«(ο άδης) Επικράνθη · και γαρ κατηργήθη»

Του Θωμά Ακρωτηριανάκη

Aπό τον Κατηχητικό Λόγο του Πάσχα,του Ιωάννη του Χρυσόστομου,που διαβάζεται
στις εκκλησίες τα μεσάνυχτα  του Πάσχα : «(ο άδης) Επικράνθη · και γαρ κατηργήθη».

Μα,θα πει κάποιος,«ο αδης δεν καταργείται ποτέ,διότι η τιμωρία των καταδικασθέντων ψυχών είναι αιώνια».
Αυτό το δόγμα «της αιώνιας τιμωρίας στον αιώνιο άδη,που δεν καταργείται ποτέ» την εποχή του Ιωάννη του
Χρυσόστομου δεν υπήρχε (πέθανε από τις κακουχίες της εξορίας το 407,διωκόμενος και από την αυτοκρατορία
και από την τότε ηγεσία της Εκκλησίας),και επιβλήθηκε από την Ε’ Οικουμενική Σύνοδο το 553.,παράλληλα με
την καταδίκη του προσώπου και της διδαχής του Ωριγένους,που έλεγε ότι όλοι στο τέλος θα αποκατασταθούν και
αυτός ούτος ο Εωσφόρος τελευταίος (δόγμα της αποκατάστασης των πάντων,που κρίθηκε αιρετικό).Δεν ξέρω αν οι
μονοφυσίτες Κόπτες και λοιποί ,που δέχονται έως και την Γ’ Οικουμενική  Σύνοδο,και που διασπάστηκαν αμέσως
μετά την Δ’ Οικουμενική Σύνοδο,την οποία απέρριψαν,έχουν το δόγμα αυτό της αποκαταστάσεως των πάντων.
Το  «(ο άδης) Επικράνθη · και γαρ κατηργήθη» του Ιωάννη Χρυσόστομου είναι ένα κατάλοιπο της εποχής της προ
της Ε’ Οικουμενικής Συνόδου,που έχει επιβιώσει,και μάλιστα με το διάβασμα του Κατηχητικού Λόγου του στις
εκκλησίες ,κάθε Πάσχα τα μεσάνυχτα.