Αυθόρμητα ερωτήματα από τη σκοπιά του απλού σκεπτόμενου πολίτη…

*Γράφει, ο Χρήστος Κ. Μακρίδης

Αδυνατώ ειλικρινά να καταλάβω γιατί ο φόβος της απομόνωσης και ο πανικός που γεννά η τυχόν απόρριψη, υποχρεώνει έναν βαθιά καλλιεργημένο άνθρωπο με ανοιχτό μυαλό, θαρραλέο λόγο και
στοχαστικό πνεύμα, να συρθεί μακριά από τα πιστεύω του. Να στοιχηθεί εντέλει πίσω από μια φθαρμένη και “ακρωτηριασμένη” από πολλού ιδεολογικοπολιτική άποψη, προκειμένου να κερδίσει το ποθητό λάφυρο ήτοι την εφήμερη δόξα που προσφέρει η πολιτική εκλογή και μια θέση στο ελληνικό ή το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο…
Πρωτίστως, όμως, τους λόγους που τον ωθούν να επιλέξει, σε βάρος της υστεροφημίας, των αξιακών του αρχών και των διαδρομών της πρότερης ζωής του, τον δρόμο εκείνο που νομοτελειακά οδηγεί στο σκληρό και επώδυνο συμβιβασμό ήτοι στην διάψευση και μοιραία στην αυτοαναίρεση του. Άλλως, περιέργως πως, να συμμορφωθεί με τις επιταγές της απολιτικής, άνυδρης και περίεργης εποχής. Ο καθείς, όμως, ασφαλώς, εφ’ ω ετάχθη με βάση τις ιδέες και τα πιστεύω του, τις θεμιτές προσδοκίες, τις ευγενείς φιλοδοξίες και το μέγεθος της εν γένει προσωπικότητας του…
Σε μια ιδιαίτερη εποχή, όπως η σημερινή, που η Ελλάδα αναζητεί την σύγχρονη ταυτότητά της, αργεί ίσως η ώρα που ένας εμπνευσμένος πολιτικός, έχοντας πλήρη συναίσθηση της κρισιμότητας των στιγμών και της εθνικής αποστολής του, άλλως υψηλή κοινωνική ευαισθησία και κατανόηση της ιστορικής συγκυρίας, θα λειτουργήσει με τον ορθό λόγο και το όραμά του σαν έκφραση της κοινωνικής ελπίδας και της εθνικής ψυχής. Θα γίνει η φωνή της κοινωνικής συνείδησης και ο φωτεινός φάρος πορείας της πολύπαθης, πλην όμως υπερήφανης ελληνικής κοινωνίας…

*Πολιτικός Επιστήμων – Τεχ.Γεωπόνος – Παιδαγωγός