“Αυτό δε τo σιγάν ομολογούντος εστί σου / Αυτή η σιωπή σου είναι ομολογία” Ευριπίδης

*Γράφει, ο Χρήστος Κ. Μακρίδης

Η ποινή που επέβαλε το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών (κάθειρξη 7 ετών για το αδίκημα της απιστίας κατ’ εξακολούθηση), στον πρώην πρόεδρο του “Ερρίκος Ντυνάν” Ανδρέα
Μαρτίνη, ήταν αναμενόμενη δεδομένων των διαστάσεων του γνωστού σκανδάλου. Βλέπετε, δεν συνιστά συνήθη πράξη η άτυπη μετατροπή ενός ιδρύματος (τότε, ακόμη, κοινωφελές ίδρυμα του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού) σε ιδιωτική κλινική, με συνολικό κόστος 22 εκατομμύρια ευρώ, σύμφωνα με το σχετικό κατηγορητήριο. Ακούγοντας λοιπόν την ποινή, στο μυαλό μου αίφνης ήρθαν τα λόγια του Γ. Σεφέρη, ήτοι “Στην αρχαία τραγωδία, την οργανωμένη με τόση ακρίβεια, ο άνθρωπος που ξεπερνά το μέτρο πρέπει να τιμωρηθεί από τις Ερινύες”. Κατόπιν τούτου λοιπόν, διερωτήθηκα ειλικρινά τα εξής…

Πως αλήθεια αισθάνονται όλοι αυτοί οι “τεμέκ επώνυμοι”, (ας σταματήσει επιτέλους η ανόητη παρεξήγηση, αναγνωρίσιμοι είναι οι άνθρωποι, επώνυμο φέρουμε όλοι), ήτοι τα 8.100 και πλέον πρόσωπα από τον χώρο της πολιτικής, καλλιτεχνικής και όχι μόνο ζωής, που επί τρία έτη ήτοι από το 2007 έως το 2010, απολάμβαναν χαριστικά προνομιακές ιατρικές υπηρεσίες??? Νιώθουν σήμερα εσφαλμένα, ότι ξεπλύθηκαν τάχα οι ενοχές τους απέναντι στην κοινωνία??? Μήπως, τελικά, άκουσαν μέσα τους αυτό που λέει ο Καβάφης, “μια απαίσια βοή, θανάσιμη βοή την σκάλα ν’ ανεβαίνει… τάνοιωσαν πια τα βήματα των Εριννύων”??? Σε κάθε περίπτωση, “αμαρτία” λέει ο Mondoloni, είναι η λέξη που δόθηκε στην ένοχη συνείδηση…

Πως αλήθεια νιώθουν, όσοι εξ΄αυτών φέρουν κάποια διακριτή ιδιότητα μέσα στην κοινωνία ήτοι πρώην πρωθυπουργοί, πρώην υπουργοί, βουλευτές, γενικοί γραμματείς υπουργείων, άνθρωποι των τεχνών και δημοσιογράφοι??? Όσοι δηλαδή απολάμβαναν μαζί με τους συγγενείς τους, από το 2007 έως το 2010, ιδιαίτερα προνόμια νοσηλείας με μηδενικό κόστος ή τεράστια έκπτωση. Την ώρα μάλιστα που κάποιοι ταλαίπωροι πολίτες στριμώχνονταν στις τριτοκοσμικές ουρές των νοσοκομείων, εκλιπαρώντας για κατανόηση και λίγη ανθρώπινη προσοχή στο πρόβλημα τους από το φιλότιμο ομολογουμένως υγειονομικό προσωπικό. Όταν την ίδια στιγμή, ο απλός πολίτης, με διαμεσολαβητή τους πάντα πρόθυμους, για ευνόητους λόγους, δημοσιογράφους, κατέφευγε αναξιοπρεπώς, ως επαίτης, στο πολιτικό τους γραφείο, διεκδικώντας για τον εαυτό του και τον άτυχο αναξιοπαθούντα συγγενή του, το δικαίωμα στην ελπίδα ήτοι την είσοδο στο δημόσιο νοσοκομείο…

*Πολιτικός Επιστήμων – Τεχ.Γεωπόνος – Παιδαγωγός