τον χιτώνα του Ηρακλη. Αλλά ας δούμε τώρα πως έφτιαξε το μαγικό φίλτρο της νεότητας και ξανάνιωσε τον πεθερό της Αίσωνα.
Η Μηδεια δεν αφήσε την συνταγή και ούτε ποιους δαίμονες είχε συνεργάτες ξέρουμε. Για αυτο δεν μπορει να πάει καμιά σύγχρονη μάγισσα να τους αναζητήσει, μήπως και λυθεί αυτό το άλυτο ανθρώπινο αίτημα.
Ο πατέρας του Ιάσωνα ο Αίσωνας έμαθε με τι μαγικό τρόπο έκανε τον Ιάσωνα να νικήσει και να πάρει το μυθικό χρυσόμαλλο δέρας, κσι σκέφθηκε πονηρά, ότι αυτή που ξέρει τόσα πολλά σίγουρα θα ξέρει καποιο μαγικό να τον κάνει κι αυτόν πάλι νέο και παλληκάρι και της το πρότεινε.
Η φοβερή μάγισσα που όλα τα γνωριζε, δεν του έφερε αντίρρηση και δεν άργησε να τον κανει ξανα νεο. Τα στοιχεια μας τα δινει ο Πόπλιος Οβίδιος Νάσων (Publius Ovidius Naso, 20 Μαρτίου 43 π.Χ. – 17) .
Ήταν νύχτα πανσέληνος η Μήδεια βγαίνει απότο παλάτι της, «παρεβεβλημένη – απολελυμένη εσθήτα, γυμνήν του πόδας, γυμνήν την κόμην περικεχυμένην εις του ώμους»
Η μαγισσα χάνεται μέσα στην νύχτα και φθάνει στην όχθη του ποταμού Άναυρου.
Σκύβει τρεις φορές και βρέχει το κεφάλι της με νερό του ποταμού, ύστερα γονατίζει και σηκώνει τα χέρια προς τον ουρανό και παρακαλεί τη νύχτα που δένει και λύνει τα μάγια κι ακούγεται η φωνή της «νύχτα συ που κρύβεις όλα τα μυστήρια καιδίνεις στους μάλλον τα δυνατά σου βότανα και σεις δαίμονες των δασών και της νύχτας,ελάτε να με βοηθήσετε, έχω ανάγκη από το φίλτρο εκείνο που ξανανιώνει τη ζωή των θνητών και διώχνει μακριά τα γηρατειά».
Μετα πηγε στις «Οιταίες χώρες» και εκεί εννιά ολάκερες μέρες μαζεύει βοτάνια μαγικα από τις όχθες του Αριδανού, του Σπερχειού, του Πηνειού, του Ενιπέα, από λίμνες, από βουνά και κάμπους.
Σφάζει ύστερα μαύρο πρόβατο και το αίμα του τοβάζει σε χάλκινο δοχείο, ρίχνει μέσα και άλλα μαγικά πολλά, ως και άμμο από ωκεανό, πήρε και σπλάχνα λύκου τ’ ανακάτεψε με τα βοτάνια και έκαμε το μαγικό φίλτρο της νεότητας και μ’ αυτό έγινε νέος ο Αίσωνας, αφού του είχε κόψει πρώτα το λαιμό καιύστερα έχυσε στις αρτηρίες υγρό από το μαγικό φίλτρο και αμέσως ζωντάνεψε ένας νέος και ωραίος Αίσωνας.
Ομως ο επιρρεπής στις γυναικες Αίσωνας, θαμπωμένος από την ομορφιά της Μάγισσας Μήδειας, δεν άργησε να της επιτεθεί με άσεμνους τρόπους και ανεπίτρεπτους σκοπούς.
Οι Αρρωστες επιθυμiες του θα ειχαν γινει πραξη αν δεν παρενέβαιναν οι παρευρισκόμενοι.Με αυτον τον τρόπο γλύτωσε από την ντροπή-μόλυνση του Αίσωνα, η Μήδεια μια τρομερή μάγισσα μια αλύγιστη ψυχή, ωραιότατη στην μορφή, μελαχρινή με κλειστά φρύδια σμιχτά, μια γυναίκα από εκείνες που μπορούν να κάνουν ότι δε βάζει ανθρώπου νους.
*Η Κίττυ Παπαδοπούλου ειναι απόφοιτη φιλοσοφίας, παιδαγωγικής, ψυχολογίας και αθλήτρια
. (1) Ο Όσιρις, ήταν αδελφός και εραστής της Ίσιδος, θεάς του έρωτα και προστάτης της μαγείας, όντας μάγισσα η ίδια. Ο αδελφός τους Τυφών ζήλεψε την ευτυχία του ζεύγους, διότι ήθελε αυτός την αδελφή του για ερωμένη, και γι’ αυτό διαμέλισε τον Όσιρι και έριξε τα κομμάτια του στο Νείλο. Η Ίσις απαρηγόρητη για το χαμό του εραστή της μάζεψε τα κομμάτια του και με μαγικές τελετουργίες τον επανέφερε στη ζωή. Όμως δε βρήκε τα γεννητικά του όργανα, τα οποία αναζητούσε μάταια με θρήνους σε όλη τη γη. Χωρίς αυτά δε θα μπορούσε να τον ξανακάνει εραστή της.
Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΥΠΗΡΞΕ Η ΚΙΝΗΤΗΡΙΟΣ
ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΥΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΕΣ
ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ.
