ΠΡΟΡΡΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΣΧΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 48 ΕΝΟΤΗΤΕΣ ΠΡΟΡΡΗΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤΗΡΓΗΜΕΝΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ “ΑΝΑΡΓΥΡΟΣ”

ΕΝΟΤΗΤΑ 7



ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΘΑ ΕΡΗΜΩΣΟΥΝ ΣΧΕΔΟΝ ΑΦΟΥ ΚΑΙ ΛΟΓΩ ΠΕΙΝΑΣ Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΣΤΡΑΦΕΙ ΣΤΗΝ “ΥΠΑΙΘΡΟ” …

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΠΕΡΙ ΤΟΥΣ 200.000 ΜΕ 300.000 ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΘΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΛΙΓΟΣΤΟΙ ΞΕΝΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΒΑΦΤΙΣΤΕΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΘΑ ΔΩΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΣΤΗ ΔΙΑΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ … 


ΕΝΟΤΗΤΑ 8


ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ, ΤΗΝ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΚΑΙ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΘΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΟΥΝ Ο ΤΡΟΜΟΣ, ΟΙ ΚΑΚΟΥΧΙΕΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ, ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΛΥΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΛΥΣΗ ΑΦΟΥ ΠΡΟΗΓΗΘΕΙ Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ …
ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΟΜΩΣ Η ΠΙΣΤΗ ΝΑ ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΟ …


ΕΝΟΤΗΤΑ 9

ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΘΑ ΕΚΛΕΙΨΟΥΝ ΑΦΟΥ ΠΟΛΛΟΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΘΑ ΧΑΘΟΥΝ ΜΕ ΑΣΧΗΜΑ ΒΙΑΙΟ ΤΡΟΠΟ (ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΤΗΝ ΕΚΔΟΥΛΕΨΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ) …
ΣΤΙΣ ΜΑΧΕΣ ΜΕ ΤΙΣ ΝΤΟΠΙΕΣ ΚΑΙ ΞΕΝΕΣ ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΣ (ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΤΩΝ) ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΘΥΜΑΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΘΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΙΕΡΕΙΣ, ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ …
Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΙΕΡΕΑ ΓΙΑ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΓΕΝΙΚΑ ΘΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ, ΟΠΩΣ ΑΝΑΓΚΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΑΦΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΖΗΤΑ ΕΝΑΓΩΝΙΩΣ Ο ΠΙΣΤΟΣ … 






loading...

23 thoughts on “ΠΡΟΡΡΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΣΧΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

  1. Πιο σκατα πιο αισχατια απο τον σταλινισμο την χουντα του συριζα υπαρχει ρε φιλε? Οτι σκατα δεν επαθε η ΕΛΛΑΣ της ετυχε να παθει και να περναει με τους απλυτους κουμμουνιστσυμμοριτες και τροτσκιστες οι πιο πολλοι δε εξ αυτων καθηγητες τρεις και εχαθη η Πατρις και τα αρχιδια μας κουνιουντε….ατιμοι απατριδες κουμμουνιστες … Σκατα στα μυαλα σας ψυχικα λεπροι μπολσεβικοι…

  2. Η γνωστή συνταγή του ιουδαιοχριστιανισμού, καταστροφές, αφορισμοί,
    παπαρολογιες, κοπανιστός αέρας και εκφοβισμός του ποιμνίου,
    για να περιορίσουν την αποκαλυψη της απάτης!

    Κάποιος είπε, οι άνθρωποι ανήκουν σε δύο κατηγορίες,
    1) Χωρίς πίστη αλλά με μυαλό
    2) Με πίστη αλλά χωρίς μυαλό

  3. ΧΑΡΑ ΣΤΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΣΟΥ ΣΤΕΡΓΙΟ ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΦΟΡΑΝΕ ΩΤΟΑΣΠΙΔΕΣ!

    Και μια και δεν πρόκειται να καταργήσουμε τους δούλους, θα
    καταργήσουμε τ' αφεντικά. Όλοι θα γίνουμε ίσοι: όλοι δούλοι του
    Θεού.
    Την καιτονομία θα εισαγάγει ο Παύλος. «Γιατί εκείνος που
    υπηρετείται είναι ο Κύριος Χριστός». (Κολοσ. γ', 22-24). Εργοδότης
    τώρα είναι ο θεός. Οι καημένοι οι αφεντάδες δεν ευθύνονται πια για
    τίποτα. Αντίθετα δέχονται και κείνοι την ισότητα που επιβάλλεται από
    ψηλά, κι όλοι είμαστε αδελφοί. Γι' αυτό «όσοι έχουν χριστιανούς γι'
    αφεντικά θα γίνουν ακόμη εργατικότεροι, γιατί θα δουλεύουν για
    αδελφούς (…) να δουλεύετε με καλή διάθεση σαν να πρόκειται για
    τον Κύριο κι όχι για ανθρώπους (…) Γνωρίζοντας ότι από τον Κύριο
    θα πάρετε την ανταπόδοση (…) Γιατί δουλεύετε για τον Κύριο Χριστό
    (…) είτε δούλος (είσαι), είτε ελεύθερος».112
    Και να πως αποκτήσαμε αυτό το μεγάλο πλεονέκτημα:
    «Έλευθερωθέντες δε από την αμαρτία, γίνατε δούλοι εις την
    δικαιοσύνη… έτσι τώρα να προσφέρετε τα μέλη σας δούλα… γιατί
    τώρα ελευθερωθέντες από τις αμαρτίες υποδουλωθήκατε στο Θεό…»
    (Ρωμ., στ', 18-22).

    Και αχαλίνωτος πλέον στην ασυδοσία του θα μεταφέρει άνετα, και
    κυρίως ανεμπόδιστα, στους ουρανούς τις παραγωγικές σχέσεις
    δούλου και εργοδότη:
    «και συνεπώς δεν ανήκετε στον εαυτό σας, γιατί αγορασθήκατε με
    τίμημα» (Κορ., στ', 19-20).
    Την κορώνα όμως τη φυλάει για τους Ρωμαίους:
    «Και ο ελεύθερος δούλος του θεού είναι, αγορασμένος με αντίτιμο·
    μη γίνεσθε λοιπόν δούλοι των ανθρώπων» (Ρωμ., ζ', 22-23).
    Όχι, ο άνθρωπος δεν αστειεύεται. Εμείς μόνο να πάψουμε ν'
    απορούμε για το πως πιάστηκε ο χριστιανισμός στον κόσμο. Για το
    πως επιβλήθηκε. Για το ποιες ήταν οι σχέσεις του Παύλου με τον
    Σενέκα. Για το πως ένας Εβραίος βρίζει μέσα στη Ρώμη την επίσημη
    κρατική θρησκεία – την ειδωλολατρία – και τον συνοδεύει ένα
    σύνταγμα πεζών και ιππέων για να τον σώσει. Εμείς να πάψουμε ν'
    αναρωτιόμαστε πώς ένας κόσμος με τόσο ψηλό πνευματικό επίπεδο
    αποδέχτηκε το χριστιανισμό. Ο κόσμος αυτός κινδύνευε. Το νά 'σαι
    δούλος ανθρώπων είχε γίνει λίγο επικίνδυνο για τ' αφεντικά. Αλλά
    δούλος του Θεού! Κι όλοι οι δούλοι αδέρφια. Ενάντια σε ποιόν θα
    πολεμήσεις; Αλλά και ποιό αφεντικό δε θα αγαλλίαζε από παρόμοια
    ισότητα; Καιρός να καταλάβουμε πόσο ανεπανάληπτο πολιτικό
    εύρημα στάθηκε ο μονοθεϊσμός με βάση το φόβο, για τις μελλοντικές
    κοινωνίες

  4. Ποιος θ' αμφισβητήσει την καθαίρεση του άνθρωπου και τη
    μετατροπή του σε δούλο, από τον μεγάλο απόστολο του χριστια-
    νισμού; Και δούλο του θεού, όχι των ανθρώπων! Ποτέ! Γι' αυτό και
    δε θα απαιτείτε, όπως το δικαιούστε, το ψωμί σας από κείνους που
    σας εκμεταλλεύονται. Όχι! Θα λέτε: Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς,
    δος ημίν σήμερον τον άρτον ημών τον επιούσιον. Κι αν δεν έχεις να
    φας, δεν ευθύνεται κανείς άλλος παρά μόνο ο θεός. Αυτός
    αποφάσισε να δοκιμαστείς πεινώντας.
    Το προσευχολόγιο και το υμνολόγιο των Εβραίων, γραμμένο όλο από
    αφεντικά -προφήτες αξιοποιείται επιτέλους, μέσω του Παύλου,
    κηρύσσοντας τα αγαθά της δουλείας στην ανθρωπότητα:
    Κύριε ευλόγησον την βρώσιν και την πόσιν των δούλων σου.
    Παντρεύεται ο δούλος του θεού την δούλη του θεού. Ανάπαυσον
    κύριε τον δούλον σου. Βαφτίζεται ο δούλος του θεού.
    Ποιος θ' αμφισβητήσει τη μεγαλοφυΐα που εξαργύρωσε τη Σταύρωση
    με αντίτιμο την υποδούλωση; Η ανθρωπότητα βρίσκεται χρεωμένη
    για πάντα σε κείνον που σταύρωσαν, ακριβώς γιατί είπε:
    «Με φώτισε ο θεός να φέρω καλά μαντάτα στους φτωχούς να
    γιατρέψω τους τσακισμένους, να κηρύξω στους αιχμαλώτους
    απελευθέρωση, ν' ανοίξω τα μάτια των τυφλών». (Λουκ., δ', 18).
    Και είπε ακόμη:
    «εσείς είστε φίλοι μου, εάν κάνετε ό,τι σας παραγγέλλω- δεν σας
    αποκαλώ πια δούλους, διότι ο δούλος δε γνωρίζει τί κάνει ο κύριος
    του- εσάς δε, αποκάλεσα φίλους μου, γιατί σας γνωστοποίησα όλα
    όσα άκουσα από τον Πατέρα μου». (Κατά Ιω. ιε', 14-15).

  5. «Παρακαλώ λοιπόν πρώτον πάντων να κάμνητε δεήσεις, προσευχές,
    παρακλήσεις, υπέρ βασιλέων και πάντων των όντων εν αξιώμασι διά
    να διάγωμεν βίον ατάραχον και ησύχιον εν πάση ευσεβεία και
    σεμνότητι» (Τιμόθ., β', 1).
    Επιτέλους! ο λαός αποκτά κάποιο προορισμό και ευθύνες. Πρώτα,
    πριν έρθει ο Μεσσίας, ποιος τον λογάριαζε τον φτωχό και κακομοίρη
    λαό; Σήμερα όμως που ένας Μεσσίας σταυρώθηκε για χάρη του και
    που τον προίκισε με την πίστη του, θ' αναλάβει αυτός, ο λαός, να
    προστατέψει με προσευχές τους άρχοντες κι όλους τους
    αξιωματούχους γενικά κι όλοι θα ζουν βίο ησύχιο και ανθόσπαρτο!
    Ένας είναι ο κίνδυνος, οι ειδωλολάτρες. Όταν προσέχουμε να μην
    κάνουμε τις δικές τους αμαρτίες, όλα θα πάνε καλά:
    «Οράτε και φυλάσσεσθε από πάσης πλεονεξίας. Διότι τα πλούτη δεν
    αυξάνουν το μάκρος της ζωής», λέει ο Ιησούς (Λουκ., ιβ', 15).
    Αλλά ο Παύλος που κηρύσσει τον λόγον Του, δηλώνει:
    «Νεκρώσατε λοιπόν την πλεονεξίαν ήτις είναι ειδωλολατρία»
    (Κολοσ., γ', 5-6).
    Ο καημένος ο Παύλος! Μπορεί να μην είναι τόσο φλογερά, τόσο
    φανατικά προσκολλημένος στο Λόγο και τη διδασκαλία του Ιησού;
    Όταν διαπιστώνει ότι ο ερχομός Του ανάμεσα στους ανθρώπους
    αποκατέστησε τα πάντα πάνω στη γη; Θά 'λεγα πως ο Παύλος ζει σ'
    έναν αιώνα αλλεπάλληλων θαυμάτων. Οι αμαρτωλοί, οι παραβάτες
    του θείου Νόμου, η μοιχαλίς γενιά που καυτηρίαζε ο Ιησούς, όλ'
    αυτά εξαφανίστηκαν. Πριν λίγα, δυο τρία χρόνια, ο Ιησούς
    ισχυριζόταν πως υπήρχαν πλούσιοι και φτωχοί, αδικούντες υποκριτές
    και αδικούμενοι, χορτάτοι αφέντες και λαός πειναλέος. Τώρα ο
    Παύλος διαπιστώνει πως η δικαιοσύνη που τόσο λαχταρούσε ο
    Μεσσίας και που εξαιτίας της σταυρώθηκε, αποκαταστάθηκε. Και πως
    οι απαίσιες αντιθέσεις καταλύθηκαν: Τώρα υπάρχουν αφέντες να
    διατάσσουν και χριστιανοί να υπακούουν.
    162
    «Τα τέκνα υπακούετε εις τους γονείς (…) Οι δούλοι υπακούετε εις
    τους κατά σάρκαν κυρίους σας μετά φόβου και τρόμου, εν απλότητι
    της καρδίας σας ως εις Χριστόν, μη κατ' οφθαλμοδουλείαν ως
    ανθρωπάρεσκοι, αλλ' ως δούλοι του Χριστού, εκπληρούντες το
    θέλημα του Θεού εκ ψυχής (…) γνωρίζοντες ότι έκαστος, ό,τι καλόν
    πράξει τούτο θέλει λάβει παρά του Κυρίου, είτε δούλος είτε
    ελεύθερος… εκ ψυχής εργάζεσθε ως εις τον Κύριον και ουχί εις
    ανθρώπους· γνωρίζοντες ότι από τον Κύριον θέλετε λάβει ως
    ανταμοιβήν την κληρονομίαν…» (Εφεσ., στ', 1-8 και Κολοσ., γ', 18-
    24).
    Κατά τα λεγόμενα του Παύλου, το όνειρο του Ιησού πραγμα-
    τοποιείται και αποκαθίσταται η ισότητα ανάμεσα στους ανθρώπους.
    Και πώς; Από τον ίδιο το Θεό που, χάρη στην ανωτερότητα του,
    καταργεί όλες τις διακρίσεις: Δεν έχει προτιμήσεις. Αγαπά όλα του τα
    πλάσματα το ίδιο, οπότε, μια και η αγάπη του είναι όμοια για όλους,
    οι άνθρωποι γίνονται ίσοι αναμεταξύ τους. Απόδειξη πως όση χαρά
    του δίνουν οι χορτάτοι την ίδια ακριβώς του δίνουν και οι
    πεινασμένοι.
    «Ο τρώγων διά τον Κύριον τρώγει, διότι ευχαριστεί εις τον Θεόν. Και
    ο μη τρώγων διά τον Κύριον δεν τρώγει και ευχαριστεί εις τον Θεόν»
    (Ρωμ., ιδ', 1).
    Μας βεβαιώνει ακόμη ο Παύλος ότι το φαγητό ούτε προσθέτει ούτε
    αφαιρεί από την αξία των πιστών, που δυστυχώς δεν τα
    καταφέρνουν να ξεπεράσουν τις υλικές ανάγκες.
    «Δεν είναι το φαγητό που μας προβάλλει στο Θεό. Ούτε εάν
    φάγωμεν έχομε κανένα πλεονέκτημα, ούτε εάν δεν φάγωμε χάνουμε
    τίποτα» (Κορ., η', 8).
    Οι πιστοί όμως εξακολουθούν νά 'χουν πολύ πεζές ανάγκες. Οπότε ο
    Παύλος φτάνει στο αποκορύφωμα της ανοητολογίας.
    «Τα φαγητά είναι διά την κοιλίαν και η κοιλία διά τα φαγητά. Πλην ο
    Θεός και ταύτην και ταύτα θέλει καταργήσει» (Α' Κορ., στ', 13).
    Ύστερα όμως από τόση πολλή ισότητα δημιουργείται ένας κίνδυνος.
    Να το παρακάνουν οι φτωχοί (οι δούλοι) και ν' αδικήσουν τους
    αφέντες. Αλλά ο Παύλος επιβλέπει άγρυπνος στην εφαρμογή του
    γράμματος της διδασκαλίας του Ιησού και της ισότητας, μια και όλοι
    γίνανε αδέλφια.

  6. «Όσοι είναι υπό ζυγόν δουλείας, ας νομίζουσι τους κυρίους αυτών
    άξιους πάσης τιμής, διά να μη δυσφημήται το όνομα του Θεού και η
    διδασκαλία. Οι δε έχοντες πιστούς κυρίους, ας μη καταφρονούσι
    αυτούς, διότι είναι αδελφοί, αλλά προθυμότερον ας δουλεύωσι» (Α'
    Τιμόθ., στ', 1).
    Μετά 2 χιλιάδες χρόνια, ο πάπας Βενέδικτος 15ος, θα χρησιμοποιήσει
    τα ίδια επιχειρήματα με τον Παύλο για να καταγγείλει τα αίτια που
    κατά τη γνώμη του προκάλεσαν τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, στην
    εγκύκλιο του (Ad Beatissimi) της 1ης Νοεμβρίου 1914: «Το
    προλεταριάτο δεν πρέπει να καθοδηγείται από αισθήματα μίσους και
    να φθονεί τους πλούσιους. Το γεγονός πως οι άνθρωποι είναι απ’ τη
    φύση ίσοι, δε σημαίνει πως πρέπει να έχουν και την ίδια σειρά στην
    κοινωνία… Οι φτωχοί δεν πρέπει να υποβλέπουν τους πλούσιους
    ούτε να ξεσηκώνονται εναντίον τους, σαν οι πλούσιοι να είναι
    κλέφτες».*
    «Οι κύριοι, αποδίδετε εις τους δούλους σας το δίκαιον και το ίσον,
    γνωρίζοντες ότι και σεις έχετε Κύριον εις τους ουρανούς». (Κολοσ.,
    δ', 1).
    Και εδώ συμπίπτουν οι απόψεις του Παύλου με τον Βενέδικτο. «Η
    χριστιανική αδελφική αγάπη δεν μπορεί ποτέ να εξαλείψει τις τάξεις
    και τις διαφορές ανάμεσα στις τάξεις, μπορεί να κατορθώσει όμως
    ώστε εκείνοι που βρίσκονται σε ψηλές θέσεις να κατεβαίνουν προς
    εκείνους που βρίσκονται κατώτερα και να φέρνονται σ' αυτούς όχι
    μόνο δίκαια… αλλά και φιλικά και με πνεύμα συμπάθειας και αγάπης.
    Έτσι οι φτωχοί θα χαίρονται για τον πλούτο των πλουσίων και θ'
    αφοσιώνονται με εμπιστοσύνη στην αγάπη τους».
    Μένει καμιά αμφιβολία πως η βασιλεία των φτωχών έφτασε; Αυτοί
    θα γίνουν τα ιδανικά πρότυπα. Και θ' αναλάβουν, με την επίδειξη
    απόλυτης υποταγής Στον ασκητισμό που τους υποχρεώνει η ίδια
    τους η φτώχεια, να πραγματοποιήσουν τις εντολές, ώστε οι πλούσιοι
    – πιστοί ή άπιστοι – αφέντες να παραδειγματιστούν. Μια και η
    φτώχεια και η κακομοιριά είναι προνόμια που εξασφαλίζουν τη
    βασιλεία των ουρανών, οφείλουν, οι προνομιούχοι φτωχοί, να
    επιδεικνύουν την ανάλογη ανωτερότητα:
    115 Ό.π, σελ. 91.
    164
    «Εις μηδένα μη ανταποδίδετε κακόν αντί κακού (…) Μη εκδικήτε
    εαυτούς Αλλά δότε τόπον της οργής. Διότι είναι γεγραμμένον. Εις
    εμέ ανήκει η εκδίκησις, εγώ θέλω κάμει ανταπόδοσιν, λέει ο Κύριος»
    (Ρωμ., ιβ', 19-20). «Διά της χάριτος που μου δόθηκε», λέει ακόμη ο
    Παύλος, «είμαι σε θέση να σας βεβαιώσω ότι, η αγάπη κακό δεν
    κάνει εις τον πλησίον είναι λοιπόν εκπλήρωσις του νόμου η αγάπη»
    (Ρωμ., ιγ', 10).

  7. Ύστερα απ’ αυτό, ποιος θα τολμήσει να του αμφισβητήσει πως έχει
    εξασφαλίσει την αποκλειστικότητα; Αλίμονο! ο Παύλος δε θα
    διστάσει να ισχυριστεί πως ο Ιησούς έκανε την εκλογή του για το
    πώς πρέπει νά 'ναι οι άνθρωποι οι προορισμένοι να σωθούν:
    αγράμματοι. Μόνον αυτούς, λέει, θεωρεί ο Ιησούς άξιους να δεχτούν
    το μήνυμα του.
    Είπαμε: Η μόρφωση ήταν προνόμιο των ανωτέρων οικονομικά
    τάξεων. Των αρχόντων. ο Παύλος θ' απομονώσει το γνώρισμα αυτό
    της άρχουσας τάξης σαν μειονέκτημα, σε σύγκριση με την
    αγραμματοσύνη του λαού, που, κατά τον Παύλο, αποτελεί και την
    εγγύηση για την εξασφάλιση της σωτηρίας.
    «Βλέπετε, αδελφοί, ποιοί είσθε σεις που κληθήκατε (από το θεό)· δεν
    υπάρχουν μεταξύ σας ούτε πολλοί σοφοί σύμφωνα με την κρίση των
    ανθρώπων, ούτε πολλοί δυνατοί, ούτε πολλοί ευγενείς, αλλά ο Θεός
    εδιάλεξε τους ανόητους (μωρούς) κατά την κρίση του κόσμου για να
    καταισχύνη τους σοφούς και τους ανθρώπους ταπεινής καταγωγής
    του κόσμου και τους περιφρονημένους (εξουθενωμένους) εδιάλεξε ο
    Θεός, και τα μη όντα για να καταργήση τα όντα» (Α' Κορ, α', 26-29).
    Ας προσέξουμε τη διαφορά των κηρυγμάτων μεταξύ Ρώμης και
    Κορίνθου. Στη Ρώμη, στην άμεση άσκηση της εξουσίας των
    αρχόντων και της δουλείας, μιλεί για υποταγή. Στην Ελλάδα μιλεί για
    πνεύμα. Οι διαφορές της ποιότητας της μάζας και της δυσαρέσκειας
    της προς την ανώτερη τάξη ποικίλλουν. Στη Ρώμη ο πλούτος. Στην
    Ελλάδα το πλέγμα κατωτερότητας της μάζας προς την πνευματική
    ηγεσία. Τόσο οργανωμένος ήταν ο Παύλος
    Απαραίτητη, λοιπόν, προϋπόθεση της σωτηρίας όλων των αν-
    θρώπων, που ο Παύλος θ' αναλάβει να σώσει, θέλουν δε θέλουν
    (πρώτη φορά που εμφανίζεται στον κόσμο η επιβολή της σωτηρίας
    με το ζόρι), είναι να εξομοιωθούν με το πρότυπο που καθορίστηκε
    από τον Μεσσία, κατά τους ισχυρισμούς του Παύλου πάντα: τον
    αγράμματο λαό. Έτσι θα πραγματοποιηθεί η ισότητα. Εκ των άνω
    προς τα κάτω. Η κατάργηση των διακρίσεων δε θα προϋποθέτει το
    οικονομικό και πολιτιστικό ανέβασμα του λαού προς την ηγέτιδα
    τάξη, όπως το δήλωνε ο Ιησούς:
    «Είναι αρκετό για το μαθητή να γίνει όπως ο δάσκαλος του και ο
    δούλος όπως ο κύριος του» (Ματθ., Γ, 25),
    166
    Αλλά από την ισοπέδωση – την πνευματική – της άρχουσας τάξης με
    τους αγράμματους. Αυτή, μάλιστα, είναι ισότητα.
    «Δε γνωρίζετε ότι είστε ο ναός του Θεού και ότι σε σας κατοικεί το
    πνεύμα του Θεού; (Α' Κορ., γ', 16)… επειδή και οι Ιουδαίοι ζητούν
    αποδείξεις και οι Έλληνες ζητούν σοφία, εμείς δε κηρύσσομεν τον
    σταυρωμένο Χριστό, για μεν τους Ιουδαίους θεωρείται σκάνδαλο, για
    δε τους Έλληνες μωρία. (Α' Κορ., α'. 22-24). Αλλά είναι γραμμένο:
    Θα εξαφανίσω τη σοφία των σοφών και τη σύνεση των συνετών θα
    εκμηδενίσω… (Α' Κορ., α', 19). Στους τέλειους κηρύσσομεν την
    σοφίαν αλλά όχι την σοφίαν αυτού του αιώνα, ούτε των αρχόντων
    αυτού του κόσμου που καταργούνται,
    αλλά κηρύσσομεν την σοφία του Θεού, την μυστηριώδη, την
    κρυφή… (Α' Κορ., γ', 6-7). Μην απατάστε. Εάν κανείς από σας
    φαντάζεται ότι είναι σοφός, κατά τις σημερινές αντιλήψεις, να γίνη
    ανόητος (μωρός) για να γίνη σοφός. Γιατί η σοφία αυτού του κόσμου
    είναι ανοησία κατά τον Θεό…» (Α' Κορ., γ', 18-19).
    «Οι άρχοντες τούτου του κόσμου», είναι οι άνθρωποι με ελληνική
    παιδεία. Εξάλλου για τον Παύλο, όπως και για όλο τον εβραϊσμό της
    εποχής, ο κόσμος κατοικούνταν από Εβραίους και Έλληνες. Αυτή η
    διάκριση επαναλαμβάνεται συνεχώς στα γραφτά του. «Τώρα δεν
    υπάρχει πλέον Έλλην και Ιουδαίος, περιτμημένος και απερίτμητος…»
    (Κολοσ., γ', 11). Και οι μεν Εβραίοι της Παλαιστίνης – Ο λαός δηλαδή
    – τον έχουν απορρίψει σαν προδότη του ιουδαϊσμού και γιατί έχει
    ανοιχτά εκτεθεί σαν συνεργάτης των Ρωμαίων, αλλά και γιατί
    διαστρεβλώνει με τέτοια κακοήθεια την πραγματικότητα για την
    επανάσταση του λαού στη χώρα του. Και όχι γιατί στη διδασκαλία
    του τάσσεται υπέρ της κατάργησης της περιτομής. Πρόκειται για ένα
    από τα χοντρά ψεύδη-επιχειρήματα των πρωτοχριστιανικών αιώνων,
    εκείνων που θέλουν να καλύψουν τις πραγματικές αιτίες του
    ρήγματος ανάμεσα στον Παύλο και τον εβραϊσμό.

  8. «Ο Θεός μας εκάλεσε να ζούμε ειρηνικά. Πάντως ο καθένας ας
    κανονίζει τη ζωή του σύμφωνα με το χάρισμα που του έδωσε ο Θεός.
    Και την κατάσταση του (όπως βρισκόταν), όταν τον κάλεσε ο Κύριος.
    Έτσι διατάσσω σ' όλες τις εκκλησίες (…) Ήσο δούλος όταν εκλήθης;
    Μη σε μέλη (…). Εκείνος που όταν εκλήθη εις τον Κύριον ήταν
    δούλος, θεωρείται απελεύθερος διά τον Κύριον ομοίως, και ο ελεύ-
    θερος που εκλήθη, είναι του Χριστού δούλος». (Α' Κορ., ζ', 20-23).
    Επιτέλους, καταλάβαμε γιατί σταυρώθηκε ο Ιησούς! Ήρθε να
    καθησυχάσει τους δούλους, ειδικά, πως δεν πρέπει να παίρνουν
    κατάκαρδα την κατάσταση της δουλείας τους. Αντίθετα, πρέπει να
    'ναι ευχαριστημένοι. Για τον Κύριο, «και δούλοι και ελεύθεροι είσθε
    δούλοι του Χριστού» (Α' Κορ, ζ', 22). Από τη στιγμή που φωτίστηκες
    και πίστεψες στο θεό, ο θεός σε θεωρεί εσένα τον δούλο,
    ελευθερωμένο. Τί άλλο θέλεις ύστερα απ’ αυτό;
    Αλίμονο για την κατακαημένη την ανθρωπότητα από τη στιγμή που ο
    Παύλος θα ρίξει το σύνθημα του σκοταδισμού. Ο συγγραφέας του
    Κατά Ματθαίον θ' αναλάβει να τον διατυπώσει και γραπτά,
    νοθεύοντας το λόγο του Ιησού.
    Σήμερα οι περισσότεροι επιστήμονες συμφωνούν στην άποψη ότι το
    Κατά Λουκάν γράφτηκε στις αρχές του 2ου αιώνα, και το Κατά
    Ματθαίον κάμποσες δεκαετίες αργότερα. Φαίνεται καθαρά, εξάλλου,
    πως η «γραμμή» έχει δοθεί. Αλλά και λογικά, μόνον έτσι εξηγείται η
    νοθεία. Με το πέρασμα του καιρού ο παυλισμός, που είμαστε
    υποχρεωμένοι ν' αποκαλούμε χριστιανισμό, εδραιώνεται, οπότε
    αρχίζει πλέον να ελέγχει την κατάσταση. Και το Κατά Λουκάν δεν
    μπορεί, δε γίνεται να εξαφανιστεί. Θα γραφτεί όμως το Κατά
    Ματθαίον, που οι εκκλησίες θα προωθήσουν έκτοτε μετά μανίας, μια
    κι αποτελεί τον Κώδικα της Πολιτικής που θ' ακολουθήσει ο
    χριστιανισμός σε όλη τη μετέπειτα πορεία του.
    Ο Ιησούς λέει στο Κατά Λουκάν. «Μακάριοι οι πτωχοί, ότι υμετέρα
    έστιν η βασιλεία του θεού». Γιατί οι πλούσιοι, το 'χει επανειλημμένα
    τονίσει, είναι οι διεφθαρμένοι.
    Στο Κατά Ματθαίον θα γίνει μια μικρή συμπλήρωση, που και τον
    σαφή υπαινιγμό κατά των πλουσίων θα εξουδετερώσει και, κυρίως,
    θα εισαγάγει τον καινούριο στόχο, κατά Παύλο: «Μακάριοι οι πτωχοί
    τω πνεύματι».
    Για τη βασιλεία του θεού μιλεί ο Ιησούς. Στη βασιλεία των ουρανών
    παραπέμπει ο Ματθαίος. Και πρέπει να ξεκαθαρίσουμε για πάντα ότι
    στα χρόνια της κρατικής βίας και της λαϊκής αντιβίας, ο όρος «η
    Βασιλεία του θεού», που χρησιμοποιεί διαρκώς ο Ιησούς, είναι το
    κράτος της δικαιοσύνης που θα επικρατήσει, καμουφλαρισμένο για
    το φόβο των Ιουδαίων. Γι' αυτό και δηλώνει: «Ουκ έστιν ο Θεός
    νεκρών, αλλά Θεός ζώντων. Υμείς ουν πολύ πλανάσθε» (Μάρκ., ιβ',
    27).
    «Μακάριοι οι πεινώντες νυν, ότι χορτασθήσονται», λέει στο Κατά
    Λουκάν. Ήρθε η ώρα να φάνε κείνοι που τώρα πεινούν.
    Το νυν θα εξαφανιστεί και θα συμπληρωθεί στο Κατά Ματθαίον:
    «Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες δικαιοσύνην, ότι αυτοί
    χορτασθήσονται».
    Θα δούμε ακόμη στο Κατά Ματθαίον τον Ιησού να μακαρίζει τους
    ειρηνοποιούς, τους πράους και όλους τους συμβιβασμένους. Με
    θλιβερή αφέλεια αλλά και θράσος, το εγκόλπιον δι' απλοϊκάς καρδίας
    της Καινής Διαθήκης ξεχωρίζει τα οικόπεδα. Η γη για τους
    αμαρτωλούς και οι ουρανοί για τους δίκαιους. Που θα τους
    αξιωθούν, με την προϋπόθεση ότι θά 'ναι και πτωχοί τω πνεύματι!

  9. Ελκυστική
    βέβαια η «μοναδική οδός σωτηρίας» για το αίσθημα ανασφάλειας της
    εποχής και το αδιέξοδο του μέσου άνθρωπου. Αλλά ο μύθος του
    χριστιανισμού θ' αποδειχτεί δυσκολοχώνευτος. Η σκληρότητα της
    ιουδαϊκής γένεσης καθηλώνει τον άνθρωπο στο αιώνιο αίσθημα
    ένοχης για το σφάλμα του Αδάμ, που πέφτει στον πειρασμό
    παρασυρμένος από την Εύα. Κατ' εικόνα και ομοίωση του Εβραίου, ο
    θεός του κάνει διακρίσεις, ανάμεσα στα πλάσματα που ο Δημιουργός
    έπλασε τόσο αλληλοεξαρτώμενα και αλληλοσυμπληρούμενα, και
    εμφανίζεται να περιφρονεί τη γυναίκα όσο κι ο Εβραίος. Γι' αυτό και
    της αναθέτει – στο αφελές σήριαλ του προπατορικού αμαρτήματος –
    το ρόλο του «κακού», της ηθικής αυτουργίας. Παρ' όλο που ο Αδάμ
    είναι πρωτόπλαστος, ο εβραϊκός μύθος δε διστάζει να τον απαλλάξει,
    με το δικαιολογητικό του πρότερου έντιμου βίου, και να τα φορτώσει
    όλα στη γυναίκα. ο Παύλος θα αναλάβει να φρεσκάρει το
    κατηγορητήριο: «Είς την γυναίκα δεν επιτρέπω να διδάσκει η να εξουσιάζει τον
    άνδρα, Αλλά να κάθεται ήσυχη. Διότι ο Αδά επλάσθηκε πρώτος και η
    Εύα κατόπιν: Και δεν απατήθηκε ο Αδάμ, αλλά η γυναίκα απατήθηκε
    και έτσι έγινε παραβάτης» (Α' Τιμοθ, β', 12-14).
    Ολόκληρη η ανθρωπότητα τώρα αντάμα θα καταδικαστεί στη
    διαιωνιζόμενη εκκρεμότητα του εβραϊκού παρελθόντος, ένοχη όμως
    για δυο εγκλήματα από δω κι έπειτα, εβραϊκής επινόησης – το μήλο
    και τη σταύρωση – κάτω από την απειλή μιας δεύτερης παρουσίας
    και της αμείλικτης Κρίσης. Ως τότε, δεν έχει η ανθρωπότητα παρά να
    ζει στο άγχος των εγκλημάτων της και να παρακαλεί το θεό να τη
    συχωρέσει, γιατί, εκτελώντας τον προορισμό της να ζει υπάρχει
    αμαρτάνουσα, η αμαρτάνει υπάρχουσα.
    Ο ειδωλολάτρης, ορφανεμένος από την τρυφερή έγνοια των θεών
    του και την προστασία τους, που άρχιζε από τη γονιμότητα της γης
    και του πλούσιου θερισμού ως τη χαρά της ζωής και του έρωτα,
    καλείται να σωθεί πορευόμενος μέσα από μια έρημο που δεν
    γνωρίζει. Την έρημο που διαμόρφωσε τον Εβραίο θεό, που για να
    επιζήσει γίνηκε πιο σκληρός και πιο απάνθρωπος απ’ αυτήν, την
    δίχως σοδειές, δίχως βροχή και γονιμότητα: δίχως την ανάγκη μα και
    την ελπίδα της Ποίησης.
    Ο Ιαχβέ λοιπόν, και κανείς άλλος, που ο αγράμματος εθνικός
    Εβραίος ηγέτης Μωυσής πελέκησε στην πέτρα άτεγκτο κι αδυσώπητο
    τιμωρό, ανάλογο με την αποχτήνωση του εβραϊκού λαού που
    αποφάσισε να φυγαδέψει από την Αίγυπτο, αυτός ο Ιαχβέ πήρε τις
    τύχες της ανθρωπότητας στα χέρια του, μεταμφιεσμένος σε
    χριστιανό. Κάτω από δυο πέτρινες πλάκες με πρωτόγονα
    ιερογλυφικά, προορισμένες ν' αφυπνίσουν στοιχειώδη συνείδηση σε
    εξαθλιωμένα όντα,θα θαφτεί ένας πολιτισμός χιλιετιών, και θα
    ανασταλεί η πρόοδος της ανθρωπότητας γι' άλλες δυο. Οι Έλληνες,
    με την ευθυκρισία που τους χαρακτήριζε, ονόμασαν τους
    Εβραιοχριστιανούς των πρώτων αιώνων «οι φοβούμενοι το Θεό».
    Ο αντίστοιχος του Αδάμ, Προμηθέας, ριψοκίνδυνος και υπεύθυνος,
    δε διανοείται ούτε καταδέχεται να επιρρίψει σε κανέναν την
    αποπλάνηση του. Κι αυτός κατ' εικόνα και ομοίωση του άνθρωπου

  10. Ευθυτενής και περήφανος, σε αντίθεση με την κυρτωμένη ράχη του
    Εβραίου μπροστά στο φόβο και τις προκαταλήψεις. Λαμπρός
    διανοητής και προαγωγός του πολιτισμού, έχει από αιώνες ξεπεράσει
    το στάδιο του ζώου. Κατά συνέπεια δεν τοποθετεί το πρόβλημα της
    σχέσης μεταξύ θεού και άνθρωπου στα γεννητικά όργανα του
    τελευταίου – κατά το μύθο. Τα ανθρώπινα σώματα, τέλεια στην
    ομορφιά τους, θα προσφέρουν στο ανθρώπινο γένος ατέλειωτη χαρά
    και λύτρωση. Και μαζί τη διαιώνιση, την ύστατη παρηγοριά για το
    αμετάκλητο του θανάτου. Ο Προμηθέας (που εκπροσωπεί τους Ίωνες
    Φυσικούς και τη γνώση)121 καταργεί τη θεϊκή πρόνοια παραδίδοντας
    στον άνθρωπο τα σκήπτρα: την ιδεολογία της λογικής. Ο Δίας
    φυσικά τον τιμωρεί για την ιεροσυλία, καταδικάζοντας τον στον
    αιώνιο πόνο. Που δεν είναι άλλος από την τυραννία του
    σκεπτόμενου ανθρώπου και τη μοναξιά του. Η περίοδος της
    αθωότητας έχει πια αμετάκλητα πεθάνει για την ανθρωπότητα.
    Κανείς δεν μπορεί πια να βοηθήσει τον σπαρασσόμενο στο βράχο
    ιερόσυλο. Εκτός από τον ίδιο το θεό, αλλά πάλι με ανθρώπινη
    επέμβαση. Ο πατριάρχης Δίας νικάται, είτε συχωρέσει η όχι. Η
    συμπεριφορά του, ωστόσο, δεν εξαρτάται πια απ’ αυτόν, αλλά από
    το επίπεδο των ανθρώπων που «κυβερνά». Του αποδίδουν λοιπόν
    τον ανθρωπισμό τους. Και στέλνουν τον άλλο του γιο, τον Ηρακλή,
    τον μόνο ικανό να σπάσει τις αλυσίδες του κατάδικου, που κι αυτός
    με τη σειρά του θ' αψηφήσει τον πατριάρχη. Αντιπνευματικός ο
    Ηρακλής, σύμβολο της κτηνώδους δύναμης μα γεμάτος καλοσύνη
    και άνθρωπιά, θεωρεί την ελευθερία σαν ύψιστο δικαίωμα και θ'
    απαλλάξει τον κατάδικο από τις αλυσίδες του, συντρίβοντας με την
    πράξη του την αυταρχικότητα των θεών. Η δικαιοσύνη πλέον
    αποδίδεται από τον άνθρωπο.

  11. Ένα ακόμη δείγμα της πολιτισμικής ποιότητας θά 'ναι πως κανείς δε
    θα διανοηθεί να μειώσει τον – έτσι κι αλλιώς – εξουδετερωμένο Δία,
    αποδίδοντας του μνησικακία. Μπορεί ένας θεός να αφήσει το πιο
    τέλειο, το λαμπρότερο δημιούργημα του, τον άνθρωπο, αιώνια
    μειωμένο, ταπεινωμένο, βουτηγμένο στην άγνοια και το σκοτάδι; Ο
    Δίας των Ελλήνων θα γελάσει κάτω από τα συννεφένια μουστάκια
    του, καμαρώνοντας τη λεβεντιά του παλικαρά του γιου του, Ηρακλή,
    και θα προαγάγει τον ελευθερωμένο Προμηθέα σε αθάνατο.
    Όλα τούτα, φυσικά, προσφέρονται για τη λαϊκή κατανάλωση. Αλλά ο
    πατέρας θεών και ανθρώπων, κομμένος και ραμμένος στα μέτρα των
    θνητών, προδίδει την ποιότητα εκείνων που τον δημιούργησαν.
    Πόσο τέλειος θεός! Πόση σιγουριά, αλλά και ανθρωπιά εκπέμπει. Με
    τη χειρονομία του αυτή, την αποκατάσταση του ιερόσυλου δίπλα και
    ισότιμα με τους αθάνατους, ο Δίας δίδει την ευχή του στον άνθρωπο,
    κάτοχο πια της γνώσης, αλλά και υπεύθυνο της μοίρας του, να
    μεγαλώσει όσο και Κείνος, ν' ανοίξει τεράστια φτερά και να
    κατακτήσει «την αγαπημένη πόλη του Δία», όπως άποκαλούσε το
    Σύμπαν ο Μάρκος Αυρήλιος.
    Νάτους πλάι πλάι τους μύθους, εκείνους που τους επινόησαν και
    τους λαούς που αφορούν. Ο πρώτος, γεμάτος απαγορεύσεις που
    τινάζονται με σφυρίγματα μαστιγίου, ού, ού, ού, απευθύνεται σε
    ανθρώπους με απόλυτη άγνοια των στοιχειωδών ηθικών νόμων: Μην
    κλέβεις, μη σκοτωνεις, μην ψευδομαρτυρείς. Μόνο ένα πράμα μπορεί
    να τους συνετίσει, και να τους υποτάξει: ο φόβος. Όπως και τα ζώα.
    Ο άνθρωπος του ελληνικού μύθου, λευτερωμένος από το θεό πού
    'φτιάξε από το υλικό του δικού του πνευματικού επιπέδου – της
    μεγαλοψυχίας που γεννά η ανωτερότητα και της δίψας του για
    γνώση – μπορεί πια να προχωρήσει χωρίς περιορισμούς, αφού
    φυσικά πλήρωσε το δικαιωμα στη γνώση και την κατάκτηση της
    λευτεριάς με τον πόνο. Τώρα, μπορεί να προχωρήσει τόσο, κι αν το
    μπορεί, ν' ανταμωθεί με το Θεό.

    Οι προθέσεις του Παύλου, όταν έρχεται να προσηλυτίσει την Αθήνα,
    δεν είναι οπωσδήποτε όλες φανερές. Είναι, ωστόσο, σίγουρος πως
    θα ξαφνιάσει την ελληνική σοφία αναγγέλλοντας της την ανάσταση
    των νεκρών, όπως δεν κρύβει και τη φιλοδοξία του να γίνει και ο
    ανάδοχος των «άγνωστων θεών της». Γι' αυτό τον βλέπουμε με
    επιείκεια, σαν αφελή και ημιμαθή, όχι χωρίς συμπάθεια πάντως. Έτσι
    τουλάχιστον τον αντιμετώπισε η Διανόηση της εποχής που μαζεύτηκε
    να τον ακούσει. Κι αρκέστηκε να γελάσει όταν της σέρβιρε το πιάτο
    της σωτηρίας της. Πόσο λάθος έκανε να γελά!
    Ο ιουδαϊσμός δε στάθηκε μόνο γόνιμος πατέρας, κατά την εντολή
    του θεού του. Στο λίκνο του γεννήθηκαν σιαμαία: ο χριστιανισμός
    και ο ολοκληρωτισμός. Την αγωγή τους θ' αναθέσουν στον εβραϊκό
    Νόμο, όπως βεβαιώνει ο Παύλος τους Γαλάτες (γ', 28). «Ο εβραϊκός
    Νόμος είναι ο παιδαγωγός που μας οδηγεί στον Χριστό».
    Παράλληλα στον εβραϊκό Νόμο προστίθεται μια ακόμη εντολή που
    δεν πρόβλεψε ο Μωυσής: «ού μάθεις».
    Οι αιώνες δεν έσβησαν τα δακτυλικά αποτυπώματα του Παύλου από
    το πετσί του στραγγαλισμένου ελληνικού πολιτισμού.
    Καιρός να κηρύξουμε την αποτυχία των Προφητών. Από τον Ιησού
    ως τον Μάρξ. Αν εννοούμε όλοι πως προφήτης είναι κείνος που,
    εμπνευσμένος από την αγάπη του στον άνθρωπο, προβλέπει,
    προμαντεύει, προλαβαίνει και προστατεύει.

  12. ΟΤΙ ΒΡΙΣΚΩ ΘΑ ΤΟ ΜΕΤΑΦΕΡΩ
    —————

    Ανώνυμος9 Φεβρουαρίου 2019-1:15 μ.μ
    ΟΤΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΤΟΥΡΚΟΓΥΦΤΟΣ ΣΑΤΑΝΙΣΤΗΣ-ΚΑΘΑΡΜΑ
    ΚΑΤ'ΌΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ… ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΛ … ΛΕΜΕ ΑΛΗΘΕΙΕΣ … ΟΡΙΣΤΕ Η ΠΑΡΑΔΟΧΗ ΤΟΥ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΚΟΜΜΑΤΑ

    Ζαγκλαράς Στέλιος said

    Αύγουστος 15, 2017 at 3:54 μμ
    Ως Στελιος Ζαγκλαρας κε ωσ ανθροπωσ το ομολογω ειμε καθαρμα κε σατανιστης
    Τα ελεγα κε στο Greek national pride λεφτα υπαρχουν ΓΑΠ κε ξερω ψομι πασοκ ολε ολε
    Τωρα ειμε με τον Κυριάκο Μητσοτάκη ναι ρε
    Κατι ξερουμε κε μεις οι τουρκογυφτοι νομιμοι κε μονημοι κατηκοι σουηδιας

  13. Καλή σου μέρα συνελληνα,

    Δεν γράφω για να γίνω αρεστός, όπως και εσύ, γράφω αυτά που
    η λογική μου συνέταξε μετά από μελέτες και συλογισμούς.

    Και ξέρεις κάτι? Με έγινε πάθος να αντιδρώ στο ψέμα και στον ανθελληνισμό
    του ιερατίου, αλλά, θα προσπαθήσω να μη βρίζω γιατί υπάρχουν και
    Έλληνες χριστιανοί που τους πληγώνω!

  14. ΣΤΟΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΧΟΛΙΑΣΤΗΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΑΕΙ ΩΣ ΕΚ ΘΑΥΜΑΤΟΣ Ο ΖΑΓΚΛΑΡΑΣ
    ===============================

    Ανώνυμος25 Φεβρουαρίου 2019 – 10:36 μ.μ.
    ΔΑΣΚΑΛΕ ΤΟΥ ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕ

    ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΟ ΖΑΓΚΛΑΡΑ ΤΗ ΠΑΤΡΙΝΙΑ
    ΤΟ ΜΟΡΦΕΑ ΤΟΝ ΠΑΝΑΗ ΤΟΝ ΚΑΨΟΥΛΙ ΤΟ ΒΡΑΧΟ
    ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑΚΗ ΤΟΥΣ ΒΟΘΡΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
    ΠΟΥ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙΣ
    ΜΕ ΕΥΛΑΒΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΣΟΥ

    ΚΑΙ ΕΔΙΩΞΕΣ ΤΗΝ ΕΦΗ ΤΟΝ ΕτΚ ΤΗ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ
    ΤΟΝ ΑΡΜΑΓΕΔΩΝ ΤΟΝ ΙΟΛΑΟ ΤΗΝ ΑΚΑΚΙΑ ΤΟΝ ΕΡΜΗ ΤΗΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΤΗ ΛΗΤΩ ΤΟΝ ΣΑΛΟΝΙΚΙΟ
    ΤΟΝ ΚΑΛΛΙΜΑΧΟ ΤΟ ΦΩΤΗ ΤΟ ΖΗΚΟ ΤΗ ΜΑΡΙΛΙΖΑ
    ΚΑΙ ΤΟΣΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΗΘΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ

    ΑΛΛΑ ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ Η ΑΡΧΑΙΑ ΡΗΣΗ
    ΟΜΟΙΟΣ ΟΜΟΙΩ ΑΕΙ ΠΕΛΑΖΕΙ

    ΧΡΗΣΤΟΣ

    Απάντηση
    Απαντήσεις

    Stergios Z.25 Φεβρουαρίου 2019 – 10:44 μ.μ.
    Χρηστάκι, ρούφα ένα αρχίδι ρε!

    Ανώνυμος26 Φεβρουαρίου 2019 – 12:17 π.μ.
    ΕΠΙΣΗΣ ΔΑΣΚΑΛΕ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗ ΤΟΥ ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕ

  15. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δαχτυλό μας
    Ο Απόστολος των Εθνών έστειλε με τον Θείο λόγο του τα παγανά του 12θεου για βρούβες

    Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.

    Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντα μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.

    Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.

    Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται, είτε γλώσσαι παύσονται, είτε γνώσις καταργηθήσεται. Εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος έλάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. Βλέπομεν γαρ άρτι δι’ εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. Νυνί δε μένει πίστις, έλπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα μείζων δε τούτων η αγάπη.

  16. Πήγα να πω "αποκαλύφτηκες" αλλά μετά σκέφθηκα, αυτός ήσουν πάντα,
    τώρα απλώς "εκδηλώθηκες" ότι είσαι ένα broiler χωρίς ληρί!

  17. Η ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ ανάμεσα σε ειδωλολάτρες και απολογητές του
    χριστιανισμού θά 'ναι ολότελα άνιση. Η πνευματική ποιότητα παύει
    να είναι αποτελεσματικό όπλο. Η Διανόηση της εποχής πληρώνει τον
    αριστοκρατισμό της, μια και δεν έχει την ίδια γλώσσα με τη μάζα.
    Αντίθετα με τους Απολογητές και λογής λογής απόστολους, που θα
    κλιμακώσουν την πολεμική τους και την προπαγάνδα τους, από τη
    διανοουμενίστικη επιχειρηματολογία ως τη χυδαιότητα και τον
    τραμπουκισμό. Και οι ειδωλολάτρες, όμως, δε θ' αρκεστούν σε
    πικρόχολα σχόλια, σαν του Μάρκου Αυρήλιου, η γεμάτα οίκτο, όπως
    του Λουκιανού του Σαμοσατέως, που ισχυρίζεται πως «ο
    χριστιανισμός είναι μια ακόμη μαρτυρία, ύστερα από πολλές άλλες,
    και αρκετά ακίνδυνη εξάλλου, για την αγιάτρευτη ανθρώπινη
    βλακεία».
    Το χριστιανισμό θα τον ξετινάξουν ανήλεα τρεις σημαντικοί
    διανοούμενοι των πρώτων χριστιανικών αιώνων. ο πλατωνιστής
    Κέλσος,122 σύγχρονος του Μάρκου Αυρήλιου, ο νεοπλατωνιστής
    Πορφύριος, το δεύτερο μισό του 3ου αι, και ο Ιουλιανός ο
    Παραβάτης, Στον 4ο αι. κατά το πολύ σύντομο διάστημα της βασι-
    λείας του. Και μόνο αυτός, ο τελευταίος, θα επισημάνει τους
    κινδύνους που απειλούν την ανθρωπότητα με την προέλαση του
    χριστιανισμού.
    Ο Πορφύριος, εξελληνισμένος σημίτης, συναγωνίζεται σε χιούμορ
    τον Σαμοσατέα που λέει: «Αυτοί οι δυστυχισμένοι είναι κατ' αρχήν
    σίγουροι πως είναι αθάνατοι και πως θα ζουν αιώνια. Περιφρονούν
    λοιπόν το θάνατο, που πολλοί τον επιδιώκουν εθελοντικά (…).
    Λατρεύουν τον σταυρωμένο τους σοφιστή και διαμορφώνουν τη ζωή
    τους σύμφωνα με τη διδασκαλία του. Περιφρονούν επίσης όλα τα
    αγαθά και τα μοιράζουν από κοινού, γιατί δε ζητούν αποδείξεις για
    να δικαιώσουν την προσήλωση τους σ' αυτό το δόγμα. Έτσι και πέσει
    ανάμεσα τους κανένας επιδέξιος απατεώνας, που θα ξέρει να
    εκμεταλλευτεί την κατάσταση, μπορεί να πλουτίσει πολύ γρήγορα,
    εκμεταλλευόμενος αυτούς τους ανθρώπους που είναι τελείως
    ηλίθιοι».
    Ο Κέλσος κοροϊδεύει τους Εβραίους, το μικρό, σκοτεινό έθνος, το
    τελείως ακαλλιέργητο, που ισχυρίζεται πως είναι ο πιο αρχαίος λαός
    της γης, και ότι τα βιβλία του υπήρξαν η πηγή της ελληνικής
    φιλοσοφίας και κάθε σοφίας. Πράγματι, λέει, ορισμένοι από τους
    πλέον ιερούς θεσμούς τους, όπως η περιτομή π.χ., δεν είναι τίποτα
    άλλο παρά δανεισμός από τον πολύ αρχαιότερο αιγυπτιακό
    πολιτισμό. Κριτικάρει ακόμη τον βιβλικό ανθρωπομορφισμό και τη
    χρονολογία, την πολύ περιορισμένη, που προτείνει η Π. Διαθήκη για
    την ιστορία της ανθρωπότητας και του κόσμου. Ο Πορφύριος,
    κρίνοντας κι αυτός τα ιερά βιβλία, εμφανίζεται σε ορισμένα σημεία
    σαν ο πρόδρομος της σύγχρονης επιστημονικής ερμηνείας. Ο
    Ιουλιανός με τη σειρά του, ξαναπαίρνει και αναπτύσσει ορισμένα από
    τα επιχειρήματα των προηγούμενων. Βρίσκει τις υποτιθέμενες
    ιστορικές αφηγήσεις της Γένεσης γελοίες μαζί και ανήθικες και σε
    ορισμένα σημεία βλάσφημες, όπως, π.χ., όταν αποδίδουν στο θεό
    την άγνοια και τη ζήλια. Η προσφορά των Εβραίων στον πολιτισμό
    είναι μηδέν, ισχυρίζεται ακόμη ο Ιουλιανός, και η ιστορία τους
    182
    ελάχιστα εποικοδομητική. ο ισχυρισμός τους ότι αποτελούν τον
    περιούσιο λαό είναι γελοίος και στερημένος από κάθε βάση

  18. Έλα και αύριο να μας τα ξαναπείς είπον εις τον Απόστολον Παύλον, μετά την ομιλίαν του, οι Αθηναίοι φιλόσοφοι καγχάζοντες και ειρωνευόμενοι.
    Και τα ξαναείπεν ο Παύλος και οι άλλοι Απόστολοι και η σπορά των λόγων των Αποστόλων καρποφόρησε και ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε και γιγαντώθηκε και προσπάθησαν πολλοί και με πολλούς τρόπους, στο πέρασμα των αιώνων και προσπαθούν και σήμερα να τον ξεριζώσουν από τις ψυχές των ανθρώπων. Αλλά ματαιοπονούν. Ο Χριστός είναι το Φως η Ζωή και η Αλήθεια και δεν ξεριζώνεται

  19. ΕΣΥ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΕΙΣΑΙ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ, ΧΩΡΙΣ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΜΥΑΛΟ!!!

  20. Χα..χα.. όλα παίζουν!
    Για να κρίνει κάποιος τον εαυτό του και τις
    πράξεις του δίκαια, πρέπει να έχει μια κάποια λογική.

    Πάντα όσο θυμάμαι, ήμουν πολύ αυστηρώς στην
    αυτοκριτική μου που την πήγαινα στα τάρταρα της ψυχής μου!

    Το ποιος είναι ο καθένας, με λίγη λογική, το ακούμε από τους γύρω μας!

    Αυτά που εγώ ακούω, με κάνουν να πιστευω ότι είμαι inteligent, αν κρίνω
    και από της επιχειρησιακές μου international σούπερ επιτυχίες,
    χμμμ μάλλον πρέπει να το πιστέψω, αλλά η φύση μου είναι να
    είμαι μετριόφρων και να κρατώ πάντα δυνατές καβαντζες!

    Λέγω λοιπόν ότι είμαι ένας νορμάλ τύπος που η Θέα τύχη τον ευνόησε! ΟΚ?

  21. Ένα ακόμη χριστιανόπουλο με μάσκα αρουραίου!
    Χα..χα.. δεν με παραξενευουν πλέον!
    Αυτοί είσαστε ρε ζόμπι!

    Τώρα το πως ένας άνδρας (λέμε τώρα) μιλά για ομοφυλικό σεξ,
    αυτό είναι ένα ακόμα θαυμα του ιουδαιοχριστιανισμού!

  22. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΕΙΣ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΦΑ Η ΒΗΤΑ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΘΕΤΕΙΣ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΛΛΑΣ ΣΤΟ ΤΟΙΧΟ ΔΕΝ ΓΙΝΕΣΑΙ ΙΔΙΟΣ
    ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΕΥΤΑΞΙΑ ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΖΑΓΚΛΑΡΑ

  23. οποιος εχει προβλημα
    με το χρηστο και τους
    χριστιανους ας μπει
    στη σειρα να περιμενει
    τον γιο του δια σωρρα
    να τον παει με το
    διαστημοπλοιο
    στο σειριο αμην
    σωρρα ελεησον

    ευταξω

Comments are closed.