Η κάθοδος του ρωσικού στρατού το 1828-29 έπαιξε τον καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία του ελληνικού κράτους
Tου Θωμά Ακρωτηριανάκη
Ο Φρήντριχ Ένγκελς γράφει στη New York Daily Tribune
στις 21 του Απρίλη του 1853:
«Ποιος έκρινε τον αγώνα όταν εξεγέρθηκαν οι Έλληνες; Όχι βέβαια οι συνωμοσίες και οι ξεσηκωμοί
του Αλή Πασά
στα Γιάννενα, όχι βέβαια η ναυμαχία του Ναβαρίνου, όχι βέβαια η παρουσία γαλλικού στρατού στο Μοριά ούτε οι
συνδιασκέψεις και τα πρωτόκολλα του Λονδίνου, παρά ο Ντίμπιτς, που προέλασε με το ρωσικό στρατό ίσα με την
κοιλάδα της Μαρίτσας (Έβρου), περνώντας τον Αίμο [σημείωση δική μου–που συνέβη το 1828-29]. Κι ενώ η Ρωσία
άρχιζε, άφοβα το διαμελισμό της Τουρκίας, οι Δυτικοί διπλωμάτες συνέχιζαν να εγγυούνται και να θεωρούν ιερό το
status quo και το απαραβίαστο του οθωμανικού εδάφους ! ».
Η δημιουργία του ελληνικού κράτους δεν ήταν προϊόν μιας νικηφόρας, σ΄ όλη της την έκταση κι ίσαμε το τέλος, ντόπιας επανάστασης, παρά συντελέστηκε τη στιγμή ακριβώς που η επανάσταση αυτή είχε ηττηθεί σχεδόν ολοκληρωτικά –και συντελέστηκε ως αποτέλεσμα της επέμβασης της Ρωσίας.
