ΠΟΣΟΙ ΕΞ ΗΜΩΝ ΕΙΜΕΘΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΣΟΙ ΕΞ ΗΜΩΝ ΕΙΜΕΘΑ ΚΟΤΕΣ

Ἀρχή σοφίας ὀνομάτων ἐπίσκεψις.   Ἀντισθένης
  Σχεδόν, ἡ παγκόσμιος κοινότης διά τήν ἀναμεταξύ της ἐπικοινωνία κάμει χρήσιν τῆς Ἑλληνικῆς γραμματείας, τοῦ Ἑλληνικοῦ λεξιλογίου, τοῦ Ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου. Κυρίως δέ, ἡ ἐπιστημονική
ὁρολογία κατά κύριον λόγον εἶναι Ἑλληνική. Κατά περίεργον τρόπον ἡ μόνη λέξις ἡ ὁποία δέν χρησιμοποιεῖται ἀπό τήν παγκόσμιον κοινότητα εἶναι ἡ λέξις ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ἀντ’ αὐτῆς χρησιμοποῦν τήν Λατινικήν λέξιν ΗΟΜUS, μόνον καί πού αὐτή εἶναι Ἑλληνική, εἶναι τό χῶμα. Προσέθεσαν καί μίαν προσδιοριστικήν λέξιν, τήν sapiens, προερχομένη ἐκ τῆς λατινικῆς   sapienza=γνῶσις,  ἐπιστήμη.  Δηλ. Homus sapiens=χῶμα μέ γνῶσιν. Γενικῶς εἰς τόν δυτικόν κόσμον αἱ γλῶσσαι εἶναι Λατινογενεῖς, μόνον πού τό Λατινικόν ἀλφάβητον εἶναι αὐτό τό τῆς Χαλκίδος καί τῆς Κύμης δηλ. εἶναι Ἑλληνικόν. Ἴσως δέν ἔκαμαν χρήσιν διότι ὅταν ὁ Ἕλλην εἶχεν νοῦν, σκέψιν, λόγον, φιλοσοφίαν, ἐπιστήμας, οἰκίας, θέατρα, κ.τ.λ, κ.τ.λ οἱ ἄλλοι εἴτε ἦσαν ἐπάνω εἰς τά δένδρα, εἴτε ἦσαν κανίβαλοι.  Οὕτως σήμερον, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες διά τούς Ἰταλούς εἴμεθα uomo, διά τούς Γάλλους homme, καί διά τούς Ἄγγλους  human. Ἤτοι κάθε λαός αὐτοπροσδιορίζεται ὡς <ἄνθρωπος>ὅπως αὐτός ἐπιθυμεῖ ἀναλόγως τῶν ἡθῶν καί ἐθίμων του. Εἰς δέ τάς Μουσουλμανικάς χώρας ἡ λέξις ἄνθρωπος θά ἔχη κάποιαν ἄλλην ἔννοιαν ἀπό αὐτήν πού ἐμεῖς δίδομεν. Εἰς τόν νοῦν μας δέ εἶναι καταγεγραμμένον τό ὅτι «ὁ ἄνθρωπος εἶναι κατ΄εἰκόνα Θεοῦ» καί ἀποδίδομεν εἰς τήν φράσιν «καί αὐτός ἄνθρωπος εἶναι» τήν ἐσφαλμένην ἰδιότητα καί  ταυτότητα ὅτι ὁ ὁποιοσδήποτε ἄλλος  ταυτίζεται  μέ τόν Θεόν. Ἀκόμη καί εἰς τούς  λαθρομετανάστες πού εἰσβάλλουν εἰς πατρίδα μας διά νά μᾶς ὑποτάξουν καί νά μᾶς κάμουν δούλους των, συμπάσχομεν λέγοντας «καί αὐτοί ἄνθρωποι εἶναι». Ἄκρως ἐσφαλμένη ἀλλά  ἐπί πλέον καί ἄκρως ἐπικίνδυνη σκέψις.
  Ἀλλά, πόσοι ἐξ ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων ἔχομεν γνῶσιν τῆς προελεύσεως καί τοῦ περιεχομένου τῆς λέξεως ἄνθρωπος. Πολλοί λέγουν ὅτι εἶναι σύνθετος καί προέρχεται ἀπό τήν λέξιν ἄνω, καί τήν λέξιν θρώσκω=βλέπω, δηλ. ἄνθρωπος=ἄνω+θρώσκω, βλέπω πρός τά ἄνω, ἄλλοι ἀπό τό ἀνήρ+ὄψις, καί ἄλλοι ἔχουν ἄλλην ἐκδοχήν.
   Ἀλλά ἡ λέξις ἄνθρωπος εἶναι ἀρχαιοελληνική καί ὅπως λέγει καί ὁ Ἀντισθένης «Ἀρχή σοφίας ὀνομάτων ἐπίσκεψις» καλόν εἶναι νά ἐπιτρέψωμεν εἰς τόν Πατέρα τῆς φιλοσοφίας Πλάτωνα, νά μᾶς ὁμιλήση διά τό τί σημαίνει ἡ λέξις ἄνθρωπος. Εἰς τό βιβλίον του Κρατῦλος, διά στόματος Σωκράτους, μᾶς δίδει τήν προέλευσιν καί ἐρμηνείαν ἑκατοντάδων λέξεων, εἰς αὐτό μᾶς ὁμιλεῖ διά τήν προέλευσιν καί τό περιεχόμενον τῆς λέξεως ἄνθρωπος. Γράφει: 
   «Σωκράτης: ὧδε. σημαίνει τοῦτο τὸ ὄνομα ὁ ἄνθρωπος ὅτι τὰ μὲν ἄλλα θηρία ὧν ὁρᾷ οὐδὲν ἐπισκοπεῖ οὐδὲ ἀναλογίζεται οὐδὲ ἀναθρεῖ, ὁ δὲ ἄνθρωπος ἅμα ἑώρακεν τοῦτο δ᾽ ἐστὶ [τὸ] ὄπωπε καὶ ἀναθρεῖ καὶ λογίζεται τοῦτο ὃ ὄπωπεν. ἐντεῦθεν δὴ μόνον τῶν θηρίων ὀρθῶς ὁ ἄνθρωπος ἄνθρωπος ὠνομάσθη, ἀναθρῶν ἃ ὄπωπε». 
                                                                                   ΠΛΑΤΩΝΟΣ «ΚΡΑΤΥΛΟΣ»399b-399c
«Σωκράτης: λοιπόν, σημαίνει τοῦτο τό ὄνομα ἄνθρωπος, ὅτι τά μέν ἄλλα θηρία(τά ζῶα) καί  ἔξ αὐτῶν ὅσα βλέπουν, τίποτε δέν ἐρευνοῦν, τίποτε δέν  ἀναλογίζονται καί τίποτε δέν ἐξετάζουν μέ προσοχή, ὁ δέ ἄνθρωπος συγχρόνως καί βλέπει, τοῦτο δέ εἶναι τό ἔχω δεῖ, καί παρατηρεῖ μέ προσοχή καί λογίζεται αὐτό τό ὁποῖον ἔχει ἰδεῖ. Ἀπ΄ ἐδῶ καί εἰς τό ἐξῆς, ἀπό ὅλα τά θηρία(τά ζῶα) ὁ ἄνθρωπος ὀρθῶς  ὠνομάσθη ἄνθρωπος, διότι ἔχει τήν ἰκανότητα νά διακρίνη μέ τόν νοῦν αὐτά τά ὁποία ἔχει δεῖ».
 Ὁράω-ῶ, ἑώρων, ὄψομαι, εἶδον, ἑώρακα, ἑωράκειν. Παρακείμενος β! ὄπωπα, ὑπερσυντέλικος β! ὀπώπειν.
ἐπι-σκοπέω-ῶ=παρατηρῶ, ἐξετάζω, προσέχω, ἐρευνῶ, ἐπιβλέπω, μελετῶ
ἀθρέω-ῶ=  βλέπω μετά προσοχῆς, παρατηρῶ, διακρίνω, ἐξετάζω
ἀναθρῶ= παρατηρῶ μέ προσοχήν, βλέπω πρός τά ἐπάνω
θρώσκω=πηδῶ, ἀναπηδῶ, τινάζομαι, ὁρμῶ, ἐφορμῶ.
ἀναθρώσκω=ἀναπηδῶ, τινάσσομαι ἐπάνω
πέπονθεν=παρακείμενος τοῦ πάσχω
ἀναθρε+οπ+ος>ἀνθρε+οπ+ος>ἄνθρωπος
 τούτων τοίνυν ἓν καὶ τὸ τῶν ἀνθρώπων ὄνομα πέπονθεν, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ. ἐκ γὰρ ῥήματος ὄνομα γέγονεν, ἑνὸς γράμματος τοῦ ἄλφα ἐξαιρεθέντος καὶ βαρυτέρας τῆς τελευτῆς γενομένης. 
 Ἀφαιρέθηκε ἕνα ἄλφα, συναιρέθηκαν ε+ο σέ ω καί τό βαρύτονον ἀρχικό ἄλφα μετατράπηκε σέ ὀξύτονο.
 Σοφώτερη ἐρμηνεία τῆς λέξεως ἄνθρωπος ἀπό αὐτήν πού δίδει ὁ Πλάτων δέν δύναται νά ὑπάρξη.
 Ὁ Πλάτων διά νά δώση καί ἕναν ὀντολογικόν ὁρισμόν τοῦ ἀνθρώπου λέγει ὅτι:
«ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὄν δίπουν καί ἄπτερον». Καί πράγματι ἔτσι εἶναι, παρατηρόντας τό ζωϊκόν βασίλειον θά διαπιστώσωμεν ὅτι πράγματι τοῦτον εἶναι ἀληθές. Τόν ἀκούει ὅμως καί κάποιος ἄλλος, ἕνας σαρκαστής, ὁ Διογένης ὁ κυνικός ὁ ὁποῖος τί κάμει!  ξεπουπουλιάζει μίαν κότα καί περιφερόμενος περί τήν Ἀκαδημίαν τοῦ Πλάτωνος φώναζε: ἰδού ὁ ἄνθρωπος τοῦ Πλάτωνος. Ὁ Πλάτων ἐξηναγκάσθη νά ἀλλάξη τόν ὁρισμόν.
Δηλ. ὁ Σωκράτης μᾶς λέγει ὅτι διά νά χαρακτηρισθεῖ κάποιος ὡς ἄνθρωπος ὁφείλει νά ἔχη ὁρισμένα χαρακτηριστικά, ὁρισμένας ἰδιότητας, νά δύναται νά παρατηρῆ, νά ἐρευνᾶ,  νά μελετᾶ, νά σκέπτεται, νά συλογίζεται νά δύναται νά διακρίνη καί νά συγκρίνη. Π.χ ἄπαντες θά συμφωνήσωμεν εἰς τήν κάτωθι ἐρώτησιν! ἐάν εἰς κύων οὐρήσει εἰς κίονα τοῦ Παρθενῶνος ἤ εἰς κίονα τῆς Δ.Ε.Η διακρίνει πού οὐρεῖ; ὅλοι θά ἀπαντήσωμεν πῶς διά τόν κύνα, καί ὁ ἕνας κίων ἀλλά καί ὁ ἄλλος κίων τό ἴδιο τοῦ φαίνονται. Ἀλλά καί πάλιν θά συμφωνήσωμεν ὅτι ἐάν ἐκπαιδεύσομεν τόν σκῦλον,  αὐτός θά μάθη νά μήν οὐρεῖ εἰς τόν κίονα τοῦ Παρθενῶνος. Μήπως ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού δέν μαθαίνουν;
 Ἀλλά μήπως καί μερικά ὄντα δίποδα καί ἄπτερα  ἔχουν <λογικήν > καί ἔνστικτον κατώτερον τῆς κότας. Διότι ἡ κότα ὅταν ἔχει τά δικά της μικρά πουλάκια τά προστατεύει καί τά βάζει κάτω ἀπό τίς φτεροῦγες της, οὔτως ὀργανώνει τήν ἰδικήν της οἰκογένειαν. Θά ἐπιτεθῆ ἀκόμη καί σέ ἀετόν ἐάν πάει νά προξενίση κακόν εἰς τά δικά της πουλάκια. Ἐάν δέ ἄλλα πουλάκια, ἀπό ἄλλη κότα πηγαίνουν νά εἰσέλθουν είς τήν ἰδικήν της οἰκογένεια τά ἀπομακρύνει.
   Καί ἐνῶ αὐτά πράττει ἡ κότα ἀπό ἔνστικτον, ὁ λόγιος καί σοφός Ἰσοκράτης πρός τιμήν τῆς 100ης  Ὀλυμπιάδος γράφει τόν ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΝ του καί λέγει:  «ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ᾽ ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ᾽ ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ᾽ οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν ὥστ᾽ ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν, αὐτόχθονες ὄντες»
Δηλ. «Εἰς αὐτήν τήν χώραν κατοικοῦμεν χωρίς νά ἐκδιώξωμεν ἄλλους, οὔτε ἤταν ἔρημος καί τήν καταλάβαμεν, οὔτε ἀπό πολλά ἔθνη ὡς μιγάδες ἐδῶ συγκεντρωθήκαμεν, ἀλλ΄ οὕτως καλῶς καί γνησίως ὑπάρχομεν, ὥστ΄ἐξ αὐτῆς ἀκριβῶς γεννηθήκαμεν, ταύτην κατέχοντες καθ΄ὅλον τόν χρόνον ἐξακολουθοῦμεν νά ζῶμεν, καθ΄ὅτι εἴμαστε αὐτόχθονες».

                                                                                        ΜΠΑΡΑΜΠΟΥΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ